จ่ามหันต์ค่อยๆ ก้าวไปประชิดริมผา แข้งขาสั่นตามวัยที่สูงขึ้น เขาจ้องมองไปเบื้องล่าง ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดมิด

“หมดเวรหมดกรรมเสียทีนะพี่ชัช” อดีตสิบโทพึมพำเบาๆ

ฟ้าหลังฝนย่อมสดใส ไร้เมฆบดบังแสงจันทร์ จ่ามหันต์ยกปืนพกขึ้นทาบทับกับแสงนวล พลิกไปมาอย่างถี่ถ้วน มีข่าวลือมากกว่าหนึ่ง บอกเล่าประวัติความเป็นมาของปืนโบราณกระบอกนี้ แต่ไม่อาจสืบทราบได้ว่ามีความจริงอยู่สักกี่ส่วน จ่าสอดอาวุธปริศนากลับเข้าไปในเสื้อ ชะเง้อมองหุบอีกครั้งก่อนถอยห่าง

ลำดับถัดมา จ่ามหันต์พนมมือแนบอก อธิษฐานด้วยใจบริสุทธิ์ดุจเดียวกับท้องฟ้า ส่งจิตคารวะถึงเจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง ขอบคุณที่ช่วยให้ตัวเขาอยู่รอดปลอดภันจนถึงตอนนี้

เมื่ออดีตสิบโทลืมตาอีกครั้ง เขาเหลือบไปเห็นชายชราคนเดิมยืนอยู่สูงขึ้นไปบนเนินหินติดต้นประดู่ป่า ใบหน้าต้องแสงจันทร์นั้นดูเกลี้ยงเกลาผิดกับวัยวุฒิ ดวงตากลมโตแฝงประกายอำนาจ ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ ในจิตใจ

ย้อนไปในคราวเผชิญหน้ากับสมิงร้ายแห่งเขาขวาง จะมีความรู้สึกหวาดกลัวเป็นที่ตั้ง แต่กับชายชราคนนี้เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเคารพยำเกรง จ่ามหันต์ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

เงียบเพียงชั่วครู่ น้ำเสียงทุ้มกังวานดังก้องในโสตประสาทอดีตสิบโททั้งที่ริมฝีปากชายชราไม่ขยับแม้แต่น้อย

‘เอ็งอย่าได้กังวล... ในห้วงนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ที่เหลือเป็นบ่วงกรรมที่ต้องชดใช้กันต่อไปแล้วแต่กรรมเวรของแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็น พราน นายทหารใจบาป หรือแม้กระทั่งตัวของเอ็ง’

จ่ามหันต์ไม่มีเวลาตรึกตรองสิ่งใด ทำได้แค่พยายามจดจำทุกคำพูดเพียงแค่นั้น

‘ปรามเพื่อนเอ็งไว้บ้างเถิด บาปกรรมที่ทารุณกรรมสรรพชีวิต เอนกอนันต์ไม่แพ้กัน ยังดีที่จิตใจของมันไม่หยาบทรามเหมือนอ้ายพรานนอกรีต ทุกสิ่งที่ทำล้วนสนองความคึกคะนองในสันดานเท่านั้น ดวงมันยังไม่ถึงฆาตในคราวนี้’

จ่ามหันต์ยืนฟังอย่างตั้งอกตั้งใจไร้ความกลัว สิ่งที่ได้ยินล้วนเป็นความจริงดั่งตาเห็น ร้อยโทฤทธิ์โปรดปรานการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ เป็นการล่าเพื่อความหรรษาเท่านั้น

‘ข้าก้าวก่ายเรื่องทางโลกมาเกินงามแล้ว เคยปรากฏเป็นกายหยาบเสียด้วย แต่นิมิตนี้มีเพียงเอ็งเท่านั้นที่เห็นและได้ยิน หลังจากนี้ด้วยปัญญาของเอ็งคงเข้าใจเรื่องราวได้ไม่ยาก หากแต่คิดจะเอ่ยสิ่งใดในภายหน้าจงตรองดูให้มั่นเหมาะ’

หลังจากกล่าวจบ อดีตสิบโทต้องพบกับความอัศจรรย์ใจพร้อมๆ กับคลี่คลายข้อสงสัยที่คั่งค้างอยู่ในทันที เมื่อชายชราหมุนตัวช้าๆ ครึ่งรอบ เขากลายร่างเป็นเสือโคร่งตัวมหึมา ใหญ่เสียยิ่งกว่าเจ้าวายร้ายที่นอนอยู่ก้นหุบ พินิจด้วยสายตาน่าจะสูงเฉียดเมตรครึ่งดังที่พรานชัชเคยประมาณการไว้

นั่นคือเสือเจ้า!

แววตาอารีผิดจากสัตว์ร้ายทั่วไปมองอดีตสิบโทอยู่ครู่ มีเสียงเบาๆ ก้องอีกครั้ง

'พึงระวังไว้ อีกไม่ช้า บางสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่ากำลังมาเยือนดินแดนแถงนี้' เสียงกังวานในดังเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างนั้นจะกลืนหายไปในความมืด ทิ้งให้จ่ามหันต์งุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก

ท่ามกลางความมืดสลัว หลังจากรัตติกาลระทึกขวัญกำลังจะผ่านพ้นไป สัตว์น้อยใหญ่เริ่มส่งเสียงจอแจเป็นครั้งแรกหลังผ่านมาค่อนคืน... อีกไม่กี่นานคงใกล้รุ่ง

จ่ามหันต์ลำดับเหตุการณ์ช้าๆ ทุกอย่างลงตัวพอดิบพอดี... จะโดยความบังเอิญหรือไม่ กลุ่มของร้อยโทฤทธิ์เจอะกับเจ้าป่าเจ้าเขาเข้ากลางทาง ตกใจและเสียขวัญเข้าใจผิดคิดร้ายว่าเสือเจ้าเป็นสมิง ทั้งที่แท้จริงแล้วไอ้ลายแฝงกายมาในรูปลักษณ์ของยอดพรานมือฉมังต่างหาก

“ท่านคงออกมาเตือนพวกเราสินะ..” จ่ามหันต์รำพึงรำพัน

สายลมรุนแรงอ่อนกำลังลงเป็นโกรกเบาๆ พร้อมประกายแสงสดใสของเช้าวันใหม่ทอขึ้นที่ปลายฟ้า จ่ามหันต์ก้าวไปยืนชิดขอบผาเพ่งหาร่างใครคนหนึ่ง แน่นอนว่าไม่เห็นสิ่งใดมากไปกว่าสีเขียวครึ้มของใบไม้นานาพันธุ์...

แต่แน่นอนว่า ณ จุดใดจุดหนึ่งในหุบผา เป็นที่ฝังร่างสมิงร้ายแห่งเขาขวางไปชั่วนิรันดร์

จ่าย้อนกลับไปหาสมาชิกในทีมด้วยสภาพอิดโรย เขาเจอฤทธิ์กับยักษ์นั่งสัปงกอยู่บนโขดหิน ใกล้เคียงกับจุดที่พรานเคยซุ่มซ่อนตัวอยู่ ทั้งสองหน้าตาตื่นเมื่อเห็นอดีตสิบโทส่งเสียงเรียก คำถามยาวยิ่งกว่าขบวนรถไฟประดังเข้ามาจนจ่ามหันต์ไม่รู้จะเลือกตอบคำถามใดก่อน โดยเฉพาะหัวข้อหลักคือ สรุปพรานชัชใช่สมิงหรือไม่อย่างไรจ่าตัดสินใจตอบสั้นๆ โดยไม่อธิบายเหตุผลใดๆ เพิ่มเติมว่า

“มันจบแล้ว... แค่นั้นล่ะ”

ทั้งสามเดินไต่ตามทางดินเล็กๆ จนมาถึงห้างที่สอง และพบว่าพวกเขาไม่ได้โดนกฤติยามนต์กลใดลวงตาทั้งสิ้น สภาพศพน่าสังเวชจ่าแซมนอนแน่นิ่งอยู่เหนือห้างเช่นเดิม หัวหน้าชุดโวยวายด่าทอวายร้ายแห่งเขาขวาง คาดคั้นหาคำตอบว่าศพไอ้ลายอยู่ที่ไหน จะตามไปถลกหนัง บั่นคอ เซ่นวิญญาณลูกน้องคนสนิท

โทสะของหัวหน้าชุดยิ่งทวีมากขึ้นเมื่อระหว่างทางที่ย้อนกลับไปห้างแรก เขาพบร่างพลทหารน้อยนอนจมกองเลือดอยู่ข้างๆ พงไม้ คาดว่าเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่าแปดชั่วโมง

“บอกมา ศพไอ้ลายอยู่ไหน กูจะเผามันเสียให้วอด”

จ่ามหันต์ส่ายศีรษะอย่างระอา เขาต้องยกเหตุผลร้อยแปดข้อมากล่อมให้เกลอสนิทสงบสติอารมณ์เป็นการชั่วคราว

เมื่อทั้งสามกลับมาถึงห้างใหญ่ที่ขัดไว้เป็นแห่งแรก แสงแดดอบอุ่นก็ฉาบไปทั่ว ทหารหนุ่มน่าสงสารที่ชื่อรงค์กระโดดโลดเต้นที่เห็นสมาชิกที่เหลือกลับมา เขาเข้าไปสวมกอดเพื่อนร่วมรุ่นอย่างดีใจ

“ไอ้ยักษ์ มึงนี่มันหนังเหนียวจริงๆ กูได้ยินเสียงปืนดังเกือบทั้งคืน พาลคิดว่ามึงจะไม่รอดเสียแล้ว”

“ปากเหรอวะนั่น” ยักษ์พูดขบขันพลางผลักศีรษะรงค์เบาๆ ทั้งสองหยอกล้อราวกับไม่เจอกันมานาน

ระหว่างที่ทั้งสี่กำลังปรึกษากันว่าจะออกค้นหาพลทหารอีกคนที่ยังไม่ทราบชะตากรรม มีเสียงดังโหวกเหวกมาแต่ไกล ไม่นานนักมีชาวบ้านกลุ่มใหญ่เกือบยี่สิบชีวิตโผล่ออกมาจากเหลี่ยมผา

“เจอแล้ว อยู่ทางนี้” เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนก้อง พวกเขาไถลลงเนินชื้นแฉะอย่างทุลักทุเล ชาวบ้านทุกคนล้วนดูตื่นเต้น และที่วิ่งนำหน้าตั้งมาคนแรกคือพลทหารที่หายไปตั้งแต่เมื่อวาน เขาปรี่เข้าไปหาหมวดฤทธิ์ ทั้งสองคนต่างดีใจไม่แพ้กัน

จากการสอบถามได้ความว่า หลังจากชุดย่อยของฤทธิ์เจอะเข้ากับเสือโคร่งตัวใหญ่ยักษ์ก็แตกฮือไปคนล่ะทาง ร้อยโทฤทธิ์กับน้อยวิ่งแยกออกมาจนเจอพรานชัช จ่าแซมมุ่งไปอีกทาง ส่วนทหารหนุ่มเลือกวิ่งย้อนกลับไปตั้งหลักที่พักเชิงเขา อยากจะนำพรานชาวบ้านสมทบตามเข้ามาช่วย แต่หลังตะวันลับฟ้าไม่มีใครสักคนยอมย่างกรายเข้าอาณาเขตขุนเขา อีกทั้งสภาพอากาศก็ไม่เป็นใจ ฝนเทกระหน่ำอยู่ตลอดเวลา ทำได้เพียงรอคอยเวลาจนฟ้าสางจึงรวบรวมสมัครพรรคพวกบุกบั่นตามเข้ามา

“ฆ่ามันแล้วใช่ไหมผู้หมวด ผมได้ยินเสียงปืนดังทั้งคืน” พลทหารถามโพล่งขึ้น ชาวบ้านได้ยินรีบล้อมกรอบเข้ามาราวกับร้อยโทฤทธิ์เป็นดาราดังก็ไม่ปาน เขาเหลือบไปมองเห็นจ่ามหันต์พยักหน้าน้อยๆ

“ทุกคนวางใจได้ อ้ายวายร้ายตัวนั้นมันตายไปแล้ว”

สิ้นเสียงร้อยโท ทุกคนกู่ร้องด้วยความปรีดา พากันเข้ามาขอบคุณเสียยกใหญ่ สรรเสริญเยินยอว่าหมวดฤทธิ์เป็นผู้ปัดเป่าอาเพศเหตุร้าย แรกๆ ร้อยโทหัวหน้าชุดปฏิบัติการดูขัดเขินอยู่บ้าง แต่ล่วงไปสักพักเขาดูรับมือคำป้อยอนั้นได้เป็นอย่างดี อธิบายเสียเป็นฉากๆ ว่าจัดการกับอ้ายวายร้ายแห่งเขาขวางอย่างไร

ระหว่างที่ฤทธิ์กำลังเล่าเรื่องราวการปราบไอ้ลายอย่างสนุกปาก จ่ามหันต์เข้าไปดึงตัวพลทหารคนนั้นออกมาจากกลุ่มคน อดีตสิบโทกระซิบถามเสียงเบา

“ไอ้หนุ่ม... เล่าตอนที่พวกเอ็งไปเจอเสือยักษ์ตัวนั้นหน่อยสิ”

ทหารหนุ่มดูงุนงงสักพักจึงเริ่มเล่า “พวกเราเดินกันอยู่แถบเชิงเขาฝั่งนู้น สักพักผมเหมือนได้ยินเสียงใครมากระซิบเบาๆ ฟังไม่ถนัด”

“กระซิบ?... กระซิบว่าอะไรวะ” จ่ามหันต์ถามด้วยความสงสัย

“เหมือนได้ยินว่ากลับไป อะไรสักอย่างนี่ล่ะ แต่สงสัยจะหูแว่วไปเอง พอแหงนหน้าไปมองต้นเสียงก็เห็นเสือตัวเบ้อเริ่มเทิ่มนั่งอยู่บนโขดหิน แม่เจ้าโว้ย ตัวมันใหญ่มากจ่า ต้องเป็นไอ้สมิงบัดซบตัวนั้นแน่ๆ”

“สงบปากสงบคำไว้บ้าง” จ่ามหันต์ตะคอก “แล้วยังไงต่อ”

“จะยังไงล่ะ พวกเราก็ยิงกันหูดับตับไหม้น่ะสิถามได้ พอยิงชุดแรกจบจ่าแซมก็ปีนขึ้นไปดูปรากฏว่ามันหายตัวไปเสียฉิบ แต่กลับมาโผล่อยู่ในพงไม้ไม่ห่างจากพวกเรา ยังกับมันมีเวทย์มนต์หายตัวได้อย่างนั้นล่ะจ่า จากนั้นก็วิ่งป่าราบตัวใครตัวมัน”

จ่ามหันต์ยิ้มให้พร้อมกับตบบ่าพลทหารนายนั้น แล้วเดินแยกออกมามองไทยมุงที่รุมล้อมหมวดฤทธิ์อยู่ ดูท่าคำเยินยอจะเป็นยาใจชั้นดี ทำให้หัวหน้าชุดลืมอาการเจ็บปวดไปเสียสนิท

“ดูยังกับพระเอกหนังไทยเลยว่าไหม” ยักษ์เดินเข้ามายืนใกล้ๆ ปืนกระบอกเดิมพาดบนบ่า เขายิ้มกริ่ม “หลังจากที่ลุงแยกตัวไปเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะ?”

จ่ามหันต์จ้องหน้าเด็กหนุ่มคราวลูก หลังจากผ่านค่ำคืนระทึกขวัญ เขายิ่งชื่นชมในน้ำจิตน้ำใจของเด็กหนุ่มคนนี้เป็นพิเศษ

“เอ็งจะรู้ไปทำซากอะไรวะ” จ่ามหันต์หยอกกลับ พลทหารหนุ่มหัวเราะในลำคอ

“ฉันยิงโดนไหมลุง”
“เออ เข้าก้านคอมันเลย”

“ลุง... พรานชัชเป็นสมิงใช่ไหม แล้วที่พวกหมวดไปเจอคืออะไร” ยักษ์ถามสิ่งที่สงสัยมาทั้งคืน

จ่ามหันต์ไม่ตอบคำถามแรก แต่เลือกตอบคำถามที่สอง
“บางสิ่ง” อดีตสิบโทยิ้มพร้อมกับใช้มือยีผมพลทหารเบาๆ

คณะล่าสมิงร้ายและกลุ่มชาวบ้านรวมถึงศพผู้เสียชีวิต เคลื่อนกลับมาถึงเชิงเขา บริเวณลานโล่งด้านหน้าคราคร่ำไปด้วยเหล่าผู้คนทั้งชายหญิงอีกหลายสิบชีวิต ต่างส่งเสียงร้องกันเซ็งแซ่ ร้อยโทฤทธิ์สวมบทผู้พิชิตไอ้ลายอย่างขมีขมันก่อนที่จะมีใครสอบถามเสียอีก เขาตะโกนเสียงดังตลอดทางว่าไอ้ลายตายแล้ว

จ่ามหันต์มองท่าทีของเกลอด้วยความขบขัน วีรกรรมกว่าครึ่งที่หัวหน้าชุดสาธยาย ตอกไข่ใส่สีไปเองทั้งนั้น

พลทหารหนุ่มที่ชื่อยักษ์เดินเข้ามายืนด้านข้างอีกครั้ง

“ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอลุง”
“เรื่องอะไรเหรอ” จ่าถามกลับ
“ใครกันแน่ที่เป็นคนจัดการไอ้ลาย”
อดีตสิบโทหัวเราะ “หมายถึงเอ็งรึไง”

ทหารหนุ่มส่ายศีรษะและยิ้ม “กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไงลุง” เขาตรงเข้าไปช่วยหามศพทหารผู้เคราะห์ร้ายสองนาย อดีตสิบโทรู้สึกผิดไม่น้อย ที่ไม่สามารถช่วยให้ทั้งคู่รอดคมเขี้ยวไอ้ลายไปได้ และต้องมาเสียชีวิตก่อนวัยอันควร

“อย่าเสียใจไปเลยลุง” ยักษ์ซึ่งกำลังปีนขึ้นไปนั่งบนรถจี๊ปตะโกนกลับมา “สองคนนั้นเขาไปสบายแล้ว มีแต่พวกเรานี่ล่ะที่ต้องมีชีวิตอยู่และดูแผ่นดินต่ำเตี้ยลงไปทุกวัน แต่อย่างไรเสียเราก็ยอมอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ เพราะมันมีสิ่งล้ำค่าพอให้ทนไงลุง”

จ่ามหันต์อมยิ้มโบกมือให้พลทหารทั้งสามนาย

ยักษ์วางกระบอกปืนพิงกับตัวรถ เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดัง

“ลุงโว้ย!”

“อะไรอีกล่ะ” จ่ามหันต์ตอบเสียงขุ่น เขาเห็นเด็กหนุ่มยิ้มกว้างจนเห็นฟันสีขาวเรียงแถวสวยงาม

“ลุงโคตรเจ๋งเลยว่ะ” พูดจบพลทหารยักษ์ก็ยกมือตะเบ๊ะอย่างองอาจตามแบบฉบับทหารไทย

จ่ามหันต์ยกมือขึ้นช้าๆ นิ้วมือทั้งสี่เรียงชิดติดกัน อดีตสิบโททำความเคารพตอบทันที

-----------------------------------------------------------------------

จนแล้วจนรอด จ่ามหันต์ไม่มีโอกาสตักเตือนฤทธิ์เรื่องการล่าสัตว์เพื่อสนองความใคร่ ทั้งสองเพียงแค่พยักหน้าให้กันและกันจากระยะไกลเท่านั้น

ชุดเฉพาะกิจล่าจอมวายร้าย และกลุ่มชาวบ้านเริ่มแยกย้ายกันเมื่อราวช่วงสายของวัน จ่ามหันต์อาศัยติดรถชาวบ้านที่รู้จักคนหนึ่งเดินทางกลับบ้าน ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าคิดถูกหรือไม่ เพราะตลอดทางเขาต้องนั่งฟังชาวบ้านคนนั้นสรรเสริญวีรกรรมกล้าหาญของหมวดฤทธิ์ที่สยบไอ้ลายด้วยกระสุนนัดเดียว

อดีตสิบโทเออออห่อหมกไปตามเรื่องตามราว ไม่คิดแย้งสิ่งใดให้เป็นที่กังขา ความจริงเป็นเช่นใดเขาย่อมรู้ดีที่สุด

เมื่อรถมาจอดหน้าบ้าน จ่ามหันต์ขอบอกขอบใจมิตรผู้เอื้อเฟื้อ เขามองเข้าไปในบ้าน เห็นภรรยาและลูกวิ่งกรูออกมารับอย่างดีอกดีใจ จ่ามหันต์ยิ้มแป้น เขาเปรยเบาๆ

"พี่กลับมาแล้ว”

------------------------------------------------------------------------

จบบริบูรณ์


cr.กฤตานนท์


สมิง เขาขวาง ตอน 1 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1544685

สมิง เขาขวาง ตอน 2 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545171

สมิง เขาขวาง ตอน 3 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545737

สมิง เขาขวาง ตอน 4 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546091

สมิง เขาขวาง ตอน 5 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546415/1/#35569643

สมิง เขาขวาง ตอน 6 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546858/1/#35579925

สมิง เขาขวาง ตอน 7 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1547273

สมิง เขาขวาง ตอน 8 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1548439

สมิง เขาขวาง ตอน 9 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1550385

สมิง เขาขวาง ตอน 10 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1551201

สมิง เขาขวาง ตอน 11 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1552333

สมิง เขาขวาง ตอน 12 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1552689

สมิง เขาขวาง ตอน 13 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1554276


ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันมาทั้ง 14 ตอนนะครับ ขอบคุณผู้แต่งไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

ปักไว้เด่วมาอ่าน

แล้วตอนมียักษ์2คน แกรู้ได้ไงอะ

จ่ามหันต์ถามไปว่า "อะไรคือสิ่งที่ยักษ์รักมากที่สุด"
ยักษ์ตัวปลอมตอบไปว่า "พ่อแม่"
ส่วนยักษ์ตัวจริงตอบไปว่า "ครอบครัว"

ซึ่งคำถามนี้จ่ามหันต์ได้เคยถามเจ้ายักษ์ไว้ตอนที่อยู่บนห้างด้วยกันครับ

สงสัยจะมีภาคต่อ

สุดยอดเลย จ่า

ผมว่ามันยังไม่สุด โดยเฉพาะปริศนาที่ชายชราทิ้งเอาไว้

น่าจะมีภาคต่อนะ เล่นทิ้งปริศนาไว้แบบนี้

ก็ไปเป็นเรื่อง "ถี่หยด" ไงครับ...........

จบเเว้ววววววววววววว