เคยเคารพเปรียบเสมือนผู้ใหญ่คนนึงแค่นั้นแหละ

ส่วนผลงานเฉยๆๆมากๆๆ ไม่เห็นว่ามันจะพัฒนาตรงไหน คุณภาพชีวิตก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไรเลย

แต่ตอนนั้นไปพูดกับใครไม่ได้ไง คุยได้แค่คนในครอบครัว ยิ่งเฉพาะพ่อผมด่าตลอด แกเบิกเนตรตั้งนานแล้ว

สมัยยุคฝ่ายขวาฝ่ายซ้ายนู้นเลย เพราะแกเกิดช่วงปี 2500 ผ่านช่วงเหตุการณ์อะไรเยอะแยะ ทำไรรู้ถึงต้นต่ออะไรหลายอย่าง แกเลยไม่ค่อยอิน #คิดถึงคนบนฟ้า "พ่อเดียวที่ผมรักคือพ่อกรูเองครับ"

พ๋อนู้นพ่อนี่อะไรเลอะเทอะ

มีวันหยุดเพิ่มครับ

ผมเกิดปี 35 ถามว่ารักเเค่ไหนน่าจะรักเหมือนเป็นศิลปินคนนึง รูปสวยดูมีออร่า

จุดเปลี่ยนคือช่วงที่ฉลองครองราชครบ 60 ปี ผมดูบอลโลกสเปนกับอะไรไม่รู้เค้าตัดไปงานนั้นเฉยเลย

(หรือถ้าไม่ใช่งานฉลอง 60 ปีก็คงเป็นงานอื่น) ความรู้สึกคือไอห่าช่องทีวีมีหลายช่องมึงจะถ่ายซ้ำหาพระเเสงอะไรวะ

โกรธมากและเริ่มชอบน้อยลงแต่ก็ดึงตัวเองกลับมาว่า "เออเค้าทำงานหนักเเค่นี้เองเรายอมให้ได้"

หลังจากนั้นก็กลางๆมาตลอดไม่ได้ชอบไม่ได้เกลียดออกไปทำชื่นชมด้วยซ้ำ จุดเปลี่ยนของจริงคือหลังจากเข้า

royalist market place และการไปงาน 6 ตุลาที่ธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์

สามารถพูดได้เต็มปากว่า "ทำกับคนไทยบางกลุ่มไว้เยอะมาก"

ปล.รู้สึกตื่นเต้นที่ทนายอานนท์หนึ่งในนักกิจกรรมชื่อดังพูดเรื่อง Harry potter ให้เมื่อปีที่เเล้วซึ่งเรามากันไวและไกลมาก อยากเห็นบ้านเมืองที่เด็กๆ gen Z ,alpha บริหารแล้วอะรู้สึกถึงความ Punk

เมื่อก่อนก็รักแบบโดนล้างสมองแล้วก็จากสิ่งรอบตัว ใส่ริสแบนเหลืองเลยตอนเด็กๆ
พึ่งมาเริ่มตั้งคำถามน่าจะหลังจากแกตายนี่เอง ตอนนั้นเผลอเข้าไปกดอ่านบทความในอินเตอร์เน็ต
ทั้งของไทย + ฝรั่ง เริ่มอ่านหนังสือมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เริ่มเบิกเนตรยาวๆ

ตอนนี้เรียกได้ว่าเกลียดเลยก็ได้ แต่ไม่ได้เกลียดแค่แกนะ เกลียดทั้งตระกูล
ผมมองว่าโครงสร้างที่ห่วยแตกพังพินาศของประเทศนี้ มันเป็นเพราะตระกูลนี้แหละ

ถือเป็นปูชนียบุคคลคนหนึ่ง ก็เคารพไม่ต่างกับปูชนียบุคคลคนอื่นๆ

ก็ไม่แปลกใจที่มีทั้งคนเกลียดและคนรักสุดโต่งในคราวเดียวกัน

ส่วนตัวมีความรู้สึกเชิง + กับแกเสียมากกว่า

สอดบัตร

สำหรับผมแยกเป็นเรื่องๆนะ พระราชกรณียกิจ ที่เป็นประโยชน์ผมก็ชื่นชม เพราะเป็นประโยชน์และส่งเสริมให้
ความเป็นอยู่ของราษฎรดีขึ้น แต่ถ้าไปดูจำนวนแล้ว น้อยเทียบกับโครงการทั้งหมด และ

ส่วนที่ไม่ชอบและเป็นปัญหามากที่สุด คือ การเซ็นต์ยอมรับ การ รปห. ที่ทำให้บ้านเมืองถดถอย ไม่เจริญ
และไม่ก้าวไปข้างหน้า

ยิ่งมายุดสมัยนี้ สิ่งต่างๆเริ่มเห็นชัดขึ้น จากสื่อต่างๆๆ ที่เข้าถึงง่ายขึ้น ต่อไปใน อนาคตผู้คนก็จะมอง ปัจจุบัน
ซะมากกว่า

การที่เหล่าดารา ออกมาต่างๆ ก็ งง ว่าออกมาสรรเสริญกันทำไม แต่ก็ไม่ผิดนะ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันคืออดีต ใครจะรัก ใครจะไม่รัก มันก็เป็นสิทธิ์ของเค้า

ทำไมตอนนนี้ พวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่ ไม่มองมาที่ปัจจุบันว่ามันเป็นยังไง ควรจะต้องปรับปรุงอะไร ที่จะทำให้อนาคต
มันดี การพูดถงแต่อดีต โดยไม่ทำให้ปัจจุบันมันดี มันจะมีคุณค่าอะไรกับลูกๆหลานๆๆของคุณ ที่ยังคงต้องใช้
ชีวิตต่อไปในอนาคตกัน

เรื่องมันยาวมากครับ 555


ย้อนไป 37 ปีก่อน ตั้งแต่จำความได้ (ผมเป็นพวกเชื่อคนง่าย ง่ายแบบง่ายโคตรๆ ใครพูดไรผมเชื่อหมด)

ด้วยอารมณ์เด็กตจว บ้านเก่าตอนนั้นอยู่ติดกับลำโพงของเทศบาลมั้งครับ ลักษณะเหมือนโทรโข่ง ทุกเช้าก็จะมีแต่เพลงเกี่ยวกับความรักชาติ เพลงปลุกใจสมัยก่อนน่ะแหละครับ อาทิเช่น
- ต้นตระกูลไทย
- รักเมืองไทย
- ไทยรวมพลัง
- ตื่นเถิดชาวไทย
และอีกเยอะแยะ รวมถึงเพลงสรรเสริญที่มีมาทีหลังด้วย

ตอนเด็กเลยชอบฟังเพลงอะไรพวกนี้มากครับ

รวมถึงการฟังข่าวสองทุ่มนี่ดูทุกวัน ตามผู้ใหญ่ในบ้าน (แต่รักแค่ R9 กับ ม่วง เท่านั้นนะครับ)

เวลามีงานที่ต้องร้องเพลงในโรงเรียน (ร้องทั้งโรงเรียนนะครับ) ผมนี่ร้องสุดเสียงด้วยความภูมิใจสุดๆ

เรื่อยมาจนกระทั่งเข้ามหาลัย ตอนรับปริญญา ได้รับกับม่วง ตอนขึ้นไปถึงจุดที่หักเลี้ยวเข้าไปรับ เป็นการมองเค้าแบบเต็มตาครั้งแรก ออร่านี่กว้างมาก ทำเอาสติผมหายไปเลยจนกระทั่งเดินกลับมาถึงที่นั่งตัวเองถึงตั้งสติได้ (เข้าใจอารมณ์ของการพบเทพมั้ยล่ะครับ ผมว่าอารมณ์ผมตอนนั้นแหละ มันคือสิ่งที่สร้างขึ้นมาด้วยมโนภาพอย่างมากเลยนะ การเห็นออร่าคนเนี่ย 555)


วัยทำงานที่อาศัยอยู่ในกทม ตอนทำงานอาศัยอยู่แถวศิริราช (แหล่งเลยแหละ 555)

ผมเคยเข้าไปช่วยทำกระสอบทรายตอนปีที่น้ำท่วมด้วย ตอนนั้นมีโอกาสได้รับเสด็จม่วงที่เข้ามาหาพ่อ ตอนนั้นยังคงความปราบปรื้มอยู่ (นอกเรื่องนิดนึงระหว่างเดินทางกลับหอ เจอเรย์ แมค หล่อชิหาย)

แล้วก็มีโอกาสได้รอรับในหลวงโดยตรงเลย ตอนที่มีข่าวว่าจะลงจากตึกที่รักษา นั่งรออยู่ที่ลานนั่นแหละ 4 ชั่วโมง แต่สุดท้าย ยกเลิกการเสด็จ (แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้เสียใจกับการเสียเวลารอนะ และเข้าใจได้เพราะตอนนั้นคืออาการหนักแล้วไม่น่าจะเดินทางอยู่แล้วล่ะครับ)

เรื่อยๆมาเรียงๆ จนถึงตอนที่นิรโทษกรรมสุดซอย ผมไปเป่านกหวีด 2-3 วัน (จนรู้สึกว่าแนวทางกับสิ่งที่เรียกร้องมันไม่ใช่ประท้วงการนิรโทษกรรมแล้ว ผมก็เลิกยุ่งไป ตอนนั้นทำงานอยู่ที่กลางม็อบเลยครับ เลยเห็นทุกวัน)

(เหตุการณ์ที่ไม่ชอบคนเหล่านี้คือ เสื้อเหลืองปิดสนามบิน กับ กปปส ขวางเลือกตั้ง ส่วนเสื้อแดงไม่ชอบอยู่แล้วเพราะเชื่อว่าล้มเจ้านั่นแหละครับ ด้วยใจตอนนั้นที่ยังรักมากๆ)

จนกระทั่งการปฏิวัติเกิดขึ้น ตอนนั้นก็คิดว่าจะได้สงบสักที (ไม่เคยรับรู้เลยว่าการปฏิวัติคืออะไร คิดแค่ว่าเป็นการรีเซ็ตและตามล้างบางพวกนักการเมืองที่สจใจแต่ผลประโยชน์ ซึ่งตอนนี้ผมมานั่งคิดดูแล้วล่ะว่า มันเหมือนการโดนสะกดจิตว่า ชพว คือเทพ ที่ดีที่สุด กับพวกนักการเมืองคือพวกที่เข้ามากอบโกยผลประโยชน์ควรต้องโดนจัดการ ใครปล่อยความคิดนี้เข้ามาฝังในสมองพวกเราวะ)

คิดว่าเหล่าลุงๆ จะมาปฏิรูปทุกอย่างที่มันเลวร้าย เราจะทำตามสัญญา โดยผมคิดว่าให้เวลา 1 ปี เหมือนกับตอนปฏิวัติสนธิ (ตอนนั้นเพิ่งเรียนจบ ไม่เคยเข้าใจเรื่องการปฏิวัติหรอก แต่จำได้แค่ว่าใช้เวลา 1 ปีแล้วเลือกตั้งใหม่)

ปรากฎว่า 1 ปีผ่านไป เหล่าลุงๆ ไม่ทำ...่าไรเลย แถมเลวร้ายกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาซะอีก

ตอนนั้นแหละครับ ที่เริ่มฉุกคิดแล้วว่า คนพวกนี้คือคนดีจริงๆเหรอวะ เข้ามาทำนั่นทำนี่ ทำให้ R9 ผิดหวังอีก พวกเวรเอ้ย

สถานการณ์ประเทศเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนผมคิดว่า ลุงมันเข้ามาเองหรือเค้าสั่งให้เข้ามาหว่า ถ้าสั่งให้เข้ามาทำไมถึงเลือกทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายลงขนาดนี้

ผมเริ่มเกลียดลุง หลังผ่านไปหนึ่งปีที่สูญเปล่าไปหมด แล้วเริ่มสงสัยในเหล่าเบื้องบนแล้ว ว่าเป็นคนดีกันจริงรึเปล่า แต่ยังไม่หาคำตอบใดๆ

จนถึงวันที่สวรรคต ตอนนั้นนั่งกินข้าวกับรุ่นพี่อีกสองคน ทุกคนก็เศร้ากับข่าว ผมก็นั่งตัวสั่นแต่ไม่ร้องไห้นะครับ 555 แต่ก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรเลย

ระหว่างที่ตั้งศพแล้วให้คนเข้าไปทำความเคารพ คนที่ทำงานก็พากันไปเยอะมาก แต่ผมไม่ไปนะ ด้วยความคิดว่าการเคารพใครสักคน ไม่จำเป็นต้องแสดงออกด้วยวิธีนั้นเลย แค่เคารพในใจก็พอ แถมช่วงนั้นอยู่ตจว.ด้วย จะถ่อไปก็เกินไปหน่อย

จนถึงวันที่เปิดวางดอกไม้ทั่วประเทศ ผมก็ไปในจุดที่อยู่ใกล้ที่สุด เดินตามแถวกลางแดดอยู่ห้าชั่วโมง (ไปคนเดียว เลยไม่สามารถออกจากแถวไปทำอะไรได้เลย อดทั้งข้าวทั้งน้ำจนกว่าจะได้วางดอกไม้ ในขณะที่พวกลัดคิวเยอะชิบหาย ข้างๆมันบ่นกับคนรู้จัก ว่าเดินมาสองชั่วโมงแล้ว ผมก็ได้แต่คิดในใจ กรู 5 ชั่วโมง มรึงมาอยู่ข้างกรูได้ไงวะเนี่ย ละยังเจือกบ่นอีก)

แต่ทุกก้าวที่เดิน ผมก็มีความสงสัยในตัวเค้านะ ว่าเค้าดีจริงๆรึเปล่าก็ยังคงความสงสัยโดยไม่หาคำตอบอยู่ดี

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งเกลียดลุงเข้าเรื่อยๆ ยิ่งเห็นธาตุแท้ของคนเหล่านี้มากขึ้น
ตัดมาถึงการเลือกตั้งล่าสุด ผมชอบอนาคตใหม่นะ แต่ไม่เลือก เพราะกลัวว่าจะซ้ำรอยทักษิณรึเปล่า ขอดูไปก่อน (ผีทักษิณนี่หลอนเหลือเกิ้นนนนไอ้สั้สสสส ด่าตัวเองตอนนี้)

จนมาถึงม็อบนักศึกษาเหล่านี้นี่ล่ะครับ ที่ผมเริ่มไปตามอ่านเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา ว่าประวัติศาสตร์เป็นยังไงบ้าง โดยเฉพาะการปฏิวัติครั้งต่างๆ ตั้งแต่เรื่อง รศ130

ทำให้รู้เลยว่า ทำไมถึงนิยามกันว่า "ตาสว่าง" ผมนี่โคตรโง่เลย

ตอนนี้เลยทำได้แค่พยายามไถ่โทษตัวเองจากการที่เคยไปร่วมม็อบแล้วทำให้บ้านเมืองเดินมาถึงจุดนี้ โดยพยายามให้ข้อมูลที่จะทำให้คนอื่นๆรอบตัว ได้ตาสว่างให้มากที่สุดครับ


กล่าวถึงสลิ่มนะครับ ผมเข้าใจสลิ่มมาก เพราะผมรู้เลยว่าอาการต่อต้านจากอคติมันเป็นยังไง เพราะผมเคยมีแฟนเก่าที่เป็นเสื้อแดง แค่พูดว่าตาสว่างผมก็ปรี๊ดแตกแล้วครับ ไม่รับข้อมูลข่าวสารใดๆทั้งนั้น ใช้ชีวิตอยู่แต่กับความเชื่อ

หากจะทำให้สลิ่มตาสว่างได้ คงมีแต่เค้าเอง ที่ต้องเริ่มเอะใจและตั้งคำถามว่า สิ่งที่เรารับรู้มาทั้งชีวิตนั้น มันคือความจริง จริงๆรึเปล่า แบบที่ผมเคยเป็น

ดังนั้น หากคุยกับสลิ่มคนใด ที่มีอาการต่อต้านกับข่าวสาร ผมจะไม่เสียเวลาคุยต่อครับ ปล่อยให้เค้าคิดเอง

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า สิ่งที่ต้องทำและต้องเลือกในอนาคตคืออะไร จะพยายามช่วยเหลือให้ประเทศไปในทิศทางที่ควรเป็นให้มากที่สุดครับ


edit เพิ่มเติมครับ

อีกอย่างที่ค่อนข้างชัดเจนสำหรับผมคือ พวกที่เกี่ยวข้องกับการปฏิวัติ สุดท้ายของเส้นทางชีวิตกลับได้แต่งตั้งเป็นเหล่าองคชาตรี มันก็บ่งบอกมากแล้วนะครับว่า เค้าเลือกให้ทำงานในอดีตเหล่านั้นโดยตรง เพราะระหว่างที่ปฏิวัติแล้ว หาได้มีผลงานอะไรใดๆเลย แต่กลับได้มาอยู่ในตำแหน่งสำคัญรายล้อมเค้าโดยตรงแบบนี้หลังจากการเกษียรอายุงานแล้วครับ

ไม่ได้ไม่รัก แค่เฉยๆเพราะเคยไหว้รูปปั้นคนที่ห้าละโดนพ่อด่าด้วยข้อห้ามทางศาสนา เลยไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับทางราชวงศ์ จะมาหนักเพราะเรียนมหาลัยที่เรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การเมืองไทยเลยถึงบางอ้อ วันที่คนก่อนเสียก็ไปบาร์นั่งกินเบียร์ปกติ

เหมือนโดนบังคับให้เคารพมากกว่า ไม่ได้รักเอง

ขนาดเมื่อก่อนเดินเข้าโรงเรียนตอนประถมมันมีรูปใหญ่ ๆ อยู่ คนอื่นเขาคำนับกันหมด ผมเดินผ่านไปเฉย ๆ