ประเด็นขออนุญาตตอบตามความเห็นผมนะครับ
ในสังคมมักมีกรอบว่าสิ่งที่ถูกต้องคืออะไร และถ้าใครไม่ทำตามกรอบนั้นคือผิด
ซึ่งตรงนี้ผมว่ามันไม่ผิดปกติ แต่ที่ผิดคือ พอเห็นว่ามีคนทำผิดแล้วเราก็ข้ามไปที่ "การลงโทษ" โดยทันที

ทั้งๆ ที่เราควรมองครับว่าเราต้องการอะไรจากเยาวชนผู้หลงผิด
1. เราต้องการให้เขากลับมาเป็นคนดี
2. เราต้องการให้เขาได้รับโทษ

ข้อไหนครับ?
ผู้ใหญ่ส่วนมากมักทำตามข้อ 2. ทันทีโดยลืมไปว่าแท้ที่จริงแล้วเราต้องการข้อ 1. ครับ ข้อ 1. จะสำเร็จได้นั้นเราต้องแก้ปัญหาใช่มั้ยครับ
แต่การลงโทษเป็นเพียงหนึ่งในวิธีแก้ปัญหา ซึ่งอาจจะได้ผมหรือไม่ก็ได้ เปรียบเหมือนยาขนานหนึ่ง

เด็กที่ทำผิด ถ้าเปรียบเหมือนคนป่วยคือต้องการการรักษา ส่วนการลงโทษคือการให้ยา (ขนานหนึ่ง)
การที่หมอจะรักษาคนไข้ อยู่ๆ จะให้ยาเลยหรือเปล่าครับ?
หมอต้องสอบถามซักประวัติ หาข้อมูลให้พร้อมก่อนถึงได้ข้อสรุปว่าปัญหาคืออะไรค่อยเลือกยาที่เหมาะสม
เป็นมะเร็งก็ไปฉายแสง เป็นโรคไตก็ไปฟอกเลือด เป็นไข้หวัดก็ให้ยาพารา ยาแก้ไอ

แต่ผู้ใหญ่เห็นเด็กทำผิดกลับไม่นั่งพูดคุยกับเขา ถามเขา ฟังเขา ว่าทำไมไม่แก้ไข ทำไม่ไม่ไปสอบ
ทำไมไม่สนใจ ทำไมทำตัวแบบนี้ ถ้าเราฟังให้ชัดๆ เข้าใจ เราก็จะได้วิธีแก้ปัญหาให้ถูกจุดครับ ซึ่งการลงโทษก็เป็นหนึ่งในนั้น

คำตอบของผมก็คือ
เราควรเรียกเขามาคุย ถาม ฟัง ให้ได้ข้อมูลเยอะๆ เพื่อเข้าใจเขา
แล้วก็ใช้วิธีแก้ปัญหาที่เหมาะสม เช่น ถ้าเด็กติดการพนันก็ช่วยให้คำแนะนำ ช่วยบำบัด เป็นต้น
และถ้าจำเป็นจะต้องตีจริงๆ ก็ต้องตีด้วยสติ ไม่ใช้อารมณ์ โดยก่อนตีให้บอกก่อนว่านี่คือการลงโทษ ไม่ใช่การแก้แค้น ไม่ใช่ต้องการให้เจ็บ
วัตถุประสงค์คือต้องการให้จำ และจะตีไม่แรงเกินไป แล้วค่อยลงมือตีแบบไม่ให้เด็กเจ็บ

ผมว่านี่คือหลักการครับ
ลูกผม 7 ขวบ ผมตีแค่ครั้งเดียวตอน 6 ขวบ ด้วยเหตุผลว่าพ่อพูดดีๆ เตือนดีๆ มาเป็นปีแล้ว
ลูกไม่ควรได้โอกาสมากเกิน เลยตีเพื่อให้จำว่าโทษมันร้ายแรง

ซึ่งผมไม่เห็นด้วยที่จะให้ครูทั้งประเทศมีสิทธิ์ตีเด็ก เพราะเราไม่สามารถควบคุมคุณภาพครูทั้งประเทศให้เข้าในตามนี้
และสามารถดำเนินการตามนีได้ 100% ดังนั้นการตีจึงควรหลีกเลี่ยงอย่างยิ่งครับ