ผมว่าการศึกษาไทยให้ค่าเด็กวิทย์สูงกว่าสายอื่นๆแต่ไม่ได้สูงเกินไป แต่การศึกษาไทยให้ค่ากับเด็กสายอื่นๆน้อยเกินไปต่างหาก

เอาแค่โอกาสในการสอบเข้าคณะที่อยากเข้าละกันครับ

สายวิทย์สามารถเข้าเรียนได้เกือบทุกคณะ หมอ วิศวะ ครู นิติ

สายศิลป์(รวมถึงภาษา) สามารถเข้า ครู นิติ ภาษานั้นๆ แต่เข้าของสายวิทย์ไม่ได้เช่น หมอ พยาบาล

สมัย10-20ปีก่อนอาจใช่นะ
วิทย์เรียนทั้งฟิสิก เคมี ชีวะ ซึ่งก็ยากกว่าคนเรียนศิลป์แหละ

แต่ยุคนี้ชอบอันไหนเลือกเรียนอันนั้นกันแล้ว

ครับผม จริงอย่างท่านว่า อันนี้ผมเปรียบเทียบกับสภาวะในรร.น่ะครับ ว่าแบบเด็กวิทย์จะถูกมองแบบนึง ส่วนเด็กสายอื่นๆโดยเฉพาะสายที่ถูกวางลำดับไว้ท้ายๆก็จะถูกมองเป็นเด็กไม่เอาไหนไปโดยปริยาย

แต่ถ้าจะพูดถึงการมองคุณค่าของชื่อสถาบัน เกรด หรืออะไรพวกนี้ผมก็มองว่าเป็นลักษณะเดียวกันแค่ต่างหัวข้อนะ

ประมาณนี้เลยนะครับ ที่ผมสัมผัส คือแบบ เด็กไทยสังคมบางคนเก่งกว่ากูอี๊ก แต่เค้าเก่งสายเค้าไง

ผมว่าระบบควรจะเน้นเรื่องความชอบหรือความเหมาะสมมากกว่านี้น่ะครับ

สายนี้ได้เปรียบเพราะสามารถเข้าได้เกือบทุกคณะ คนเลยนิยมเรียน

ตอนผมเรียนจิตรกรรม (ไม่บอก ม.ละกัน) ตอนอาจารย์ไข่ มาลีฮวนน่ามาเป็นวิทยากร แกพูดอยู่ประโยคหนึ่ง คนลุกเฮกันทั้งฮอลล์

"พวกคุณน่าจะเคยผ่านค่านิยมเพี้ยนๆพวกนี้มา ...ทำไมเค้าถึงบอกว่า พวกเราที่เรียนศิลปะคือกลุ่มคนที่ไม่ฉลาด ไม่รอบรู้ หรือเรียนไม่เก่ง .... งั้นผมก็ขอพูดกลับไปว่า....พวกคุณเองก็คือกลุ่มคนที่ไม่เก่งศิลปะ ทำงานสร้างสรรค์สู้พวกเราไม่ได้เหมือนกัน เพราะคนเราความถนัดมันไม่เหมือนกัน...... ทุกอาชีพมันมีความสำคัญเป็นฟันเฟืองของระบบและสังคมเหมือนกันหมด"

สายวิทย์มันเรียนเฉพาะทาง + จับฉ่าย แต่สายอื่นจะค่อนข้างเรียนจับฉ่าย สายวิทย์เลยค่อนข้างได้เปรียบ เพราะจะไปสายเฉพาะทางก็ได้ หรือจับฉ่ายก็ได้ แต่สายอื่นมาเข้าสายวิทย์ยาก

แต่จริงๆมันอยู่ที่ค่านิยมโรงเรียนมากกว่า ที่จับเด็กเรียนเก่งไปสายวิทย์ เด็กเรียนอ่อนกว่าไปสายศิลป์ภาษา มันเลยเหมือนให้ค่าสายวิทย์ แต่จริงๆมันคือให้ค่าคนเรียนเก่งน่ะแหละ

ตะหมัยก่อน โอกาสเลือกสาขาเรียนต่อมันมากว่า

ความล้มเหลวของการศึกษาไทย

ผมตั้งใจจะเข้า สถาปัตย์อยู่แล้ว เลยจำเป็นต้องเรียนสายวิทย์ สมัยนั้นสอบเอ็น ต้องเอาคะแนน เคมียื่นไปด้วย ซึ่งก็ไม่เข้าใจจะยื่นทำไม ในเมื่อเรียนไปก็ไม่ได้ใช้ สมัยเรียนก็เหมือนเรียนให้ผ่านไปวันๆ เอาแค่ไม่ตกก็พอ ยิ่งชีวะนี่ยิ่งหนัก พอรู้ว่าไม่จำเป็นในชีวิต โดดเรียนกระจาย

พูดได้น่าสนใจเลยครับ ใช้คำแบบนี้น่าจะถูกต้องกว่า

ไม่แปลกใจค่านิยมนะ ที่แปลกใจคือคณะสายศิลป์หลายๆคณะเช่น สถาปัต มนุษย์ศาสตร์ รัฐศาสตร์

จะเอาคะแนน วิทย์ คณิตสอบเข้าทำไมฟะ คือเพิ่งรู้เพราะสอนพิเศษเนี่ย

แต่ผมไม่ได้รับสอนเด็กที่จะเข้าคณะพวกนั้น เพราะเค้าแทบไม่มีพื้นฐาน ผมสอนลำบาก

ประเด็นนี้ก็น่าสนใจ แต่คิดในอีกแง่นึงบางทีมันก็คิดร่วมได้นะ แต่สัดส่วนควรจะน้อยไปเลย เอาวิทย์ไว้เพื่อวัดความรู้พื้นฐานในชิวิต เอาเลขไว้เพื่อวัดตรรกะบ้าง มันก็พอมีประโยชน์

แต่ถ้าแบบรุ่นผมที่โอเน็ตคะแนนมันรวม อัตราส่วนความสำคัญมันเท่ากันหมดแบบนี้ ผมก็ว่ามันไม่เหมาะสมเท่าไหร่

สำคัญทั้งคู่
แต่ปัจจุบันโลกขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยี + นวัตกรรม
ถึงผมจะเรียนสายศิลป์ แต่ผมก็คิดว่าสายวิทย์สำคัญกว่าสำหรับปากท้องของประเทศ
ถ้าเรียนกันแต่สายศิลป์มันพัฒนาไปต่อยากจริงๆ ทั้งในแง่การรับจ้างผลิต หรือการพัฒนาโปรดักส์ของประเทศตัวเอง
เพราะงั้นถ้าจะเน้นสร้างบุคคลากรสายวิทย์ ผมว่าเป็นสิ่งที่ดี
แต่สิ่งที่สำคัญกว่าค่านิยมคือ เด็กได้รับการส่งเสริม ชอบ และมีศักยภาพมาทางด้านนี้ด้วย แล้วจะมีค่านิยมสายวิทย์ หมอ วิศวะ ก็ไม่เห็นจะเป็นไร

สิ่งที่แย่สุดของการศึกษาไทยที่เห็นคือเลือกเรียนเพราะง่าย เรียนอะไรก็ได้ให้จบ

ตอนเด็กๆตอนเลือกสายเลือกสายศิลป์ไปนะ สุดท้ายโดนกดดันจนต้องย้ายมาวิทย์