แล้วถ้าเขาไม่มีอำนาจแก้ ก็ต้องยอมรับอยู่แบบนั้นใช่ไม๊ครับ

แล้วสิ่งที่เขาทำกันคือไปลงถนนเพื่อปฏิวัติ อีกรอบไหมล่ะ ?

สิ่งที่เขาทำ และคนส่วนใหญ่สนับสนุนแบบก้าวไกล คือการเล่นในเกมส์ และชนะในเกมส์ไง ไม่ได้ชนะนอกเกมส์

อยากแก้ รัฐธรรมนูญ อยากเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่เอาม็อบ เอากำลังทหารมาข่มขู่ แต่คือการไปชนะในสภา ชนะตามกฎที่มันถูกเขียนขึ้นว่าถ้าอยากเปลี่ยนต้องทำยังไง ชนะแบบอดทนยืดหยัดบนจุดยืนที่ถูก แต่ไม่ได้เล่นแบบโง่ ๆ ซื่อ ๆ แต่ก็ทำตามเกมส์และทำอยู่บนจุดยืนที่ถูกต่างหาก

ทำไปโปรโมทไป เรียกร้องไป เล่นในเกมส์ไป อย่างงี้ถึงจะเรียกว่า "อารยะ"

ผมตอบไม่ได้หรอกผมไม่ใช่นักกฏหมายนะแต่ถ้าจะให้ทำตามรัฐธรรมนูญเพราะถือเป็นกฏหมายสูงสุด ผมขอถามท่านว่าในที่ทำงานท่านแซ่บแบบน้องไหมครับ ไปยืนชี้หน้าด่าเจ้าของไหมครับ เพรากฏบริษัทคงไม่ใหญ่ไปกว่ากฏหมายรัฐธรรมนูญ

สุดโต่งเกินไป เหมือนต้องการอภิสิทธิ์กว่าคนอื่น

ครอบคลุมมากคับ อยากพูดประมาณนี้แหละแต่ยกตัวอย่างได้ไม่เห็นภาพเท่าทั่น

ในมุมมองผม อย่างหลังครับ อันนี้ตอบคำถามท่าน

แต่ใครจะแสดงออกและประท้วงอย่างไร ก็เป็นสิทธิของคน ๆ นั้นครับ เราไปบอกให้ทุกคนประท้วงด้วยวิธีการที่เราเห็นว่าดีไม่ได้ เขาประท้วงโดยการฝ่าฝืนกฏ มันก็มีราคาที่ต้องจ่ายครับ

ผมถามกลับว่า ระหว่างเรื่องหยกฝ่าฝืนกฏโรงเรียน กับการที่โรงเรียนรัฐส่วนใหญ่ (น่าจะเกิน 90%) มีกฏระเบียบที่ไม่สอดคล้องกับหลักการพื้นฐานของรัฐธรรมนูญ อะไรเป็นเรื่องใหญ่กว่ากัน?

แยกให้ออกนะครับว่าผมปกป้องการกระทำของหยก หรือหลักการพื้นฐานของระบอบเสรีนิยมประชาธิปไตย

เหตุผลที่มาพร้อมกับอารมณ์ มันทำให้ความเชื่อถือน้อยลงนะ

คำบางคำที่ กลุ่มคนที่ไปส่งที่หน้าโรงเรียน เรียกครูว่า ค**ย บ้างอะไรบ้าง ผมคิดว่ามันไม่มีพื้นฐานการให้เกียรติใครในสังคมเลย แล้วเมื่อบอกกันเองว่าควรได้รับสิทธิในการเรียนเหมือนคนอื่นไม่ใช่หรอ แต่ที่คุณเดินเข้าไปมันคือโรงเรียน ผู้ที่ให้ความรู้หรือสอนนั่นก็คือครูไม่ใช่หรอ ผมมองแบบนั่น และ ถ้าอยากรับการศึกษาโดยไม่ใช่ครู มีแหล่งเรียนรู้มากมายบนโลก ผมคิดว่าอยากจะสู้อะไรกับใคร เรามาทำให้ตัวเองแข็งแกร่งก่อน
ุ

ยกตัวอย่างได้ตลกมากครับ เพราะผมบอกว่ากฏโรงเรียนไม่สอดคล้องกับหลักการตามรัฐธรรมนูญ หมายความว่าผมต้องทำตัวแบบนั้นหรอ?

มีปัญหาเรื่องการแยกแยะการใช้เหตุผลในการหักล้างข้อโต้เถียงกับการตั้งสมมติฐานถึงการกระทำของผู้โต้เถียงหรอครับ?

เห็นไหมขนาดคนหัวก้าวหน้าเสรีขั้นสุดแบบคุณคงไม่ทำ ก็ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับทำไมถึงเสียงแตกกันเยอะ ถึงมีคนมองว่าน้องเอาแต่ใจ ผมแค่ถามไปเรื่อยเพื่อให้ตัวคุณเองตอบว่าคุณจะทำไหม

ผมว่าน้องสุดไปคือไม่ผิดหรอกแต่องค์กรอย่างพวกเราไปทำงานเงี้ยมันก็มีกฏขององค์กรอยู่เพื่อให้คนจำนวนมาก

สามารถอยู่กันได้ ถ้าน้องรับไม่ได้ไม่เอาเลยอาจต้องมองหาพวกนานาชาติหรือเรียนที่บ้านให้มันเหมาะกับตัวเองละ

ถ้าลูกน้องผมทำงานแล้วมาทำเวลาอยากจะมา ผมก็ไม่ไหวคงไล่ออกให้มันไปทำฟรีแลนซ์เหมือนกัน

ทีละเรื่องนะครับ เอาเรื่องชุดก่อน ตาม พรบ.ชุดนักเรียน 2551 บอกไว้ชัดเจนครับว่า พรบ. ฉบับนี้มีการจำกัดสิทธิและเสรีภาพ ซึ่ง ตามมาตรา 29 ประกอบกับมาตรา 32 ทำให้สามารถทำได้โดยอาศัยอำนาจแห่งบทบัญญัติทางกฎหมายครับ และในระเบียบกระทรวงศึกษาธิการว่าด้วยเครื่องแบบ ข้อ 14 "สถานศึกษาใดมีความประสงค์จะขอใช้เครื่องแบบเป็นอย่างอื่นนอกจากที่กำหนดในระเบียบนี้ให้ขออนุญาตต่อผู้บังคับบัญชาเหนือขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งหรือผู้กำกับดูแลสถานศึกษานั้นแล้วแต่กรณี" ก็ชัดเจนนะครับว่ารัฐธรรมนูญระบุให้สามารถทำได้และระเบียบกระทรวงศึกษาไม่ได้มีการบังคับให้ใส่ชุดนักเรียน โดยให้อำนาจ ผอ. เลย ซึ่ง โรงเรียนก็ทำตามขั้นตอนแล้ว เรื่องชุดนักเรียน ไม่แน่ใจว่าตอบท่านได้มั้ย

เรื่องต่อมาทรงผม ตามที่ได้มีการยกเลิกกฎกระทรวงเกี่ยวกับทรงผมเมื่อกุมภาพันธ์ 66 กระทรวงศึกษาก็ให้อำนาจ ผอ. เต็มที่เลย แต่ต้องสอบถามจากผู้มรส่วนได้เสียด้วย ซึ่ง ตามประกาศโรงเรียนก็ทำแล้วครับ

ถึงตรงนี้ โรงเรียนทำได้ถึงแม้จะเป็นการจำกัดสิทธิและเสรีภาพแต่รัฐธรรมก็อนุญาตให้ทำได้ครับ

เรื่องหลักการพอละนะครับ ผมเข้าใจสิ่งที่ท่านอยากเสนอครับและผมขอเสนอสิ่งที่ตัวเองคิดแบบวางหลักการไว้นะครับ

1. กระทรวงศึกษาธิการมักจะออกกฎอะไรแบบนี้โดยขาดความคิดถึงความหลากหลายของนักเรียนในปัจจุบันครับ ไม่ซัพพอร์ตสภาพของสังคมปัจุุบันเลยสักนิด มันขัดกับหลักสิทธิมนุษยชนพื้นฐานครับ เช่น การไปจำกัดว่านักเรียนหญิงต้องใส่กระโปรง นักเรียนชายต้องกางเกง

2. ของพวกนี้มันไม่มีผลกับการเรียนของเด็กเลยสักนิด (ถึงแม้จะมีผลสำรวจว่ามันทำให้เด็กเลือกชุดไปเรียนง่ายก็เถอะ) และไมไ่ด้ส่งเสริมการสร้างวินัยอย่างแท้จริงครับ แค่เอามาอ้างเฉย ๆ เพื่อฝึกวินัย

3. ไม่ว่าเด็กจะใส่ชุดอะไรไปเรียน คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามเด็กไม่ให้เรียนเพราะนั่นเป็นในการรับการศึกษาขั้นพื้นฐานของเด็กครับ ส่วนเรื่องจะมีโทษทางวินัยยังไงก็แล้วแต่โรงเรียน เพราะเด็กก็ต้องรับผลจากการกระทำของตัวเองด้วย

4. การมีกฎระเบียบเพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติที่ชัดเจนเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ากฎระเบียบนั้นมันเสี่ยงที่จะกระทบกับสิทธิ เสรีภาพ ก็ต้องระวัง และควรให้เด็กมีส่วนร่วมในการกำหนดกฎระเบียบที่จะนำมาใช้กับตัวเองด้วย

อันนี้คือ คหสต. ของผมครับ ผมรอดูและลุ้นมาก ๆ ว่าก้าวไกลจะเข้ามาเปลี่ยนอะไรพวกนี้ให้มันหมดไปสักทีได้มั้ยครับ

สุดโต่งเกินไปครับ

ตอนนี้ถ้าน้องอยากเรียนโรงเรียนที่ไม่ต้องแต่งชุดนักเรียน ทำสีผมได้ ไม่ต้องเข้าแถว อยากจะเข้าเรียนตอนไหนก็ได้ อยากจะนอนดูหนัง ฟังเพลง กินบุฟเฟต์ในเวลาเรียน นั่งปุ๊นกัญชา น้องต้องหาโรงเรียนที่เค้าเปิดรับตรงนี้แล้ว หรือไม่ก็ต้องตั้งโรงเรียนเอง

คือเข้าใจวัตถุประสงค์ของน้องเค้านะ แต่สิ่งที่น้องทำมันไม่ถูกต้อง ทุกที่เค้ามีกฎระเบียบของเค้าอยู่ คนหลายพันคนที่เค้าเข้าใจและพร้อมที่จะเข้าไปรับกฎตรงนั้น แล้วอยู่ดีๆเราเป็นใครที่จะต้องให้กฎกับคนอีกเป็นพันคนมาทำตามเราแค่คนเดียว โรงเรียนเค้าก็ไม่ได้เอาปืนมาจี้คุณให้ต้องมาเข้าเรียนเพื่อปฏิบัติตามกฎของเค้านะ คุณเลือกที่จะเข้ามาเอง

นี่ก็อยู่ในเกมครับ
เสรีภาพการแสดงออก (Freedom of Expression) หรือเสรีภาพในการพูด (Freedom of Speech) เป็นสิทธิมนุษยชนตามกฎหมายและมาตรฐานสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ หมายถึง สิทธิที่เราสามารถที่จะแสดงออกหรือสื่อสารความรู้สึกนึกคิดหรือความเห็น ทั้งด้วยการพูด การแสดงท่าทาง หรือการสื่อสารด้วยตัวหนังสือ ไม่ว่าจะบนหน้ากระดาษหรือในโลกออนไลน์ ตลอดจนในรูปแบบอื่นๆ เช่น เสียงเพลง ภาพถ่าย ภาพกราฟฟิกหรือภาพเคลื่อนไหว ฯลฯ [1] นอกจากนี้ยังรวมถึงสิทธิในการค้นคว้า หา เข้าถึงหรือได้รับข้อมูล ความรู้สึกนึกคิด ความเห็นที่มีการสื่อสารและเผยแพร่ด้วย [2]

สิ่งที่น้องมันทำไม่มีอะไรที่ผิดกฎหมาย มันทำได้ตามรัฐธรรมนูญมาตรา 34
บุคคลย่อมมีเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น การพูด การเขียน การพิมพ์ การโฆษณา และการสื่อ
ความหมายโดยวิธีอื่น การจำกัดเสรีภาพดังกล่าวจะกระทำมิได้ เว้นแต่โดยอาศัยอำนาจตามบทบัญญัติ
แห่งกฎหมายที่ตราขึ้นเฉพาะเพื่อรักษาความมั่นคงของรัฐ เพื่อคุ้มครองสิทธิหรือเสรีภาพของบุคคลอื่น
เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน หรือเพื่อป้องกันสุขภาพของประชาชน
เสรีภาพทางวิชาการย่อมได้รับความคุ้มครอง แต่การใช้เสรีภาพนั้นต้องไม่ขัดต่อหน้าที่ของ
ปวงชนชาวไทยหรือศีลธรรมอันดีของประชาชน และต้องเคารพและไม่ปิดกั้นความเห็นต่างของบุคคลอื่น

ผมคิดว่าเรื่องแบบนี้เป็นอะไรที่ต้องเรียนรู้ไปพร้อมกันเพราะเราไม่เคยมีอะไรแบบนี้มาก่อน รุ่นเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเปิดใจให้กว้างกับเสรีภาพในการแสดงออกที่จะตามมา เด็กๆรุ่นใหม่ก็ต้องเรียนรู้ถึงผลกระทบที่จะตามมาจากสังคมจนมันเจอตรงกลางนั่นแหละ

อย่างแรกเลย แบบผมไม่ได้เรียกว่าหัวก้าวหน้าขั้นสุด ในสังคมต่างประเทศผมเป็นแค่กลางเอียงซ้าย

แล้วผมจะเลือกทำอะไร ไม่ทำอะไร มันเกี่ยวอะไรกับหลักการพื้นฐาน ผมไม่ใช่คนคิดค้นหรือกำหนดหลักการพื้นฐาน สิ่งที่ผมทำไม่ใช่ตัวชี้วัดว่าอะไรคือหลักการ