อู้วหูววว ตรงกันข้ามกับพ่อผมเลย โคตรอยากมีพ่อแบบนี้เลยครับ

ขอโทษเพราะเห็นคนอื่นไม่สบายใจ อย่าหาทำนะ ควรรู้จากตัวเองนะ

มีลูกยังเรา ถ้ายังคิดดีๆนะ

ชอบมากเลยผม ผมจะเอาแนวคิด แนวทาง

ไปใช้กับคนอื่น หรือ เมื่อมีลูกนะครับ ชอบ

ผมว่าข้ออื่นก้ผิดนะ กักบริเวณคือกักไง สั่งทำความสะอาดก้ขืนใจปะ ซ้ำชั้นนี่น่าจะหนัก

ที่เราพูดกันนี่คือ ถ้าเด็กมันบอกทุกอย่างเป็นสิทธฺไปหมด ตามที่ผมบอก

ตีก้ห้าม เปนสิทธิห้ามทำร้ายร่างกาย

ให้ทำการบ้านก้ไม่ได้ กักขังอิสระภาพ

ทำความสะอาดไม่ได้

ยืนหน้าห้องเรียนไม่ได้ สร้างความอับอาย

กักบริเวธก้กัก


สรุปเด็กแจ้งข้อหากลับครู ได้หมดเลย เผลอๆพ่อแม่ก้รั้งไม่ได้ เด็กฟ้องตำรวจ ศาล ชนะหมด


สรุปเด็กอยากเล่นเกมทั้งวัน ไม่ไปโรงเรียน การบังคับให้ไปโรงเรียนก้ผิดตามสิทธฺอีกขืนใจ



แล้วจะทำไงอะ เพราะไอที่เด็กทำไปก้เพราะยังไม่ค่อยรุ้เรื่องเลยเอาแบบนี้ จะบอกว่าโตมาค่อยคิดได้ก้สายไปแล้ว

การที่เรามีการลงโทษก้เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณแบบนี้หนิ

ขออนุญาติโควทนะครับ ผมว่าคนอ่านจะตีความว่า จขกท.ชอบที่ลูกโดนตีผมว่าไม่แปลกนะครับ

เห็นท่านสนใจและยกตัวอย่างในแง่ลูกขึ้นมานะครับ

เลยขออนุญาตถือโอกาสแชร์ครับ อาจจะไม่ได้ลงรายละเอียดมากครับ

จริงๆในแง่วิทยาศาสตร์การเรียนรู้ของโลกเราไปไกลแล้วครับ หลายอย่างมีวิจัยรองรับ พัฒนาต่อยอดไปอีก

ในแง่การอยากปรับพฤติกรรม
มีนักจิตวิทยา พูดถึงทฤษฎีการเสริมแรงไว้ครับ (คิดและศึกษาไว้เกิน 50 ปีแล้ว)

"ถ้าคุณให้รางวัลหรือลงโทษอย่างเหมาะสม คุณจะสามารถทำให้ผู้อื่นเกิดพฤติกรรมตามที่ต้องการได้"

การลงโทษทาง + (การให้สิ่งที่ไม่ชอบ) เป็นการที่ให้สิ่งที่ไม่พึงประสงค์ (ไม่ชอบ) แก่เป้าหมาย เมื่อเขา แสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ออกมา เช่น นักเรียนพูดหยาบคายในห้องเรียน คุณครูจึงลงโทษด้วยการตำหนิ การลงโทษทางบวก จะทำให้พฤติกรรมที่เราไม่ชอบนั้นลดลงหรือยุติไป

การเสริมแรงทาง + (การให้สิ่งที่ชอบ) เป็นการให้สิ่งที่พึงประสงค์ (ชอบ) แก่เป้าหมาย เมื่อเขาแสดงพฤติกรรมที่พึงประสงค์ออกมา เช่น คุณครูพูดชมเชย หรือให้ขนมแก่นักเรียน เมื่อนักเรียนแสดงความคิดเห็นในห้องเรียน การเสริมแรงทางบวกจะไปกระตุ้นให้นักเรียนแสดงพฤติกรรม (ที่เราให้รางวัลไป) ออกมามากขึ้น

การเสริมแรงทาง - (การถอนสิ่งที่ไม่ชอบ) เป็นการถอนสิ่งที่เป้าหมายไม่พึงประสงค์ (ไม่ชอบ) ออกไป เมื่อเขาแสงพฤติกรรมที่พึงประสงค์ออกมา เช่น คุณพ่อลดเวลาการทำความสะอาดบ้านให้ลูก เนื่องจากลูกขยันทำการบ้าน การเสริมแรงทางลบโดยการเอาสิ่งที่เขาไม่ชอบออกไป จะไปกระตุ้นให้ลูกแสดงพฤติกรรมที่พึงประสงค์ออกมา อย่างไรก็ตามเวลานำไปใช้จะต้องให้เขาเรียนรู้เองว่า หากเขาใช้เวลาทำการบ้าน เรียนรู้ อ่านหนังสือมากขึ้น เวลาในการทำความสะอาดบ้านจะลดลง

การลงโทษทาง - (การถอนสิ่งที่ชอบ) เป็น การที่เราถอนสิ่งที่เป้าหมายพึงประสงค์ (ชอบ) ออกไป เมื่อเขาแสดงพฤติกรรมที่ไม่พึงประสงค์ออกมา เช่น นักเรียนเล่น Smart Phone ในห้องเรียน คุณครูจึงยึดเอาไปเก็บไว้จนหมดคาบเรียน การลงโทษทางลบ จะไปกระตุ้นให้นักเรียนยุติหรือลดการเล่น Smart Phoneในคาบนั้น



อย่างไรตาม Daniel Kahneman ได้กล่าวว่า "การให้รางวัลเมื่อทำผลงานได้ดีขึ้น ถือเป็นวิธีที่ใช้ได้ผลกว่าการลงโทษเมื่อทำผิดพลาด" สอดคล้องกับเจ้าของแนวคิดอย่าง Skinner ที่แม้ว่าจะผ่านมากว่าครึ่งศตวรรษ เขาก็ยังบอกว่าการเสริมแรงให้ผลดีมากกว่าการลงโทษ เนื่องจากเวลาที่ทำโทษเป้าหมายของเราจะมีพฤติกรรมต่อต้าน ซึ่งจะมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับบุคลิกภาพ และประสบการณ์ในอดีตของเขา เช่น นักเรียนอาจจะประสบการณ์ด้านลบในวัยเด็ก จากครอบครัวที่ชอบทำโทษ ตำหนิ ทำให้เขาต่อต้านคุณครูเวลาทำโทษ หรือเด็กบางคนอาจจะเป็นโรคออทิสติก จึงทำให้เขาจัดการอารมณ์ไม่เก่ง เมื่อโดนคุณครูตำหนิ จึงแสดงออกต่อต้านออกมารุนแรง

ในแง่นี้พฤติกรรมศาสตร์ การเรียนรู้นี้ผ่านการศึกษามาหลายสิบปีแล้ว ผมก็คิดว่าประเทศเราเองก็ควรเลิกยึดติดกับค่านิยมต่างๆโดยยึดจากประสบการณ์ของผู้มาก่อนเป็นหลักไปสู่หลักการที่ควรจะเป็นและมีหลักฐานรองรับจะดีกว่านะครับ อีกอย่างปัญหาด้านจิตใจหลายๆอย่างในวัยเด็กไม่รู้ตัวแต่มันจำฝังใจอยู่ในสมอง ก็นับเป็นปมอย่างหนึ่งเลยก็ได้ครับ

https://sircr.blogspot.com/2021/05/bfskinner.html ที่มาครับ

อันนี้แหละครับ ที่ผมพูดถึงปัญหา เด็กๆของเราเนี่ย

มันสิทธิส่วนตัวไปหมด ลงโทษก็อ้างสิทธิ

บังคับไปโรงเรียนก็สิทธิ เราควรทำไงกับมันดี

ถ้าไม่ขอโทษ เพราะคนอื่นไม่สบายใจ ผมจะขอโทษทำไมครับ ตรรกะคุณเบี้ยวขนาดนี้ ขนาดแค่คำว่าถ่อย คุณยังจำฝังใจ งอแงดิ้นไม่หยุด



แล้วคุณไม่คิดบ้างหรอ การที่คุณจะไปตีคนอื่นอะ เขาจะรู้สึกยังไง กล้ายอมรับจุดนี้ไหมละ

เอาเฉพาะเรื่องกฎถ้าไม่ทำตามลงโทษถูกแล้วแต่ไม่ใช่ตีหรือทำร้ายร่างกายเพราะมันขัดกับสิทธิ ทีนี้ที่ข้องใจว่าถ้าไม่ตีแต่ไม่ทำตามกฎอยู่ดีจะให้ทำยังไงก็ปล่อยไปตามนั้นไงครับ เช่น ไม่เข้าเรียนโดนตัดแต้มก็ตัดไปถ้าแต้มหมดก็ซ้ำชั้นก็ต้องให้ซ้ำจริงๆ มันเป็นการฝึกเด็กด้วยซ้ำให้ชั่งน้ำหนักเป็นว่าชีวิตจะเลือกอะไรตามข้อดีเสีย การที่เด็กมาเรียกร้องในส่วนของกฎที่ไม่ make sense ก็ดีแล้วฝึกให้เด็กรู้จักเรียกร้อง สิ่งที่ผู้ใหญ่ควรทำคือการเข้าไปเจรจาเพื่อสอนให้เข้าใจว่าชีวิตต้องมีการเจรจาไม่ใช่ไม่ฟังหักดิบไปเรื่อยๆถ้าทำแบบนั้นวันนึงเค้าก็รอวันเอาคืนหรือไม่ก็เก็ยความคับข้องใจไว้เรื่อยๆรอวันระเบิด

แล้วเสริมเรื่องกฎนิดนึงเหมือนคุณจะอยากให้เด็กทำตามกฎเท่านั้นอย่างไม่มีเงื่อนไข คือกฎเนี่ยมันไม่สามารถจะถูกแช่แข็งไว้ได้ตลอดไปเพราะสังคมมีการเปลี่ยนไปตลอดเวลาสิ่งที่คิดว่าดีวันนี้มันจะเลวในวันหน้า

แล้วเอาจริงๆต่างชาติมีงานวิจัยเยอะนะว่าควรจะสอนเด็กมีให้เข้าใจว่ากฎในแต่ละเรื่องนั้นคืออะไรถูกสร้างไว้เพื่ออะไรแล้วใช้แนวคิดอะไรในการสร้าง เพื่อที่เด็กจะได้คิดวิเคราะห์ ว่ากฎนั้นๆควรจะทำตามหรือควรแหก กฎที่ว่านั้นควรมีโทษไหม

การที่จะไม่ให้เด็ก timid เกินไป มีความกล้าแสดงออกแบบพอดีๆ มีความคิดสร้างสรรค์แต่ไม่ได้แหกทำลายจนเกินไปควรจะสอนให้เด็กรู้ว่ากฎไหนควรทำตามกฎไหนควรแหก

แบบนี้ดีครับ ดีกว่าคอมเม้นแซะ คอมเม้นไม่มีความคิดเห็นมาแลกเปลี่ยนกัน

อ่านแล้วเสียเวลา

ท่านพิมเองแท้ๆ สงสัยความจำสั้น

เอาละ ผมไม่อยากทะเลาะกับท่าน จะนอนแล้ว ผมแค่จะเทียบให้เห็นว่า ท่านโดนใครก็ไม่รู้ในเว็บบอร์ดด่าว่าถ่อย ที่สำหรับผมมันยังไม่ถึงขั้นละเมิดสิทธิมนุษยชนด้วยซ้ำ ท่านยังไม่ชอบไม่พอใจเลย

เทียบกับการโดนไม้เรียว โดนบังคับวิ่งรอบสนาม ลุกนั่ง (ประสบการณ์ตรงของผมตอนเด็กๆ) ของลูกท่านเอง ท่านกลับโอเค

ผมก็เลยตั้งข้อสงสัยว่าท่านเป็นคนที่มีตรรกะแปลกๆ คนนึง เท่านั้นเองครับ

นี่ซินะ เขาถึงบอกอย่าคุยกับคนโง่เยอะ

ส่วนที่ผมเห็นปัญหานะครับ

เอาเรื่องการลงโทษก่อน
ท่านมองวัตถุประสงค์ของการลงโทษคืออะไรครับ
ทำเพื่อให้เด็กรับรู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดหรือเปล่า หรือมีวัตถุประสงค์อื่น
ถ้าทำเพื่อให้เด็กรู้ว่าผิด มันมีเส้นแบ่งที่คนทั่วไปเห็นเเล้วรับทราบถึงเจตนานั้นน่ะครับ
ตอนนี้ที่เป็นอยู่หลายๆเคสตอนนี้ มันไม่ใช่ทำเพื่อให้เด็กรู้ว่าทำผิด แต่มันคือการทำเพื่อให้เด็กรู้ว่าตัวเองอยู่ต่ำกว่า มันไม่ใช่แค่การลงโทษ แต่มันเป็นการแสดงอำนาจโดยไม่ได้มีความปรารถนาดีอยู่ในนั้น ลองดูจากข่าวที่ด่าๆกันก็ได้ คนทั่วไปเห็นก็รู้กันว่ามันล้ำเส้นไปเยอะครับ
ถ้าถามผมครูตีได้ไหม ผมยังคิดว่าได้นะ แต่ครูต้องรู้ว่าทำอะไรอยู่ ซึ่งปัญหาคือหลายๆกรณี ครูแม่งไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

ต่อมาเรื่องกติกาที่แสนจะน่าเบื่อ
กติกาเป็นกฏที่เกิดขึ้นมาเพื่อให้คนอยู่ร่วมกันอย่างราบรื่น
อันนี้กฏหมายกับกฏของบริษัทไม่เหมือนกันนะครับต้องทราบเรื่องนี้ก่อน
กฏของบริษัทมันคือ กฏของเอกชน สถานที่ที่คุณไม่จำเป็นต้องอยู่ก็ได้ ถ้าคุณไม่พอใจกฏของที่นั่น คุณเลือกที่จะไม่อยู่ร่วมกับบริษัทที่มีกฏนี้ได้ คุณเลือกจะไปที่อื่นได้
แต่กฏหมายมันทำแบบนั้นไม่ได้ มันคือกฏที่คุณต้องอยู่กับมันจะชอบจะเกลียดคุณก็หนีไปไหนไม่ได้ (เราจะไม่พูดในข้อแม้ว่าไม่พอใจก็ย้ายไปประเทศอื่นสินะครับ)
โอเค แน่ล่ะ มันทำให้ทุกคนชอบหมดไม่ได้ มันถึงต้องใช้มติของคนส่วนใหญ่ที่เห็นชอบสร้างกฏนี้ขึ้นมา ซึ่งไอ้วิธีที่ว่านี้มันก็คือการเลือกตั้ง ที่เอามติของคนส่วนใหญ่มาตั้งเป็นกฏเพื่อควบคุมคนหมู่มาก
แต่ปัญหาคือมันมีกลุ่มคนที่ทำให้กระบวนการนี้บิดเบี้ยว คนกลุ่มน้อยที่มีอำนาจและอาวุธมันตั้งกฏขึ้นมาเพื่อควบคุมคนหมู่มาก เพื่อหาประโยชน์กับพรรคพวกตัวเอง
ในเมื่อจุดเริ่มต้นของมันไม่ถูกต้อง มันก็ผิดตั้งแต่ตรงนี้แล้วอะครับ
เคารพกฏหมาย เคารพกติกาเรื่องนี้ถูกต้องครับ แต่กติกานั้นมันก็ต้องมาจากกระบวนการที่ถูกต้องก่อน
ไม่งั้นมันผิดตั้งแต่กระดุมเม็ดแรกแล้ว ที่เหลือยังไงก็เบี้ยว