ผมเรียนสายศิลป์ที่มีเพื่อนอยู่ทุกสาย แต่ชอบใจกับสายวิทย์นะ มันแตกต่างแต่ลงตัวดี แต่ท้ายที่สุดแล้วมันอยู่ที่คน! เหมือนอานันท์ ปัญารชุน ว่า จังหวะจะโคน นั่นเรื่องสำคัญ สามัคคีกันไว้พี่น้อง

ค่านิยมล้วนๆ ยิ่งโรงเรียนต่างจังหวัด เด็กที่ไปต่อสายศิลป์มหาลัยดีๆ ก็จบสายวิทย์ตอนมัธยมปลาย

ใช่ครับ

ผมย้ายโรงเรียนตอนม.4 ตอนสอบเข้าเค้ารับแค่ 15 คน และรับแป๊ะเจี๊ยะอีก 30 คน ผมเลือกสอบเข้าสายศิลป์ ครูก็เน้นย้ำว่าแน่ใจหรอๆ จนสอบเข้ามาได้ ดันเอาผมไปอยู่ห้องบ๊วย ทั้งที่ผมถูกจัดอันดับว่าคะแนนสูงกว่าเด็กห้องคิงสายศิลป์อีก

ทีนี้รู้ซึ้งถึงความไร้ค่าเลยครับ แค่สายศิลป์เฉยๆก็ถูกทอดทิ้งพอสมควรแล้ว แล้วยิ่งเป็นห้องบ๊วยเลยถูกปฏิบัติโคตรอุบาทว์

โต๊ะเรียนมีไม่ครบเพราะต้องโยกให้ห้องอื่นก่อน คนที่ไม่มีโต๊ะก็ต้องไปนั่งเบียดๆกับเพื่อนเอา

สัปดาห์นึงมีคาบเรียน 35 คาบ จริงๆมีคาบว่าง 7 คาบ แต่บางวิชาครูไม่เคยเข้าสอนเลย สรุปสัปดาห์นึงได้เรียนประมาณ 23 คาบ จาก 35 คาบเรียน (ได้เรียนจริง 60% ของคาบเรียน)

ห้องเรียนมีไม่พอต้องไปใช้ห้องชั่วคราวที่พัดลมตัวเล็กนิดเดียว (เด็ก 50 คน กับพัดลมใบพัด 14 นิ้ว สองตัว) ครูที่ปรึกษาเลยควักตังค์ซื้อพัดลมมาติดเพิ่มให้

ห้องสายวิทย์ได้โต๊ะเบิกใหม่ ห้องสายศิลป์ได้โต๊ะไม้เก่าๆที่ผ่านการซ่อม เก้าอี้ไม้ไม่มีให้ ได้ใช้เก้าอี้พลาสติกแบบเก้าอี้โต๊ะจีน

หนังสือเรียนแน่นอนว่าตอนนั้นเป็นโครงการเรียนฟรีของรัฐบาลฆาตกร การคอรัปชั่นผ่านโครงการเรียนฟรีทำให้ผมไม่มีตำราเรียน ต้องขอยืมเพื่อนที่ไปขอรุ่นพี่ไปซีร็อกเอง เสียเงินเอง (เรียนฟรีบ้านป้ามึ* ค่าซีร็อกแพงกว่าค่าตำราอีก)

ห้องสายวิทย์เข้าแถวหน้าเสาธงในที่ใต้ร่มไม้ ส่วนสายศิลป์ตากแดดจ้า

ห้องสายวิทย์ครูสปอยล์แจกเกรด พวกวิชาการงานอาชีพ พละ ศิลปะ แจกเกรด 4 หมด แต่สายศิลป์ไม่แจก เคยท้วงถามไป ครูบอกว่าห้องสายวิทย์เค้าสอบเข้าหมอเป็นหน้าเป็นตาให้โรงเรียน ส่วนพวกเธอคะแนนคงไม่พอจะสอบเข้ามหาลัยดีๆหรอก เกรดก็ไม่จำเป็นต้องดี

เพื่อนผมตะโกนคุยกับเด็กสายวิทย์ตอนเข้าแถวหน้าเสาธง พอเลิกแถวครูกักห้องผมไว้ห้องเดียว แล้วมาด่าห้องผมโดยบอกว่า “ครูไม่อยากให้ห้องสายวิทย์ได้ยินการตำหนิพวกเธอ เธอมันลูก*ะหรี่”

แต่ลูก*ะหรี่อย่างผมนี่แหละที่แข่งวิชาการชนะพวกลูกเทพไปหลายวิชา

สุดท้ายผมก็จบม.ปลายสายศิลป์ด้วยการพึ่งตนเองมากกว่าพึ่งโรงเรียนและรัฐบาล เด็กสายศิลป์โรงเรียนผมจบปีละ 200 คนแต่เข้าจุฬา-มธ.ได้ปีละคน-สองคน บางปีก็ไม่มีเข้าได้เลย โรงเรียนไม่เคยช่วยอะไรเด็กสายศิลป์ อีกทั้งยังตอกย้ำความไร้ค่าให้เด็กเจียมตัวว่าเป็นชนชั้นปรสิต เด็กสายศิลป์เกือบ 100% พลาดมหาลัยดีๆ การศึกษาดีๆ เพราะความห่วยแตกของการจัดแบ่งชนชั้นในโรงเรียนที่ผมเจอมา ถ้าผมยอมรับความไร้ค่าตามที่โรงเรียนพยายามชี้หน้ากดขี่ ผมก็คงเข้ามหาลัยดีๆไม่ได้

ก็สายวิทย์มันเป็นสายมาตรฐาน (วิทย์มันย่อมาจาก
วิท คณิต อังกฤษ ) คือมันไปต่อได้ทุกสาย ถ้าคุณ
จะเลือกไปสายศิลป์ อย่างน้อยก็ต้องรู้ตัวแล้วว่าชอบ
หรือถนัดอะไร เพราะวิชาเรียนมันย่อยไปแยอะกว่า
สายวิทย์เยอะมาก ซึ่งมันมีผลต่อการสนับสนุน เริ่ม
ตั้งแต่ตัวบุคลากรเลย รร ขนาดเล็กบางทีมันหาครู
เฉพาะทางไม่ได้อ่ะ มันก็ดูเหมือนด้อยกว่าสายวิทย์

สำหรับผม ใช่

สมัยเรียนผมเรียนศิลป์-ภาษาจีน โดนบอกว่าเป็นเพราะหนีเลข ไม่เก่งจริง บลาๆ

ก็คือ.. สาขาที่กุจะต่อ มันภาษาปะวะ

รุ่นผมมีคนเรียนไทยสังคมเพราะตั้งใจจะเรียนสายกฎหมายแค่ 5% สายวิทย์นี่ถ้าเทียบความเข้าใจทางบางเมืองและสังคมไม่สู้สายสังคมเลยด้วยซ้ำ แต่สายนี้ถูกมองด้อยไปแล้วเพราะเด็ก 95% ที่เหลือคือเรียนเพราะเกรดไม่สูงพอ

โรงเรียนคุณเดือดเกิ๊นนนน

แน่นอน เด็กสายวิทย์ตัวเลือกในการเข้าคณะเยอะมาก
ผมเรียนศิลป์คำนวนนี่อดสอบเข้าวิดวะ

ใช่ครับ ตอนเด็กผมโดนบังคับให้เรียนสายวิทย์ เพราะใครๆก็มองว่าเด็กวิทย์มันเก่ง โอกาสเข้ามหาลัยมีตัวเลือกเยอะ

เวลาใครถามแล้วผมบอกเรียนสายวิทย์ แม่งชมผมว่าเก่งทุกคนอ่ะ ค่านิยมล้วนๆบ้านเรา

เคยจะเข้า com-sci

แต่เข้าไม่ได้ เพราะจบ ปวช. บริหารธุรกิจ มา
รู้สึกเสียโอกาสในชีวิต ไม่ได้เรียนที่อยากเรียน

โรงเรียนผม ม.ปลาย อาทิตย์นึงเรียน 6 วันจันทร์ถึงเสาร์
แถมโรงเรียนผมเลิก 5 โมงเย็น(ยกเว้นวันเสาร์เลิก 4 โมงเย็น)
ไม่พอนะครับ ใน 6 วันมีคณิตศาสต์ 3 ตัวให้เรียน
ไม่ใช่ 3 คาบต่อสัปดาห์นะ แต่เป็น 3 ตัวที่ต้องเรียนต่อเทอม
ฟิสิกส์อีก 2 ตัวต่อเทอม ไม่มีกิจกรรม ไม่มีกีฬาสี ไม่มีวิชาศิลปะ
มีกิจกรรมแค่วันไหว้ครู วันพ่อ และวันคริสมาสต์(เป็นโรงเรียนคริสต์)
แต่ผมก็เรียนได้นะไม่ติดอะไรและไม่คิดอะไร
เรียนๆเล่นๆไปจนจบ ไม่เคยคิดว่าอนาคตจะเรียนอะไร อยากเป็นอะไร

จนสอบติดวิศวะแล้วเข้าไปเรียนตามเพื่อน เพราะเพื่อนเรียนวิศวะกันหมด
รู้สึกตัวว่าพลาดไปแล้วก็ตรงนี้ เพราะผมเรียนไป 1 ปีแล้วไม่ชอบวิศวะ
เคว้งเลยครับไม่รู้จะเรียนอะไร และตัวเองอยากทำชีพอะไรในอนาคต
เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีแนะนำหรือแนะแนวเลย
โรงเรียนกรอกหูตลอดว่าต้องเรียนคำนวณ ต้องจบไปเป็นวิศวะ ต้องเป็นหมอ
ต้องเรียนบัญชี ถ้าใครเรียนนิเทศแล้วกลับมาที่ รร อาจารย์ผมไม่ทักเลยนะครับ
คนเรียนถาปัตย์ อาจารย์ รร ผมยังไม่อยากคุยด้วยเลยครับ
ส่วนเพื่อนที่เรียนหมอไม่อยากคุยกับอาจารย์ อาจารย์ผมไปหาเองถึงบ้านเพื่อนเลยครับ
ขอให้ไปพูดแนะแนวน้องบนเวทีบ้าง พูดกับน้องในห้องเรียนบ้าง ตลกดี
ที่บ้านผมก็กรอกหูทุกวันตอนนั้น ว่าเรียนสายคณิต-วิทย์ได้เปรียบคนอื่น

ปล.หลังจากซิ่วจากวิศวะก็วนเวียนไปเรียน 2 คณะ จนมาจบที่ภาพยนตร์

ผทเรียนสายศิลป์จีน ม ปลาย ตอนสอบแกทแพ คะแนนแกทผมมากกว่าสายวิทย์แก๊งผมหมด แม้แต่คนที่ท้อป รร ก็แพ้ผม 55 และที่พีคกว่าคือคะแนน pat วิทย์ คณิต ผมเยอะกว่าเด็กสายวิทย์แบบงงๆ ทุกคนอนเห็นคะแนนคือตกใจหมด 555 เอาจริงๆผมว่าผมเก่งกว่าเด็กสายวิทย์หลายคนนะ แต่แค่ไม่ชอบคณิตอะ แค่นั้นเอง ละบ้านเรานี่ก็ชอบคิดว่าเด็กสายศิลป์กาก ผมจะบอกว่าหลายคนเก่งกว่าสายวิทย์ระดับท้อปเยอะนะ ถ้าได้ลองเข้าไปสัมผัสจริงๆ

สายวิทย์สอบเข้าคณะของสายศิลป์ได้ แต่สายศิลป์สอบเข้าคณะของสายวิทย์ไม่ได้

ผมก็เป็นคนหนึ่งแหละครับที่ทางบ้านอยากให้เรียนสายวิทย์-คณิต ทั้งๆ ที่พวกท่านก็รู้ว่าผมอยากสอบเข้าคณะอักษรฯ มาตั้งนานแล้ว เพราะพวกท่านคิดว่าพอถึงช่วงแอดมิดชันแล้วสามารถสอบเข้าคณะไหนก็ได้


ช่วงม.ปลายเลยกลายเป็นยุคมืดของตัวเองเลย หมดไฟกับการเรียนอย่างแรง และรู้สึกคิดผิดมากๆ ที่เลือกเรียนสายนี้

สุดท้ายพอเข้ามาเรียนในมหาลัย ถามเพื่อนๆในเอกเรื่องแผนการเรียนตอนม.ปลาย กลายเป็นว่าผมสนใจคนที่จบสายศิลป์-ภาษา มากกว่าคนที่จบสายวิทย์ด้วยซ้ำ

ต้องยอมรับว่าสายวิทย์ยากกว่าจริงๆและโอกาสเปิดกว้างกว่าด้วย วิทยาศาสตร์สำคัญมากสำหรับมนุษย์ ศิลปะแค่เรื่องรองลงมา แค่นึกถึงวันที่โลกล่มสลายก็จินตนาการกันออก