คืนก่อนพิธีที่สนาทหลวงข้อเท้าพลิก เลยไม่ได้ไป

จนวันพิธีก็ไปให้ใกล้ที่สุดก่อนจะกลับมาดูถ่ายทอดสด (สุดท้ายตอนสำคัญไม่ถ่าย)

จนงานที่สนามหลวงที่เปิดให้เข้าไปดูหลังพิธีคือไป 5-6 รอบอะ ไปจนอีกนิดจะพูดแทนไกด์ได้

แรกๆตอนเพื่อนเริ่มพูด ซึ่งเราก็รู้สึกว่ามีมูลความจริง ช่วงนั้นอะโหวงๆ เหมือนไม่พร้อมรับ แต่ก็ไม่ได้ดิ้นกำปั้นทุบดิน

จนพอเบิกเนตรแล้วคือแบบแม้งเอ้ยยยย

ปล.ในฐานะคนที่เคยอินจัดเราว่าการด่าไม่ช่วยอะไร ค่อยๆแย็บด้วยข้อมูลชวนคิดน่าจะดีกว่า แต่ถ้าใครจะคิดไม่ได้ก็ปล่อยเขาโง่ไป

แต่ก่อนมันมีละครเฉลิมพระเกียจโน้นนี่ไงตอนเด็ก ๆ ก็อินอยู่พักนึ่ง
แล้วตอนเด็ก ๆ ตอนสมเด็จย่าเสียแม่พาไปงานศพแก่ แมร่งโคตรลำบาก โมโหแม่เลยพาไปทำไม
แล้วยิ่งโตมาตอนมัธยม แมร่งเสด็จทีโรงเรียนแมร่งก็เกณเด็กไปโบกธง หันไปคุยกะเพื่อนเลยว่าทำไปเพื่ออะไร
พอโตขึ้นก็เริ่มไม่อินละ แล้วยิ่งรู้เรื่องเงินเยอะสุดนี่บายเลย ปากบอกพอเพียง
แล้วก็ตอนเสีย ก็เฉยๆ เสียพร้อมเพื่อนห่าง ๆ ผม ผมก็ดิ่งไปงานเพื่อนแบบไม่คิดเลย
ไปถึงแมร่งมีคนมา 2-3 คน คนอื่นแมร่งไปงานนั้นก่อน

สมัยก่อน เคยเอะใจว่าพอเพียง แต่เป็นคิงที่รวยที่สุด ก้อ งง ๆ งวยๆ

แต่เรื่อง pr ยอมรับเลยว่า เชื่อมากก 5555

พ่อ แม่ ในหลวง

10 กว่าปีก่อนผมตอบแบบนี้แหละ สามสิ่งที่ผมจะตายแทนได้

ผมไม่เคยเสียน้ำตาให้กับงานศพใครแม้แต่ญาติ แต่ตอนลุงเริงตาย น้ำตาผลไหลพรากเลยนะ

รักมากเกลียดมากครับ เคยเทิดทูนบูชา พอโตมาศึกษาและเข้าใจโครงสร้างระบบมากขึ้นว่าต้นตอมันมาจากใหน

ผมแทบไม่เคยโดนหลอกนะ มีลุงเริงนี้แหละหลอกผมได้ กำหมัดชิบหาย ให้นักกอล์ฟมาหลอกได้ไงวะ

ตอนม่องเท่ง
ผมกับเพื่อนๆนั่งเซ็งเลย คือ ปริศนาอะไรหลายๆอย่างมันได้ตายไปกับมันหมดแล้ว
ผมเกลียดมากตั้งแต่ ม.6 ก่อนหน้านั้นเฉยๆ พอเราเข้าใจความเป็นมนุษย์มากขึ้น เราจะยิ่งรู้เวลาใครบางคนอยากจะเล่นบทพระเจ้า

สมัยประถม-ม.ต้นใส่ริสแบนด์กับเสื้อเรารักในหลวงอย่างบ่อย
ที่โรงเรียนก็เน้นเรื่องพวกนี้ด้วย เลยทำให้รักในระดับนึง
แต่ก็ไม่ถึงขั้นน้ำตาไหล หรือตามไปรับเสด็จอะไรแบบนั้น
พอขึ้นม.ปลาย-มหาลัยก็เริ่มไม่สนใจละ

มายันช่วงทนายอานนท์เปิดตัวแฮรี่ ถึงจะเริ่มคิดตามอีกมุม
แล้วพบว่า แค่เริ่มตั้งคำถามนิดหน่อย ก็เจอความไม่เมคเซ้นส์หลายอย่างแล้ว
เพียงแค่ต้องกล้าที่จะตั้งคำถาม ต้องพร้อมที่จะยอมรับ หากความเชื่อที่เคยเชื่อ ไม่ได้ดีอย่างที่คิด

5555

ดูหนังพรจากฟ้าแล้วร้องไหัในโรงอ่ะ

เคยมากสุดคือยืนไว้แาลัยตอนเปิดสภาแค่นั้นครับ

จำความได้ปี49 ทักษิณโดนปฎิวัติที่บ้านก็ทิ้งรูปหมดเลย

+1 มาเอะใจพวกภาพ ทรงพระเจริญปลอดภัยไว้ก่อนในบอร์ดนี่ละกับในเฟสเริ่มเล่นหนักขึ้นๆจนลองไปอ่านจริงๆถึงบางอ้อบางเรื่องเลย

แต่ก่อนไม่รักไม่เกลียดนะ ผมออกไปทางเฉยๆมากกว่า
แต่พอได้เบิกเนตรแล้วก็นั่นแหละ

รอดูข่าว 2 ทุ่ม

โอวาสก่อนวันเฉลิม ต้องตั้งตาดู น้ำตาซึมไป

จนมาตาสว่างปี 2549

ถามว่ารักไหม เอาจริงๆ มันก็ยากนะโดนมัวเมามาขนาดนั้น เอาเป็นว่าเข้าใจสัจธรรมโลกดีกว่า

แต่ ผญบ. คนปัจจุบัน ได้รับรู้วีรกรรมมาเยอะ คงไม่อิน

เมื่อก่อนตอนเด็กๆ มีเพลงต้นไม้ของพ่อ

เพลงหลายๆเพลง ครูสอน ก็รักดิ

พอโตขึ้นมา เข้ามหาลัยก็ยังปกติ

ตอนหลังจะเข้าไปด่าสมเจียม

สมเจียมพาเปิดโลกครับ

ซึ้งเลย

ไม่รู้ว่ารักมั้ย แต่รู้แค่ตอนเด็กชอบเพลงที่เกี่ยวกับเขามาก โดยเฉพาะที่พี่เบิร์ดร้อง
ต้นไม้ของพ่อ อะไรพวกนี้ ร้องตามได้เลย ตอนเสียก็เฉยๆนะ ไม่ได้ร้องไห้ซาบซึ้งอะไร
แต่ก็โพสเฟสไว้อาลัยตามพิธี แต่เริ่มรู้สึกไม่ชอบคือต้องมาบังคับใส่ชุดดำทั้งปีนี่แหละ
ผมทำงานราชการด้วย คือแบบหลังจากปีนั้นชุดดำพวกนั้นเอาไปบริจาคหมดเลย
เบิกเนตรจริงๆ ก็หลังจากมาตามอาจารย์เจียมนี่แหละ แต่เมื่อก่อนก็คิดนานละว่าสถาบันควรวิจารณ์ได้
เหมือนของอังกฤษอะไรงี้ นี่อะไรต้องมากราบๆ เป็นพระไปได้ ใครแตะต้องอะไรไม่ได้เลย
ยิ่งได้ยินวีรกรรมลูกชายเขาแต่ละอย่าง คือแบบมันก็คนธรรมดาเหมือนเราๆ ไม่ได้เป็นเทพอะไรเลยนี่หว่า
หลังจากนั้นก็ไม่อินอีกเลย