บทที่ 3 ปีกกล้าขาแข็ง เอาเป็นแล้วสิมึง

พอรู้ตัวว่าเอ็นทรานซ์ไม่ติด ซึ่งเพื่อนทั้งที่โรงเรียนเก่า และโรงเรียน ไม่มีใครเอ็นทรานซ์ติดเลย ก็ไม่น่าแปลก แต่บอกตรงๆนะครับว่า เพื่อนที่โรงเรียนหนองขาหย่าง รักเรียนดีอยู่นะ บางคนชวนผมไป ศรีปทุม กะ เอแบค ไอ้สาส มึงชวนกูไปเรียน มึงถามกูก่อนมั๊ย มีปัญญาจ่ายค่าเทอมรึเปล่า แต่ก็มีเพื่อนหลายๆคน ที่จะไปเรียนรามคำแหง ซึ่งตอนนั้น ยังไม่มีสาขาวิทยะบริการใกล้บ้านแบบเดี๋ยวนี้ ใจผม คิดว่าถ้าจะไปเรียน ก็จะหางานพาร์ทไทม์ทำไปด้วย เรียนไปด้วย มีเพื่อนไปเรียนด้วย คงน่าจะเป็นไปได้ แต่มันค้องมีตังค์ติดไปบ้าง ผมตัดสินใจ ไปขอแม่ บอกแม่่ หนูอยากไปเรียนที่กรุ่งเทพ หนูขอหมื่นนึงไปสมัคร ลงทะเบียน และเป็นค่าครองช่ีพในช่วงแรกได้ไหม และหนู่จะทำงาน จะได้ช่วยแม่แบ่งเบาภาระได้มั่ง แม่เงียบ ติดสตั๊นไปชั่วอึดใตนึง แกก็หยิบตังค์ในเก๊ะเก็บตังมาปึกนึง แกร้องไห้ โยนตังค์ใส่พื้นตรงหน้า พร้อมบอกว่า กูมี 8000 แล้วมึงไปแล้วไม่ต้องกลับมานะ ตอนนั้น อึ้ง อย่างที่บอกไปแล้ว ถึงผมจะเหี้ย จะตะกวดขยาดไหน แต่ไม่เคยห่างบ้าน ไม่เคยออกห่างอกเตี่ยอกแม่ ไปแล้วจะรอดไหม จะหางานทำได้รึเปล่า มีความลังเล ไม่มั่นใจ สรุป ไม่ได้ไป หยึุดเรียน 1 ปี วันไหนมียา ขนันหน่อยก็ไปเสริร์ฟก๋วยเตี๋ยว ถ้าทะเลาะกะแม่ หรือน็อค ยาหมดฤทธิ์ ก็นอนที่แพ ไม่ไปไหน ข้าว เตี่ยแกจะเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้วันละ 2 มื้อ ม้อแรก ประมาณ 11 .00 ม้อ 2 ก็ค่ำๆ นอนมั่งไร้สาระเชี่ยๆ ตอรรั้ร ที่แพผมติดโทศัพท์บ้าน คิดถึงสาวที่สอบฬควตัาได้ที่ ม.น. เธอยังไม่รับรักผมนะ แค่ก็คุยด้วย ไอ้โตนอนหลายๆวันเข้า ตังค์ก็อไม่มีไปหยอดเหรียญ โทรหาเธอที่หอพัก โทรศัพท์บ้านกูก็มี เอาไว้ทำไม โทรสิครับ เมื่อก่อนค่าโทรโครตโหด จะมีเดือนนึง ผมโทรหาเธอ คนบิลค่าโทรศัพท์มา แจ้งยอด 3000 กว่านิดหน่อย แต่นั่นก็พอที่จะทำให้แม่มาที่แพ โดนด่า แต่คราวนี้แกโมโห ขว้าง จานชามหมด ไล่ผมให้ออกไปจากบ้าน ผมไมา่เถียงแกด่าๆๆๆๆๆสีกพักแกก็ไป อีกสักพักนึง เตี่ยมา เตี่ยก็โดนหางเลขด้วย สงสารแกเลย ผมเลยโทรไปหาอา แกไปทำงานที่โรงงาน ใน กทม ตั้งแต่สาวๆ แต่ได้ผัวเป็นช่างติดประตู รั้ว ที่เป็นเหล็กหรือ อัลลอยด์ คืนนั้นนอนร้องไห้ ไอ้โต นี่มึงต้องไปจริงๆใช่ไหม สรุป เช้าวันถัดมา ผมไปร้านก๋วยเตี๋ยว เตี่ยบอกแม่ยังไม่ตื่น ผมก็บอกเตี่ย เรื่องงานที่ กทม บอกเสร็จก้อขั้นเหล่าเต๊ง กราบตีมแม่แบะบอกว่า แม่่ หนูไปทำงานกะอานะ เห็นแกลืมตา แต่ไม่ตอบอะไร ไปถึง กทม อามารับที่ อนุสาวรีย์ ก็อไปเป็นลูกมือเขา ค่าแรง วันละ 100 บาท กินอยู่กะเขา ( ตอนนั้น อายุ 18 ตอนนี้ 39ยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ) คิดถึงบ้าน ไม่เคยไกลบ้าน จะเหี้ยยังไง จะเกยังไง ดึกแค่ไหน ผมก็ต้องกลับบ้าน แต่นี่ ไม่ใช่ไม่อยากกลับ แต่กลับไม่ได้ คิดถึงแม่ คิดถึงจนลืมเรื่องอกหักไป ไม่สำคัญแล้ว กลับบ้าน คือจุดหมายใหญ่ของชีวิต ตอนนั้น ประมาณสัปดาห์ที่2 ที่ไปอยู่ที่ กทม ผมอยู่บางบอน พวกเด็กวัยรุ่นที่อยู่ด้วยกัน เป็นลูกจ้างอาผมนี่แหละ พาผมไปเที่ยว เดอะมอลล์บา่งแคร์ วันนั้ันวันอาทิตย์ มีคอนเสิร์ตของช่อง 3 รายการ แชนแนลทรี คอนเสิร์ต ตอนนั้น โดม มา อัลปั้ม แดนเจอรัสโดม เฮ้ อันตราย โห ดารานี่แม่งหล่อมาก เดอะมอลล์ ใหญ่มาก ตื่นตาตื่นใจ แต่ระยะ เสือกคลาดกะไอ้คนที่ไปกะมัน เหี้ย โทรศัพท์มือถือ ยุคนั้นมีที่ไหน เข้า กทม ครั้งแรก คอนมานั่งรถเมล์มา สายอะไรวะ ลืม โทรกลับบ้านที่อุทัย ให้เตี่ยโทรนหาอา อามีโทรศัพท์บ้าน แต่ผมไม่ได้จดเบอร์ไว้ เตี่ยบอกมึงเอาเบอร์โทรหาเขาสิ เออเว้ย ความตระหนกทำให้คนโง่ลงกว่าปกคิว่ะ ก็ได้เบอร์และโทรหาอา อาบอกสายรถเมล์ที่จะขึ้นกลับ และบอกที่ลง ไอ้สาสสส แต่ไม่ได้ถาม ว่านั่งฝั่งถนนไหน ปรากฎ นั่งผิดฝั่ง คือ แทนที่มันจะย้อนไปส่งแถวที่บ้านอา มันเสือกพาไปทางเดียวกะที่มาเดอะมอลล์ แทนที่จะนั่งขาขึ้น ไอ้โตนั่งขาล่อง สุดสายแม่งยังไม่เจอไอ้จุดที่สังเกตุที่อาบอกเลย ค่ำแล้ว ดีนะ ยังมีรถวิ่ง นั่งคันเดิมแหละ ขากลับ เหตุการณ์นั้น ทำให้ผมปฎิญาณกะตัวเองว่า กูไม่มาหาแดกแม่งแล้ว ในกรุงเทพ หลงทาง อยู่ยากชิหาย จนทุกวันนี้ บอกเลยครับ เลบฟิวเจอร์รังสิต ผมหลง ก็ทนทำมาไดก้เดือนนึง จนเงินออก ตื่นเช้ามืด หนีกลับบ้า่นเลย โบกแท้กซี่ รถเมล์ไม่เป็นทาง บอกแท้กซี่ พี่ หมอชิต จบ แล้วก็กลับมาบ้าน มีตังติดมา พันกว่าบาท กลับมาใหม่ๆ หู้ย ดี รักบ้านรักแม่ แต่น้องสาว ไอ้สาสส ติดยางอมแงมแทนผมแล้ว และหมามันเคยกินขึ้ เห็นน้องดูดมีรึจะทน ดูดแม่งด้วยกันเลย 2 คนพี่น้อง ตอนนั้น ข้างบ้านร้านก๋วยเตี๋ยว เป็นร้านทอง เขาจ้างเด็กรับใช้คนนึง ตอนนั้นผมอายุ 19 น้องคนนั้นมาจากแม่สอด ชื่ออ๋ำ ขาวสไตล์กะเหรี่ยง ตัวเล็กๆ อายุ 17 ก็จีบ พอจีบสาวข้างบ้าน ก็เริ่มให้พ่อลงไปนอนแพ ผมขึ้นมานอนบ้าน จีบไปจีบมา น้องชวนให้ไปหาบ้านเป็นห้องแถวสมัยเก่า ถ้าใครอยู่อุทัย ร้านผม ซึ่งปัจจุบันเป็นศุนย์โอเรียนทอล ตรง วงเวียนน้ำพุ ปีนหน้าต่างหากันได้ เสียซิงตอนนั้นปัีนั้นไม่มีไรหวือหวา โห่ ปีนหน้าต่างทุกคืน ดูดม้าด้วยเนาะ โครตหื่นอะ 555 จนกระทั่ง เปิดภาคเรียนปี 2542 ผมไปสมัครสอบเข้าที่ สถาบันราชภัฏนครสวรรค์ มันเลือกได้ 3 อันดับ ค่าสมัครอันดับละ 80 บาท ไอ้โตเลือกอันดับเดียว ผมเลือก ้เอกภาษาอังกฤษ ศศบ. ตังเหลือ 160 ทายซิเอาไปทำอะรายยยยย 3 เม็ดสิครับ ขึ้นปั 1 รักเนาะ ก็พาไอ้อ๋ำเข้าบ้าน เราไปเรียน เช้า เย็นกลับ ผมกะอ๋ำอยู่แพ อ๋ำก็ช่วยแม่ขายก๋วยเตี๋ยวไป แต่อ๋ำมันขี้ระแวง สาวๆที่นครสวรรค์ก็น่าฟัดเนาะ ที่ดุทัยมีแต่แข้งดำๆ มันตามหึง แหม่ไม่ดูหนังหน้าผัวมึงเนาะ แต่ก็ดันมีจริงๆ ผมไปเจอสาวคนนึง เล่น pirth 98 บรรพบุษของไลน์ 555 เธออยู่พิจิตร คุยกันไปกันมาจนติด เบื่ออ๋ำ ถ้าจะนับอ๋ำเป็นบาปนึงของผม ก็ถือว่าไม่ผิด ผมใจดำมาก มีวันนึง ตอนนั้น ปี 2 ผมก็ไปโรงเรียนแต่เช้าปกติ แต่ผมไปพิจิตร ไปหาเอ๋ พรทิพย์ พุ่มพวง สาวในเพิร์ธ คนนั้น ได้กันวันนั้นเลยน ไม่กลับบ้านสิ อ๋ำมันรอผัวมันที่ไปโรงเรียนแล้วไม่กลับบ้าน 1 ปีเต็มๆ คุณคิดว่า อ๋ำมันจะเจ็บแค่ไหน มัยรอผมปีนึงจริงๆ ผมไปเรียนไม่กลับบ้านปีนึงเต็มๆ ใจร้ายสุดๆ อ๋ำก็อยุ่ที่บ้านผมแหละโห่ รู้เลย ว่าอ๋ำรู้สึกยังไง เด๋วจะเข้าใจ วา่าเป็นเพราะอะไร ผมรออยู่ปีกว่า ให้อ๋ำออกจากบเานผทก๋อน แล้ถึงพาเอ๋มาบ้านที่อุทัย ตอนนั้นเอ๋จบ ปวส ที่พิจิตร และจะมาต่อที่ ว ภาคกลางที่นครสววรค์เหมือนกัน เลยพาเข้าบ้าน เอ๋กับแม่สนิทกันดี แตาระหว่างที่ผมไม่อยู่ ผมมาทราบทีหลังว่าแม่ เป็นหนี้บ้านใหญ่เยอะ บ้านใหญ่คือ บ้านของแขกมีอิทธิพลที่สุดในอุทัยธานีครับ แม่เป็นยี่ปั๊วหวยใต้ดิน เป็นท้า่วแชร์ ตอนนี้ วงใหญ่มาก มือละแสน เหลือรึ โดนเพื่อนโกง เปียแล้วหนี ไป 2 มือ หวย เพือนแม่ค้าอีกเหมือนกัน ให้ติดงวดชนงวด แต่ไม่จ่าย พอถูกจะเอา พอไม่ถูก เงียบ แม่จึงเป็นหนี้เพราะ บ้านใหญ๋ เป็นเจ้ามือ สรุปแม่ก็เป็นหนี้ เพราะส่งค่าหวยไม่ครบสะสมมาไปโดยปริยาย
ขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ เหตุการณ์ ช่วงนี้ ผมสร้างบาปล้วนๆ ผมเชื่อแล้วว่าเวรกรรมมีจริง เชื่อผมเถอะ เพราะ เผื่อวันนึง ผมไม่มีโอกาสได้บอก
towen1
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481010 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Intro)
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481023 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Chapter 1 )
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481077 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Chapter 2 )
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481168/1/#34244886 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Chapter 2/1 )

พิมพ์เว้นวรรคบ้างก็ดีท่านพาผมจะมึนเอา

ผมเตาะ 2 เคาะเลยนะ มันขึ้ืนมางี้เองเลยอะครัุบ มีใครพอเรียบเรียงให้ได้ไหมครับ ผมส่งต้นฉบับ ช่วยเรียงอังษรให้ที่ได้เป่าครับ ผมไม่เป็นจริงๆ

ก็เอาตามที่เขาพิมพ์ข่าวอ่ะครับ โควทมาดูว่าเขาทำไงแล้วก็ลอกเลยครับ

นอกจากวรรคแล้ว เคาะขึ้นบรรทัดใหม่ เป็นย่อหน้าก็ได้ครับ จะได้อ่านง่ายขึ้นครับ

การพิมพ์ทำให้ความน่าสนใจในการอ่านหายไป ผมคนนึงละไม่อ่านลายตามาก อ่านข้ามมาตอนจบอย่างเดียว