โชคดีที่บ้านผมปิดทีวีตอน 2 ทุ่ม แล้วแม่ไล่ไปนอนทุกวัน

แปลกมั้ย ไม่เคยอินอะ 555

เซง ทำให้scorpionจากที่มีworld tourแม่งไม่มาไทยเลยสาสส

ถ้าเอาจริงๆผมเฉยๆ วันที่รับเสด็จอยู่ห่างกันแค่ 2 เมตร ญาติๆน้ำตาไหลกันหมด แบบว่าได้บุญที่ได้เห็นใกล้ขนาดนี้ได้ ผมก็หันไปมองรอบๆทุกคนในวันนั้นก็ซาบซึ้งกันหมด

แต่ผมก็ไม่ได้คิดไรมากและไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้น แต่ก็ต้องเออๆออๆไป เพราะไม่อยากให้ใครมาบอกมาเล่ามาสอนให้รู้สึกแบบเดียวกันกับเขา มันไม่อิน

เขาไม่ได้มีอะไรที่เป็นความสัมพันธ์ส่วนตัวกับผม ไม่เคยคุยกัน ไม่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขในจุดยืนเดียวกัน มันเลยไม่ได้มีอิทธิพลกับใจสักเท่าไหร่

เมื่อก่อนมีร้อยก็ให้ล้านอ่ะ
ยุคนั้นยังมืดบอดชิบหาย รักมากก มองว่าทหารนี่เเหละเลวเองขัดคำสั่งไปบังคับบลาๆ
เเต่ตัวเองสนับสนุนประชาธิปไตยนะ เกลียดนกหวีด
พยายามกระเเด๊ะทำตัวเป็นรอยัลลิสต์ที่ดี ประมานว่าอย่าด่าคนที่ไม่รัก เราต้องนิ่งสงบ อย่าทำให้เสื่อมเสียเเบบพวกนกหวีด ต้องเชื่อฟังคำสอน เคยจดพวกพระราชดำริใส่สมุดโน๊ตเล็กเอาไว้เตือนตัวเองด้วย

ควายชิบหายกรู

เคยจะสักด้วยนะตอนนั้น เเต่บังเอิญดันกลัวเข็ม 5555

ตอนเด็กๆ แบบประถมไรงี้ จำได้เลยว่ารักมาก แบบเอาชีวิตตูไปเพื่อต่อชีวิตเขาเลยได้มั้ย


แบบอยากให้อยู่ไปอีกร้อยๆปี


แต่จุดหักขวามันก็มาตอน...

ตั้งโปรเฟสรูปดำครับ ตอนที่เค้าตั้งกัน

เคยอินตอนที่ยังไม่ได้คิดอะไร ไม่เล่นทวิตเตอร์ ไม่ตั้งคำถาม

เพราะตอนเด็กๆเป็นคนไปโรงเรียนเช้า เจอเปิดเพลงพี่เบิร์ดกรอกหูทุกวัน ในหนังสือเรียน สิ่งที่ครูสอน กิจกรรมในโรงเรียน ครอบครัว สังคมรอบๆตัวตอนนั้นอินกับเรื่องนี้แล้ว็พาเราอินไปด้วย

ผมค่อนข้างมั่นใจเลยว่าไอ้ที่พยายามจะปลูกฝังในหัวเด็กๆทุกวันนี้มันไม่ได้ผล เพราะขนาดผมยังเริ่มตั้งคำถามได้เลย เด็กๆสมัยนี้ไม่น่าจะยากอะไรแค่รอให้โตอีกหน่อย


ปล. สมัยเรียนมหาลัยมีวิชานึงเรียนเกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียงแล้วตอนนั้นเริ่มไม่อิน กลายเป็นตลกไปเลยอ่ะมาสอนพอเพียงอะไร สอนเรื่องการบริหารเงินมันได้ประโยชน์กว่าเยอะ

ออกแนวเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ทำตัวเป็นซอมบี้

ตอนเปนทหารเกณฑ์ ซาบซึ้ง แกเหนื่อยแค่ไหน แค่นี้เราต้องทนให้ได้

พอเริ่มทำงาน ก็เริ่มคิดไรแปลกๆ

ตอนไปถวายดอกไม่จันทน์ จะไม่ไป สุดท้ายก็ไป กลัวแม่ด่า

เคยรักมาก และเกลียดมากเช่นกัน

เฉยๆ เพราะที่บ้านและโรงเรียนไม่ค่อยปลูกฝังเรื่องความจงรักภักดีกับสถาบัน แต่เอาจริงๆ ชอบหลายโควทของ late king กับบางเรื่องที่ทำการ pr แล้วสร้างแรงบันดาลใจให้คนคิดดี ทำดี เป็นคนดีของสังคม (ดีแบบที่ไม่อวยตัวเองนะ)

ผมจำได้ดีตอนตายน่ะ จริงๆคือรู้อยู่ก่อนแล้ววันสองวันเพราะตามสมเจียม แต่ตอนเค้าประกาศช่วงเย็นๆ

กำลังนั่งเรียนอยู่ข้างเพื่อน ซึ่งเป็นสายเดียวกันก็ยิ้มๆละหันไปบอกเพื่อนว่า แม่งตายละว่ะ

สารภาพว่ารู้สึกสะใจแต่ก็รู้สึกผิดที่ไม่ควรสะใจเวลามีคนตายอะไรงี้ ตีกันอยู่ในหัว

ละช่วงนั้นคือก็ลงรูปในเฟสปั่นๆ โปรไฟล์รูปขาวดำตามสไตล์

คือเพื่อนหลายคนก็รู้แหละว่าผมกับไอ้เพื่อนที่นั่งข้างๆกันคิดยังไงกับ number09 แต่ผมก็เงียบๆนะไม่อะไร

แต่เพื่อนผมโดนทัวร์ลงเลย

ผมไม่อินตั้งแต่แรก​ แต่เขาพาทำอะไรก็ทำ​ ช่วงหมอกมาก็เนียนๆเปลี่ยนโปรไฟล์กับเขาล่ะ​ แต่ตั้งคำถามกับเพื่อนตลอดนะว่าทำไมต้องทำ​ แล้วถ้าไม่ทำเหมือนมีความผิดมากมายอีกอ่ะ

เคยรักชนิดที่ว่าตอนแกตาย ผมมีแพลนจะไปเที่ยวโครงการหลวงให้ครบทุกโครงการอ่ะ

พอตาสว่างเท่านั้นล่ะ เริ่มสงสัย เริ่มตั้งคำถาม หลังจากตั้งคำถามก็ยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆ