ปกติทำแบบนั้นแหละ คือมหาลัยจะมี proxy แนวๆ แบบ ถ้าเข้าผ่าน vpn หรือเน็ตในมหาลัยจะเข้าไปโหลดเปเปอร์ได้ฟรี แต่ช่วงก่อนเห็นเค้าบอกว่าที่ประชุมกลางมหาลัยบอกประมาณว่าจะมีการปรับลดแพคเกจ ทำให้เข้าไปโหลดบางหัวไม่ได้แล้ว (แล้วบางหัวที่จะโดดตัดการเข้าถึงคือเป็นหัวใหญ่ๆ ของสายเลย)

ก็เห็นอาจารย์เอย รุ่นน้องเอย บ่นกันเยอะเหมือนกัน เราไม่แน่ใจว่าตกลงเรื่องเป็นไง หรือมีใครไปประท้วงจนเค้าไม่ปรับลดแพคเกจแล้วรึเปล่า เพราะจบมาซะก่อน

ผมมองว่าเป็นเรื่องธรรมชาติของสัตว์ที่รวมตัวกันเป็นฝูงเป็นสังคมแบบมนุษย์ ที่ต้องมีการแบ่งระดับชั้น ไม่ว่าระบอบไหน อันนี้หลีกเลี่ยงยาก ขอแค่ไม่ดูถูก ให้เกียรติกันก็พอแบบอ.ชัชชาติอะ

ว่ากันตามตรงเด็กจุฬาไม่ได้สนใจเด็กราชภัฎเพราะอยู่คนละสังคมคนละโลก แต่เด็กราชภัฎต้องอยู่ในความรู้สึกโดนกด โดนเปรียบเทียบตลอด เลยมองเด็กจุฬาแบบน้อยเนื้อต่ำใจ แบบเจ้าตัว(เด็กจุฬา)ก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

ซึ่งผมว่าเป็นกันทั่วโลกแม้แต่อเมริกา เพิ่งอ่านโพสคนไทยเค้าก็บอกโรงเรียนดีๆอยู่แต่ในย่านคนรวย ซึ่งโรงเรียนพวกนี้โอกาสเข้าivy leagueก็สูง แถมมหาลัยพวกนี้ค่าเทอมก็มหาโหด เหลี่ยมล้ำกว่าไทยอีกมั้ง

ในชีวิตผมเจอคนที่จบราชภัฎแล้วเก่งมากๆก็หลายคน ทำให้เปลี่ยนมุมมองเลย เจอเด็กราชภัฎที่จบมาแบบงงๆ คืองงจริงๆเรียนเกี่ยวกับอะไรยังตอบไม่ได้ ไม่สามารถเอาวิชาที่เรียนมาทำงานได้เลยก็เยอะ


ไม่รู้ตอบตรงคำถามหรือเปล่า เอาเป็นว่าเล่าในมุมตัวเองกับประสบการณ์แล้วกัน

ผมไม่คิดหรอกเหยียดไม่เหยียด ไร้สาระ บางทีการเลือก ม. คือ "ใกล้บ้าน" ด้วยซ้ำ

ผมมีเพื่อนจบราชภัฎ ไอ้นี่โคตรเก่งเลย คนนึกว่ามันจบ ม.สีชมพูด้วยซ้ำ แต่ประเด็นคือเรียนใกล้บ้าน ราคาถูกด้วย แม้แต่ผมก็ไม่ขวนขวายจะเข้า กทม. ด้วย ไปเรียนในกรุงที่แออัดเพื่อ?

อยู่ที่ทำงานได้รึเปล่ามากกว่า ผมไม่ได้จบCU แต่เคยมีเคสคำนวนเศษวัสดุด้วยแคลคุลัสแล้วตัดออกมาจริงใกล้เคียงมาก พวกราชฯทั้งหลายก็ดิ้นกันใหญ่ หาว่าโชว์ภูมิ

แบบนี้การพูดด้วย fact เข้าข่ายการเหยียดด้วยมั้ยครับนี่

เช่นสถิติการจ้างงาน/ผ่านทดลองงาน ไม่ว่าจะเป็น Qualtitative คือประสบการณ์ของหัวหน้างาน/HR ผู้สัมภาษณ์งาน หรือ Quantitative ที่เก็บบันทึกไว้ ว่าม.AAA มีอัตราผ่านประเมินงานและผลการทำงานที่สูงกว่าผู้จบจากม.BBB

เพราะบางครั้งการพูดว่าคนจบจากม.AAA มีคุณภาพกว่า ม.BBB มันก็คือการย่อยสถิติข้างบนมาพูดสั้นๆ ซึ่งมีโอกาสที่จะโดนเข้าใจว่าเป็นการเหยียดไปด้วยในตัวเหมือนกัน

ผมว่าจุฬาก็ไม่ได้สุดขนาดนั้น ผมมองมหิดล เด่นกว่าอีก แต่ก็เป็นแหล่งรวมคนเก่งแหละ

แต่ราชภัฏ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นแต่อยู่ที่คนมารวมตัวกันเรียนมากกว่า

ที่เหลือขึึ้นนกับคนครับไม่ใช่สถานที่ เหมือนสถาบันขัดเกลาได้ระดับนึง
ถ้าในsecนึงมีคนโครตเก่ง อยู่ในsecชิวๆมันช่วยกันดึงได้ครับ
แต่ถ้ามันกลางไปทางล่างหมด ก็ได้ตามนั้นแหละแรงจูงใจ การเรียน แรงผลักดัน
ถ้าไม่มีพวกนีโดยส่วนตัวโดนสังคมที่มีแนวคิดเดียวกันกลืนหมดแน่ๆ

เคยเจอไหมล่ะพวกฉลาดจัดๆ ขี้เกียจเรียนม.ใหญ่ๆ มาเรียนชิวๆเอกชน ต่อโท ต่อเอก
คือมีเป้าหมายแล้วไง ไม่ต้องแข่งกับใครแข่งตัวเองพอไม่ต้องรีบด้วย

ราชภัฏ หลายคนแบบนั้นก็มีเยอะ แต่ควรมีเป้าหมายตัวเองอยู่แล้ว
อย่าไปหวังคว้าอะไรในนั้นแต่ต้องคิดว่าทำอะไรให้ตัวเองเก่งขึ้นมากกว่า
้เทียบโปรไฟล์แล้วต่ำกว่ามหาลัยหลักใหญ่แน่นอน ต้องเพิ่มพอร์ทตัวเองให้สูงกว่าไม่งั้นก็ไม่รอด

ที่จุฬาค่าเทอมถูกการเรียนการสอนดี ใครๆก็อยากเข้าเลยต้องสอบแข่งขันเพื่อคัดคนเข้าไปเรียน เข้าไม่ได้ก็มีที่อื่นให้เรียนซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ประสบความสำเร็จใจชีวิต

เท่าเทียมตามความเหมาะสม

ผมว่าถ้าเจอโลกกว้างยอมรับตัวเองก็แค่ยอมรับมัน ผมเจอเพื่อนๆหลายคนพูดคล้ายกันเด็กจุฬาแมร่งเก่ง ยังพูดติดตลกกันเลยไอสัสตอนเอ็นท์คะแนนพวกนี้เกือบเต็ม มันจะไม่เก่งได้ไง

ไม่ต้องพูดถึงความเหลื่อมล้ำเอาแค่ปกติ ปีๆนึงเด็กที่มีโอกาส เรียนพิเศษมีเป็นแสนคนได้มั้ง ขนาดมีศักยภาพพร้อม ยังเข้าจุฬาได้กี่คนเอง ถ้าเรายอมรับว่ามีคนเก่งกว่าการเหยียดก็เฉยๆ mit งี้คนอยากเรียนทั่วโลก คนอยู่ในชนเผ่าในบราซิลอาจจะเก่งกว่าก็ได้แต่เค้าไม่มีโอกาส ถ้าจะคิดว่าเหลื่อมล้ำมันก็ทั้งโลกนะผมว่า แต่เค้าก็ต้องต่อสู้กันมาตั้งเท่าไหร่กว่าจะได้เรียน

ความเหลื่อมล้ำผมว่าคือการที่เข้าถึงสวัสดิการขั้นพื้นฐานได้เท่ากันรึป่าว ส่วนนอกเหนือ เรียนพิเศษ ท่องโลกกว้าง บลาๆ อันนั้นมันไม่ใช่ความเหลื่อมล้ำนะสำหรับผม มันเป็นศักยภาพของครอบครัว

ตอนสอบเข้า มันก็คัดหัวกระทิไปแทบจะหมดแล้ว

ก็ต้องยอมรับความจริงอะ แพ้ตั้งแต่ต้นน้ำ(ระดับสมอง) กลางน้ำ(ระดับความขยันศึกษา) ปลายน้ำ(โอกาสในการเข้าถึงความรู้)

จะเอาอะไรไปสู้

พูดอะไรที่มันเป็น Fact
เหมือนอ่านโจทย์เลข ตัดอารมณ์ออก

เช่น คะแนนเฉลี่ย Admission ของคณะวิศวะจุฬาสูงกว่าราชภัฏ ผมว่าไม่เหยียดนะ เพราะมีวิธีคำนวณชัดเจน

หลีกเลี่ยง คำที่เป็นการคิดไปเอง, Sensitive, หรือหาอะไรมาวัดยาก เช่น

ไม่ประสบความสำเร็จ
ฉลาด, ไม่ฉลาด, โง่
เก่งกว่า

เพราะหลายๆคนก็ไม่ได้อนุมานไปแบบนั้น และวัดเป็นปริมาณไม่ได้

ส่วนเรื่องเหลี่อมล้ำไหม
ต้องยอมรับว่า เหลี่อมล้ำมันมีทุกที่

แต่ถ้าคุณยังเข้าถึงสิ่งที่เป็นมาตรฐานได้
ในบริบทนี้คือ การศึกษาระดับมหาวิทยาลัย
ผมว่ามันยังประคองไปได้ ให้Gapไม่กว้างเกินไป

ผมคิดว่าถ้ามันเป็นการพูดอยู่บนพื้นฐานของข้อเท็จจริง ไม่ถือว่าเหยียดครับ
ข้อเท็จจริงมันอยู่คงที่ของมัน ปัญหามันอยู่ที่ Self Esteem แต่ละคนว่ามีมากน้อยแค่ไหน
ถ้ามีมากพอก็จะรู้ว่าสิ่งที่พูดก็คือข้อเท็จจริงเท่านั้น แต่ถ้ามีต่ำก็จะมองว่าโดนเหยียด
ดังนั้นผมจะมองแค่ว่าสิง่ที่พูดเป้นข้อเท็จจริงหรือไม่แค่นั้นพอ

ไม่เข้าใจมันคือการเหยียดยังไง มันคือ fact จริงๆว่าเด็ก จุฬายังไงก็ต้องเก่งกว่าราชภัฎ ไม่เข้าใจ

สุดท้ายวัดกันว่ามีตังในบัญชีเท่าไหร่ครับ ชีวิตจริงเป็นแบบนั้นแหละ

นั้นแหละครับประเด็น

คือการพูดอะไรที่เป็นเชิงสถิติอาจจะยากที่จะมองว่าถูกเหยียด แต่ในหลายประเด็นการถกเถียงมันต้องพูดถึงข้อมูลเของวิเคราะห์ที่ไม่ใช่สถิติ แบบนี้ยิ่งจะทำให้รู้สึกว่าถูกเหยียดมากขึ้นไปอีก

ก็ไม่ได้เสมอไป 100% หรอก แต่ถ้าทำ sample pools แล้วสุ่มเปรียบเทียบ โอกาสก็น่าจะมากกว่าพอสมควร

อะไรที่เป็น fact ก็เป็นการเหยียดได้ถ้ามันนำไปสู่การเลือกปฏิบัติหรือการ prejudice