ผมไม่ได้มีปัญหากับการสร้างบุคลากรนะครับ ผมแค่รู้สึกว่ามุมมองมันไม่ยุติธรรมสำหรับคนเรียนสายอื่นเท่านั้นเอง (ผมเรียนสายวิทย์นะ พอเจอเด็กสายอื่นเก่งๆแล้วรู้สึกว่าทำไมไม่ค่อยมีคนให้ความสำคัญกับเค้าบ้าง อะไรแบบนี้)​

เพื่อนผมก็มี สายวิทย์มีที่ว่างอยู่ ท้อปสายศิลป์ต้องย้ายมานะ

ถ้าผมมีลูก ผมก็จะแนะนำให้เรียนสายวิทย์นะมัธยม
ไม่ใช่เพราะค่านิยม แต่การเรียนวิทย์-คณิต มันได้พื้นฐานด้านการคิด คำนวน วิเคราะห์
การตีโจทย์ การตั้งคำถามที่พาไปหาคำตอบ ความสงสัย ความเป็นวิทยาศาสตร์ติดตัวมา

ถ้าจะไปสายศิลป์เอาจริงๆผมว่าเรียนเสริมได้ หรือไปเรียนตอนมหาลัยเอาก็ยังทัน

แต่ผมว่าสายวิทย์มันก็เรียนเก่งกว่าอ่ะ วัดจากตอนเรียนมหาลัย คณะสายศิลป์ คนที่จบสายวิทย์มา(แต่มาเรียนคณะสายศิลป์)​จะดูฉลาดกว่า ละสมัยผมเรียนมัธยม สายศิลป์โรงเรียนผมส่วนมากเป็นเด็กเกเรเข้าไปเรียน

ปล.อันนี้พูดแค่เชิงวิชาการนะครับ ละก็อาจจะไม่ได้เป็นทุกที่ เห็นด้วยว่าถ้าประเทศเราให้คุณค่ากับสายศิลป์มากกว่านี้เด็กที่อยากเรียนจริงๆอาจจะไปเข้าก็ได้ อันนี้คือบางคนไม่ได้ชอบวิทย์แต่ก็เรียนสายวิทย์อ่ะ

ประเด็นมันไม่ใช่ว่าสำคัญแค่ไหน เรียนแล้วจะมีที่ต่อเยอะ ได้เงินเยอะ นู่นนั่นนี่

แต่มันคือการวางไว้สูงเกินไปต่างหาก เหมือนเป็นการแบ่งแยก มีมาตั้งแต่ประถมอะครับ

ห้องคิงคือห้องที่เน้นวิทย์เป็นหลัก เท่าที่ผมจำได้คือครูสอนวิทย์เป็นครูประจำชั้น มีการเน้นด้านนั้นเยอะกว่าห้องอื่น ขึ้นมัธยมต้นมาก็ไม่ต่าง ห้องคิงหรือห้อง1จะเป็นห้องที่ดูแล้วกลิ่นอายวิทย์แรงมาก ในมุมมองเด็กธรรมดาคนหนึ่งผมมองแบบนั้นจริงๆ กลายเป็นว่าสายวิทย์ถูกมองสูงขึ้นไปอีกโดยที่ยังไม่รู้ว่าทำอะไรได้บ้าง ณ ตอนนั้น

ช่วงนั้นผมบ้าคอมมาก อยากเขียนโปรแกรม อยากไปทางนั้น แต่ ม.ปลายโรงเรียนผมตอนนั้น สายคอมนี่แหล่งรวมเด็กไม่สนใจเรียนเลย เหมือน Tier ต่ำลงมาอีกจากสายศิลป์คํานวณที่อยู่ Tier ต่ำกว่าวิทย์

เหมือนแบ่งแยกชนชั้นไปแล้วอะ

ม.3 ผมต้องย้ายโรงเรียน สรุปไม่ต่าง ห้อง1หรือห้องคิง ครูสอนวิทย์เป็นครูประจำชั้น

เห็นด้วยครับ เพราะมันเริ่มตั้งแต่แบ่งสายจากความเรียนเก่งแล้ว

เก่งมากวิทย์ >> เก่งรองมาศิลป์คำนวณ >> กลางๆศิลป์ภาษาหลัก >> ที่เหลือไปศิลป์รองๆหรือสายรองๆ

เพื่อนผมไม่มีสิทธิ์เรียนสายศิลป์เพราะปีผมสายวิทย์มีคนสละสิทธิ์ 2-3 ที่ แล้วเด็กท้อปสายศิลป์จะโดนขยับขึ้นไปแทน แต่มันโชคดีที่มันต้องใจจะเข้าวิทย์อยู่แล้วแต่อันดับคะแนนไม่ถึง แต่สมมติเป็นคนที่ตั้งใจจะเรียนศิลป์มันน่าเสียได้ถ้าต้องมาโดนโยกแบบนี้

คือตอนไปสายศิลป์นี่ก็ห้องท๊อปสายศิลป์แล้วนะ สุดท้ายที่บ้านไม่ยอมเอาไปอยู่สายวิทย์จนได้ คือจริงๆถามว่ามันดีมั๊ยมันก็มีส่วนดีจริงๆแหละในสมัยนั้นเพราะมันสามารถไปต่อมหาลัยง่ายกว่าจริงๆเพราะทา่งเลือกมันทำได้มากกว่า แต่เอาจริงๆแล้วผลการเรียนมันค่อนข้างไม่ดีเลยล่ะ

สมัยผมเหมือนโดนบังคับให้เรียนสายวิทย์ครับ สายวิทย์=เด็กเก่ง

เป็นค่านิยมของระบบการศึกษาสมัยนั้น ผู้ปกครองก็เช่นกัน

ของผมก็เหมือนกันครับ อย่าว่าแต่พ่อแม่ หรือ ผู้ใหญ่เลย ตัวผมเองยังมองว่าเราที่เรียนสายวิทย์ เก่ง กว่าสายอื่นๆเลย
ช่วงที่เริ่มทำงานใหม่ ผมถึงขนาดดูแคลนคนที่เรียนสายอาชีพ แล้วเรียนปริญญา ตามมหาลัยเทคโนโลยีราชมงคลต่างๆเลยนะครับ
แต่พอทำงานไปได้พักนึง บวกกับการได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ มันกระเทาะกรอบความคิดของผมออกไปมากเลย
สายไหนก็มีความสำคัญทั้งนั้น แต่สำคัญในมุมมองที่ต่างๆกันออกไป
ไม่ว่าจะเรียนสายไหน สายสามัญ (วิทย์ คณิต สังคม ภาษา) หรือ สายอาชีพ
ที่สำคัญคือ การได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ สนุกกับสิ่งที่ตัวเองรัก หารายได้จากอาชีพแบบนี้ และหมั่นพัฒนาตัวเอง

แต่การที่จะเปลี่นให้คนในสังคมมองสายการเรียนและอาชีพต่างๆให้มีความสำคัญมันยากจริงๆ
ถ้าจะเริ่ม ก็คงต้องเริ่มจากตัวเราแหละคับ เปลี่ยนมุมมอง ปลูกฝังลูก ให้ความรู้และให้โอกาสลูกได้เรียน ได้ทำในสิ่งที่ชอบ โดยที่ไม่แสดงอาการดีใจ หรือ ผิดหวัง จนเกินไป หรือ บังคับ ให้ลูกเรียนในสิ่งทีเ่ราคิดว่าดี

ปัจจุบันการหาเงินมันหาได้หลากหลายทางมากๆ การที่หาเงินได้จากสิ่งที่ชอบ มีเวลาใช้ชีวิต มีเวลาให้ครอบครัว มันถือเป็นชีวิตที่ทุกคนอยากมี ซึ่งมันก็ไม่ค่อยเกี่ยวกับสายการเรียนเท่าไหร่

ผมทำงานเป็นวิศวกร เงินเดือนเยอะ (มั้ง) แต่ร่างกายพังพินาศจากการทำงานหามรุ่งหามค่ำ พอเราจะลงทุนขายของ แม่ผมดันบอกว่า เป็นวิศวกรอย่างเดียวไม่ได้เหรอลูก
บางสิ่งบางอย่างมันขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมจริงๆคับ

1มุมมองผมคือประเทศเรายังด้อยพัฒนา เป็นประเทศยากจน แต่ดูสภาพคนในประเทศ ไม่ตั้งใจเรียน
เทียบกับผมดูสารคดีอินเดีย คนประเทศเค้ามุ่งมั่นกับความเป็นโปรแกรมเมอร์มากๆ หรืองาน IT มากๆ
สภาพตลาดเช้าแบกะดิน ตกเย็นเปลี่ยนเป็นสถานที่กวดวิชา ทุกคนอยากเรียนไอที อยากเก่ง อยากไปอเมริกา อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ส่วนคนไทย ไปซื้อหวย

2สายอื่นก็สำคัญ ผมไม่เถียงนะ แต่ศิลปวิทยาการมันเหมาะสำหรับคนที่มีกินมีใช้มีเงินแล้ว ดูอย่างยุคเรเนอซองส์การอุปถัมภ์หรือพัฒนาด้านศิลปะ มันก็ตามหลังความร่ำรวยที่คอยมาหนุนมาอุปถัมภ์

น้องผมเป็น HR บริษัท IT ต่างประเทศ โปรแกรมเมอร์หายากมากๆ ถ้าประเทศเราขาดแรงงานมีศักยภาพ ก็ได้แต่รับจ้างผลิตง่อยๆไปวันๆ แทนที่จะได้ทำงานมีคุณภาพ
ปัจจุบันเค้าจ้างประกอบ แต่ยุคต่อไปมันต้องใช้หุ่นยนต์ แรงงานต้องพัฒนาเป็นวิศวกรที่จะดูแลหุ่นยนต์ ดูแลแลระบบออโตเมชั่น

3ถ้าไม่ต้องขนาดไปสายวิทย์ อยากให้เรียนอะไรที่มันส่งเสริมกิจกรรมประเทศ หลักๆก็พวกงานบริการ งานที่เกี่ยวกับท่องเที่ยวนี่แหละ เพิ่มศักยภาพด้านท่องเที่ยวให้ดีๆ มีมูลค่า ไม่ใช่เป็นท่องเที่ยวราคาถูก
ควรจะพัฒนาหลักสูตรพวกการจัดการ พวกโรงแรม ของไทยให้ดีๆเลย
ผมเคยมีนักศึกษาต่างชาติมาเช่าห้อง เรียนการโรงแรม อินเตอร์ ม.กรุงเทพ เค้าบอกเลยว่าผิดหวังกับหลักสูตร

สังคมผม(รวมตัวผมด้วย) คนเรียนศิลป์ภาษา และต่อมาจนจบมหาลัย

ในชีวิตการทำงาน ถ้าไม่สุดยอดไปเลย แบบเป็นเถ้าแก่ เป็นเจ้าของธุรกิจ เป็นเจ้านายของพวกที่เรียนวิทย์-คณิต ก็เป็นพวกหาเช้ากินค่ำไปเลยครับ ในจำนวนที่เท่ากัน 50-50

คือคนเราเมื่อทางเลือกมันไม่เยอะ มันก็ต้องเสี่ยง เสี่ยงถูกทางก็รวย เสี่ยงผิดทางก็ต้องกลับมาหาเช้ากินค่ำครับ

คิดว่าเป็นธรรมดา

เพราะสายวิทย์มันคือไอคิว

ใครมีไอคิวดี ก็สามารถเรียนได้ดี

ซึ่งโลกและสังคมเรา ก็ล้อไปกับคนที่ไอคิวสูงมาแต่โบราณแล้ว

เพราะงั้นไม่แปลก การอวดว่าลูกเรียนดีไอคิวสูง จะเป็นเรื่องภาคภูมิใจ

ส่วนสายศิลป์ ก็เป็นโอกาสสำหรับคนไม่ถนัดคำนวน หรือรู้ตัวเร็วและเลือกทางของตัวเองได้ไว

ไม่งั้นต้องทุกข์กับความยากสายวิทย์ไปอีกนาน

โลกไหนหว่า...

วิทย์เด็กเก่งกว่า และที่สำคัญกล้าพูดว่า โรงเรียนประจำอำเภอ สายวิทย์เท่านั้นที่ตั้งใจเรียน สายอื่นเด็กเกเรสุด ๆ ดังนั้นวิทย์ จะเป็นที่รักใคร่ของครู มีโอกาศอาชีพที่ดีดว่าสายอื่น ๆ

ให้ค่าสายวิทย์แน่นอน โรงเรียนผมนี่ม.ปลายสายศิลป์เป็นที่รู้กันว่าเป็นที่สำหรับเด็กเกรดไม่ดีจากม.ต้น

ที่สำคัญ ครูแนะแนวก็ไม่ได้แนะนำอะไรเลยว่าควรจะไปต่อให้ตรงสาย บอกแค่ว่าเกรดเธอเรียนสายวิทย์ได้นะ มีโอกาสเลือกคณะมากกว่าสายศิลป์นะ แทนที่จะดูความถนัดของเด็กว่าชอบอะไร ควรเรียนสายไหนถึงจะต่อยอด ดันไปดูแต่เกรดซะอย่างงั้น