อย่าไปเครียดฮะ ปล่อยไปตามหัวใจ ใช้ชีวิตให้สนุกและไม่ลำบากใครก็พอ

สำหรับผม ความสุขคือ การได้เจอเพื่อน เจอคนที่เรารัก ในวันที่เราัยงมีกันอยู่ฮะ

ผม31 เหนื่่อยจริงครับ กับการแก้ปัญหาที่เราไม่ได้ก่อ แล้วแก้ไม่ได้ด้วยต้องยอมรับมันไป บางทีก็อยากตายๆไปเลยแต่บางทีพอคิดถึงเรื่องนั้นใจก็หวิวๆละ ยิ่งนึกสภาพตัวเองตอนแก่ตอนใกล้จะตายมันจะเป็นยังไงเห้อ

ทุกอย่างมีลบมีบวก เป็นกำลังใจให้นะฮะ

ผมเองก็โดนมาตั้งแต่ยุคเผาเมือง ดิ้นรนมาก็ไม่น้อย แต่สู้ฮะ อย่างน้อยได้ทำสิ่งที่เรารักฮะ

ในบอร์ดSS เราก็เล่นกันพอสนุกกรุบกริบ แซะกันไปมาให้ได้อรรถรสแค่นั้นเอง

แต่ไม่เข้าใจบางยูสนะ ถึงขั้นตามหาตัวจริงอ่ะ เช่นเคสลาดพร้าว 555555

มาภูเก็ตอีกรอบฮะ เดี๋ยวผมจะพาแล่นแบบลืมชีวิต

555 ไว้มีโอกาสไปเดี๋ยวทักไปครับท่าน

รอบหน้าจะพาท่านเสียคนแน่นอน ผมรับปาก 5555555555555555

43 ตอนนี้ปลงจัดบ้านอยู่ติดถนนเริ่มอยากย้ายไปอยู่ทุ่งนาเงียบๆรำคาญเสียงรถ เจอญาติๆอายุเยอะเริ่มรู้สึกจิตตกกลัว แม่ป่วยก็เริ่มระแวงกลัวกับการสุญเสีญไม่รู้จะทำใจยังไง รุ่นพี่ที่เคยคอแข็งสมัยก่อนเคยนั่งกาบอลเชียร์บอลด้วยกันก็จากไปทีละคนๆ

ผมปีนี้​ 36​ ปลงชีวิต​ไม่ได้​ดิเพราะมีลูก​ 2คนที่ต้องส่งเสีย​เขาให้เรียนจบด้วยสิ

* ผมคงใกล้จะ 35 ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าที่กำลังจะมาถึงนี้


ณ ตอนนี้ ผมคงพบเจอเหตุการณ์ไม่ต่างจากหลายๆท่าน เช่น ญาติผู้ใหญ่ทั้งฝั่งพ่อหรือฝั่งแม่ ก็ต่างเริ่มทยอยจากโลกนี้ไปด้วยหลายๆกรณี , เพื่อนฝูงเริ่มมีครอบครัว , เพื่อนเริ่มห่างหาย นานๆจะติดต่อกันที เป็นต้น


ทุกวันนี้ ก็ใช้ชีวิตด้วยการตื่นขึ้นมาทำงาน มีเพื่อนร่วมงานที่ดี บรรยากาศในการทำงานที่โอเค สนุกบ้าง วุ่นวายบ้าง มีปัญหาให้ขบคิดแก้ไขบ้าง เปรียบเสมือนจังหวะของเสียงเพลงขึ้นบ้าง-ลงบ้าง พอให้มีสีสันให้ผ่านพ้นไปได้ในแต่ละวัน


ไม่รู้เรียกว่าปลงได้ไหม แต่เท่าที่นั่งอ่านถึงที่ตัวเองกำลังพิมพ์ตอบ ก็รู้สึกว่าทุกคนที่อยู่ในช่วงวัยเดียวกับเรา ได้ตอบไปหมดแล้ว เอาเป็นว่าผมรู้สึกว่ายังมีกลุ่มคน กลุ่มเพื่อนที่อยู่ในสภาวะแบบเดียวกันอยู่ ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นไปคนเดียว


ขอยกสิ่งที่ผมรู้สึกหวิวๆที่สุดตอนนี้มาเล่าให้ฟังละกันครับ จะเป็นเรื่องที่ผู้หลักผู้ใหญ่เริ่มล้มป่วย ไปจนกระทั่งเสียชีวิตด้วยโรคชราหรือโรคประจำตัว


ล่าสุด ผมได้ไปเยี่ยมป้าที่เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็ก คนที่สอนให้ผมเคี้ยวข้าวไม่มีเสียง สอนให้ผมกินข้าวให้หมดจาน สอนให้ผมแปรงฟันในทุกเช้า สอนให้ผมตื่นนอนมาแล้วต้องจัดที่นอน ซึ่งแต่ก่อนหน้าก็จะมีปัญหากันระหว่างพ่อแม่และป้าผม ก็เป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ครับ ผมเองไม่ได้ใส่ใจเท่าไร มองแค่ว่าป้าผมเขาเลี้ยงดูผมมาก็จบ ก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันร่วม 10 ปีเห็นจะได้ เจอล่าสุดเมื่อ 2-3 ปีที่แล้ว ก็น่าจะเป็นช่วงที่ลูกป้าผมเสีย ช่วงนั้นแกอายุน่าจะสัก 83-84 ได้


จนได้ข่าวมาว่าแกเข้าโรงพยาบาลเมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม 2567 ที่ผ่านมา ผมก็ไปเยี่ยมแกกับพ่อแม่แหละครับ ภาพแรกที่เจอคือเป็นยายแก่คนนึงนอนอยู่บนเตียง ผมก็ช๊อคเหมือนกัน คือแกโรยราไปมาก อาจจะด้วยอายุ 86 ปีแล้ว ก็ได้พูดได้คุยกัน ให้กำลังใจกัน แล้วแกพูดมาอยู่ประโยคนึง "ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว พวกแกไม่ต้องลำบากเอามาให้ฉันนะ" ซึ่งแกไม่ได้หมายถึงว่าอยากจะจากโลกนี้ไปนะครับ แกหมายถึงว่าไม่อยากได้ข้าวของเงินทองอะไร แกอยากมีสุขภาพดี ออกจากโรงพยาบาลอะไรงี้ ผมฟังแล้วก็สะอึกเลยอะ


พอหมดเวลาเยี่ยมก็ร่ำลากันไป แต่ผมยังไม่ทราบเลยแกออกจากโรงพยาบาลหรือยัง เดี๋ยวคงได้ติดต่อผ่านลูกชายอีกคนของแกอีกที (แกมีลูกชาย 2 คน พี่คนโตยังอยู๋ ที่เสียคนคนเล็ก)


ก็ประมาณนี้แหละครับ ไม่รู้พิมพ์ไปเข้าใจกันไหม อยากแชร์ครับ

ยินดีฮะ และขอให้คุณยาย(ผมขอเรียกตามอายุท่าน)กลับมาแข็งแรงนะฮะ

ขอให้ท่านสู้เพื่อลูกๆนะฮะ เป็นกำลังใจให้ฮะ

ผม 32 นะครับขอแชร์

ผมปลง เรื่องเกิด แก่ เจ็บตาย มันคือเรื่องธรรมชาติ เสียใจคือเรื่องธรรมชาติ
(เจอเรื่องนี้ตั้งแต่เด็กก็เลยตกผลึกเร็ว)

แต่ผมไม่ปลอยจอย ทั้งในเรื่องชีวิต เรื่องการเงิน เรื่องสังคม
ผมคิดว่าเราเกิดมาเพื่อทำสิ่งดีๆให้กับโลก และครอบครัวเรา ซึ่งมันคือความสุขของผม

ชีวิตมันมีมากกว่า กินขี้ปี้เยี่ยว

แต่ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่ทำอย่างอื่นนะ ผมเล่นกีฬา เล่นดนตรี ดูหนังฟังเพลงเล่นเกม hang outเพื่อผ่อนคลายอยู่ปกติ แต่พอถึงหน้างานเราก็เต็มที่

ปลง อีกหน่อยจะออกไปกลายเป็น homeless ละ ชีวิตเส็งเคร็ง