บทที่ 2/1 ชีวิตวัยรุ่นที่ไร้หางเสือ ไร้ศรัทธา โมหะจริตแรงกล้า
หลังจากเหตุการณ์ AFS ผ่านไป ผมก็ยังรับใช้โรงเรียนด้วยการสอบแข่งขันทางวิชาการอยู่เนืองๆ แต่ช่วงนี้ จะแค่เฉพาะที่เกี่ยวกับภาษาอังกฤษ ม 5 เทอม 2 ชนะเลิศแข่ง scrabble ระดับภาคเหนือ ดีใจมาก เพราะโรงเรียนเรากิ๊กก๊อก ไมและเป็นครั้งแรกที่เด็กจากอุทัยได้รางวัลนี้ แต่พอไประดับประเทศ อยู่ีกลุ่มเดียว กะ เตรียมอุดม พัฒนา สวนกุหลาบ กะอีกโรงเรียนจำไม่ได้ แพ้ขาด เลยเพิ่งรู้ว่า ตัวเองเป็นแค่กบในกะลา พอออกสู่โลกกว้าง เจอคนที่เหนือกว่า แต่ก็ไม่ซีเรียส เสี้ยนแต่ยา เพราะต้องไปแข่งที่ี กทม เฉยๆ ไม่ยินดียินร้าย ให้กูมากูก้อมา แพ้ชนะแล้วแต่ อะไรประมาณนี้ ชีวิตในโรงเรียน เพื่อนที่เคยอยู่แก๊งค์เดียวกัน จากเสพ ก็ทยอยกันไปเป็นคนขาย ค่อยๆหายไปทีละคนๆ จนเหลือแค่ 2 - 3 คน มีผม ไอ้จิ๋ม และไอ้แกละ พอคนน้อย เด็กรุ่นน้องเริ่มปีนเกลียว ผมก็ห่ามๆ ไม่สนใจ ใครดีมาดี ใครกวนตีนมา กูเอากลับ มีเรื่องทุกวัน ต่อยกะเขาไปหมด เด็กที่อื่นบ้าง พี่ น้อง ของคู่กรณีบ้าง แต่ไม่เหมือนสมัยนี้ ไม่ก่อนเต็มทีก้อกระทืมพอให้สะใจ ไม่โป้งป้างง่ายเหมือนตอนนี้ ไม่เคยมีแผล ถ้ามอมแมมกลับบ้าน ก็บอกแม่ว่าเล่น บาส แต่จริงๆ ไปล่อกะเขามา แต่มีวันนึง โดนฟันที่แขน มันเอาไม้บรรทัดเหล็กไปฝนให้เป็นมีจ แผลไใ่ใหญ่ครับ ยาวนิ้วเดียว ไม่ลึก ครูพาไปเย็บ ร้องไห้ตลอดทาง เพราะไม่รู้จะตอบแม่ว่ายังไง เจ็บแผลไม่น่กลัวเท่าต้องเห็นสีหน้าแม่ ตอนที่รู้ว่า ส่งลูกไปเรียน ดันไปตีรันฟันแทง สีหน้าคงผิดหวัว เสียใจในตัวกูแน่ๆ แต่ตอนนั้น ใช้วิธี ตัดไม้ข่มนาม แกล้งบอกว่า เรียนวิชาเลือกเสรี เรียนดัดเหล็ก พลาด เหล็กบาด แกก็ด่าไปตามเรื่อง ก็เริ่มชิน ขนาดเรื่องดีๆ แกยังบ่น เรื่องไม่ดี จะคาดหวังอะไร คิดแบบนั้นณ ตอนนั้นะนะ ช่วงปิดเทอม ม5 จะขึ้น ม6 ติดยาหนักมาก เพื่อนขาย เราซื้อได้ถูก แม่เป็นเท้าแชร์ กะพวกแม่ค้าในตลาดแหละ ลักตังค์ทุกวัน 500 ขั้นต่ำ ซื้อยาดูดวันละเป็น 10 เม็ด ตอนนั้น บอกตรงๆวา แพ้ ทุกๆเหตุผลในด้านดี แพ้ความอยากยา ทุกความคิดคือ กูต้องมียาสูบ แต่กลับบ้านทุกวันนะ ไม่เคยไปค้างบ้านใคร หรือเที่ยวไม่กลับบ้าน บอกได้คำเดียวว่า ถ้าผมเห็นเด็กวัยรุ่น ทำตัวเหมือนผมตอนนั้นนะครับ ผมคงด่าว่า ไอ้เชี่ยนี่โครตจัง.. ร่างกายโทรม เริ่มเถียงแม่ ใครเตือนมีรึจะฟัง พอมาถึงตอนนีุ้ถึงได้รู้ว่า คางคก ถ้าเลือดหัวไม่ออก มันไม่รู้สึกจริงๆ คน ถ้ามันไม่เสียของรักไป มีนไม่เคยคิดจะเสียใจ เสียดาย ใครห้ามอะไร บอกอะไรก็ไใม่เชื่อ ต้องเจอหละ เองจริงๆ เด๋วก็ค่อยอ่านไปแล้วจะเข้าใจนะครับ เปนมาจน ม6 ตอนนี้ ทิ้งเรียนเลย จากผลการเรียนไม่เคยตก เกรดตกเหลือแค่ 2 ปลายๆ แม่เสียใจรู้เลย ในใจตอนนั้นยังจังไรคิดว่าไงรู้ปะ สมน้ำหน้า ทีตอนกูสอบได้ที่ 1 ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย พอเกรดตกจะมาเสียใจ นี่ื ความจังไรในวัยรุ่นของผม ความหลงว่าสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ผิด ทืำให้ตอนนั้น ไม่รู้สึกผิด เลวร้า่ยสุด อีก 2 เดือนจะจบ ม6 โดนไล่ออก เรื่องต่อยกะเขานี่แหละ แต่เสือกไปมีเรื่องกะสารวัตร ของ ตำบลการุ้ง มีรึลูกยายรานขายผักจะได้ความบุติธรรม ตอนนั้นคิดงั้น เคชะบุญ ที่ครูเขาเมตตา พาไปฝากให้จบที่ รร หนองขาหย่างวิทยา ตอนนั้น โดนไล่ออก 2 คน ผม กับไอ้แกละ ส่วนไอ้จิ๋มรอด ผมคิดไงรุ้ปะ ควาย กูสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนตั้งเท่าไหร่ แม่งไล่กูออก แต่ไม่ดูเลยว่า โดนทัณบนมากี่หนแล้ว คงสุดๆแล้วจริงๆแหละ แต่ตอนนั้น ไม่ผิดไง กูไม่ผิด อะไรงี้ อ่อ มีอีกนิด จะบอกว่า จนถึงตอนนั้น ผมยังไม่เคยมีแฟนเลยนะ จีบใครก็ไม่ติด ตอนนั้น หนังเรื่อง ม6/2 ห้องครูวารี ดังมาก มรีเสีอภูเขาขี่ แต่ หญิงที่ผมจีบ เลือกที่จะซ้อน โนวามากกว่า ยังซิง 555 และ ไปอยู่หนองขาหย่าง ก็ไปจีบหญิงอีก ชอบเขา ตอนนั้น โควต้า ม,น, มีมาที่โรงเรียน ตอนสบู่เซฟการ์ด เพิ่งดัง มันให้ทุนเด็กสอบโควต้าคณะ เทคนิคการแพทย์ สาวที่ผมจีบสอบติด ผมน่ะหรอ เอาตังค์ค่าสมัครสอบไปซื้อม้าดูดสิครับ ตอนนั้น ผมสอบติดหลายที่ ร,ร,เตรียมทหาร ผมก็ติดนะ ที่จะได้ไปเรียนนายร้อยอะ แต่เหมือนเดิม เอาตังค์ที่จะต้องเดินทางไปสอบว่ายน้ำ ทดสอบสมรรถภาพร่างกาย เหมือนเดิม ซื้อยา สุดท้ายจบ ม 6 สาวที่เราชอบมีที่เรียนแน่ๆนี่ เราต้องตาม สมัครสอบเอ็นทรานซ์ เลือกที่เดียวเลย ม,น, เรียนสายวิทย์ เเต่เลือกคณะภาษา ย้อนกลับไปเหตุการที่ผมไปแข่ง scrabble ระดับประเทศฉันใด ผลการสอบโควต้าไอ้โตก็ฉันนั้น เชี่ย เอนทรานซ์ แม่งยากกว่าโควจ้านี่หว่า โควต้าแค่แข่งกะเด็กในจังหวัด เอนทราซ์ แข่งกะคนทั้งประเทศ คนติวหนักๆบางคนยังไม่ติดเลย มีรึไอ้โตจะติด เอ็นทรานซ์ไม่ติดครับ อกหัก ต้องหยุดเรียนปีนึง แม่พาไปเลิกยาหลายที่ แต่ ผมรู้สึก ไม่เห็นมีใครทำเพือ่กูเลย กูขอทำ้เพือ่กูกูเองเหอะ อะไรกูทำแล้วมีความสุข จะให้เลิก เพือ่?? ผมกับแม่เริ่มห่างเหินกัน พูดกันน้อยลง พูดกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกัน ตอนนั้น แม่ผม ได้กิจการก๋วยเตี๋ยว จากคนที่แม่เป็นลูกจ้างตอนที่ผมเด็๋กๆแล้ว แต่ผม ไม่ย้ายตามมา แม่กะน้องมาอยู่ที่ร้านแล้ว ผมขออยู่แพ สา่วนตัวดี ไม่ห่านกันครับ ผมขึ้นท่ามา เดินแค่ 200 เมตรก็ถึงร้านแล้ว พอไม่คุยกับแม่ ก็เริ่มไม่มีเงิน ไม่มียา แต่ก็มามาเรื่อย ๆ แค่ไม่ได้เท่าทีีต้องการเหมือนเคยนะครับ
ใครที่อ่านแล้วคิดว่าผมเหี้ย ยังครับ ยังไม่ใช่ จุดพีคของผม ขอเป็นตอนถัดๆไปนะครับ ที่ผมเอามาเล่า คือ ความจริง คือ ถ้าจะต้องโกหก เพื่อสร้างภาพดูดี ผมโกหกใครก็ได้ แต่สิ่งที่ผมเล่า คือสิ่งที่เกิดกับผม ณ ช่วงนึงของชีวิต แล้วสุดท้าย ท่านคงเข้าใจ และเตี่ย กับลูกสาวผม คงได้รับรู้ว่าความรู้สึกผมจริงๆแล้วคืออะไร และทำไม เพราะ เผื่อวันนึง ผมไม่มีโอกาสเล่าให้ฟังด้วยตัวเอง
towen1
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481010 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Intro)
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481023 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Chapter 1 )
http://www.soccersuck.com/boards/topic/1481077 เผื่อวันนึงไม่มีโอกาสได้บอก Don't forget me ( Chapter 2 )

ผมติดตามมาตั้งแต่สองตอนแรกนะครับ ชอบครับ ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร

ข้อเสนอแนะ อยากให้ช่วย เว้นวรรค ให้อ่านง่ายหน่อยครับ

และนำสองตอนที่ลงไปแล้วแชร์ลิงค์ด้วยครับ คนที่มาอ่านทีหลังจะได้ปะติดปะต่อถูก

ปล.ผมว่าคุณเป็นคนใช้ภาษาง่ายๆเล่าเรื่องได้สนุกดีครับ

ผมแนะนำให้อ่านนะ มันจะมีบางสิ่งที่เตือนใจและมีประโยชน์กับใครได้บ้างไม่มากก็น้อย

ถึง จขกท ผมรับฟังคุณอยู่นะครับ ขอเป็นกำลังใจคุณด้วยนะ

ประโยคนี้ "แพ้ทุกอย่างที่เป็นเหตุผลด้านดี"

คำ ๆ นี้มันจริงอย่างที่สุดในวันนั้น

วันที่ผมเป็นแค่ไอ้ขี้ยาคนนึง วันที่ผมรับรู้ถึงความน่าสมเพชของตัวเอง วันที่ผมไม่เหลือคุณค่าใดๆในตัวเองสักนิดเดียว