หมอรายได้เยอะจริงหรือ ผมว่ารายได้เยอะต้องหมายถึงหารจำนวนชั่วโมงทำงานแล้วเยอะ หมอนี่ผมว่าไม่ใช่นะ งานก็หนัก วันหยุดก็ไม่ค่อยได้พัก อันนี้พูดจากที่เห็นเพื่อนผมนะ

ผมทำงานสายกฎหมายอยู่ หัวหน้าผมก็รวยอยู่ ถ้าหากว่าลูกความแม่มจ่ายเงินนะ ไม่ใช่คดีจบแม่มชิ่งเฉย ทีคนอื่นบอกว่ารู้จักคนนู้นคนนี้รอดแน่นอน เสียเป็นล้านก็ยอม หัวหน้าผมขึ้นศาลว่าความให้งกๆไม่เห็นได้สักบาท หลังๆเจอหน้าลูกความคนนี้ผมไม่ไหว้แม่มล่ะ

ไม่เห็นด้วย เท่าไหร่ครับ

หมอ ได้สิ่งต่างๆ มาเยอะ ๆ จากสังคม
แต่ก็แลกมากับความเสี่ยง นะครับ เอาเวลา เอาชีวิต ไปแลก

อาชีพอื่น ถ้า ทำอย่างตั้งใจ ก็ได้เยอะ หรือเยอะกว่ามากๆ เลยนะครับ

แต่ยอมรับ ว่า ค่าเฉลี่ย ผล ตอบแทนของ หมอ น่าจะสูงกว่า มาตรฐาน (ทั้งเงินและอื่นๆ)

ถ้า ให้แนะนำ น้องๆ คงให้พยายามค้นหา ถามตัวเอง ว่าถนัดอะไร ชอบอะไร ทำอะไร แล้วไม่แย่ หรือ ดีกว่า ชาวบ้านเค้า หรือ สนุกกับงาน แบบไหน ยิ่งเจอเร็ว ยิ่งดี แล้วไปให้สุดทาง ครับ

ผมว่าสิ่งที่น้องๆระดับมัธยมต้องเรียนรู้​
คือ​ ความรู้ทางการเงินครับ

เพราะไม่ว่าจะเป็นอาชีพไหน
ถ้าขาดความรู้ทางด้านการเงิน
ลำบากแน่นอน


และเงินจะเกี่ยวข้องกับเรารวมไปถึงคนในครอบครัวตั้งแต่เกิดจนตายครับ

นี่คือเรื่องจริง

คิดแต่จะมีหน้าตาในสังคม
แค่คิด ก็รู้แล้วว่า อนาคตต่อไป สังคมคงจะมีแต่ความจอมปลอมมากขึ้น

คนทำงานจะไม่รู้จักหน้าที่ตัวเอง
คนเราจะเห็นแต่เงินเป็นตัวตั้งมากขึ้น จนไม่สนใจคุณภาพ
คนหน้าบางในสังคมที่ตัวเองยอมรับ แต่หน้าหนาในสังคมที่ตัวเองไม่สนใจมากขึ้นไปเอง



ถ้าน้อง ๆ ลูก ๆ หลาน ๆ ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้และโพสเหล่านี้นะครับ
ลบความคิดของคนตั้งกระทู้ทิ้งไป

อยากจะทำอะไร สนใจอะไร มั่นใจในการทำอะไรของตัวเอง ให้มุ่งไปทางนั้น
ศรัทธาในสิ่งที่ตัวเองชอบและอยากทำ

ไม่มีหรอกคำว่ายากจน
ไม่มีหรอกคำว่า ด้อยคุณค่า ด้อยศักด์ศรี

ถ้าเจอเหตุอยู่ในกลุ่มคนที่มองว่าอาชีพเราด้อย
แสดงว่าเราอยู่ผิดที่
เราอยู่ท่ามกลางคนที่มันเห็นแก่ตัว ชอบดูถูกคนอื่น
หรือถ้าชอบสาดิสต์ ทนได้ก็ทนไป


ถ้าเจอเหตุการณ์ที่มันยากจน
แสดงว่าคุณมันไม่รู้จักพอ
และหลอกตัวเอง

คนเราถ้าชอบอะไร จะเป็นจะตายยังไง
มันจะหาทางออกให้กับอาชีพตัวเองได้เสมอ
ส่วนใหญ่ถ้าจน มักจะมาจากความขี้เกียจและไม่เคยพอ

ไม่เคยอ่านข่าวหมอถูกบังคับให้อยู่เวรจนตายคาห้องพักเพราะไม่ได้พักผ่อนรึไงเนี่ย


ญาติเรานั่งขายพระเครื่องยังรวยกว่าอีก เคยทำเงินวันเดียวระดับ 8 หลักด้วยซ้ำ

สอนเก่งเปิดติวเตอร์ก็รวยได้

งานหมอใช่ว่าสบาย ไหนจะความชอบส่วนตัวอีก

อัยการ ผู้พิพากษาก็รวย พลเอกก็รวย

จากคนสายงานเคยทำสายงานออดิท ที่เค้าบอกกันว่าเงินดี ลองมองอีกมุมว่า เงินดีทำไมคนถึงลาออกกันเยอะ ทำไมทำสามปีห้าปีลาออก ทำไมผู้หญิงสายงานนี้ถึงโสดกันเยอะ เคยทำงานเจ็ดวันติด นอนตีสองโดยเอางานของลูกค้ามาทำต่อที่โรงแรม ตื่นตีห้าหกโมงไปลูกค้าอีกที่ ช่วงปีใหม่ คนอื่นไปฉลอง ออดิทตระเวณนับสต็อกลูกค้า บางที่นับเที่ยงคืนก็มี นับกองแกลบ กองน้ำตาล มีงูเลื้อยผ่านก็มี ที่อยากบอกก็คือ ไม่อยากให้เอาเงินเป็นตัวตั้งของชีวิต เอาความสุขเป็นตัวตั้ง ความชอบของตัวงาน รักในสิ่งที่ทำทุ่มเท ชีวิตไม่อดตายหรอกครับ

ไว้จขกท.เป็นหมอก่อนค่อยมาแนะนำคนอื่นดีกว่านะ

อ่านแล้วเหมือนหมามองเครื่องบินแต่หารู้ไม่ว่ากว่าเครื่องบินจะบินได้มันยากแค่ไหน

สำหรับผมเป็นคนที่ผ่านโลกมามากกว่า แนะนำให้น้องๆ เลือกเรียนและทำในสิ่งที่ตัวเองชอบครับ ความสุขไม่ได้อยู่ที่ทรัพย์สินเงินทอง แต่อยู่ที่การใช้ชีวิตที่ถูกจริต และได้พัฒนาจิตวิญญานแห่งความดี
ชื่อเสียง ทรัพย์สินเงินทอง เป็นของไม่จีรังยั่งยืน ถ้าอายุยืนถึง 100 ปี มันก็แค่ 3 หมื่นกว่าวันที่เรามีโอกาสอยู่กับทรัพย์สินเงินทองเหล่านั้น แล้วก็ต้องทิ้งไป สิ่งที่เรานำไปได้คือจิตวิญญาน ความรู้ ความคิด และความชำนาญ

เงินเยอะ มั่นคง เป็นที่นับหน้าถือตาก็จริง แต่สำหรับผมคิดว่ามันเหนื่อยมากตั้งแต่ต้นตอนเรียนมัธยมจนจบหมอยันจบเกษียณเลย ไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตชิลๆเหมือนคนอื่นเขา

ความรับผิดชอบมันต้องสูงตั้งแต่ก่อนสอบเข้าแล้ว ต้องแลกกัน

เห็นกระทู้นี้แล้วนึกถึงตัวเองเลยครับ(ตอนนี้ผมอายุใกล้เคียง จขกท) สมัยตอนผมสอบโควต้าม.ท้อปต่างจังหวัดของภาค ผมเลือกได้ทุกคณะ รวมถึงหมอ ทันตะ แต่ผมเลือกวิศวะ เหตุผลเดียวคือพ่อผมเป็นและเพื่อนผู้ชายครึ่งห้องจะเรียนวิศวะ ผมเห็นเงินเดือนพ่อผมก็อยู่ได้ไม่ลำบาก ทำงานก็เข้าออกตามเวลาทำการ ดูไม่เหนื่อยมาก ผมเลยเลือกเรียนวิศวะไปเพราะคณะอื่นผมไม่มีข้อมูลเลย………เวลาผ่านไป 6 ปี ได้สัมผัสโลกมากขึ้น ได้รู้จักโลกมากขึ้น ผมมีความคิดแบบ จขกท เลยครับ คือ ทำไมตอนนั้นกรูไม่เลือกหมอวะ… หลังจากนั้นผมก็สอบเข้าเรียนหมอใหม่ตอนอายุ 25 ปี ทุกวันนี้ก็ทำงานเป็นหมอแล้วครับ ทุกวันนี้สิ่งที่ผมอยากได้ในตอนที่ผมเป็นวิศวะ อาชีพหมอตอบโจทย์ผมได้เกือบหมด ผมเลยพอเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อแม่ถึงอยากให้ลูกเป็นหมอกัน หนึ่งในสิ่งที่ผมเสียดายที่สุดในชีวิตคือ ตอนที่ผมเลือกอันดับโควต้าม.ต่างจังหวัดตอนนั้น เพื่อนผมคนนึงบอกให้ผมเลือกหมอ ไปทำคลินิกผิวหนังก็ได้เงินเดือน 100k+ แล้ว ผมเอาที่เพื่อนผมพูดไปถามพ่อแม่ผม พ่อแม่ผมบอกว่าไม่ถึงหรอก เด็กจบใหม่ที่ไหนจะได้แบบนั้น แล้วผมก็เชื่อที่พ่อแม่ผมบอก โตมาผมถึงรู้ว่าหมอได้เงินเดือนระดับนั้นจริงๆและไม่จำเป็นต้องเป็นหมอผิวหนัง หมอแทบทุก specialist ได้เงินเดือนระดับนี้หมด ถ้าตอนนั้นเปลี่ยนเป็นพ่อแม่ตบหัวผมแล้วบอกว่า เออ มันได้เงินขนาดนั้นแหละ รู้แล้วเอ็งก็ไปสอบหมอให้ติดซะ ผมคงไม่ต้องเสียเวลาไป 6 ปีในการเป็นวิศวะ พูดมายืดยาวไม่ใช่ว่าคณะนี้จะมีแต่ข้อดีซะหมด ข้อเสียคือ คุณต้องอยู่กับความกดดันตลอดชีวิตการทำงานถ้ามาเป็นอาชีพนี้ สมัยผมเรียนช่วงพรีคลินิที่มีแต่วิชาเลคเชอร์ เพื่อนในชั้นเรียนทุกคนไม่มีปัญหาอะไร แต่พอมาเจอคนไข้ปุ๊บในชั้นคลินิก แทบทุกคนมีความเครียดมากแบบมหาศาล บางคนก็ซึมเศร้า บางคนก็ดร้อป บางคนก็ออก เสียเวลาชีวิตกันไปเลย4-5ปี สิ่งที่ผมจะบอกคือ ทุกอย่างในโลกนี้มี demand supply ในระดับของมัน หมอเป็นอาชีพที่เงินเดือนสูง มีเกียรติ แต่ต้องแลกมาด้วยความเครียด เวลาเที่ยวก็น้อยเพราะถึงโรงพยาบาลปิดก็ต้องมาทำคลินิก ไม่งั้นเงินน้อย ลาหยุดรพ.ก็ไม่ได้เพราะไม่งั้นหมอไม่พอรักษาคนไข้ คนไข้มารอคิววันนึงเป็นร้อย และหมอเป็นอาชีพที่คุณต้องใช้สมองและอัพเดทความรู้ตลอดเวลา ที่พูดมาก็คือชีวิตการทำงานของอาชีพหมอจะมีแต่ความเหนื่อย ดังนั้น ไม่ใช่ทุกคนจะเหมาะกับอาชีพหมอ ถ้าคนไหนไม่เหมาะก็ลดความคาดหวังในชีวิตลงหน่อยแล้วก็ไปเรียนอย่างอื่น ชีวิตจะมีความสุขมากกว่า ผมคิดว่างั้นครับ

typical asian parents

มีลูกไม่ให้เรียนหมอ บอกแค่นี้

เพื่อนผม จักษุ กระดูก ศัลย์ ทันตะmaxilo เภสัช กายภาพ บลาๆ

ชีวิตหายไปทั้งชีวิต บางคนพ่อแม่ก็ไม่ได้ดูแล
ทำงานหนักเข้า สุขภาพกายจิต พินาศ บางคนบ่นกะผมว่าอยากลาออก ดีหน่อยบ้านเขารวยออกไปก็สบาย

หมอที่เห็นรวยๆนะครับ เปิดคลินิก คนต้องเข้าด้วยนะ

เช้าตื่นแต่เช้า เสาร์อาทิตย์เข้าคลินิก

คนหรือหุ่นยนต์

เทพจิมๆ