#### ได้รู้ความจริง ได้ยิ่งกว่าฟุตบอล อ่าน soccersuck.com####

ผู้ตั้ง

ข้อความ

chula chula

เข้าร่วม: 04 Sep 2013

ตอบ: 10412

ที่อยู่:

โพสเมื่อ: Thu Aug 31, 2017 9:27 pm

## สมิง เขาขวาง ตอนที่ 2 ##

เต็นท์สนามสองหลังถูกกางบนเนินหินไม่ห่างจากต้นจามจุรี กองไฟกองใหญ่ถูกจุดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านและพรานรวมสี่คนที่ตอนแรกมุ่งมั่นจะตามไปกับชุดล่าเสือร้ายเปลี่ยนใจขอรออยู่บริเวณที่พัก ขอเป็นกองหนุนแทนกองหน้า นั่นเป็นความคิดที่ดีไม่น้อยในสถานการณ์คาบลูกคาบดอกเช่นนี้

จ่ามหันต์เองก็ขบคิดอยู่นานสองนาน สุดท้ายไม่อาจตัดใจทิ้งพี่น้องร่วมอาชีพ อย่างไรเสียก็เคยร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกันมาแต่เก่าก่อน กระนั้นทุกอย่างดูไม่ค่อยราบรื่นจนอดีตสิบโทต้องฉงนสนเท่ห์ว่า นี่พวกเขากำลังเข้าป่าไปปราบเจ้าเสือร้ายชื่อดังหรือไปล่าเก้งกวางกันแน่

สมาชิกทั้งแปดชีวิตที่จะตามล่าไอ้ลายที่ว่ากันว่าเป็นสมิง กว่าครึ่งใช้ปืนแก๊ป ที่เหลือเป็นเอ็มสิบหกกับลูกซองอย่างละกระบอก อาวุธที่ดูทรงประสิทธิภาพสุดคือไรเฟิลที่อยู่ในมือหัวหน้าชุด ชายที่ไม่ได้ออกภาคสนามมาเป็นเวลาหลายปี จ่ามหันต์พยายามเลียบเคียงถาม ฤทธิ์ตอบกลับว่าเพียงว่า

‘สถานการณ์ตอนนี้ได้คนกับปืนมาเท่านี้ก็ดีถมเถแล้ว’

ทีมล่าทุกคนตรวจตราสัมภาระส่วนตัวเรียบร้อยก็ออกมายืนเรียงแถวหน้ากระดาน ทั้งสีหน้าและแววตาส่อความกังวลจนเห็นได้ชัด ภารกิจเสี่ยงชีวิตเบื้องหน้าดูอันตรายเกินกว่าพลทหารใหม่บางคนจะทำใจยอมรับได้ จ่ามหันต์ทำได้แค่เพียงปลอบทหารรุ่นน้อง

“เอาน่า อย่างน้อยก็ดีกว่าถูกส่งไปเวียดนามล่ะนะ”

ไม่กี่นาทีต่อมา จ่าแซมซึ่งถือเป็นลูกน้องคนสนิทของร้อยโทฤทธิ์ บอกหมายกำหนดการคร่าวๆ ว่าจะออกเดินเท้าให้เร็วที่สุด หากทำตามแผนจะสามารถสำรวจพื้นที่แถวเนินเขาฝั่งตรงข้ามได้จนเกือบหมดก่อนห้าโมงเย็น หากไม่เจอค่อยไปขึ้นห้างซึ่งทำเตรียมไว้แล้วสองจุด ถ้าเจ้าเสือมากเล่ห์ไม่โผล่ออกมาในคืนนี้ ค่อยตกลงกันอีกครั้งว่าจะทำอย่างไร

แต่จ่ามหันต์ไม่เห็นด้วย จากสภาพอากาศเช่นนี้ หากไม่ยกเลิกภารกิจ ควรรีบตรงไปให้ถึงห้างโดยเร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัยของทุกคน อย่างน้อยการทำภารกิจในช่วงกลางวันก็เสี่ยงน้อยกว่าเป็นเท่าตัว

“เสียน้อยเสียยากเสียมากเสียง่ายพี่ฤทธิ์ ฝนก็ตก ทัศนวิสัยไม่ดี มันเสี่ยงเกินไปที่จะมาลาดตระเวนกันช่วงเย็นแบบนี้ อันที่จริงควรจะรออยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เข้าค่อยว่ากันใหม่ไม่ดีกว่าเรอะ”

ร้อยโทนิ่งเงียบ คิดเพียงชั่วครู่ก็ประกาศออกมา “เอาแบบนี้ละกัน” ฤทธิ์เอ่ยเสียงดัง “เราจะแยกเป็นสองทีม ผม จ่าแซมแล้วก็ลูกน้องอีกสองจะแยกไปทางซ้าย ส่วนจ่ามหันต์ พรานชัชและลูกน้องผมอีกสองคนแยกไปทางขวา ไปเจอกันที่ห้างหลังเขา ก่อนตะวันตกดิน เอาตามนี้ อย่าพิรี้พิไรกันมาก เดี๋ยวจะเย็นย่ำเกินไป”

จ่ามหันต์ถอนหายใจเล็กน้อยกับความรั้นของหัวหน้าชุด ร้อยโทฤทธิ์เป็นแบบนี้มาตั้งแต่รับราชการใหม่ๆ แต่คงเพราะบุคลิกแบบนี้กระมัง ที่ทำให้นายทหารคนนี้ก้าวหน้าในอาชีพการงานอย่างต่อเนื่อง ต่างกับตัวเองที่เป็นได้แค่จ่าจนถึงวันที่ออกจากราชการ
เขายืนตรวจเช็คสภาพอาวุธปืนคู่ใจพลางมองขุนเขาเบื้องหน้าที่ถูกฉาบด้วยสายฝนจนเป็นฝ้าขาว ที่แห่งนี้อุดมไปด้วยพรรณไม้โบราณอายุเหยียบร้อยปี สภาพภูมิศาสตร์แตกต่างจากทิวเขาใกล้เคียง ที่สำคัญยังเป็นหนึ่งในสองขุนเขาที่ผู้เฒ่าผู้แก่เล่าขานนานมาว่า

‘เจ้าที่แรงนัก’

“เหมือนที่ชาวบ้านเขาบอกกันเมื่อตะกี้นั่นล่ะ” พรานชัช เดินเข้ามาใกล้ๆ จ่าที่กำลังครุ่นคิด ในมือพรานถือตะขาบที่ผ่านการย่างจนส่งกลิ่นฉุน เมื่อเห็นจ่ามองอาหารว่างพิสดาร จึงพูดยิ้มๆ ว่า “เจอมันเดินอยู่ข้างพงเมื่อตะกี้ ก็เหมือนเนื้อกุ้งนั่นล่ะ อร่อยดีนักแล”

จ่ามหันต์ไม่รู้จักกับนายชัชคนนี้เป็นการส่วนตัว เคยได้ยินชาวบ้านลือกันว่าเป็นหนึ่งในพรานรับจ้างที่เก่งฉกาจ บุกทั้งป่าแถบตะนาวศรีไปไกลจนถึงลุ่มน้ำสาละวิน ชื่นชอบการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจเช่นเดียวกับหมวดฤทธิ์ ต่างกันที่คนหนึ่งล่าเพื่อเงินตรา แต่อีกคนล่าเพื่อความหรรษา

“ชาวบ้านเขาพูดอะไรกันเหรอพี่ชัช”
จ่ามหันต์ถามกลับ พรานยิ้มกริ่ม
“อ้าว นี่จ่าไม่ได้ยินที่ชาวบ้านพูดกันเมื่อตะกี้รึ เขาบอกว่าเป็นลางร้าย” พูดจบก็กัดเจ้าตะขาบขนาดยาวร่วมฟุตกินอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนพูดต่อ “ผมท่องป่ามานานค่อนชีวิต เจออะไรแปลกๆ มานักต่อนัก ผมจะบอกอะไรให้แล้วจ่าเหยียบไว้ให้มิดเลยนะ มองไปตรงนั่นสิ สูงเหนือถ้ำกลางผาหินนั่นไปสักสองสามเส้น ใต้ทุมประดู่ จ่าเห็นอะไรไหม”

จ่ามหันต์มองตามนิ้วที่ชี้นิ้วสูงขึ้นไปเบื้องบน สายฝนที่โปรยปรายทำให้มองได้ไม่ชัดเท่าที่ควร จ้องเพ่งอยู่นานสอง จึงเห็นเงาสิ่งมีชีวิตบางอย่างรูปร่างคล้ายคน ยืนแฝงอยู่ในเงาไม้จ้องมองมาที่กลุ่มคนเบื้องล่าง จ่ามหันต์ขนลุกวาบ แต่พอกระพริบตาอีกครั้งเงานั้นก็หายไปเสียแล้ว

“หึๆ จ่าเอ้ย มันเอาเราแน่... แต่ก็ดี อยากเจอมานานแล้ว” พรานชัชพูดจบก็เดินแยกตัวออกไป ปล่อยให้อดีตสิบโทกลืนน้ำลายลงคอ พ่นลมหายใจออกทางปากเฮือกใหญ่ ก่อนสืบเท้าตามหลังพรานชัชไปติดๆ

เคราะห์ดีที่ฝนไม่ได้กระหน่ำอย่างที่ก่ะเก็งกันไว้ เพียงแค่โปรยปรายเป็นละอองสีขาวขุ่นตลอดเวลา ชวนให้จิตใจมัวหมอง หมวดฤทธิ์ซึ่งนำทีมของตนแยกไปอีกฝั่งโบกมือให้จ่ามหันต์กับพรานชัช ก่อนที่ทั้งทีมของหัวหน้าชุดจะหายไปในผืนป่า จ่ามหันต์ซึ่งได้รับมอบหมายให้เป็นผู้นำทีมร่วมกับพรานชัช จึงสั่งให้สมาชิกตรวจสอบความพร้อมอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินทยอยเดินผลุบหายเข้าไปบริเวณเนินเขาด้านซ้าย

หน่วยย่อยนี้ประกอบไปด้วยจ่ามหันต์ พรานชัช และพลทหารอีกสองนาย ทั้งหมดเดินเลียบไปตามเนินดิน ค่อยๆ ตัดสูงขึ้นไปทีล่ะนิด สอดส่ายสายตาสำรวจภูมิทัศน์รอบด้าน บริเวณเชิงเขาเป็นเนินดินสูงต่ำสลับกัน ปกคลุมด้วยพรรณไม้นานาชนิด ใบไม้ที่ทับถมกันมาเป็นเวลานานทำให้พื้นไม่มั่นคงเป็นอุปสรรคในการเดินเท้าไม่น้อย เมื่อเดินมาถึงเนินหินลูกหนึ่ง จ่ามหันต์สอบถามกับสองพลทหาร ว่าใครเป็นคนเห็นเสือโคร่ง เห็นเมื่อไหร่ บริเวณไหน หนึ่งในพลทหารตอบว่า

“ฉันเห็นเองล่ะลุง เมื่อช่วงเช้า แถวๆ หลังเนินอย่างที่นายบอก”
“ตัวมันใหญ่แค่ไหนว่ะ” จ่ามหันต์ถามต่อ
“ฉันไม่แน่ใจนะ เห็นไกลๆ แปลกมาก มันยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน เอาที่ประมาณด้วยสายตา ตัวมันใหญ่ไม่หยอกเชียวล่ะ น้องๆ วัวเลยลุง”

จ่ามหันต์ครุ่นคิด วันฝนพร่ำ เสือโคร่งตัวใหญ่และเงาคนใต้ต้นประดู่ อะไรมันจะประจวบเหมาะจนน่าหวั่นใจถึงเพียงนี้

พรานชัชซึ่งหันซ้ายขวาตลอดทางตั้งแต่เข้ามาในบริเวณเขาขวาง เดินมากระซิบเบาๆ

“มันบังเอิญจนน่าแปลกใจเลยใช่ไหม” พรานหัวเราะครางในลำคอ แล้วพูดต่อ “จ่าสังเกตเหมือนผมไหม รู้สึกผู้หมวดคนนี้กระเหี้ยนกระหือรืออยากล่าไอ้ลายตัวนี้เสียจริงๆ ระวังเถอะจะกลายเป็นฝ่ายถูกล่าเสียเอง ฉันได้ยินเรื่องไอ้เสือผีตัวนี้มานาน พรานเก่าแก่มือฉมังเสร็จมันไปหลายต่อหลายรายแล้ว”

จ่ามหันต์นิ่งเงียบ เขารู้ว่าเพื่อนสนิทที่ชื่อฤทธิ์เป็นคนอย่างไร ชายคนนี้เป็นผู้ชื่นชอบความตื่นเต้น ท้าทาย รักการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ สัตว์ยิ่งดุร้ายจำพวก เสือ สิงห์ กระทิง แรด ยิ่งชอบ จ่ามหันต์จำได้ว่าเคยติดตามไปครั้งสองครั้ง แต่ก็เลิกลาไม่ตามไปอีก เขาไม่นิยมชมชอบกิจกรรมแบบนี้ สงสารบรรดาสัตว์ที่เป็นเหยื่อคมกระสุนเพื่อสนองความสนุกผู้นิยมชมชอบการล่าสัตว์

แต่กระนั้น ระยะหลังๆ ฤทธิ์ไม่ค่อยมีโอกาสหาความท้าทายใส่ตัวเหมือนสมัยหนุ่มๆ ต้องหันเหไปทำงานนั่งโต๊ะเป็นส่วนมาก ยังสงสัยอยู่ว่าเหตุใดทีมกู้ภัยจึงมีนายทหารเช่นเขามาเป็นหัวหน้าชุดเสียอย่างนั้น

จ่ามหันต์ไม่ตอบคำถาม แต่หันไปซักพลทหารหนุ่มต่อ
“แล้วเอ็งก็บอกลูกพี่ว่าเจอไอ้ลายอย่างนั้นเหรอ แทนที่จะบอกว่าไม่เจอ จะได้กลับกรมกลับกองไม่ต้องมาเสี่ยงแบบนี้ ไม่กลัวรึไงวะ”

เพื่อนทหารอีกคนสนับสนุนความคิดนั้นทันที
“กูเห็นด้วยกับความคิดลุงคนนี้นะ ทำไมไม่บอกนายไปแบบนั้น มึงรู้ไหมชาวบ้านเขาลือให้แซ่ดว่าไอ้ลายที่เรากำลังล่าอยู่เนี่ยไม่ใช่เสือธรรมดา เป็นเสือสมิงนะโว้ย”

พลทหารหนุ่มได้ยินเพื่อนพูดเช่นนั้น จึงตอบกลับซื่อๆ
“สมงสมิงอะไรไม่รู้ล่ะ แต่เห็นขนาดตัวมัน ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว แต่ทำยังไงได้วะ ได้รับคำสั่งมา ต้องทำตามก็แค่นั้น”

เขาเว้นช่วงเล็กน้อยก่อนพูดต่อ
“แต่จะบอกให้ ถ้าเมื่อตอนสายฉันอยู่ใกล้กว่านั้นสักเส้นพร้อมไรเฟิลของนายล่ะก็ ทุกคนกลับบ้านได้ ภารกิจจบแล้ว”

พูดจบทหารหนุ่มก็เดินลิ่วนำทางต่อไป จ่ามหันต์ได้ฟังก็หมั่นไส้ระคนขบขัน เขาถามพลทหารอีกคนที่เดินอยู่ข้างๆ

“ไอ้หนุ่มนี่ห้าวดี มันชื่ออะไรวะ”

ทหารหนุ่มอีกคนหัวเราะร่า

“ชื่อยักษ์ ตัวแสบประจำกองร้อยเลย”

จบตอนที่ ๒

สมิง เขาขวาง ตอน 1 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1544685

cr. กฤตานนท์