ผมเป็นมาเข้าปีที่8ครับ ตอนนี้ผมทานยาตามที่หมอให้อย่างเดียว อาการดิ่งยังมีตลอดเวลาแต่เบาลงบ้าง ยังไงผมก็ขอให้ท่านดีขึ้นไวไวนะครับ ผมเคยตั้งกระทู้ที่นี่ได้กำลังใจมากโข  

ผมรักษาที่ รพ.รามาครับตอนนี้เข้าปีที่ 6 แล้วทานยาตามบ้างหลุดบ้าง เคยมีอาการแบบท่านทุกอย่างครับหางานที่อาจจะมีความยืดหยุ่นทั้งภาระหน้าที่และเวลา อาจจะยากหน่อยแต่จะช่วยได้มากครับ


เวลาว่างช่วงนี้อย่าอยู่เฉย ๆ พยายามหากิจกรรมที่เราชอบออกไปทำ (โดยไม่พึ่งคนอื่น) ครับ แรก ๆ ผมเอาตัวไปผูกติดกับคนนู้นคนนี้คิดว่าเราให้เค้า 100 เค้าจะให้เรา 100 สุดท้ายไม่จริง วันนึงเราจะปลง ลองหาอะไรที่ชอบที่สามารถทำคนเดียวได้ดูครับวันนึงเราจะผ่านไปได้ ยากหน่อยแต่ทำได้ครับ มีอะไรปรึกษาได้ครับ  

กินยารักษา แล้วก็หาสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขโดยไม่ลำบากตัวท่านเองและผู้อื่น เวลาเจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีอย่าเก็บมาทั้งหมด ต้องรู้จักคำว่าช่างแม่งบ้าง ท่านยังอายุแค่นี้เอง ยังมีสิ่งดีๆที่จะเข้ามาในชีวิตอีกเยอะ  

ผมไม่ได้เป็นซึมเศร้านะแต่เป็นโรคเกี่ยวกับการนอนทำให้มีอาการเหมือนซึมเศร้าเพราะตอนกลางวันจะง่วงมากไม่มีสมาธิ คิดอะไรไม่ออก ไม่อยากทำอะไร เหนื่อย ล้า ผมเข้าใจท่านเลยแล้วรักษายากด้วย

ตอนนี้หมอให้ผมเริ่มกินยากระตุ้นสมองให้ตื่นตอนกลางวันชื่อ Nuvigil ไม่รู้จะหายมั้ยเหมือนกันเดี่ยวมารีวิว มันอาจจะช่วยเรื่องง่วงซึมได้ไม่มากก็น้อย ผมไม่ใช่หมอนะแต่บางทีการที่สมองมันซึมไม่อยากทำอะไรเลยอาจจะเพราะมันไม่ตื่นตัวมั้ง  

คำแนะนำผมนะครับ

1. อยากให้ท่านมีความเชื่อมั่นครับ ว่าโรคนี้มันหายได้ พยายามทานยา หาหมอต่อเนื่อง มันอาจจะใช้เวลานาน แต่มันหายได้

2. พยายามหลีกเลี่ยงสถาณการณที่จะนำพาให้ท่านมีอารมณ์ดิ่ง ยกตัวอย่าง ควรงวดดูข่าวอาชญากรรม หนังหรือซีรีย์ที่เศร้าๆเลี่ยงได้ก็เลี่ยงครับ พยายามไปดูอะไรที่สดใส และพยายามอยู่กับคนที่มีพลังงานบวก ใครที่ toxic ก็ห่างๆไว้ และไม่ควรคุยกับคนที่เป็นซึมเศร้าด้วยกัน (ถ้าเป็นเพื่อนฝูง ก้อาจจะขอห่างๆช่วงนี้ หรือเลี่ยงการคุยกันแบบ 2 ต่อ 2)

3. ข้อนี้เป็นความเชื่อส่วนตัวนะครับ ผมอยากให้ท่านเข้าฟิตเนต เล่นเวท เล่นกล้ามครับ ส่วนตัวผมเชื่อว่าคนที่เล่นเวทจริงๆจังๆทุกคนจะรักร่างกายตัวเองมาก ท่านน่าจะมีความรักตัวเองมากขึ้น สุขภาพกายรวมถึงสุขภาพจิตน่าจะดีขึ้น  

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมเคยเป็นและน่าจะยังเป็นอยู่แต่ไม่มาก (หมอบอกว่าอยู่ในระยะแรก)

ตอนนี้รู้สึกสบายใจดีครับ ไม่ค่อยเครียดหรือเศร้าอะไร ถ้าเจอสารตั้งต้นผมจะเอาตัวหนีห่างมา เพื่อนคนที่ส่งพลังลบผมเลิกยุ่งไปเลย

สำหรับผม ยาที่หมอจ่ายไม่ช่วยผมเท่าไรนะ ที่ช่วยได้มากคือปฎิบัติธรรม ออกกำลังกาย และเล่นโซเชียลให้น้อยลงครับ (บางทีก็อยากได้ อยากมีแบบคนอื่น แต่จำเป็นสำหรับชีวิตไหม ก็ไม่)

ผมพยายามปล่อยวางให้มากที่สุดครับ ไม่คอนโทรลอะไรยกเว้นตัวเอง เช่น การออกกำลังกาย ฝึกปฏิบัติธรรม และพยายามพัฒนาตนเองตามสมควร อะไรที่ควบคุมไม่ได้ปล่อยผ่านครับ  

พูดยากจังเลย ผมช่วงที่ผ่านมาก็เฉียดไปเฉียดมา จะเป็นไม่เป็นไม่รู้
อยู่ตัวคนเดียว ต่อสู้ด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ในช่วงหลังๆ คิดแย่ๆ รู้สึกแย่ๆ มีแต่ภาพลบๆ

เอาเป็นว่า สิ่งที่เราเป็น ไม่ใช่ว่า เราจะเป็นอยู่คนเดียว ยังมีคนอื่นๆที่เป็นอยู่อีกมาก....


และ..... นั่นแหล่ะ หลายคนก็ผ่านมันมาได้ เพราะมันคือโรคๆนึง

เป็นได้.... ก็หายได้ครับ นั่นคือความจริงทีสุด

สิ่งแรกต้องยอมรับก่อน ว่าเรามีภาวะนี้ และนี่ คือการป่วย
ถ้าเราอยากหาย เราต้องมียา หรือตัวช่วยในการบำบัด ... ซึ่งจะเป็นอะไร เราต้องค้นหา

บางทีอาจจะเป็นเรื่องง่ายๆ เช่น กวาดบ้าน ถูบ้าน ให้เรารู้สึกสดชื่น เฟรช รู้สึกใหม่ๆ
การเริ่มแต่งตัวในสไตล์ใหม่ๆ แบบที่ไม่ยึดติดภาพสังคมเก่าๆ.... อยากวัยรุ่นอีกครั้ง อยากทำในสิ่งที่เคยชอบ แต่ไม่ได้ทำ
แม้จะเป็นเพีบงการเริ่มต้นง่ายๆ เช่น การไปซื้อสายกีต้าร์ มาเปลี่ยน แล้วเล่นมัน หลังจากทิ้งมันไว้ สามสี่ปี ก็ช่วยเราได้ไม่น้อย

การไปซื้อกระบองเพชร มาเลี้ยง มาตั้ง ในมุมหน้าต่าง เพื่อถ่ายรูปใส่ IG ที่ไม่เคยเล่นมาก่อน เพื่อยืนยันตัวตนว่ายังมีชีวิตอยู่

การหัดทำไข่ข้น มากินกะไข่ดาว โปะด้วยไข่เจียว ท๊อปปิ๊งด้วยไข่ต้ม ....แม่งมีแต่ไข่ แต่ แดกๆไปให้หมด จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง ไข่แต่ละแบบ

แน่นอน มันจะมีจังหวะ ดาวน์มากๆ... แต่ปล่อยให้มันเป็น และไม่ต้องสนใจใคร และโซเชียลส่วนตัวใดใด
ไม่ต้องไปหวังพึ่งใคร ให้มาเห็นอกเห็นใจ .... ฟังเพลงที่ชอบ และร้องมันวนๆไปอย่างนั้นทั้งวัน ร้อยรอบก็ฟังและร้องมันไป

ต่อให้เป็นโรคไม่เป็นโรค ถึงจุดนึง เราก็ต้องเดินทางเพื่อตัวเราเอง สุดท้าย ชีวิตก็มีแค่เรา

เราคนเดียวเท่านั้น ที่ยังอยู่กับเรา อย่าทิ้งตัวเองไว้ให้เลือนลาง ... เราทำอะไรได้อีกมาก


ผมชอบดูช่องยูทูปที่ไปสร้างที่พัก เอาชีวิตรอดในป่า ... เออ ชีวิตคนเราจริงๆมันมีแค่นี้
ก้แค่ตื่นมาหาอาหาร เอาชีวิตรอด และเรียนรู้ในการที่จะอยู่รอด


สรูป คนเป็นโรค ไม่เป็นโรคแบบเราๆ มันก็ดิ้นรนทั้งนั้น

ดิ้นรนกันต่อไปครับ เหนื่อยหมดแหล่ะ การใช้ชีวิตในโลกใบนี้
แค่ไหนๆเกิดมาที ไม่กี่ปีก็ตาย ... ก็ใช้ๆไปเหอะชีวิต เรียนรู้ รับรู้ สิ่งที่เข้ามา
ยังมีแรง ก็ลองหาอะไรทำที่มันไม่เดือดร้อนใคร

ไปขี่มอไซต์แม่บ้านกับผมมั้ยล่ะ ซัก 7-800 โล แบบที่บิ๊กไบค์ยังไม่กล้าทำแบบผมเลย
ปล่อยจิตปล่อยใจไป ก็สนุกและสร้างอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ดีเหมือนกัน
ปีที่แล้วผมก็ทำมาแล้ว วันเดียว 800 โล ขอนแก่น ถึง เชียงใหม่ แวะนั่นนี่ ขี่ไป 12 ชม. ทั้งเปียกฝนทั้งแดด

แต่แม่ง โคตรดี โคตรปลดปล่อย แค่มอไซต์ แกรนด์ฟิลาโน่ ใครจะคิด ว่าไปได้ ขาบิ๊กไบค์ยังทึ่งผม

มีอะไรให้ทำอีกเยอะครับ ออกจากกรอบเดิมๆบ้างซะ จะเติมพลังให้ชีวิตได้แน่นอน

สู้ไปด้วยกันครับ (ผมก็ใช่จะดีขึ้นปกติ แต่ดีขึ้นบ้างแล้ว )








 

ผมเป็นซึมเศร้าควบคู่กับ Panic มาตั้งแต่ช่วงปี 2018 ครับ ปัจจุบันดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังมี Panic มาเยือนบ้างเป็นครั้งคราว รักษาและกินยามาตลอดครับ เปลี่ยนมาหลายหมอมากเหมือนกันครับ

ผมอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่อยากตอบกระทู้นี้เพื่อเป็นกำลังใจ และให้จขกทรู้ว่ามีคนที่เข้าใจความทรมานของคุณนะครับ ความรู้สึกทรมานเจียนตาย อยู่กลางบรรยากาศที่สนุกแค่ไหน แต่ข้างในอกเหมือนถูกไฟเผาอยู่ ผมเข้าใจจริง ๆ ครับ

ถึงจะบอกว่าหายแล้ว แต่จริง ๆ ผมคิดว่าตัวเองเหมือนเดินอยู่บนเส้นลวดเลยครับ แค่ประคับประคองผ่านชีวิตไปให้ได้ในแต่ละวันโดยไม่ตกลงมาครับ แต่ละคนน่าจะมีวิธีต่อสู้กับเจ้าสิ่งนี้แตกต่างกัน สำหรับผมคือค่อย ๆ ประคองตัวไป ให้กำลังใจตัวเองทุกครั้งเวลาที่ตื่นมา "เห็นไหมเรายังรอดมาได้ ถึงวันนี้จะยังแย่อยู่ แต่มันก็ดีกขึ้นกว่าเมื่อวานนิดหน่อยละนา" แบบนี้ทุก ๆ วันครับ ทีละนิด ๆ หรือทำอะไรได้สำเร็จก็ชื่นชมตัวเองเยอะ ๆ ควบคู่ไปกับการหาเป้าหมายให้อยากมีชีวิต เป็นเป้าหมายเล็ก ๆ เช่น "อยากดูหนังเรื่องนี้ก่อนตาย" ก็ได้ครับ

ทุกครั้งที่คิดเรื่องจบชีวิตตัวเอง อย่าเพิ่งทำทันทีครับ บอกตัวเองว่าลองนอนให้หลับก่อน (อัดยานอนหลับไปเลย แต่เอาพอให้หลับ อย่าให้โอเวอร์โดสนะครับ) ถ้าตื่นมาแล้วยังคิดแบบเดิมอยู่ก็ค่อยว่ากัน

เป็นกำลังใจให้นะครับ

"It gets easier. Every day it gets a little easier. But you gotta do it every day —that's the hard part. But it does get easier." โควตนี้จากเรื่อง Bojack Horseman ครับ ผมใช้ยึดเหนี่ยวตัวเองในตอนที่ดาวน์หนัก ๆ
 

ทานยาตัวไหนอยู่เหรอครับ

โรคนี้มันเกิดจากความผิดปกติของสารสื่อประสาทในสมองน่ะครับ จริงอยู่อาจมีปัจจัยภายนอก ความเครียดมากระตุ้นเราบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ความผิดเราเลยครับ ตัวโรคมันทำให้เราเป็นแบบนี้เอง

ผมเองเคยทานเป็นปีกว่าจะหาย และเท่าที่เคยศึกษา ยาใหม่ๆพวกซึมเศร้าออกมาเยอะมาก ยาดีๆมีการพัฒนา ทดลองตลอด ตัวที่ท่านกินไม่หาย ก็ลองไปปรึกษาหมอครับ ให้หมอปรับยาให้ บางตัวยาอาจราคาแพงหน่ออย แต่มันคุ้มค่าครับถ้าหาย  

ยารักษาโรคอาการทำนองนี้ มันง่วงจริงท่าน บางวันผมนอน 12-15 ชม. เลย  

อย่างนะครับหา สาเหตุแกะปมให้เจอว่ามาจากอะไร
เชื่อผมเถอะโรคนี้มีสาเหตุมากกว่า dnaแน่นอน
แบบเพื่อนผมมันเป็นเพราะ เสพโซเชี่ยลมองชีวิตคนอื่นมากไป แล้วด้อยค่าตัวเอง  

ขอให้ท่านรับรู้ว่าสังคม ss ยังเปิดต้อนรับเสมอครับ  

ว่างๆ ลองดูหนังสารคดี Netflix เรื่อง Stutz (2022) ดูครับ เพิ่งดูไปเมื่อวาน น่าจะมีประโยชน์ แนะนำเลย คะแนนใน imdb ก็ได้ 8/10 สูงอยู่

 

ผมอาจจะไม่ใช่ผู้ที่มีความรู้หรือความสามารถที่จะช่วยเหลือท่านได้มากมายนะครับ แต่อยากให้ท่านลองพิจารณาคำแนะนำของผมดูครับ ว่าสิ่งที่ไหนที่อาจจะพอเป็นประโยชน์กับท่านได้บ้าง

- แน่นอนว่ายังไงท่านก็ต้องหาหมอเพื่อรักษาโรคที่เป็นอยู่ ตอนนี้อาจจะยังไม่เจอหมอที่ถูกจริตกับเรา แต่ถ้าเรายังไม่ท้อต่อการรักษา ยังมีกำลังใจที่เข็มแข็งสักวันยังไงก็ต้องเจอหมอที่ช่วยเราได้ครับ

- นอกจากหาหมอเพื่อรักษาโรคที่เป็นอยู่ อยากให้ท่านลองพิจารณาฝึกการทำสมาธิดูครับ ที่ผมจะแนะนำเลยคือ
ลองไปฝึกหลักสูตรครูสมาธิที่วัดธรรมมงคลหรือสถาบันพลังจิตตานุภาพสาขาของวัดธรรมมงคลซึ่งมีอยู่ทั่วประเทศ ท่านลองหาสาขาที่ใกล้บ้านท่านดูครับ หลักสูตรนี่จะสอนสมาธิตั้งแต่พื้นฐานเริ่มแรกเลยครับ ผมเองก็เคยไปฝึกหลักสูตรนี่เมือ 15 ปีที่แล้วครับ ผมเองจากคนที่ทำสมาธิไม่เป็นเลยก็ได้ความรู้ความเข้าใจในเรื่องการฝึกปฏิบัติสมาธิอย่างถูกต้องจากที่นี่ครับ หลักสูตรนี่เป็นหลักสูตรที่หลวงพ่อวิริยังค์ท่านได้ทำขึ้นมา ซึ่งท่านเพิ่งละสังขารเมื่อ 1-2 ปีที่แล้วนี่เองครับ สมัยตอนผมไปฝึก มีหลายท่านที่มาฝึกแล้วมีความทุกข์ต่างๆนาๆ ทั้งเรื่อง หน้าที่การเงิน การเงิน ครอบครัว โรคภัยไข้เจ็บ อื่นๆมากมายไปหมด แต่พอได้ฝึกได้ปฏิบัติแล้ว จริงอยู่ว่าทุกข์มันอาจจะไม่ได้หายไป แต่หลายท่านชีวิตก็ไปในทิศทางที่ดีขึ้นมาก เป็นทุกข์กับสิ่งต่างๆเหล่านี้น้อยลง มีความสุขกับต่างๆง่ายมากขึ้น ซึ่งเป็นผลจากสมาธิที่ได้ฝึกนี่ละครับ

- อันนี้มีธรรมง่ายๆของหลวงพ่อ ไพศาล วิสาโล ซึ่งตัวผมให้ความเคารพอย่างมากครับ เป็นธรรมที่ตัวผมเองมักจะอ่านเพื่อสร้างกำลังใจให้กับตัวเองเสมอครับ อยากให้ท่านลองพิจารณาดูครับ









 

ที่รามาดีไหมครับท่าน ปัจจุบันผมย้ายมารักษาที่จุฬาฯ ยังคงทรงๆ อยู่ครับ เรื่องผูกติดกับคนอื่นนี่น่าจะเป็นปัจจัยหลักเลยครับ ผมเลิกกับแฟนก่อนเป็น เศร้าจนไม่รู้ว่าเป็นไรในตอนนั้น จนมาหาหมอเลยรู้ว่าเป็น ตอนนี้กำลังโฟกัสกับการดูแลสุขภาพครับ ออกกำลัง ทำรูปลักษณืให้ออกมาดี อย่างน้อยส่องกระจกจะได้รู้สึกดีกับตัวเองบ้าง เหลือเรื่องงานว่าจะไปทำมาหากินอะไรดี