ในบ้านผม เขาเฉยๆกันนะ มีผมที่หยิบรูปเขาไปตั้งบนทีวีอะ เป็นแบบรูปปฎิทินอันกลางๆ
คือดูทีวีจะเห็นรูปเขาเลย เขาบ้านมาเห็นเลย รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจทุกครั้งที่ได้มอง

แล้วคือพ่อผมเขาก็ดูไม่ค่อยชอบ เขาคนเดือนตุลาไง มีผมคนเดียวคอยดีเฟนต์ให้ตลอดเลยนะ
โดยเฉพาะเรื่อง ตำนานแพะ 3 ตัว นั่นผมก็เถียงคอเป็นเอ็น ว่าเขาไม่ได้ทำ

ชอบเพลง ต้นไม้... มาก ได้ยินจากทีวีตั้งแต่เด็ก แต่จริงๆถ้าฟังแบบไม่คิดไรมันก็เพราะอยู่แหละ
พอโตขึ้นมาหน่อย ก็รู้สึกเฉยๆยังไม่ได้ไร จนช่วงที่เขาตาย ผมทำงานเกี่ยวกับสื่อในบริษัท

ต้องประโคมทำทั้งวิดีโอ ทั้ง แบนเนอร์ ทั้งสื่อสิ่งพิมพ์ แล้วคือตตอนนั้นเหมือนหลอนไปเลย
เกิดอาการคลั่งรักขึ้นมาอีกรอบ เพราะตอนทำสื่อมันต้องไปหา ref มาทำไง ดูแต่วิดีโอ หาแต่ภาพเขาทั้งวัน

แล้วสิ่งที่เขานำเสนอมาตลอดเวลาหลายสิบปี ก็สะกดผมได้อีกรอบนะ วันที่ขนกลับจาก รพ
ถึงกับไปนั่งไปยืนรอ ตรง ศาลหลักเมืองโคตรนาน

แต่หลังจากนั้นอาการหลอนหาย ก็เริ่มๆสว่างขึ้นมาเรื่อยๆ จนปัจจุบัน สรุปคือที่ผมรักเขาในช่วงเด็ก
เพราะเป็นเด็กแหละ เปิดทีวีก็เจอเพลงเพราะๆแต่งมาอวย เรียนหนังสือก็เจอแต่ความดีของเขา
มีเรื่องอภินิหารต่างๆสอดแทรกตลอดเวลาในการดำเนินชีวิตเล็กๆน้อยๆ เรื่องเล่าต่างๆนาๆ

พอวัยรุ่นหน่อยก็เริ่มเฉยๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอโตมาเป็นผู้ใหญ่มีช่วงที่จำเป็นต้องกลับมาเสพเขาอีกรอบ
ก็มีเขวไปเหมือนกัน ถึงได้บอกคนที่ยังรักแบบไม่สนสี่สนแปด คุณกรุณาถอยออกมาก่อน ถอยออกมามอง ตั้งคำถามบ้าง

ไม่เสียหายหรอกครับ ไม่ได้ดูทรยศอะไรเลยนะ แล้วตอนหาคำตอบหรือตั้งคำถามอย่าไปนึกถึงภาพมายาคติ
ที่เขาอยากให้เราเห็น มองเขาคือคนหนึ่งคน แบบเรา แล้วเขาทำอะไรบ้าง เขาทำไปทำไม ผลได้ผลเสียคืออะไร

การกระทำมันสมเหตุสมผลกับตรรกะความจริงไหม ถ้าคุณหาคำตอบมาตอบได้แบบไม่ได้เข้าข้างตัวเอง
แล้วคุณยังยืนยันจะรักเขาอยู่ ก็สุดแต่ใจจะไขว่คว้าแล้วแหละ