#### ได้รู้ความจริง ได้ยิ่งกว่าฟุตบอล อ่าน soccersuck.com####

ผู้ตั้ง

ข้อความ

chula chula

เข้าร่วม: 04 Sep 2013

ตอบ: 10415

ที่อยู่:

โพสเมื่อ: Fri Sep 01, 2017 9:45 pm

## สมิง เขาขวาง ตอนที่ 3 ##

สายฝนปลิวไสวคล้ายผ้าม่านยามถูกลมภูเขากรรโชกใส่ การเดินป่าท่ามกลางละอองฝนดูสาหัสกว่าปกติ จ่ามหันต์หอบตัวโยนในทุกย่างก้าว อายุอานามที่มากขึ้น กัดกร่อนกำลังวังชาในวัยหนุ่มไปมากเหลือเกิน เขาทิ้งตัวนั่งลงบนซากขอนไม้เก่า ยกน้ำขึ้นมาจิบแก้กระหาย แหงนมองเหนือขึ้นไปเบื้องบน หยาดฝนทิ้งตัวมาตามแรงโน้มถ่วงโลกกระทบกับใบหน้า

“อีกไกลไหมวะ” เขาถามในระหว่างที่ซึมซับความชุ่มชื่นจากหยดน้ำบริสุทธิ์

“เพิ่งได้ครึ่งทางเองลุง หมดแรงซะแล้วเรอะ” ทหารนำทางหยุดเดิน เอาปืนลูกซองประจำตัวพาดบนบ่า

“ถึงจะยังเตะปี๊บดังอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้เอ๊าะๆ เหมือนพวกเอ็งนะโว้ย อายุจะห้าสิบแล้ว ที่ถามดูก็เพราะเห็นว่ามันเริ่มมืดแล้วก็เท่านั้น”

“มืดแล้วทำไมรึ? กังวลเกินไปรึเปล่าลุง เดินกันมาร่วมครึ่งชั่วโมงอย่าว่าแต่เสือเลย นกสักตัวก็ยังไม่มี จะต้องกลัวอะไร”

จ่ามหันต์ละสายตาจากฟากฟ้า หันกลับไปมองทหารหนุ่ม

'อย่าว่าแต่เสือเลย นกสักตัวก็ยังไม่มี... นั่นล่ะที่ฉันกังวลเจ้าทึ่มเอ้ย' จ่ามหันต์นิ่งคิดเงียบๆ

ทั้งที่เป็นป่าที่อุดมไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิด สมบูรณ์ด้วยระบบนิเวศ แต่ตลอดร่วมครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา พวกเขาไม่เจอะเจอสิ่งมีชีวิตใดที่มีขนาดใหญ่กว่าแมลงปอเลยสักตัว หมูป่า หมีควาย ลิง ค่าง บ่าง ชะนี ที่ควรจะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนมาแสดงตัว กลับหายเข้ากลีบเมฆกันไปหมด ไม่มีแม้กระทั่งเสียงร้อง

“ฉันว่าลุงกัดฟันทนอีกนิด แล้วค่อยไปพักที่ห้างดีกว่า เกิดมืดค่ำขึ้นมาจะลำบากไปกันใหญ่” ทหารหนุ่มแนะนำ

“เข้าใจแล้ว ขอแค่สามนาทีให้แข้งขามันหายล้าสักหน่อยแล้วกัน” จ่ามหันต์พูดจบก็กวักมือเรียกพรานชัชให้เข้าไปหา

“พี่ชัชนี่อึดไม่หยอกนะ อายุมากกว่าฉันเป็นสิบปีแท้ๆ ดูไม่ล้าเลยสักนิด” จ่ามหันต์พูดทันทีที่พรานเดินเข้ามายืนใกล้ๆ แต่ดูเขาไม่สนใจจ่ามหันต์เท่าไหร่ ใช้ขาเหยียบขอนไม้ สายตาจับจ้องมองสูงขึ้นไปบนยอดเขาสูงชัน

"ป่าแบบนี้สำหรับผมก็เหมือนเดินเล่นในสวนนั่นล่ะ” พรานตอบ

ถึงเรี่ยวแรงจะหายไปตามกาลเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่เฉียบแหลมขึ้นตามวัย คือการพินิจคน จ่ามหันต์รู้สึกได้ว่าหลังจากเข้ามาอยู่ใต้ผืนป่าแห่งนี้ พรานชัชดูขรึมจนน่าแปลกใจจากที่ชอบเข้ามาชวนคุยอยู่บ่อยๆ กลับระแวงสิ่งรอบตัวไปเสียหมด

“พี่ชัชรู้สึกว่าป่ามันแปลกๆ ไปไหม” จ่ามหันต์เกริ่นเข้าเรื่องทันที หากจะมีใครตอบคำถามนี่ได้ดีที่สุด ก็คือพรานมือฉมังคนนี้

“แปลก?... ยังไงรึ” พรานป่าถามกลับ

“ก็พวกสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ มันพากันหายหัวไปไหนกันหมดนะสิพี่พวกเราเดินกันมาครึ่งค่อนชั่วโมง ไม่เจอหมูหมากาไก่อะไรเลย มันไม่พิกลไปหน่อยเหรอ?”

พรานยิ้มแค่นๆ “ไม่มีอะไรหรอก พวกมันได้กลิ่นคนก็คงเผ่นไปกันหมดแค่นั่นล่ะ”

“แต่พี่ชัช...”

จ่ามหันต์ยังไม่ทันได้คำตอบของสิ่งที่กังวลกลับไปยินเสียงปืนเสียงปืนดังสนั่นจนขุนเขาสะเทือน

ปัง! ปัง! ปัง!
เขาก้มลงโดยสัญชาตญาณ ใช้ซากไม้เก่าเป็นที่กำบัง เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่กระโจนหาที่หลบภัยอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้มากความ ทีมร้อยโทฤทธิ์คงเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง ถึงได้ยิงปืนกันหูดับตับไหม้สะท้านป่าแบบนี้

หรือจะเป็นเจ้าเสือผีตัวนั้น?

จ่ามหันต์ไม่รอช้า ส่งสัญญาณให้สมาชิกในทีมเคลื่อนที่ตัดขึ้นยอดเขา เพราะช่วยย่นระยะได้สั้นกว่าแม้ต้องใช้พละกำลังมากกว่า มุ่งหน้าไปตามเสียงปืนที่ยังดังอยู่เป็นระยะ
ทุกคนไต่ขึ้นพื้นที่เอียงลาด ผ่านพุ่มไม้น้อยใหญ่ หมู่หินระเกะระกะ จนพรานชัชสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงบอกให้ทุกคนชะลอฝีเท้า เขาหยุดคิดเพียงครู่เดียว ก่อนตัดสินใจนำลูกทีมอ้อมไปอีกทาง จ่ามหันต์วิ่งขึ้นมาขนาบข้าง ถามว่าทำไมไม่มุ่งไปทางเดิม มันน่าจะไปถึงพื้นที่เขาฝั่งตรงข้ามได้เร็วกว่า

พรานมือฉกาจหันมาตอบเบาๆ
“จ่าไม่สังเกตรึ ตามพื้นเริ่มมีดอกไม้สีเหลืองตกกระจายอยู่เป็นหย่อมๆ การบุกผ่าเข้าไปกลางดงประดู่ป่าตอนโพล้เพล้แบบนี้ไม่ดีหรอก เชื่อผมเถอะ”

จ่ามหันต์ต้องเสียเวลาคิดอยู่อีกครู่จึงเข้าใจ ภาพเงามนุษย์ที่ยืนแฝงอยู่ใต้ต้นประดู่โผล่ขึ้นมาให้ความคิด

หลังจากเดินอ้อมตัดลงทางลาดมาอีกไม่นาน พรานชัชคิดว่าเสียงปืนซึ่งเงียบลงไปแล้วน่าจะดังไม่ไกลจากบริเวณนี้ ทุกคนเคลื่อนที่ช้าลง ต่างหันซ้ายหันขวาจับจ้องสิ่งสรรพสิ่งรอบด้าน จ่ามหันต์ประทับปืนตลอดเวลา รู้สึกเงอะงะไม่น้อย ความรู้สึกเดิมๆ สมัยเป็นทหารมันหายไปไหนหมด เขาพึมพำเบาๆ อย่างร้อนใจ

‘พี่ฤทธิ์... พี่ฤทธิ์อยู่ไหน’

ทุกคนสำรวจพื้นที่อย่างรีบเร่งแข่งกับเวลา แต่แทบไม่พบสิ่งใด สายฝนทำลายร่องรอยหายไปเกือบหมด แต่กระนั้นพระพิรุณก็เปิดเผยหลักฐานบางอย่าง บริเวณแอ่งเล็กๆ ปรากฏรอยเท้าขนาดมหึมาของสัตว์ชนิดหนึ่ง

พรานชัชก้มนั่งนิ่งจ้องมองรอยนั้นอย่างใช้ความคิดจนสมาชิกในทีมที่เหลือเดินสมทบหนึ่งในพลทหารที่ชื่อรงค์อุทานออกมาอย่างหวาดกลัว

“เฮ้ย อย่าบอกนะเป็นรอยเท้าของไอ้เสือตัวนั้นน่ะ”
“เออ” พรานตอบสั้นๆ

รอยนี่คืออุ้งเท้าของเสือโคร่งอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ที่ทำให้หวั่นใจคือขนาดของมันมากกว่า พรานชัชประมาณจากรอยเท้าว่าไอ้ลายตัวนี้ น่าจะสูงไม่ต่ำกว่าเมตรครึ่ง ความยาวอาจจะทำลายสถิติเสือโคร่งทุกตัวที่เขาเคยพบเจอ พูดจบก็หัวเราะในลำคอเบาๆ เสมือนได้พบคู่มือที่สมน้ำสมเนื้อ

“เอายังไงกันต่อล่ะพี่ชัช” จ่ามหันต์ถามทันทีที่เห็นพรานป่านิ่งเงียบ

“ร่องรอยพอมีอยู่บ้าง สองคนวิ่งตัดลงเนินไปทางนั้น อีกสองมุ่งไปห้างหลังเขา” พรานชี้ทาง “ถ้าถามผม ขอแนะนำว่าเราควรมุ่งไปขึ้นห้างให้เร็วที่สุด อาจจะเจอพรรคพวกที่นั่น ที่สำคัญเริ่มค่ำแล้ว พวกเรานี่ล่ะจะเสี่ยงมากกว่า”

ทุกคนเห็นตรงกันจึงรีบมุ่งไปจุดหมายเดิมทันที

ทั้งสี่รีบเคลื่อนที่ไปยังจุดหมายโดยมีพรานสูงวัยแต่คล่องเกินอายุวิ่งนำทาง ไม่นานนักก็มาถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งซึ่งเป็นจุดแรกที่ขัดห้างรอไว้ แต่ต้องผิดหวัง เพราะไม่พบใครแม้แต่คนเดียว สองพลทหารจัดแจงเตรียมจุดกองไฟทันที่มาถึง แต่พรานชัชเดินเข้ามาบอกว่า หากคิดจะเก็บไอ้เสือตัวนี้จริงก็อย่าจุดไฟไว้ใต้ห้าง

“มันเห็นกองไฟ คงจะเดิมดุ่มๆ เข้ามาให้พวกเอ็งยิงกันหรอกนะ” พรานชัชขบขัน “ตะวันลับฟ้าไปนานแล้ว ทุกคนรีบขึ้นไปบนห้าง อย่าคิดว่ากลางค่ำกลางคืนใต้ผืนป่าจะมีแค่ไอ้ลายที่เป็นภัยนะ เขาลูกนี้เจ้าที่เจ้าทางแรงนัก”

จากนั้นจึงพูดต่อ “ผมขอตัวไปดูอีกห้างที่ขัดเอาไว้ว่ามีใครอยู่รึเปล่า ประเดี๋ยวกลับมา”

“พี่ชัชพูดยังกับจะไปคนเดียว” จ่ามหันต์โพล่งขึ้นมาทันที

“ผมไปคนเดียวสะดวกกว่า ขืนกระเตงทุกคนไปด้วยสิยิ่งพะวง มีแต่จะอันตรายมากขึ้น จ่าไม่ต้องเป็นกังวล ถึงป่านี้จะดูมีบางสิ่งบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ในเงามืด แต่มันก็ไม่เท่าแถบลุ่มสาละวินที่ผมเคยเจอหรอก”

“เอาแบบนั้นแน่นะพี่”
จ่ามหันต์ถามย้ำอีกครั้ง พรานพยักหน้าตอบทันที ทุกคนยกเว้นพรานชัช จึงทยอยปีนขึ้นไปบนห้างอย่างรวดเร็ว เมื่อขึ้นไปประจำห้างเรียบร้อย พรานยิ้มให้จ่ามหันต์และเดินเลี่ยงหายไปในความมืด มีเสียงพูดเบาๆ ดังลอยมา

“ไม่ต้องกังวลนะจ่า... ป่าคือบ้านผม”

จบตอน 3

cr. กฤตานนท์

สมิงเขาขวาง ตอน 1 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1544685

สมิงเขาขวาง ตอน 2 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545171