#### ได้รู้ความจริง ได้ยิ่งกว่าฟุตบอล อ่าน soccersuck.com####

ผู้ตั้ง

ข้อความ

chula chula

เข้าร่วม: 04 Sep 2013

ตอบ: 10411

ที่อยู่:

โพสเมื่อ: Wed Aug 30, 2017 10:04 pm

## สมิง เขาขวาง ตอนที่ 1 ##

ย้อนกลับไปในช่วงที่จ่ามหันต์เพิ่งออกจากราชการใหม่ๆ ชายวัยกลางคนอย่างเขาย่อมรู้สึกเคว้งคว้างเวิ้งว้าง จากที่มีภารกิจเป๊ะเป็นไม้บรรทัดในทุกๆ วัน กลับต้องมาใช้ชีวิตปกติหาเช้ากินค่ำแบบชาวไร่ชาวสวน ยังดีหน่อยที่เขาเป็นที่นับหน้าถือตาในละแวกหมู่บ้าน ทำให้มีคนมาปรึกษาสารทุกข์สุกดิบไม่เว้นแต่ละวัน

“หมอมหันต์ ช่วยไปดูอาการน้องสาวฉันหน่อย ปวดท้องมาหลายวันแล้ว ไม่รู้มีใครเสกหนังควายเข้าท้องรึเปล่า” จ่าก็ไปช่วยดูอาการ สรุปไม่ได้ถูกหนังควายเข้าท้อง แต่เป็นอย่างอื่นที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องอายม้วน

“หมอมหันต์ ฉันเผลอไปฟันถูกต้นกล้วยแถวบ้าน ยางไหลเยิ้มออกมาเป็นสีแดงเลย ต้องเป็นนางตานีแน่ ช่วยไปทำพิธีขอขมาหน่อยนะ” จ่าก็พยายามอธิบายว่า ตนเองไม่ใช่หมอผี เป็นหมอยาแผนโบราณ เชี่ยวชาญสมุนไพร แต่สุดท้ายจ่ามหันต์ก็ไปอยู่ดี

“หมอมหันต์ งวดนี้หวยออกอะไร ขอเด็ดๆ สักงวดเถอะ” จ่าก็จัดให้ วันหวยออกก็ล่มจมกันไปทั้งตำบล แต่จ่ามหันต์ก็พูดชี้ทางไว้ว่า “ลองไปขอตรงศาลร้างใต้ต้นไทรใหญ่ดูสิ เห็นมีคนถูกกันเรื่อยๆ แต่แนะนำว่าไปตอนกลางวันดีกว่านะ”

ทุกวันจะมีชาวบ้านเดือดร้อนแวะเวียนไปมาหาสู่ตลอด ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้างตามกำลัง อย่างไรก็ตาม ชาวบ้านก็นับถือว่าจ่าเป็นคนมีน้ำใจ จนหัวค่ำวันหนึ่งมีเพื่อนสนิทของจ่าชื่อฤทธิ์ เป็นทหารตำแหน่งร้อยโทแวะมาหาพร้อมชายหญิงคู่หนึ่ง ในขณะที่ผู้หมวดฤทธิ์ ดูตื่นเต้น แต่ชายหญิงคู่นั้นกลับดูหวาดกลัว เพียงแค่คำแรกที่ชายคนนั้นพูดว่า “เขาขวาง” จ่ามหันต์เหมือนจะเดาเหตุการณ์ได้เลยว่ามีเหตุการณ์ไม่สู้ดีบางอย่างเกิดขึ้น

บริเวณเขาขวางมีข่าวลือกันมานมนานว่ามักมีชาวบ้านถูกสัตว์ขนาดใหญ่ทำร้าย เหตุการณ์ยิ่งหนักเข้าเมื่อมีคนพบศพชาวบ้านเสียชีวิตในพื้นที่จำนวนหลายราย สภาพศพถูกทำร้ายและกัดกินโดยสัตว์ขนาดใหญ่ โดยเฉพาะช่วงเย็นย่ำในวันฝนพร่ำ มักมีคนเห็นชายแก่ยืนผลุบๆ โผล่ๆ บริเวณใกล้ๆ ที่เกิดเหตุเป็นประจำ ชาวบ้านจึงเริ่มลือหนักว่าสัตว์ร้ายที่ว่า คือเสือสมิงที่จำแลงแปลงกายเป็นชายแก่หลอกชาวบ้านไปกินเป็นอาหาร

หลังเกิดเหตุไม่ถึงวันมีการจัดตั้งทีมเฉพาะกิจล่าเสือร้ายที่นิยมบริโภคเนื้อมนุษย์ กลุ่มทหารสนธิกำลังกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้จำนวนนับสิบ ปูพรมตรวจเกือบทุกตารางเมตรของเขาขวาง แต่ไม่มีวี่แววของสัตว์กินเนื้อจำพวก เสือ สิงห์ จึงทิ้งไว้เป็นปริศนาเสือสมิงเขาขวางมานานแรมปี

“พ่อตาฉันถูกเสือคาบไปกิน” ชายหนุ่มคนนั้นเริ่มเล่า “เหตุเพิ่งเกิดเมื่อสองวันที่ผ่านมา ระหว่างที่พวกเราเข้าไปหาของป่า เกิดฝนตกหนักมาก จนต้องหลับไปอยู่ในเพิงเก่าๆ หลังหนึ่ง เราสามคนนั่งกันอยู่จนเริ่มเย็นฝนก็ยังไม่มีทีท่าจะซา ตอนที่กำลังตัดสินใจลุยฝนออกไป ก็มีผู้ชายสูงอายุคนหนึ่งผมเทาแซมขาวเดินเข้ามาหลบฝนด้วย พ่อก็ทักทายไปเรื่อยตามประสา แต่ชายคนนั้นก็ไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาเงียบ พวกเราจึงไม่สนใจเตรียมจะทยอยเดินกันออกมา แต่กลับได้ยินเสียงครางอยู่ด้านหลัง พอหันไปมอง ปรากฏว่าชายคนนั้นหายไปปรากฏเป็นเสือโคร่งตัวมหึมาจ้องมองอยู่ในพงหญ้า พริบตาเดียวมันก็กระโจนเข้าใส่คนที่ยืนอยู่ใกล้ตัวมันที่สุด ซึ่งก็คือพ่อฉันนั่นเอง มันกระโจนเข้างับบริเวณช่วงคอเลยไปถึงไหปลาร้าอย่างรวดเร็วจนพวกเราไม่ทันตั้งตัว และด้วยขนาดใหญ่โตของมัน พ่อฉันโดนกัดครั้งเดียวก็แทบสิ้นใจ ฉันล้วงพร้าออกมาได้ก็จะเข้าไปฟันมัน แต่พ่อที่กำลังสิ้นลมก็ตะโกนบอกว่าให้หนี น้าจะด่าจะว่าฉันว่าขี้ขลาดก็ได้นะ พอมันหันมาจ้องตาพร้อมแยกเขี้ยวใส่ ฉันกับเมียก็โกยแน่บเลย”

พูดจบน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลเป็นทาง เดือดร้อนจ่ามหันต์ต้องพยายามปลอบใจ

ร้อยโทฤทธิ์ บอกต่อว่าเขาเป็นหนึ่งในทีมที่ถูกส่งลงพื้นที่ก่อน พอเข้าไปถึงที่เกิดเหตุก็พบศพจริง สภาพศพถูกกัดกินจนจำเค้าเดิมไม่ได้ ก็เลยเข้ามาขอปรึกษาจ่ามหันต์ซึ่งเป็นอดีตทหารและอยู่ในพื้นที่แถวนี้ด้วย

“ฉันได้ยินข่าวลือเรื่องนี้มาสักพักแล้วพี่ฤทธิ์ แต่ก็ไม่เคยพบเจอจะๆ สักครั้ง... นี่เป็นครั้งแรก” จ่ามหันต์ตอบเพื่อนเก่า “แล้วพี่จะให้ฉันช่วยยังไงล่ะ”

“ชาวบ้านพูดกันหนาหูว่าไอ้ลายตัวนี้ไม่ธรรมดา เป็นเสือผีกินคนไปไม่ใช่น้อย มีรายงานว่าป้วนเปี้ยนอยู่ละแวกเทือกเขาสองสามลูกนี้ ก็ไม่ใช่ว่าพี่จะเชื่อทั้งหมดนะ แต่ไม่ว่าจะเป็นเสือผีหรือเสือโหยธรรมดา ลองมันล่าชาวบ้านเป็นอาหาร คงจะติดใจรสชาติเนื้อคนไปแล้ว แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ พี่กับชุดจะเข้าไปล่ามันพรุ่งนี้ แต่ถ้ายังไม่เจอ ก็ว่าจะชวนแกไปขัดห้างล่อกับมันช่วงกลางคืน เห็นชาวบ้านเค้าบอกว่าแกมีของดี ไปกับพี่ให้อุ่นใจหน่อยเถอะวะ”

เดือนร้อนจ่ามหันต์ต้องแก้ตัวพัลวันว่ามีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นับถืออยู่บ้าง แต่ไม่มีวิชาอะไรหรอก ชาวบ้านก็ลือกันไปเรื่อย แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีวิชา จ่ามหันต์บอกว่าตัวเองพร้อมที่จะช่วยเต็มที่ เลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกาย ก็ยังเขียวคลั่ก

หลังจากนั้น หมวดฤทธิ์ก็พาสองสามีภรรยากลับไป ส่วนจ่ามหันต์เดินกลับเข้าบ้านคุยกับคนในครอบครัว อธิบายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนพากันห้ามไม่ให้เขาไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้น เพราะถึงเสือตัวนั้นไม่ใช่เสือสมิง ก็ยังอันตรายมากอยู่ดีแถมไอ้ลายตัวนี้ยังกล้าล่ามนุษย์เป็นอาหาร แต่จ่ามหันต์ยังดึงดันที่จะไป เพราะคนที่ชำนาญพื้นที่นั้นมีอยู่ไม่น้อยก็จริง แต่จะมีสักกี่คนที่ยอมเสี่ยงบุกป่าท้าอันตรายแบบนั้น เพียงแค่ได้ยินว่า 'เสือสมิงเขาขวาง' เป็นเข่าอ่อนทุกราย

เช้าวันถัดมามีชาวบ้านแวะมาปรึกษาเรื่องหยูกยากับจ่าเป็นปกติ แต่ไม่มีนายทหารหรือตำรวจคนใดมาแจ้งข่าวดีแม้แต่คนเดียว ตัวจ่ามหันต์เองร้อนใจไม่น้อย ใจหนึ่งก็อยากไปช่วย แต่อีกใจก็แสนห่วงคนที่รออยู่ข้างหลัง จนช่วงพระอาทิตย์ตรงหัว จ่ามหันต์เดินกลับเข้าไปในห้องพระ นั่งกราบไหว้ ทำสมาธิอยู่ร่วมชั่วโมง ใจก็ไม่สงบ เงี่ยหูฟังตลอดว่าจะมีใครแวะมาแจ้งความคืบหน้าอะไรหรือไม่ แต่ทุกอย่างก็ยังเงียบจนคล้อยบ่าย

ในที่สุดจึงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อยืดสีเขียวสวมกางเกงลายพรางทับด้วยแจ็คเก็ตตัวเก่ง จากนั้นหยิบพวงพระเครื่องมาพนมเหนือศีรษะ สวมคอ ห้อยตะกรุดประจำกาย ถัดจากนั้นไขตู้เหล็กหยิบปืนสั้นเก่าๆ ขึ้นมาพลิกดู พึมพำในใจเบาๆ ว่า

“...................................................”

แล้วเปลี่ยนใจไปคว้าปืนลูกซองยาวซึ่งเหมาะกับการล่าสัตว์มากกว่าติดมือไปแทน

อดีตสิบโทเดินลงบันไดมาชั้นล่าง ภรรยาและลูกเห็นก็ขอว่าอย่าไป ให้เจ้าหน้าที่จัดการกันเองดีกว่า ลาออกจากราชการมาเป็นหมอยาแผนโบราณช่วยเหลือผู้คนมันก็ดีอยู่แล้ว ทำไมต้องไปทำอะไรที่อันตรายแบบนั้น ระหว่างที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ รถจี๊ปก็ขับมาจอดเอี๊ยดหน้าบ้าน ฝุ่นโขมง สมาชิกทุกคนหันขวับโดยพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย

พลทหารหนุ่มหมุนกระจกรถลงมา ตะโกนเสียงดัง
“ข่าวดีครับ” ภรรยาจ่ายิ้มกว้าง แต่กว้างได้แค่สองวินาที เพราะทหารหนุ่มพูดต่อ “ยังตามจับมันไม่ได้ นายเลยให้มาตามจ่าไปช่วยหน่อยครับ”

จ่ามหันต์หันมามองภรรยาอย่างอึดอัดแล้วบอกอย่างจำใจ
“เดี๋ยวพี่กลับมา”
เขากระชับปืนคู่ใจ เดินจากไปโดยไม่หันกลับไปมอง

รถลัดเลาะไปตามทางเกวียนแคบๆ มุ่งหน้าสู่จุดหมาย ทิวเขาขนาดกลางที่อยู่ซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก

เมื่อเข้าสู่อาณาเขตขุนเขาในช่วงเย็นแบบนี้ดูน่าสะพรึงยิ่งขึ้น ต้นไม้ใหญ่ขึ้นเบียดเสียดแน่นเต็มพื้นที่ แต่นั่นยังไม่เท่ากับเงาดำทะมึนที่แผ่ออกมาจากด้านหลังเหนือขึ้นไปเบื้องบน พายุฝนลูกใหญ่กำลังตั้งเค้าเหมือนกำลังอ้าปากกลืนกินขุนเขาที่ตระหง่านขวางอยู่เบื้องหน้า

ท่าไม่ค่อยสีแล้วสิ... จ่ามหันต์ตรองในใจ

กลุ่มทหารและพรานชาวบ้านประมาณสิบกว่าคนจับกลุ่มยืนคุยกันอยู่ข้างเชิงเขาใต้ต้นจามจุรีดูสีหน้าเคร่งเครียดกันไม่น้อย โดยมี ร้อยโทฤทธิ์เป็นหัวหน้าชุด เมื่อจ่ามหันต์มาถึง ได้เข้าไปทักทายพูดคุยกับชาวบ้านรวมถึงเจ้าหน้าที่ จากนั้นจึงชวนฤทธิ์เดินเลี่ยงมาคุยและบอกด้วยว่าควรหยุดภารกิจไว้ก่อน ฟ้าฝนไม่เป็นใจ เมฆตั้งเค้าส่อแววว่าจะตกหนัก ตามรอยยาก จากผู้ล่าจะกลายเป็นผู้ถูกล่าเสียฉิบ

พรานป่าชื่อชัช อายุอานามไม่น้อย ซึ่งเป็นหนึ่งในคนนำทาง ได้ยินจ่าพูดก็หลับตา หันซ้ายหันขวาทำจมูกฟุดฟิดและยืนยันคำพูดว่าเป็นตามนั้น อีกไม่เกินชั่วโมง ฝนเทกระจาดลงมาแน่นอน ฟากชาวบ้านที่เหลืออีกสองคน ที่คาดว่าเป็นญาติกับผู้เสียชีวิตได้ยินคำว่า “ฝน” ก็เกิดอาการครั่นคร้าม และบอกหน้าตาตื่นว่าเห็นด้วยที่ควรยกเลิกปฏิบัติการก่อน มันเป็นลางร้าย เนื่องจากหลายครั้งที่เกิดเหตุไม่คาดฝัน มักเกิดในวันฝนตก แต่ฤทธิ์ยืนยันว่าจะทำภารกิจต่อ พอจ่ามหันต์ถามถึงสาเหตุว่าทำไมถึงดึงดันสำรวจติดตามในวันนี้ นายทหารตอบกลับมาว่า

“มีลูกน้องพี่สองคน เห็นเสือลายพาดกลอนตัวเบอเร่ออยู่หลังเขา พี่ว่าใช่มันแน่ หากปล่อยไปไม่รู้จะมีโอกาสเจอมันอีกหรือเปล่า พี่ตัดสินใจแล้ว จะเก็บมันวันนี้ล่ะ ถ้าแกเปลี่ยนใจก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ลูกน้องกลับไปส่งแล้วรอฟังข่าวดีที่บ้าน”

จากนั้นเดินเข้ามาตบไหล่จ่ามหันต์แล้วตะโกนสั่งลูกทีม
“พร้อมในสิบนาที”

จ่ามหันต์คิดเงียบๆ ในใจ ให้กลับไปรอฟังข่าวดีที่บ้านอย่างนั้นหรือ เกรงว่ามันจะเป็นข่าวร้ายเสียมากกว่า

จบตอนที่ ๑

cr. กฤตานนท์