แฟนผมก็เป็นซึมเศร้ามาหลายปีละ แค่ยา แค่ทำตามหมอ มันไม่จบทั้งหมดครับ มันได้แค่ยื้อ


แฟนผมมันบอกว่าตอนกินใหม่ๆก็ดีขึ้น แต่พอซักพักมันก็ค่อยๆกลับมา ไอพวกอาการดาวน์ อาการดิ่งอะไรพวกนั้น

มันต้องหาแพชชั่นใหม่ๆทำ ต้องเปลี่ยนสิ่งรอบๆตัว เปลี่ยนสังคม เปลี่ยนกิจกรรม เปลี่ยนสิ่งที่เคยทำเดิมๆที่มันอาจเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้เราเป็นตั้งแต่แรกอ่ะครับ


จนทุกวันนี้ก็กินยาอยู่ปกติ แต่ไม่มีอาการนั้นแล้ว มีแบบนานมากๆทีนึงและเป็นแค่ไม่กี่นาที


ปล. มันบอกว่าคนรอบตัวสำคัญพอๆกับยาที่กินเลย แล้วก็เลิกดื่มแอลกอฮอล์ได้จะดีมาก  

ขอบคุณท่านมากครับ ที่ยังไม่ได้ลาโลกไป เพราะ ครอบครัวนี่แหละครับ แต่ตอนนี้ทำไรไม่ได้เลย รู้สึกตัวเองเป็นเศษขยะไม่มีค่าเลยท่าน ผมพยามสู้กับมัน อยากทำงานให้รู้สึกตัวเองได้ทำไรให้ตัวเองมีค่ามาก  

ให้กำลังใจนะครับ คิดถึงคนในครอบครัวท่านบ่อย ๆ ที่สำคัญเราต้องเป็นคนแรกที่ให้กำลังใจตัวเราเองด้วย  

พอดีเลยครับ เมื่อวานผมก็ได้ฟังนักเพาะกายทีมชาติท่านนึงพูดเรื่องซึมเศร้า ก็เห็นด้วยหลายๆอย่างเช่น

เป็นคนเสพติดความเศร้าแล้วอาจไม่รู้ตัวเองก็ได้ ต้องถามตัวเองว่าเสพติดความเศร้าหรือเปล่า มันขัดขวางฮอร์โมนที่ทำให้เราพึงพอใจไม่ให้หลั่ง (โดพามีน) หรือคำเลี่ยงๆของแพทย์ก็คือเคมีในสมองนั่นแหละ

จริงๆในทุกอารมณ์ร่างกายของเราก็มีฮอร์โมนหลายตัวหลั่ง แต่ถ้าทำอะไรให้พึงพอใจในแค่ไม่กี่วันมันก็ไม่ได้ทำให้ความสมดุลมันเกิดขึ้น เลยอาจเป็นปัญหาว่า ฉันเศร้า ทำสิ่งที่ชอบแล้วมันก็ไม่หาย
ต้องดูว่า ถ้าเราเศร้ามาเป็นเดือนๆปีๆ แล้วมาทำสิ่งที่พอใจแค่ไม่กี่วันมันก็ลบล้างสมดุลไม่ได้แน่ๆ

แล้วก็เราเดินทางในจุดของเรา ตั้งมั่นและแน่วแน่ ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใคร
หรือบางกิจกรรมที่ทำรวมถึงงาน เราทำแล้วเราแคร์สายตาและความคิดคนอื่นมากไปหรือเปล่า อาจเป็นสิ่งนึงที่ทำให้เราไม่มั่นใจในตัวเอง
ยกตัวอย่างที่ไม่ต้องแคร์สายตาคนอื่น ผมอยู่ลอนดอน ผมไปร้องเพลงข้างถนนกลางเมืองท่องเที่ยวต่อหน้านักท่องเที่ยวคนเดินผ่านในเมืองเต็มไปหมด ถ้าผมมัวแต่สนใจนะ ผมเขิน ผมประหม่าแน่ๆ แต่ผมก็บังคับตัวเองมองแค่ตา สมองเรามีความสุขก็พอ เพราะอาจจะเจอคนยี้เรา หรือเหยียดเรา ผมแค่คิดว่ามันสนุกแล้วมีความสุข

หรือผมเคยมีอาการนอนยากมานานมากๆ กลายเป็นว่า หนทางช่วยง่ายนิดเดียว ผมศึกษาทำยังไงให้โดพามีนหลั่ง
ผมก็ทานของชอบก่อนนอนทุกวัน ทั้งข้าวแกงกะหรี่ ไอติม น้ำอัดลมสลับกันไป ทานแล้วนอนไม่ต้องกังวลเรื่องกรดไหลย้อน ก็เราทำแล้วมีความสุข
บางทีกฎเกณฑ์รอบตัวเรามันทำให้เราคิดมากเกินไป

ผมก็เคยเป็นคนที่เสพติดความเศร้ามากๆ ไม่รู้ซึมเศร้าไหม
แต่เพราะตอนนั้นผมไม่กล้าก้าวออกมาหาความสุขเอง ผมกลัวกฎเกณฑ์ของสังคม กลัวสายตาคนอื่น
พอตอนนี้มีเป้าหมายอยากจะทำอะไรให้สำเร็จ ชีวิตผมหนีห่างความเศร้าไปหมดเลย กลายเป็นว่า พอเราโฟกัสกับสิ่งที่อยากจะเป็น มันทำให้เราไม่กลัวสิ่งรอบข้าง พร้อมลุยอยู่ตลอดครับ
มันต้องมีบางอย่างที่เราอยากทำแล้วทำให้เราไม่อยากรีบจากโลกไปครับ หาสิ่งที่ชอบแล้วเราอยากอยู่บนโลกเพื่อทำมันให้ดีและให้สำเร็จ

เราอยากจะสู้แค่ไหน ถ้ากินยาเพราะหมอสั่งแต่ยังเสพติดความเศร้าอยู่ ยังไงก็ยากครับเพราะเราไม่สามารถหาทางที่ทำให้ฮอร์โมนแห่งความสุขมันหลั่งออกมาได้