ตอนวันสวรรคตผมยังชวนเพื่อนไปเล่น FO3 อยู่เลย ไม่ได้อินอะไรเลย สรุปร้านปิด ไม่กี่วันเซิร์ฟปิดเพื่อไว้อาลัย คือเพื่อ 555555

ตอนถวายพระเพลิงครอบครัวจะเข้าไปเยี่ยมญาติที่กทม. คืนแรกจะไปสนามหลวงกัน ผมปฏิเสธไม่ไป ไปกินเบียร์กับเพื่อนที่มก.แทน

สำหรับผมเมื่อก่อนก็ชอบมากพอสมควร เวลาอยู่โรงเรียนให้ร้องเพลงก็อินชหตั้งแต่ประถมยันม.ต้น จนขึ้นมาม.ปลาย

อาจารย์สังคมคนนึงที่แสดงตัวว่าแดงจัด พูดโจมตีแกว่าเกษตรทฤษฏีใหม่เป็นแค่ทฤษฏี ปฏิบัติจริงมันทำได้ยาก แล้วเกิดมาทั้งที

ใครบ้างไม่อยากรวย ตอนนั้นในสมองเป็นครั้งแรกที่เริ่มตีกัน จนไปนาของตา ตอนนั้นก็เริ่มเอียนเอียงว่าก็จริงของครูวะ

หลังจากนั้นก็เริ่มไม่อิน แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านอ่ะ เฉยๆ อีกอย่างเป็นคนชอบอ่านวิชาประวัตศาสตร์มากๆ เลยแบบมีความคิดตีกันในหัวบ่อย

มาเบิกเนตรจริงๆ ก็ตอนปี 1 กินเบียร์กับเพื่อนหอในมก.นี่แหละ ไม่รู้พูดกันอีท่าไหนไปถึงเรื่องสถาบัน จู่ๆ มันแนะนำให้ไปอ่าน

The King Never Smiles ผมก็บอกกุไม่รู้จัก มันก็เล่ามาคร่าวๆ ล่ะก็เปิดเพลงวงไฟเย็นให้ผมฟัง ไอ้เพลงพ่อผมวิจารณ์ได้นี่แหละ

ตอนนั้นก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ไม่นานก็ไปตามอ่านเฟสจารย์เจียม ความรู้ที่มีที่มันตีกันในหัว ตอนนั้นมันไปฝั่งซ้ายล่ะเต็มๆ

เป็นคนที่อธิบาย และมีเหตุผลแบบไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้ ไม่ว่าจะมีเม้นต์กากๆ มาด่าแก หรือขอเหตุผล จารย์แกก็ตอบ

แบบสุภาพชนที่มีเหตุผลมาตลอด หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยอยู่ฝั่งเจ้าอีกเลย ขนาดช่วงนึงมีข่าวจะตามจับคนที่ติดตาม

จารย์เจียมในเฟช คนก็ทยอย Unfollow แกกัน แต่ผมไม่อ่ะ เชื่อว่าคุกตอนนั้นไม่มีทางขังคนที่ตามแกได้หมด

จารย์แกก็น่ารักบอกใครกลัวก็อันฟอลไปก่อน จนตอนหลังจารย์แกปิดผู้ตืดตามมั้งไม่ให้คนอื่นเห็นได้ กระแสก็เงียบๆ ไป

ไอ้เพจ กูkult ยุคแรกที่มาแต่ละทีแรงๆ ทั้งนั้น ผมก็กดติดตาม แต่ยอมรับว่าไม่กล้าแชร์ มีกดไลค์บ้างถ้าอันไหนไม่แรงมาก

ใน SS เรานี่เมื่อด่อนก็ใช่ย่อยนะ 4-5 ปีก่อน มีมู้นึงเกี่ยวกับเนติวิทย์ แม่มลากยาวไปถึง 112 ตอนนั้นในบอร์ดเกลียดเนเน่อย่างเยอะ

พวกเกลียดก็ด่าไป พวกที่จะอธิบายก็บอกว่าพิมพ์ไม่ได้ เพราะกลัว 112 พวกขวาก็บอกว่าจะกลัวอะไรถ้ากล้าก็ใจๆ พิมพ์มา

พวกซ้ายก็บอกไปกุก็กลัว 112 อ่ะ แล้วก็แนะนำลิ้งค์ คีย์เวิร์ดบลาๆ ให้ไปอ่าน (เข้าใจอารมร์ตอนนั้นไหม คือ 112 มันน่ากลัวมาก

มันไม่เหมือนสมัยนี้ พิมพ์ไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจได้นอนคุกได้สบาย) เสียดายเคยจะหามู้น้น แต่ก็หาไม่เจอ ซ้ายตอนนั้นในไทยคือน้อยมากๆ

พอกลับมาดูตอนนี้เวลาเทียบกับตอนที่ผมเบิกใหม่ๆ ก็ 7-8 ปีได้ล่ะ บริบทของสังคมเปลี่ยนไปเร็วมาก คือเคยคิดว่าวันนึง

ยังไงก็ต้องเปลี่ยน แต่ไม่คิดว่ามันจะเปลี่ยนได้ไวและเยอะขนาดนี้เหมือนกัน ลองย้อนไปดู 4-5 ปีก่อนดิ คนละเรื่องกันเลย

รู้สึกตุยแทนได้ครับ มาเริ่มเอ๊ะตอนหลัง 53 54 แหละ หลังจากนั้นก็เริ่มหาข้อมูลเรื่อยๆและก็เปลี่ยนครับ

ไม่เคยเลย ไม่เคยอินแต่แรกอยู่แล้วอะ

ยังไงดีล่ะ คือแต่ก่อนตอนประถม
ผมเคยโดนเข้าห้องปกครองเพราะเพลงสรรเสริญฯ
คือตอนนั้นในเนื้อเพลงมันมีชื่อพ่อเพื่อนอยู่ในนั้นด้วย (พ่อเพื่อนชื่อสุขสันต์)
ตอนท่อนชื่อพ่อเพื่อนผมก็ตะเบงเสียงดังกันหน้าใส่เพื่อน
ครูเห็นก็นึกว่าผมกำลังร้องเพลงล้อเลียนอยู่ เลยพาผมเข้าห้องปกครองเลย
หลังจากวันนั้นผมก็รู้สึกไม่ค่อยชอบที่จะเข้าแถวร้องเพลงพวกนี้
แล้วพลอยทำให้ไม่อินไปด้วยเลยครับ

ผมไม่อินเท่าไหร่ ไม่ได้ร้องห่มร้องไห้ คือผมไม่อินกับสถาบันนั้นอ่ะ ไม่ได้รู้สึกว่าสถานะสูงส่งกว่าคนทั่วๆไป

แต่คิดว่าเป็นคนที่เก่งมากๆคนนึง แม่งเอ้ยprเก่งชิบหาย

ถึงกะยืนต่อแถวไปครึ่งวัน ทั้งร้อน ทั้งฝนตก เพื่อเคารพศพ

ฝันถึงแล้วร้องไห้ ซาบซึ้ง เป็นบุญไรงี้อ่ะ หนักมากไปจนถึงขึ้นจิตสำนึก

ตอนนี้เคยฝันถึง แต่รีแอคชั่นเปลี่ยนไปแล้ว

เคยขนลุกกับสปีชพงษ์พัฒน์ น้ำตาซึม

แต่หลังจาก Big Cleaning Day ผมตาสว่างจ้า ตอนนี้คือคนที่เกลยีดที่สุดในชีวิต

ตอนเรียนปีหนึ่งจำได้ว่าดูMVก้อนดินถึงขั้นน้ำตาไหลพราก แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ได้รู้จักฟ้าเดียวกันทำให้มองโลกไม่เหมือนเดิมอีกเลย

ฟังเพลงสรรเสริญแล้วน้ำตาคลอ555 ห้าปีก่อนนี่เอง

เคยนอนแล้วตื่นมาร้องไห้อ่ะครับ เสียใจมาก



แต่มันผ่านไปนานแล้วอ่ะครับ ถ้าเป็น ผญบ หมู่ 10 ผมตายไปน่าจะอารมณ์นี้นะ

เหมือนเจ้าของมู้ครับ

เฉยๆมาตั้งแต่เด็กละครับ ไม่ได้อินกับเรื่องพวกนี้อยู่ละ

ยอมรับว่าศรัทธามาก ยิ่งตอนท่านเสีย ร้องไห้และซาบซึ้งเพื่อนท่าน ใส่เสื้อดำติดกันเป็นเดือน

ยิ่งตอนนั้นค่อนข้างเกลียดอาจารย์ สศจ ด้วย

ตอนนี้น่ะเหรอ

ขึ้นเฟสดำ โพสต์เฟสอาลัย ซื้อนิตยสาร วารสารสะสมช่วงที่สิ้นใหม่ๆเลยครับ ตอนนี้ก็พูดไม่ถูกเลย แหะๆ เฉยๆนะไม่ได้แอนตี้อะไร จะไม่พูดถึง นึกแล้วก็ อืมมม นะ