เมื่อก่อนรู้สึกอิน แต่ไม่ได้อินเพราะเหตุผลอะไร เพราะโดนกล่อมนี่แหละ อ่านประวัติ คำสอน ก็ซึ้งใจน้ำตาซึม เชื่อหมดเลยที่เค้าว่ามา

และคิดเข้าข้างด้วยว่า จริงไม่จริงไม่เห็นสำคัญ แค่มันทำให้คนไทยมีแรงบันดาลใจที่ดีขึ้นมาได้ก็พอแล้ว

ตอนช่วงมอต้นได้ดูคลิปจารย์เจียมพูดถึงสถาบันว่าควรจะวิจารณ์ได้อะไรประมาณนี้ ดูไปก็กำหมัดไป ไอหงอกนี่เป็นใครวะ มันมีหน้ามาพูดแบบนี้ได้ไง ทำไมไม่โดนจับ

พอช่วงมหาลัยพอไม่ได้ดูได้อ่านได้ฟังอะไรที่มันกล่อม ก็เฉยๆ ละ เพื่อนรอบข้างชอบพูดแซวเค้าบ่อยๆ เรื่องป่วยนั่งรถเข็น(พวกนี้น่าจะเบิกเนตรแล้ว) เราก็เฉยๆ ไม่ได้โกรธอะไร แค่กลัวตำรวจจะมาจับ

ตอนเค้าตาย ที่ทำงานไปนั่งอออยู่หน้าทีวีร้องไห้กันหมด ผมก็นั่งแยกออกมา ไม่ได้ร้องไห้ เปลี่ยนโปรไฟล์เพราะกลัวเพื่อนมองไม่ดี งานศพก็ไม่ได้ไป ไม่คิดจะไปด้วย

ไม่รู้ความรู้สึกมันหายไปตอนไหน แต่ไม่ได้คิดหาข้อมูล เหตุผลอะไรนะ ช่วงนั้นเริ่มตามอ่านจารย์เจียมด้วย

และชอบดูคลิปแกพูดใน youtube ซึ่งวิธีพูดแกทำให้เราคิดตามได้ดีมาก ทีนี้สว่างจ้าเลย

แล้วมาคิดตกผลึกในสมองเองว่าที่เมื่อก่อนเราซึ้งน้ำตาไหลขนาดนั้น มันเป็นเพราะอะไร ก็รู้ตัวเลยว่าเราถูกล้างสมองมาตลอด

แล้วก็หาข้อมูลเหตุการณ์การเมืองและอ่านงานของจารย์ณัฐพล(ที่เอามาเขียนขุนศึก) คดีสรรคต ทีนี้กลายเป็นต่อต้านเลย เห็นคนเชิดชูยิ่งเกลียด

ยังรักและระลึกถึงเสมอครับ

รู้สึกเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนึง(ที่ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย) เสียชีวิตอ่ะครับ

ผมมาจากต่างจังหวัดบนเขาเลย
เวลามีวันสำคัญจะได้กินขนม
กินไอติม ผมโครตรักแกเลย
พอโตมาเข้าเมือง
เห็นเหรียญ เห็นรูปแกตกพิ้นไม่ได้นะ
ต้องเก็บขึ้นมาตลอด
ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงสรรเสริญ
ผมโครตรู้สึกในใจ
วันท่านเสียบ่ายๆ ผมโดดงานเลย
ไปรอขบวนรถผ่าน หัวหน้าบอกว่าไม่ได้
ผมเลยบอกพ่อกูตายทั้งคน ไม่ให้ไปกูก็จะออก
สรุปผมกะแกแหละ วันต่อมาไปเฝ้าตั้งแต่เข้ายันเย็น
ตอนถวายดอกไม้ ก็ไปรอแต่เช้า เป็นการรออะไรที่นานที่สุดในชีวิตละ
ก่อนจะมารู้จักการแคมป์Bnk 5555
แล้วจนถึงตอนนี้ เป็นครั้งเดียวที่ร้องให้ตั้งแต่จำความได้
โครตมีอิมเเพคกับชีวิตผมเลย

ตาสว่างมาก่อนหน้านั้น

เลยเฉยๆ

เฉยๆครับ มากสุดแค่ซื้อสายรัดข้อมือมาใส่ ตอนตายก็ไม่ได้มีน้ำหูน้ำตาอะไร

มาตาสว่างช่วงเสื้อแดงที่พูดว่า...สั่งฆ่า...สั่งยิง แล้วพอรู้เรื่อง 6 ตุลานี่ทำให้อคติไปเลย

มาก ตอนนั้นแบบเรียนวิศวมช. ด้วยความขี้เกียจเรียนเลยออกไปเที่ยวตามโครงการต่างๆแล้วมานั่งคิด ก้เริ่มเอ๊ะใจ พอมาปี 51 มันชัดเจนมาก พอตามอ่านประวัติศาสตร์มาก บวกกับเพื่อนรายล้อม ก้เริ่มแบบอ่านะ

กล้าตอบเต็มปากว่าไม่เคย อาจด้วยผมเป็นคนรักใครยากแหละ ยิ่งไม่สัมผัสใกล้ชิดตัวเองนี่ยิ่งไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งในด้านชอบและไม่ชอบ

แถมที่บ้านเล่าเรื่อง 6,14 ตุลาให้ผมตั้งแต่ประถมกับตัวเองเป็นคนชอบประวัติศาสตร์ ก็เลยหาอ่านประวัติศาสตร์การเมืองไทยตั้งแต่เด็กจนพอเชื่อมโยงอะไรได้เองด้วย

พูดจริงพูดเล่นครับ เค้าคนนี้แหละ คือคนที่ทำให้ตู่ได้เข้ามาและอยู่มาถึง 7 ปีนะครับ

สุดๆ เลยยิ่งช่วงประถม-ม.ต้น อย่างมั่นใจเลยว่าโรงเรียนผม glorify ไม่เป็นรองใครแน่นอน มีงานพิธีอะไรแล้วต้องมีตัวแทนห้อง เกินครึ่งจะเป็นผม กลับบ้านมาเล่นเกม ก็ยังเป็นผู้นำแฟชั่นเสื้อเหลือง ลงนิตยสารเกม(ขอไม่บอกเกม) พอเล่น talesrunner ห้องล็อบบี้เปิดเพลงต้นไม้ด้วย ยิ่งอินใหญ่ ค่ายธรรมะ ค่ายคณิต ช่วงปิดเทอมนี่ไปหมด เปิดงานปิดงาน ต้องมีพูดถึงให้ฟังเป็นชั่วโมง

พอ ม.ปลายเป็นอีกโรงเรียนก็ไม่ได้มีกิจกรรมเกี่ยวกับสถาบันเยอะเป็นพิเศษแบบนั้นแล้ว ก็เรียนๆเล่นๆ แล้วก็เฉยๆไปเลย ไม่ค่อยมีเวลามาก พอมหาลัยนี่ว่างหาอ่านประวัติศาสตร์ตามอยู่เรื่อยๆ ช่วงม็อบพอดี ข้อมูลมันก็ตีกันแล้วชักเริ่มไม่แน่ใจ ความรู้สึกกับเค้าแล้ว แต่ตอนเสียก็ซึมอยู่นะ เลิกงานลง mrt ไล่อ่านฟีดข่าว แล้วหันไปมองคนที่ยืนรอเห็นเขาร้องไห้ ช่วงทั้งเดือนนั้นก็นั่งดูฉาย pr เก่าๆ

จากความรู้สึกไม่แน่ใจเดิม เวลาอ่านเรื่องที่ถกเถียงกันแล้วคนเขียนเชิงโจมตี กล่าวหา ผมไม่รู้สึกต้องปกป้องเลย แต่มันเป็นคำถามเก็บไว้อยู่มากกว่า บางอย่างมันไม่ชัด โอเคเก็บไว้เป็นเรื่องที่น่าสงสัย บางอย่างก็โคตรชัด ดันมองเป็นเรื่องปกติซะงั้น ทั้งที่มันไม่ปกติ

ไปดอยตุงเห็นสารพัดโครงการแล้วนับถือว่าเก่งมาก

ตอนเสียยังร้องไห้...

ทุกวันนี้ทำงานมาได้สักพัก จึงคิดได้ว่า คนอะไรมันจะเป็น PM ได้เก่งขนาดนั้นฟระ

PM เก่งยังทำได้ปีนึงไม่กี่โครงการ..

คนที่ยังไม่เบิกเนตรก็ยังมีอยู่เยอะครับ

ยิ่ง Ignorance นี่ยิ่งส่วนใหญ่เลยที่ไม่คิดจะหาข้อมูล

อินตอนเรียนมัธยมนะครับ พวกเพลงดินไหลตามน้ำไรนั้นรู้สึกฟังเเล้วซาบซึ้งมาก เเต่รักขนาดอาสาทำกิจกรรม เป็นตัวเเทนไปรับเสด็จยืนโบกธงมั้ย ตัวผมไม่ครับ

หลัง1วันประกาศว่าเสีย

ผู้คนใส่เสื้อดำ

ผมใส่เสื้อสีกรม

ละมันเป็นเหตุการณ์อะไรไม่รู้อะนะ ผมจำไม่ได้ ตอนเย็นค่ำๆหกโมง แต่ไม่ใช่เพลงชาติแน่ๆ


ผมเดินอยู่ในเดอะมอลงามวงวาน อยู่ๆคนก็ยืนหยุดกับที่ ผมเดินยุอย่างงั้นละไม่สนใจ

ผมเบิกเนตรมาก่อนเวที กกปส. เลยไม่คิดจะให้ค่าอะไรพวกนี้เลย

เฟสบุ้คผมไม่เคยมีภาพไว้อาลัยหรือโพสอะไรเกี่ยวสดุดีคนพวกนี้สักนิด

สงสัยอยู่ตลอดว่ารักอะไรกัน ไม่เห็นมีไรน่าซึ้งขนาดนั้นเลย แต่มีอินบรรยากาศอยู่ช่วงนึงคือตอนร.9เสีย บรรยากาศพาไป สงสัยเป็นอุปาทานหมู่ ทั้งๆที่ตอนนั้นเริ่มศึกษาด้านลบมากขึ้นเรื่อยๆแล้วถึงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะมันดูเหมือนกอซซิปดาราก็เถอะ