สมิงเขาขวาง ตอนที่ ๑๒

“ไอ้ฉิบหาย นี่กูตาฝาดไปรึเปล่าวะ” ฤทธิ์หน้าซีดเผือด

จ่ามหันต์กลืนน้ำลายลงคอ ร่างกายสั่นเทิ้มหวาดผวา ในชีวิตขึ้นเหนือล่องใต้เจอสิ่งลี้ลับอธิบายไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่มีครั้งใดสร้างความพิศวงงงงวยได้เท่าครั้งนี้ ด้วยกฤติยามนต์ของไอ้ลาย บัดนี้มันจำแลงกายเป็นทหารหนุ่มที่ชื่อยักษ์เหมือนไม่ผิดเพี้ยนยิ่งกว่าฝาแฝด

‘คิดสิวะ... คิด’ อดีตสิบโทพยายามหาหนทางที่จะนำพาทุกคนให้พ้นเภทภัยในครั้งนี้ และที่สำคัญต้องคิดให้เร็วเสียด้วย ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้

‘ไฟไง...’ จ่ามหันต์นึกย้อนไปในตอนที่ไอ้ลายหลอกล่อด้วยการแปลงร่างเป็นจ่าแซม และเขาโยนคบไฟลงไปทำให้รู้แจ้งเป็นครั้งแรกว่าสมิงร้ายสามารถกลายร่างได้จริงตามเสียงลือเสียงเล่าอ้าง และคนที่จุดคบไฟคือทหารหนุ่มนามว่ายักษ์

“เอ็งสองคนใครก้าวเข้ามากูยิงไม่ยั้งแน่” จ่ามหันต์ขู่ฟ่อ สายตาจ้องเขม็งไปยังพลทหารที่ยืนอยู่บนโขดหิน “ฉันรู้ว่าเอ็งมีไฟแช็คแน่ๆ เอามันออกมา”

ชายหนุ่มที่กำลังยืนจ้องมองตัวเองประดุจเงาในกระจก โดยมีจ่ามหันต์ ฤทธิ์ บดบังทางอยู่ ผละละสายตาจากยักษ์อีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

“จะไปมีได้ยังไงล่ะ ไม่รู้หล่นไปอีตอนไหน... ลุงหลบไปเถอะน่า ฉันจะซัดมันให้ร่วงเลย”

“อย่านะ เอ็งห้ามขยับไปไหน!” จ่ามหันต์สวนทันควัน ยกมือโบกอุตลุด ที่ทำเช่นนั้นเพราะเกรงว่าหากเป็นร่างจำแลงแปลงมา ยักษ์ตัวจริงจะเป็นเหยื่อของคมกระสุนโดยไม่มีทางป้องกันตัว

“อะไรวะลุง ฉันนี่ล่ะตัวจริงเสียงจริง”

“หุบปาก!” จ่ามหันต์ตะคอกอีกครั้ง ในตอนนี้เขาไม่สามารถคิดหาหนทางใดมาพิสูจน์ได้อีกต่อไป ความเจ้าเล่ห์ของไอ้ลายปั่นหัวเสียแทบคลั่ง

“อยู่นิ่งๆ นะโว้ย” เขาสั่งเฉียบขาด พยักพเยิดให้ฤทธิ์เฝ้าดูชายที่ยืนอยู่บนโขดหินไว้ ส่วนตัวเองหันไปตะโกนถามยักษ์ ‘อีกคน’

“เอ็งเป็นคนจุดคบไฟให้ฉันกับมือไม่ใช่รึไงวะ แล้วไฟแช็คมันหายไปได้ยังไง”

“โธ่... ลุง ฉันจะไปรู้ได้ยังไง มันคงหล่นหายตอนที่มัวแต่วิ่งตามพวกลุงมานั่นล่ะ คิดยังไงทิ้งฉันไว้คนเดียว”

หน้าจ่ามหันต์หดเหลือสองนิ้ว คิ้วย่นชนกัน หลักฐานที่พิสูจน์ว่าใครคือคน ใครคือสมิงไม่สามารถใช้ได้อีกแล้ว เมื่อทั้งสองคนกลับไม่มีในสิ่งที่ใช้ยืนยันความเป็นมุนษย์ และด้วยสภาพชื้นแฉะหลังฝนตกจะใช้กรรมวิธีแบบพรานโบราณจุดไฟด้วยกิ่งไม้ใบหญ้าก็คงไม่ได้

อดีตสิบโทถึงคราวมืดแปดด้าน...

“เอายังไงดีวะ” ฤทธิ์ถามอย่างอ่อนล้า จะด้วยอิทธิปาฏิหาริย์ของตะกรุดหรือไม่ ที่ทำให้รอดจากกรงเล็บไอ้ลายมาได้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีผลกระทบใดๆ กับร่างกาย อาการบอบช้ำทวีความรุนแรงขึ้น สวนทางกับสติสัมปชัญญะที่เริ่มเลือนลางลงเป็นลำดับ

ยุทธวิธีสิ้นคิดเดียวที่ผุดขึ้นในสมองของอดีตนายทหารคือ ‘ยิงทั้งคู่’ แต่นั่นหมายถึงความเสี่ยงถึงชีวิตของทหารหนุ่มตัวจริงด้วยเช่นกัน

‘เจ้าป่าเจ้าเขา ท่านชี้ทางถูกแล้วหรืออย่างไร’

จ่ามหันต์ครวญคร่ำในใจ ก่อนเล็งศูนย์ไปที่ยักษ์ที่ปรากฏตัวเป็นคนแรก ทหารหนุ่มตะลึงงันชั่วอึดใจก่อน ยิ้มที่มุมปาก ตะโกนตอบกลับ

“เอาให้ตายนะลุง ไม่เอาพิการ”

คำพูดนั้นทำให้สิบโทเกิดความลังเลอีกครั้ง เขาบีบพานท้ายลูกซองยาวแน่นจนฝ่ามือแดงช้ำ บังเกิดความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหวาดกลัว สับสน และเจ็บใจ... เจ็บใจที่โดนไอ้ลายดัดหลังครั้งแล้วครั้งเล่า จนมีมือข้างหนึ่งตบลงบนบ่าเบาๆ...

“เฮ้ย ตัดสินใจยังไงก็ทำไปเลย พี่กับยักษ์ไม่โทษแกแน่ ที่สำคัญไอ้ลายมันร้ายนัก ยังไงวันนี้ก็ห้ามปล่อยมันไปเด็ดขาด เรามันทหารอาชีพ ก็ต้องเสี่ยงเป็นธรรมดา” ฤทธิ์สูดลมหายใจลึกและยาวกว่าทุกครั้ง ก่อนยกปืนเล็งไปยังร่างที่ยืนอยู่บนโขดหิน

“ก็อย่างที่แกบอกนั่นล่ะ เพื่อนรัก...” หมวดฤทธิ์พูดต่อ “หลับเถิดชาวประชา อันตัวข้าจะคุ้มภัย”

จ่ามหันต์ตาเบิกโพลง...

เสมือนม่านหมอกที่ถูกสายลมบริสุทธิ์พัดผ่าน ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้น แม้คราวใดต้องพบอุปสรรคขวางกั้นจนท้อถอย แต่จำไว้เถิด จะมีทางเล็กๆ ให้เดินต่อไปเสมอ เช่นเดียวกับครั้งนี้

อดีตสิบโทแห่งกองพลทหารอาสาทำเช่นเดียวกับเกลอสนิท เขาสูดลมและพูดเสียงดังฟังชัด

“เอาล่ะ ฉันจะถามอะไรบางอย่าง คิดดีๆ ก่อนตอบ”

จ่ามหันต์จ้องตายักษ์ทั้งสองคนนานร่วมนาทีอย่างมีนัยยะ จากนั้นจึงยกปืนเล็งไปยังร่างคนที่อยู่บริเวณพงไม้ ส่วนฤทธิ์เล็งไปยังชายที่ยืนบนโขดหิน

“หวังว่าเอ็งคงไม่พลาดนะ” น้ำเสียงอดีตสิบโทก้องกังวานจนฤทธิ์หันกลับมามองด้วยความสงสัย...

ยักษ์ที่อยู่คนละฟากยืนสงบนิ่ง โดยมีจ่ามหันต์ หมวดฤทธิ์และต้นชิงชันขวางกั้นกลางอยู่ จ่ามหันต์บรรจงจรดศูนย์ปืนเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่มและถาม

“เอ็งรักอะไรมากที่สุดในชีวิตวะ”

ยักษ์คนแรกยิ้มและตอบกลับ “ฉันก็รักพ่อรักแม่นะสิลุง ถามได้”

“แล้วเอ็งล่ะ” อดีตสิบโทตะโกนถามยักษ์คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เงียบไปชั่วอึดใจทหารหนุ่มตอบกลับเสียงดัง

“ครอบครัวไงลุง”

จ่ามหันต์กัดฟันกรอด แค่นเสียงลอดไรฟัน “หางโผล่จนได้นะมึง” จากนั้นลั่นไกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

กระสุนพุ่งเข้าหน้าอกของชายหนุ่มที่ยืนชิดป่ารกชัฏแม่นราวจับวาง จนร่างนั้นทรุดผลุบหายไปในพงหญ้า ถัดจากนั้นเกิดเสียงคำรามดังลั่นป่า โฮก! แล้วร่างมหึมาของเสือลายพาดกลอนก็ยืนจังก้าขึ้นอีกครั้ง

ไอ้ลายยังไม่สิ้นฤทธิ์! ความอาฆาตมาดร้ายฉาบแวววับบนดวงตา มันหายใจหอบและถี่ บริเวณปากมีเลือดไหลรินออกมา

หัวหน้าชุดเองก็ถึงขีดกำลัง หลังจากเห็นไอ้ลายได้เพียงชั่วครู่ สายตาเริ่มพร่ามัว สติเลือนลาง เขาล้มลงไปกองกับพื้น...

อ้ายเสือเจ้าเล่ห์กลับหลังเตรียมบ่ายหน้าหนีเข้าป่าทึบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ยักษ์กระโดดลงจากโขดหิน วิ่งเลี่ยงจุดอับมายืนอยู่ข้างๆ จ่ามหันต์ เขาประทับปืนไรเฟิลอย่างรวดเร็วและพูดโดยที่สายตายังจับจ้องร่างเสือร้ายที่กำลังจะหายลับไปในความมืด

“ไม่มีพลาดหรอกลุง”

เปรี้ยง!!

จบตอนที่ ๑๒


cr.กฤตานนท์



สมิง เขาขวาง ตอน 1 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1544685

สมิง เขาขวาง ตอน 2 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545171

สมิง เขาขวาง ตอน 3 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1545737

สมิง เขาขวาง ตอน 4 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546091

สมิง เขาขวาง ตอน 5 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546415/1/#35569643

สมิง เขาขวาง ตอน 6 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1546858/1/#35579925

สมิง เขาขวาง ตอน 7 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1547273

สมิง เขาขวาง ตอน 8 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1548439

สมิง เขาขวาง ตอน 9 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1550385

สมิง เขาขวาง ตอน 10 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1551201

สมิง เขาขวาง ตอน 11 http://www.soccersuck.com/boards/topic/1552333

ผมว่าไม่พลาด

โคตรมันนนน

ตอน13 มาไวๆ

ยังกะลุ้นอยุหน้าจอ...

ทำม๊ายยยมันลุ้ยอย่างงี้ ม้ามแตกแน่ไอ้ลาย

ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดทั้ง 12 ตอนนะครับ ปกติผมจะแผล่บให้ทุกเม้นนะ
แต่ตอนนี้แผล่บหมดแล้ว ขออภัยไว้ณ ที่นี้ด้วยครับ

แผล่บ หมดไม่ว่า ขอแค่มาเรื่อยๆอย่าเว้นนาน ฮ่าา

ต้นฉบับเสร็จเมื่อไหร่ จะรีบมาลงให้เลยครับ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ

ทำหนังมันจะขนาดไหน

ส่งเรื่องให้ ฮอลลีวู้ด ไป

5555

สนุกมากครับ ผมนี่ตั้งตารออ่านทุกตอน

จะโดนไม๊

ลุ้นมาก มีแนวนี้อีกมั้ย อยากอ่านอีกกกก

ลุ้นมากกกก