ปริมาณฝนเริ่มเบาบางลง เร็วกว่าที่คาดไว้ แต่มันถูกแทนที่ด้วยสายลมโหม แทรกผ่านขุนเขาและแมกไม้ ส่งเสียงครวญครางชวนให้หวั่นใจไม่น้อย กิ่งไม้ขนาดย่อมที่มิอาจต้านทานแรงลม หลุดร่วงเป็นระยะ

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้าง พรานชัชให้ความมั่นอกมั่นใจว่า ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใดย่างกรายเข้าหรือออกไปจากทุมประดู่ นั่นหมายความว่าสมาชิกคนอื่นๆ ไม่ต้องกังวลกับภัยมืดที่ซ่อนเร้นอยู่ในป่าแห่งนี้

ทั้งสามคนตระเตรียมความพร้อมเพื่อการเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายกับเจ้าเสือร้ายแห่งเขาขวาง สิ่งมีชีวิตลึกลับที่พื้นเพเป็นคนหรือสัตว์ก็ไม่อาจสืบทราบ คนเฒ่าคนแก่มักเล่าว่า เสือสมิง คือเสือที่กินคนเข้าไปมากจนมีความคิด เจ้าเล่ห์เจ้ากล สามารถจำแลงรูปร่างเป็นคนได้โดยที่สามารถซุกซ่อนสัญชาตญาณสัตว์ป่าไว้ภายใต้รูปลักษณ์ของมนุษย์

“ไม่ต้องกังวลนะนายทหาร ถึงไอ้ลายตัวนี้มันจะร้ายไม่หยอก แต่ผมแน่ใจว่ากำราบมันได้ ขอเพียงยิงมันด้วยกระสุนนี้ ไอ้ลายสิ้นฤทธิ์แน่ ” พรานชัชคำรามด้วยความแน่วแน่ สร้างความอุ่นใจให้หัวหน้าชุดไม่น้อย

“กระสุนของพรานชัชเป็นกระสุนเวทย์มนต์ อาคมแบบที่ได้ยินในนิยายรึ ถึงแน่ใจว่ามันจะล้มไอ้ลายได้ ก่อนหน้านี้ พวกฉันซัดโดนเต็มๆ มันยังลุกขึ้นมาวิ่งปร๋อ”

“ก็ประมาณนั้นครับ เวลาผมแวะเวียนไปตามตะเข็บชายแดนไทยพม่า มักจะไปพบพระธุดงค์ที่เคารพนับถือกันอยู่ ท่านก็เมตตาปลุกเสกให้กระสุนเป็นบางครั้ง แต่จำนวนมันก็ไม่ได้มากมายนัก หากไม่จำเป็นจริงๆ ผมก็ไม่อยากใช้”

“มันเด็ดขนาดนั้นเลยเหรอ” ฤทธิ์ถามด้วยความสนใจในขณะที่ก้มมองอาวุธคู่กาย “แต่น่าเสียมันคงใส่ปืนกระบอกนี้ไม่ได้”

พรานยิ้มน้อยๆ “แต่ปืนผมกับของจ่าเป็นแบบเดียวกัน จ่าพกติดตัวไว้สักเม็ดสองเม็ดละกัน เชื่อผมเถอะว่าจ่าจะไม่เสียใจ”
พรานชัชยื่นกระสุนปลุกเสกให้สองนัด อดีตสิบโทพยักหน้ารับไว้ด้วยความยินดี

“เอาล่ะ ชักช้าจะเสียการ” พรานชัชยืนหลับตานิ่งและพูดเบาๆ

“เราไปจบเรื่องนี้กันเถอะ”

หนึ่งพรานกับสองชายชาติทหารกระชับปืนมั่น สืบเท้าเข้าไปทางดงประดู่ป่าที่แสนมืดมิด...

ภูมิประเทศของทิวเขาแถบนี้ส่วนใหญ่เป็นป่าโปร่ง จุดเดียวที่ดูทึบทะมึน คือบริเวณที่บุรุษทั้งสามกำลังเยื้องย่างเข้าไป มันเป็นลานหินรายล้อมไปด้วยประดู่ป่าและพันธุ์ไม้นานาชนิด ด้านหนึ่งเป็นเนินหินไต่ระดับขึ้นยอดเขา อีกด้านเป็นโตรกสูงราวสามเมตร

เมื่อมียอดพรานอยู่ใกล้ๆ ร้อยโทฤทธิ์รู้สึกอุ่นใจขึ้น ในขณะที่พรานชาวบ้านคนอื่นเลือกที่จะเลี่ยงไม่ยอมเผชิญหน้ากับเสือผีตัวนี้ มีเพียงพรานชัชคนเดียวที่ยังบุกบ่าตามมากับทีมล่าไอ้ลาย

ยิ่งใกล้ดงประดู่มากเท่าไหร่ ทั้งสามยิ่งระแวดระวังตัวมากขึ้น สายตาที่ชินกับความมืดจับจ้องทุกสิ่งที่สามารถขยับเขยื้อนได้

เมื่อเข้ามาอยู่ใต้ร่มเงาของทุมประดู่ ชายฉกรรจ์ทั้งสามสัมผัสได้ถึงมวลอากาศเย็นเยียบ หมอกจางๆ ลอยเรี่ยสูงระดับเข่า เสียงพรานกำชับเบาๆ ตลอดเวลาให้เดินช้าอย่างระวัง อย่าแตกกลุ่มเด็ดขาด จากนั้นยอดพรานยกปืนขึ้นมาพนมไว้แนบอก พึมพำบริกรรมคาถา จ่ามหันต์เองก็ใช่คนไร้ฝีมือ ถึงไม่เชี่ยวชาญถึงแก่นแท้ของไสยศาสตร์ เวทมนต์คาถา แต่ก็มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพนับถือ เขาล้วงไปหยิบตะกรุดประจำตัวขึ้นมาแล้วส่งให้ฤทธิ์ พร้อมบอกให้เกลอสนิทเก็บไว้ให้ดี ส่วนตนเองยกสร้อยพระขึ้นมาจรดเหนือศีรษะ บนบานอธิษฐานให้แคล้วคลาดผ่านค่ำคืนอันน่าระทึกขวัญ

'ลูกช้างไม่มีเจตนาไม่ดีแม้แต่น้อย ที่ลุกล้ำเข้ามาในที่แห่งนี้ ก็ด้วยต้องการกำราบเสือร้ายที่คุกคามชาวบ้านชาวช่องเท่านั้น หาได้คิดลบหลู่แม้เพียงสักนิด ขอให้เจ้าป่าเขา เจ้าที่เจ้าทางคุ้มครองปกปักษ์รักษาตนและเพื่อนทุกคนด้วยเถิด'

ในขณะที่จ่ามหันต์กำลังอาราธนาทุกบทสวดเท่าที่สมองชายวัยสี่สิบกว่าย่างห้าสิบจะจำได้ พรานชัชซึ่งเดินระวังหลังถามขึ้นมาเบาๆ

“ว่าแต่พวกนายทหารแน่ใจนะว่าจ่าแซมตายแล้ว ตรวจศพกันแล้วใช่มั้ย?”

คำถามนั้นทำให้จ่ามหันต์จำต้องชะงักทันที
“พรานชัชหมายความว่ายังไง” เขาถามกลับ

พรานจ้องตาอดีตสิบโทก่อนตอบ “จ่าน่าจะรู้นะว่าไอ้ลายมันร้ายแค่ไหน มันอาจจะตบตาพวกเราก็ได้ ผมถึงถามไงว่าตรวจศพจนแน่แก่ใจว่าจ่าแซมตายแล้วใช่มั้ย”

จ่ามหันต์เหลือบตาไปมองหัวหน้าชุดทันที ความเป็นจริงคือเขาเพียงเห็นศพและบาดแผลจากระยะสามเมตรในความมืดสลัวเท่านั้น ยังไม่มีโอกาสเข้าไปสำรวจตรวจสอบให้แน่ใจเพื่อนตัวดีก็วิ่งตามเสียงลึกลับไปก่อน เดือดร้อนให้เขาต้องวิ่งห้อตามมาติดๆ ครั้นพรานนำทางทักขึ้น อดีตสิบโทก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองทำพลาดมหันต์ที่ไม่ยอมตรวจสภาพศพให้แน่แก่ใจ นั่นยังไม่รวมกับที่ทิ้งนายทหารคนหนึ่งไว้คนเดียวในสถานการณ์คาบลูกคาบดอกเช่นนี้

“เงียบแบบนี้แสดงว่าคงไม่ได้ตรวจกันล่ะสิ จ่าก็อยู่ในวงการนี้มานาน ไม่น่าพลาดเรื่องง่ายๆ แบบนี้นะ” พรานชัชแสยะยิ้ม ก่อนเปรย “อย่าหาว่าผมคิดมากเลย บอกตรงๆ ว่าอยู่ใต้ผืนป่าแล้วไม่เคยไว้ใจอะไรนอกจากตัวเองกับปืนกระบอกนี้”

จ่ามหันต์นิ่งงันพูดอะไรไม่ออก

“น่าเสียดาย” พรานชัชพูดต่อ “น่าจะชวนไอ้หนุ่มที่ชื่อยักษ์มาด้วย ได้ข่าวว่าฝีมือการยิงปืนของมันก็เต้ยไม่เบา หากอยู่ที่นี่คงเป็นประโยชน์มากกว่าทิ้งให้อยู่เฝ้าห้างนะ”

ณ ขณะนี้ ทุกคำพูดของพรานชัช ล้วนแล้วแต่เข้าหูซ้ายบ่ายออกหูขวา จ่ามหันต์จับใจความไม่ได้แม้แต่น้อย จิตใจหมกมุ่นจมจ่ออยู่กับความกังวลผสมกับความรู้สึกผิด แต่กระนั้นจะพูดว่าเป็นความนิยมชมชอบโดยส่วนตัวที่มีต่อนายทหารรุ่นน้องก็คงได้ ที่ทำให้อดีตสิบโทฉุกคิดอะไรบางอย่าง เขาถามพรานนำทาง

“พี่ชัชเจอยักษ์ตอนที่พาทหารไปส่งที่ห้างใช่ไหม ดีเหลือเกินที่ทุกคนปลอดภัย”

“ใช่... ทุกคนปลอดภัยดี เหลือแค่เราสามคนนี่ล่ะยังลูกผีลูกคนอยู่” พรานชัชตอบ

ความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นในใจอดีตสิบโท แรกเริ่มเดิมทีเป็นเพียงความกังขา แต่เมื่อประกอบเข้ากับหลายๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมา ขณะนี้กลายเป็นความไม่ไว้ใจ

“พี่ฤทธิ์ถอยออกมาจากตรงนั้น”

จ่ามหันต์เอ่ยเสียงแหบพร่า ปลายลูกซองยาวชี้ไปที่พรานชัช
บุรุษทั้งสองคนตกตะลึง

“มหันต์ ทำอะไรของแกวะ” ฤทธิ์ร้องเสียงหลง

“ถอยออกมาก่อน” เสียงอดีตสิบโทกร้าวยิ่งขึ้นจนทำให้หัวหน้าชุดเริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ฤทธิ์ถอยฉากมายืนประชิดเพื่อนสนิท

“พี่ชัช อย่าถือสากันเลยนะ แต่ช่วยจุดไฟให้พวกฉันดูหน่อยเถอะ” จ่ามหันต์พูดจบก็ให้ฤทธิ์โยนไฟแช็คไปให้พรานนำทาง

นิ้วมือแข็งกระด้างของอดีตสิบโทแตะนิ่งที่ไกปืน

'จุดสิพี่ชัช... จุดสิ...' จ่ามหันต์คร่ำครวญในใจ มือไม้สั่นเทาราวกับเจ้าเข้า

พรานชัชยืนนิ่งจ้องตาจ่ามหันต์อยู่ครู่ ก่อนก้มลงไปหยิบไฟแช็ค เขายิ้มพราย แล้วเงื้อมือขว้างไฟแช็คลอยหายไปในความมืดของโตรกผา จากนั้นย่างเท้าเข้าข้างทางหายลับไปหลังแนวต้นประดู่

แม้จะเตรียมใจยอมรับสถานการณ์เลวร้ายไว้แล้ว แต่สติสตังของทั้งคู่ก็แทบกระเจิง เมื่อเห็นเสือโคร่งตัวมหึมาโผล่ออกมาจากด้านหลังต้นประดู่ป่า แววตาวาวโรจน์แฝงความอาฆาตจ้องมาที่พวกเขา

ฤทธิ์ตระหนักในทันทีว่า เมื่อครั้งที่ตนเองเผชิญหน้ากับจ่ามหันต์กลางป่าสองต่อสองและหาญกล้าท้าทาย เพราะทึกทักคิดเข้าข้างเอาเองว่าสัญชาตญาณนักล่าของตนกลับคืนมา แท้ที่จริงหาได้เป็นเช่นนั้น เพราะลึกๆ แล้วยังมีความรู้สึกว่านั่นคือมนุษย์ ไม่ใช่สิ่งวิปริตผิดปกติจากมนต์มารศาสตร์มืดใดๆ ทั้งสิ้น

แต่กับเจ้าสัตว์ร้ายที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหานั่นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง...

เมื่อประจันหน้ากับมัน... มหันตภัยร้ายที่สร้างความหวาดกลัวให้ผู้คนมานานแรมปี ปากแข็งเกร็งจนไม่อาจเปล่งเสียง แขนและขาชาจนไร้เรี่ยวแรง ปืนในมือหนักดุจแท่งศิลา สมองไม่สามารถคิดวิเคราะห์หาทางหนีทีไล่ใดๆ สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นภายในสมองขาวโพลนคือ

วันนี้คงเป็นวันตายของตน...

จบบทที่ ๙


cr.กฤตานนท์



สมิง เขาขวาง ตอน 1 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1544685

สมิง เขาขวาง ตอน 2 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545171

สมิง เขาขวาง ตอน 3 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545737

สมิง เขาขวาง ตอน 4 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546091

สมิง เขาขวาง ตอน 5 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546415/1/#35569643

สมิง เขาขวาง ตอน 6 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546858/1/#35579925

สมิง เขาขวาง ตอน 7 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1547273

สมิง เขาขวาง ตอน 8 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1548439

รอหลายวันเลย

คิดไว้แล้วเชียว...จะออกหน้าไหนล่ะทีนี้

นั่นงะ ผมว่าแล้วตั้งกะตอนที่แล้วละว่ามัน ตะหงิดๆ พรานชัชนี่ล่ะ สมิง

แม่งโคตรโหดเสือตัวนี้ เจอจังๆกันละ จะทำไงละทีนี้

ต้นฉบับพึ่งมาเมื่อวาน พอดีผมไปประชุมเลยได้มาลงวันนี้ ขออภัยด้วยนะครับ...

เอาแล้วๆๆๆๆ

แล้วลูกกระสุนที่ให้จ่ามหันต์มา จะใช้ได้มั้ยเนี่ย

นั่นสิครับ มาลุ้นกันตอนหน้า ถึงจุดพีคของเรื่องแล้วล่ะครับ

กำลังนึกถึงอยู่ กระทู้ก็มาพอดีเลย

ยิ่งอ่านแล้วคิดตามจ่านี่โคตรมัน

ให้ผมเดา ผมว่ากระสุนด้าน แต่ยังดี ที่ จ่ามหันต์ ไม่ได้เอามาด้วย งานนี้ ผมว่า ต้องกลับมาแค่คนเดียวไม่งั้นก็ตายหมด 2 คน ลุ้นๆ

แปลว่า พรานโดนไอลาย เขมือบไปละ ไม่ได้โชว์ของเลยย พี่พรานนนกู

ผมว่ามันเป็นมาตั้งแต่แรกอ่ะ ไม่ใช่โดนเสือก้อปมา

สนุกมากครับ

จากสถานการณ์ตอนนี้ ถ้าผมเป็นสองคนนั้น ผมกดหมดแม็กแน่นอน

หายไปหลายวัน

ทำไงล่ะทีนี้ จ่าาาา

ผลทหารยักษ์มายิงช่วย