ก่อนอื่นผมต้องเรียนก่อนว่า กระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนาจะพาดพิงอาชีพต่างๆนะครับ
แต่เป็นการมองในมุมมองของผม ที่ถ่ายทอดออกมาจากประสบการณ์
ที่ได้รู้ ได้พบเห็นตลอด จนตอนนี้ก็อายุจะ 34 ขวบแล้วครับ

มาเข้าเรื่องกันเลย
สิ่งที่ผมอยากจะให้ข้อเสนอแนะแก่น้องๆที่กำลังเรียนอยู่ในชั้นมัธยม
มีอยู่แค่ประโยคสั้นๆครับว่า
"ถ้าน้องๆเป็นลูกตาสี ตาสา ชาวบ้าน ทั่วไป ที่ครอบครัวไม่ได้มีกิจการ
อะไรที่ใหญ่โต หรือร่ำรวยเงินทอง.... ผมขอแนะนำว่า วิธีที่น้องๆสามารถ
ยกระดับคุณภาพชีวิต ฐานะทางสังคม อาจจะมีอยู่หลายวิธี หลายสาขาอาชีพ
ที่น้องจะเลือกเรียน เลือกเดิน แต่อาชีพเดียวเท่านั้น ที่ผมคิดว่า เป็นอาชีพ
ที่จะยกระดับฐานะทางสังคม คุณภาพชีวิต ของครอบครัวน้องๆได้ คือ

อาชีพ หมอ ครับ...... ผมไม่ได้บอกว่าอาชีพอื่นจะไม่ได้ยกระดับฐานะ
นะครับ แต่จะชี้ให้เห็นว่า ช่องทางนี้ เป็นช่องทางที่คาดการณ์ผลลัพท์
ได้ง่ายมาก เพียงแค่ น้องๆตั้งใจเรียน ตั้งเป้าหมาย สอบให้ติดหมอ ให้ได้

ครั้นจะไปทำอาชีพอื่น จากประสบการณ์ผม มันมีความเสี่ยง ออกได้หลายหน้า
มากเลยครับ

แต่อาชีพหมอนั้น ขอให้น้องๆสอบติด จบออกมา น้องยกระดับคุณภาพชีวิตได้แน่นอน
ผมเห็นมาหลายคนแล้ว รอบๆตัวผม

ทั้งเรื่องการยอมรับในสังคม เครดิตทางการเงิน การเข้าถึงแหล่งเงินทุนก็ง่ายกว่า
รวมถึงสภาพแวดล้อมต่างๆที่จะยกคุณภาพขึ้นมาเลย

.... ผมกลับไปนั่งคิดว่า ตอนมัธยม ถ้ามีคนไกด์ไลน์ ให้ผมได้ฉุกคิดซักนิด
ผมคงทุ่มเท ตั้งใจเรียนเพื่อสอบติดหมอให้ได้

แต่สิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ตอนนี้ก็พยายามก่อร่างสร้างตัวไปเรื่อยๆครับ

ผมเลยอยากจะเขียน ข้อเสนอแนะแก่น้องๆที่กำลังเรียนอยู่
ถ้าหากว่าเชื่อที่ผมกล่าวมา ก็เริ่มลงมือทำตั้งแต่วันนี้เถอะครับ

จะบอกว่า โครงสร้างเศรษฐกิจบ้านเรา ค่าครองชีพโอกาส อาชีพ ฐานเงินเดือน
ไม่เอื้อต่อการสร้างฐานะความมั่นคงในชีวิตเลยครับ นอกเสียจากคุณต้องขยันมากๆ
และต้องขยันให้ถุกที่ ยิ่งถ้าที่บ้านไม่มีอะไรซัพพอร์ต ความยากยิ่งทวีคูณ

ปล. กระทู้นี้ไม่มีเจตนาพาดพิงอาชีพใดๆนะครับ เพียงแต่บอกเล่าจากประสบการณ์จริง
และขอตัดประเด็นเรื่อง การจะเป็นหมอ จุดมุ่งหมายคือการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
ก่อนนะครับ เพราะอันนี้เป็นพื้นฐานจรรยาบรรณวิชาชีพของหมออยู่แล้ว

ขอบคุณที่รับฟังครับ

บ้านเราไม่ค่อยใส่ใจเรื่องไกด์ไลน์อนาคตจริง ๆ แบบพวกแนะแนวทางว่าเราควรเรียนอะไร ควรจะยังไง เพื่อให้ไปสู่อาชีพที่สนใจ

โรงเรียนอื่นไม่รู้มีไหม อย่างน้อยเลยโรงเรียนผมไม่เคยมี

มันก็ใช่เรื่องพวกนี้เราควรจะรู้ด้วยตัวเอง แต่ถ้ามองจากประเทศหลายๆประเทศ

ผมว่าเขาใส่ใจส่วนนี้มากเลยนะ

และผมยังเชื่อว่าหลายคนตอนเลือกเข้ามหาวิทยาลัยยังไม่รู้เลยจะไปทำอะไร

แต่ว่าแค่เข้าเรียนๆไปก่อนค่อยว่ากัน

ความคิดคุณแคบมาก และเป็นความคิดมักง่ายอย่างที่ผมไม่ชอบที่สุด ซึ่งมันแพร่หลายที่สุดในสังคมไทยตอนนี้เลย

คือทัศนคติว่า อยากได้ อาชีพเงินดี ตำแหน่งหน้าที่การงานมันมั่นคงหรอ ไปเป็นหมอสิ

การชี้นำเด็กแบบนี้เป็นเรื่องที่แย่มาก ซึ่งปกติเด็กเองก็มักโดนชักจูงได้ง่ายอยู่แล้ว ในช่วงที่เคว้งๆไม่รู้จะเรียนอะไร

แต่หารู้ไม่ การจะผ่านออกมาเป็นหมอ กว่าจะยกระดับคุณภาพชีวิตได้มันต้องเจออะไรบ้าง ชีวิต lifestyle จะเป็นแบบไหน

การต้องเรียนหนัก ทำงานหนัก จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน การต้องอุทิศตัวเองให้กับการรักษาคนไข้ การต้องรับผิดชอบเมื่อรักษาผิดพลาดขึ้นมา

สิ่งเหล่านี้ไม่มีใครพูดถึงสักคนเวลาชี้นำให้เด็กไปเป็นหมอ

สำหรับเด็กที่ไม่ได้มีใจรักอยากทำด้านนี้ ถ้าหลุดเข้าไป มันโคตรทรมาน และหากไม่จบ ต้องออกมาซิ่วใหม่ มันก็เป็นการเสียเวลาชีวิตไปอีก

ไม่ว่าอาชีพไหน มันก็มีทางยกระดับฐานะได้ เพียงแค่เรียนให้จบมหาลัย และหาลู่ทางทำงานที่ดี

ผมไม่อยากให้เด็กมัธยมคนไหนที่บังเอิญเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ถูกชี้นำโดยความคิดมักง่ายแบบนี้ แม้แต่คนเดียวจริงๆ

ถือว่าเจ้าของกระทู้มีเจตนาดีมาก แต่ไม่ค่อยเห็นด้วยนะครับ
มีหลายอาชีพมากครับที่จะยกระดับคุณภาพชีวิตได้
ยิ่งสมัยปัจจุบันอาชีพมีหลากหลายเหลือเกิน ในอนาคตก็ยิ่งจะมีอาชีพใหม่ๆ เกิดขึ้นมาอีกมาก

ยกตัวอย่าง ย้อนไปสักสิบปีก่อน ลองบอกแม่สิว่าอยากเป็นนักแคสเกม แม่คงยันด้วยฝ่าเท้าตกบันได????
อะอีกตัวอย่าง ผู้พิพากษา อัยการ อยู่ตามต่างจังหวัดชนบทนี่ยังกะพระเจ้า แต่อยู่ในกรุงเทพ ก็จะประมาณว่า อ๋อ เหรอ เก่งนะครับเนี่ย.....แล้วไง??
ดังนั้นไม่เกี่ยวว่าน้องจบมาต้องมุ่งไปเป็นหมอ ผู้พิพากษา ฯลฯ เท่านั้น ถึงจะอยู่รอดในสังคม

แต่ผมเห็นด้วยกับท่านนะ ที่ว่าในโรงเรียนไม่ค่อยมีใครจะมาไกด์ให้เด็กๆ ได้รู้ว่าอาชีพแต่ละอาชีพเป็นอย่างไร ทำอย่างไร อะไรที่หนูๆ ชอบมันเอาไปทำอะไรได้บ้าง ฯลฯ

หมอกว่าจะรวยนี่ใช้เวลานะครับ จบช้ากว่าเค้าอยู่แล้วจบมาเงินเดือนก็ไม่ได้เยอะเลย กว่าจะได้รวยจริงๆต้องรอมีเวลาไปลงเอกชนหรือทำคลีนิค
ปล เป็นทหารสิรวยกันเยอะแยะ อิอิ

ถามเด็กไหมว่าอยากเรียนหรือเปล่า 55

เคยอยากเป็นหมอตอน ม.4-5 เหมือนกันครับ แต่ตอนนั้นมีจุฬาวิชาการมั้ง ได้เจออาจารย์ใหญ่ของจริง เจอเลือดใน รพ.ตามห้องฉุกเฉิน ได้อยู่ในวอร์ดคนไข้เฝ้ายายวันละ 5-6 ชม. เห็นแล้วไม่ใช่ทางจริงๆ

หมอเนี่ย กว่าจะเรียนจบ เพื่อนรุดหน้าไปไกลพอควร

ทำงานหนัก รับภาระเยอะอีก กว่าจะ(คิดว่า)สบาย ไปไกลๆเลย ถ้าไม่ท้อซะก่อน

ยิ่งตอนนี้การแข่งขันสูง หมอจบใหม่เยอะต้องแย่งกันอีก

บ้านเราไม่ค่อยใส่ใจเรื่องไกด์ไลน์อนาคตจริง ๆ แบบพวกแนะแนวทางว่าเราควรเรียนอะไร ควรจะยังไง เพื่อให้ไปสู่อาชีพที่สนใจ

โรงเรียนอื่นไม่รู้มีไหม อย่างน้อยเลยโรงเรียนผมไม่เคยมี

มันก็ใช่เรื่องพวกนี้เราควรจะรู้ด้วยตัวเอง แต่ถ้ามองจากประเทศหลายๆประเทศ

ผมว่าเขาใส่ใจส่วนนี้มากเลยนะ

และผมยังเชื่อว่าหลายคนตอนเลือกเข้ามหาวิทยาลัยยังไม่รู้เลยจะไปทำอะไร

แต่ว่าแค่เข้าเรียนๆไปก่อนค่อยว่ากัน

มู้ล่าง ถามถึงวัยมหาลัยไป ออน.
มามู้นี้เรื่องแบบเครียดๆ ปรับอารมณ์ไม่ถูกเลย

สรุปเด็กๆ ตั้งใจเรียน เก็บตังไป เที่ยว ออน.

ผมคิดว่าจริงๆเข้ามหาลัยดังๆได้ แล้วทำเกียรตินิยม ผมว่ายังไงก็โดนรุมจีบอ่ะ ที่เหลือก็อยู่ที่เพอฟอร์แมนซ์ตัวเอง

ส่วนตัวถ้าย้อนเวลาได้จะเรียนนิติศาสตร์

ถือว่าเจ้าของกระทู้มีเจตนาดีมาก แต่ไม่ค่อยเห็นด้วยนะครับ
มีหลายอาชีพมากครับที่จะยกระดับคุณภาพชีวิตได้
ยิ่งสมัยปัจจุบันอาชีพมีหลากหลายเหลือเกิน ในอนาคตก็ยิ่งจะมีอาชีพใหม่ๆ เกิดขึ้นมาอีกมาก

ยกตัวอย่าง ย้อนไปสักสิบปีก่อน ลองบอกแม่สิว่าอยากเป็นนักแคสเกม แม่คงยันด้วยฝ่าเท้าตกบันได????
อะอีกตัวอย่าง ผู้พิพากษา อัยการ อยู่ตามต่างจังหวัดชนบทนี่ยังกะพระเจ้า แต่อยู่ในกรุงเทพ ก็จะประมาณว่า อ๋อ เหรอ เก่งนะครับเนี่ย.....แล้วไง??
ดังนั้นไม่เกี่ยวว่าน้องจบมาต้องมุ่งไปเป็นหมอ ผู้พิพากษา ฯลฯ เท่านั้น ถึงจะอยู่รอดในสังคม

แต่ผมเห็นด้วยกับท่านนะ ที่ว่าในโรงเรียนไม่ค่อยมีใครจะมาไกด์ให้เด็กๆ ได้รู้ว่าอาชีพแต่ละอาชีพเป็นอย่างไร ทำอย่างไร อะไรที่หนูๆ ชอบมันเอาไปทำอะไรได้บ้าง ฯลฯ

คนเราเกิดมามีความแต่งต่าง และความแตกต่างของเขาเหล่านั้นจะสร้างมูลค่าและคุณค่าให้ตัวเราเอง น้องๆไม่ต้องเป็นหมอก็ได้ น้องเป็นอะไรก็ได้ ยุคนี่คือยุคของการสื่อสาร สำคัญเลยคือจงสื่อสารทักษะและความสามารถของน้องเองให้เกิดคุณค่าต่อคนอื่นมากที่สุด แล้วน้องๆจะได้สิ่งเหล่านั้นตอบแทน ขอจง แน่วแน่และตั้งใจก็พอ

หมอก็รวยจริงนะครับ ครอบครัวสบายเลยล่ะ อดทนช่วงแรกๆ ทำงานเก็บเงินทำงานเก็บเงิน

พ่อผมเป็นสาสุขอำเภอ เพื่อนสนิทของพ่อทั้งหลายมีลูกเป็น หมอ-พยาบาล กันทุกคนเลย
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แต่ผมนี่เป็นกราฟิกเลย เพราะชอบวาดรูป ชอบทำกราฟิกมาตั้งแต่ ม.ต้น

ชีวิตของเราใช้ซะะะะ

หมอเป็นอาชีพที่มั่นคง รายได้ดี คงงั้นเเหละครับ เเต่ถ้าเทียบเป็นค่าเหนื่อยต่อชั่วโมงผมมองว่ามันไม่ได้มากมายอะไรเลย เเลดูเหนื่อยเกินจำเป็นอีก อาชีพอื่นถ้าจับทางดีๆรายได้อาจไม่เท่าหมอ เเต่ก็เหนื่อยไม่เท่าหมอเเน่ กว่าจะเรียนจบ กว่าจะใช้ทุน ที่บ้านรอไหวมั้ยดีกว่า

จริงๆอยากให้คนที่เรียนหมอเรียนเพราะอยากเป็นจริงๆมากกว่า ผมว่ามันเป็นอาชีพที่ต้องใจรัก อยากช่วยเหลือคน รักที่จะให้บริการ ใจเย็น

ผมไม่รู้ว่าคุณไปเจออะไรมานะ เเต่การเรียนหมอเพื่อยกระดับผมว่าไม่ใช่คำตอบสุดท้าย ถ้าเก่งพอสอบหมอได้เเสดงว่ามีเเนวโน้มไปทางอาชีพอื่นได้เหมือนกัน

ถ้าไม่ได้อยากเป็นหมอจริงแล้วมาเรียนหมอ มันทรมานมากๆเลยนะครับ
ที่คุณรู้มันเป็นแค่ฉากหน้า





แก้คำผิด

ผมไม้ค่อยเห็นด้วยเเหะ หมอถ้าเอาตามเงินเดือนก็ไม่สูงนัก ที่ได้เยอะนี่คือต้องไปรับนอกเวลาเพิ่ม

เคยอ่านในพันทิป มีหมอมาปรึกษาวางแผนทางการเงิน คนก็เมนท์แบบ เห้ยหมอนะ จะกังวลอะไร แต่คือเค้าแจกแจงมาคือเงินเดือนสี่หมื่น เข้าเวรหนักมาก ไปทำคลีนิคก็ไม่ไหวแล้วเพราะหนักจากเวรนี่แหละ เป็นผู้หญิงด้วย คือมันไม่ได้สวยหรูไปหมดนะเผ็นหมอเนี่ย

แล้วหมอนี่ไม่ได้เป็นง่ายๆนะครับ ไม่นับว่าเข้ายาก ความสามารถไม่ถึงนี่เรียนไม่ไหวนะ

จากประสบการณ์ผม36ปี ขอเกทับมากกว่า2ปี อิอิ

ผมว่ามีสองอาชีพ ที่เหมาะกับลูกตาสีตาสา คืออาชีพที่ไม่ต้องใช้เส้น แข่งขันกันได้ทั่วไป ใช้ความเก่งระดับนึง แต่ไม่ต้องมีคอนเนคชั่นก็ได้ แต่ก็ต้องขยัน
1 ผู้พิพากษา ต่อให้คุณเอนท์ไม่ติด เรียนรามก็ได้ เรียนจบ สอบเนได้ มีโอกาสสอบผู้พิพากษาทุกคน เพื่อนแม่ผมที่ป็นผู้พิพากษาก็เป็นลูกชาวนา พี่ชายยังทำนาอยู่เลย
ข้อเสียคือ 1สอบผู้พิพากษาแม่งยังกะสอบจอหงวน รับน้อยโคตร ยากมาก
2งานรองรับสายกฎหมายสำหรับคนตั้งใจสอบน้อย ส่วนใหญ่ก็นิติกร ทำงานไปสอบไป บางคนสอบอย่างเดียว อย่างเพื่อนผมสอบได้อายุ34 คือถ้าสอบไม่ได้ ไปรับราชการนี่สตาร์ทหมื่นห้าเองนะ กับคนอายุขนาดนี่โปรไฟล์โท ม.ท้อป นะ
สอบผู้พิพากษาเหมือนทุบหม้อขาวเลย รุ้งกับร่วง ถ้าคุณพยายามมากพอ รุ่งแน่นอน

2 ออดิตบัญชี ถ้าคุณได้ทำงานในเฟิร์มบิ๊กโฟร อายุสามสิบ เงินเดือนหลักแสนทุกคนแน่นอน ถ้าเทียบกับผู้พิพากษาผมว่าทางนี้ง่ายกว่าเยอะ จบตรี จุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร เค้ารับหมด เดี๋ยวนี้ราชภัฎก็รับด้วยซ้ำ เทียบกับผู้พิพากษาแล้วถือง่าง่ายเลย ถ้าเทียบกับงานสายกฎหมาย จบจุฬา มธ ก็นิติกรหมื่นห้า หรือถ้าไปสายลอว์เฟิร์มต้องมีสกิลภาษาอังกฤษในระดับดีมาก แต่สายออดิต จบมาธรรมดาก็เข้าได้เลย ถือว่าได้เปรียบมาก คือผมเทียบกับเพื่อนจบกฎหมายตรีโท มธ สอบผู้พิพากษาจนอายุสามสิบกว่าๆ ถ้าสอบไม่ได้ชีวิตแม่งไม่มีอะไรเลย เทียบกับอายุเท่ากันถามจบบัญชีไปอยู่บิ๊กโฟร์เงินเดือนแสนกว่าสองแสนกันไปแล้ว
อย่างเพื่อนแฟนที่ทำงาน จบจุฬา ตอนเรียนขอทุนยากจนด้วย จบมาเข้าเฟิร์มก็เงินเดือนแสน

ผมถึงสนับสนุนให้มีค่านิยมทีว่าจบ ม.6 แล้วทำงานก่อนซักปีสองปี เหมือนฝรั่งครับ
น้องๆจะได้วึมซับประสบการณ์และเลือกทางเดินของชีวิตได้ถูก

ทุกวันนี้ถามว่าผมได้เรียนในสิ่งที่ผมชอบมั๊ย ช่วงแรกก็ไม่ได้ชอบซักเท่าไหร่
แต่สอบติดไปแล้วก็เรียนๆไป เพราะทางบ้านก็กดดัน ถ้าไม่มีที่เรียน
เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ