................บทที่ 2 วัยเด็กตอนปลายที่หายไป กับ เข้าสู่วัยรุ่นแบบไร้หางเสือ


.................. พอจบ ประถม เข้ามัธยม ในใจผมอยากเรียนที่ ร.ร. ประจำจังหวัด อุทัยวิทยาคม อ.ท.ว. มั่นใจว่า สอบเข้าได้แน่ๆ แม้จะไม่ได้ห้องคิง แต่ยังไง ต้องติด แต่ปรากฏว่า ตอนนั้น เนื่องจากเราเปฦ็นเด็กที่เก่งที่สุกจากวัดหลวง พวกบรรดาโรงเรียนรองๆลั้งมาก้อจะมาเกณฑ์เด็กพวกนี้เข้าโรงเรียน โดยผ่านทางผู้ปกครอง ตอนนั้น แม่ผม เปนแม่ค้าขายผักในตลาดสด เห็นอาจารย์ท่านนั้น มานั่งึุยกะแม่ ตอนแรกก้อไม่รุ้ มารุ้ทีหลังว่า มาเสนอชุดนักเเรียน 1ชุด กะหนังสือ ไม่ต้องซื้อ ยืมเรียนเอา แล้วยกว่า ที่ อ.ท.ว. เสียค่าเรียนแพง สรุป ผมต้องจำใจไป เรียนที่ พุทธมงคลวิทยา โดยสอบเข้าได้อันดับที่ 4 เริ่มรู้และเข้าใจว่า สังคมมีวรรณะ เก่งอย่างเดียวไม่ได้ ต้องมีการสนับสนุนจากครอบครัว เพราะ คนที่สอบได้ที่ 1 - 3 คือ เด็กที่จบมาจาก อนุบาลเมืองอุทัยธานี และ 2 ใน 3 เป็นหลานอาจารย์ที่โรงเรียนที่สอบเข้า ได้เรียนพิเศษ ไม่ต้องทำอะไร เรียนอย่างเดียว ซึ่งในบทเเรก จะเห็นว่า ผมต้องช่วยที่บ้านตั้งแต่เช้ามืด แถมตอนนี้ต้องช่วยเก็บร้านขายผักอีก รับจ้างพายเรือ ไปเก็บปี้บเศษอาหารมาให้ลุงเลี้ยงปลาแรดในกระชัง เรียนพิเศษไม่ต้องพูดถึง ตอนนั้น เนื่องจากเป็นเด็กเรียน ผมสอบได้ที่ 3 บ้าง 4 บ้าง แต่เกรดผม 4 ทุกวิชา ยกเว้นพละ ไม่เป็นเลยเรื่องกีฬา

...................................ผมจึงมีเพื่อนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ก้อเด็กๆไม่คิดไร เพราะจำคำพูดจากอาจารย์แนะแนวว่า ถ้าวันนี้เราจน เราต้องตั้งใจเรียน เพื่อเป็นคนดี จะได้มีงานดีๆ เงินมาทำให้เราและครอบครัีวดีขึ้น ตอนนั้น ผมชอบผู้หญิงคนนึง เปนคนที่สอบได้ที่ 2 เป็นหลานอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน เธอชื่ีออ้อม อุบลวรรณา เกษตรเอี่ยม ตอนนี้เป็นอาจารย์ที่ ม.ช. ชอบเขา แต่ไม่กล้าคุย ไม่กล้าบอกเขา เพื่อนผู้ชายในห้องพอรู้ ก็ล้อ ว่าผมจน ไม่ดูสารรูปตัวเอง จำคำนี้ได้เลย ลูกใครเหล่าเต้า ลูกอีเน่าขายผัก ณ ตอนนั้น อาย แต่ไม่รู้จะเถียงยังไง นั่น นิ่งทำให้เสียงของอาจารย์แนะแนว ยิ่งฝังลึกลงในใจของผม ผมต้องทไให้ได้ ต้องตั้งใจเรียน กูจะไปเปลี่บนสีผิว ตอนนั้น ไมเคิล แจ๊คสัน เพิ่งขาวใหม่ๆ กูต้องทำให้ได้ ประมาณนั้น

............................... ทุกครั้ง เหมือนเดิม เอาใบผลการเรียนมาให้แม่ดู ในใจ หวังแค่เขายิ้ม ภูมิใจเราก็พอ แต่ กลับกลายเป็นเสียงด่า กูไม่มีเวลา เกรด 4 มึงมันได้แล้วได้ตังค์ไหม ลูกคนอื่น แค่สอบได้เลขตัวเดียว เขาได้รถบังคับ ได้จักรยานใหม่ เราไม่ได้ไม่เป็นไีร แค่ขอให้คนทีีผมรักที่สุด แสดงให้ผมรู้ทีว่า เขาภูมิใจที่มีผมเป็นลูก วนเวียนอยุ่กับ คำพูดอาจารย์แนะแนว ความต้องการให้แม่ภูมิใจ และความรักแบบเด็กๆ 3 ปี ไม่เคยบอกแม่ว่า แม่ แม่ไม่ภูมิใจเลยหรอ ที่หนูเป็นแบบนี้ ไม่เคยบอกอ้อมว่า อ้อม เรารักเธอนะ เธออย่ารังเกียจเราได้ไหม ไม่ต้องเห็นเราเป็นเพื่อนก็ได้ แค่ เราขออยู่แบบนี้ ไม่ทำให้อ้อมเดือดร้อน ถ้าอ้อมอายที่ลูกแม่ค้ามาชอบอ้อม อ้อมก็คิดว่าไม่มีเราในโลกก็ได้่ แค่อย่าหัวเราะ เวลาที่พวกนั้นล้อแม่เราได้ไหม เราขอแค่คนเดียว ที่เราไม่อยากให้เห็นความรู้สึกเราเป็นเรื่องตลก

.............................. วันสุดท้ายที่ จบ ม 3 ผมตัดสินใจรออ้อมที่หน้า โรงเรียน วันนั้นปัจฉิมนิเทศน์ ไม่บอกวันนี้ื คงไม่ได้บอกแล้ว แม่เธอขี่มอไซค์มานรับเธอเหมือนเคย ผมจอดจักรยานคันเก่า รอ จนเธอผ่านมา ผมวิ่งตาม และตะดกนไปว่า อ้อม เรารักเธอนะ ซึ่งก้ไม่รู้เธอได้ยินรึเปล่า ช่วงชีวิตนี้ ไม่มีเสาร์ อาทิตย์ ไม่มีแก๊งค์ วันหบุดก้อทำงาน ผมยังมั่นใจในคำสอนของอาจารย์แนะแนว จนขึ้น ม 4 ผมเรียนที่เดิม ที่เพิ่มเติมคือ เพื่อนที่เคยสนิทกันตอน มต้น ที่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง มันเสือกไว้ผมยาวได้ ตอนแรกไม่มีผล แต่ผ่านไปเทอมเดียว ผมไม่มีเพื่อนเหลือเลย พอมันผมยาว มันก็มีแฟน ผมรู้ทันทีว่า วัยเด็กกูหมดแล้ว ผมยังโดนล้อ โดนแกล้ง จนต้องปรับตัว ไปสนามตะกร้อสิวะ เพื่อนในห้องมันชอบเล่น ไปยืนนับแต้มก้อยังดี ก็ไปมีเพื่อนกลุ่มนึง เป้นเด็กครอบครับจนๆไเหมือนกัน ตอนนั้น เฮ้ย ทำไมตอนนี้มันแฮปปี้กว่าตอนเป็นเด็กดีวะ ผมเริ่มลองยาบ้า โดดเรียน แต่ผลการเรียนไม่กระทบ อาศัยหัวดี ผมยังคิดว่า แม่ง เพื่อนกู ยอมรับว่ากูเรียนเก่ง มันรักเรานี่หว่า แม่กูซะอีก ด่าซัำ แต่ในใจยังนึกถึงคำอาจารย์แนะแนวเสมอ แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้ความศรัทธาในความดีหมดไปคือ ตอน ม5 ผมสอบได้ทุน AFS ผมเลือกประเทศ อาร์เจนติน่า ตอนนั้นมีค่าสมัครสอบนะ 350บาท ผมไม่คิดจะสอบหรอก ตอนนั้น เกเร แต่ ผ.อ. เรียกไป และบอกว่าค่าสมัครสอบ เด็วเอาทุนการศึกษาไป 500 แลเ้วสมัครสอบนะ นิพนธ์ ถ้าเธอสอบติด แล้วมีค่าใช้จ่ายไม่เกินสองหมื่น เด๋วครุหาให้ ผมไม่เคยติว ดูดม้า โดดเรียน วันๆขลุกกับโตีะสนุ๊กเกอร์ แต่ผลออกว่า ผมได้อันตับ 8 ได้ไปประเทสที่เลือก 1 ปี เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน แต่มีค่าานู่นนี่นั่น และ pocket money รวมแล้ว สองหมื่น

........................ ไอ้เชี่ย กูได้ไปนี่หว่า และผลสอบ เป็นเอกสารส่งมาที่บ้าน ตอนนั้นเตี่ยทำก่อสร้าง แถวบ้าน บุรุษไปรษณีย์ไปส่ง ในใจผมพองโต กูลูกแม่ค้า แต่พวกที่ล้อกูทำได้เปล่าวะ ครั้งนี้ แม่ชมกูแน่ๆ ค่าใช้จ่ายสองหมื่น ตา่มสัญญา กูได้ไปแน่ๆ แต่........ แม่ก็ด่าประโยคเดิม แถม ผ.อ. ก็ไม่เคยพูดถึง จนมารู้หลังจากนั้น 2 เดือนว่า ผู้บริหารสถานศึกษา ได้สิทธิ์ไปทัศนศึกษาที่ประเทศที่นักเรียนเลือก 7 วันฟรี ทุกวันนี้ เงินทอน 150 ค่าสมัครสอบยังไม่ได้เลย นี่กูเป็นเครื่องมือแให้เขาไปอาร์เจนได้ในราคา 350 บาท ค..ย กูจะทำไปทำไมวะ ทำไปก็ไม่เห็นมีใครมายินดียินร้าย แถมยังมาหลอกใช้อีก เกลียด ความชื่อทุกอย่างผกผันหมด...

.
.............มีธุระครับ มีเวลา คงได้มาต่อครับ ให้จบครับ เผื่อ ไม่มีโอกาสได้บอก
towen 1

ยังไม่ได้อ่าน ตายังลายเลย

ติดตามอยู่นะท่าน

ตามอยู่ครับ

อ่านยาก แต่เขียนดีนะครับ อ่านแล้วอินไปด้วย

เห้ย น่าติดตาม ขอให้บทสรุปไปในทางที่ดีนะท่าน

เอาจริงๆมันมีจริงหรอพ่อแม่ที่ลูกทำได้ดีขนาดนี้แล้วยังด่าอะ

ตอนนั้นก็คิดน้อยใจแบบนั้นครับ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว ว่าท่านต้องคิดเรื่องการหากินเพื่อให้ผมและน้องได้มีกิน มีใช้ และได้เรียนหนังสือครับ

แต่เค้าไม่เคยชมท่านเลยจริงหรอครับ
เค้าต้องภูมิใจดิยิ่งถ้าเค้าทำงานแบบหาเงินอยากให้พวกท่านสบายต้องยิ่งดีใจป่ะลูกได้ดีจะได้ไม่เหนื่อยแบบเค้า

ใช่ครับ ความรู้สึกนี้ ผมรู้ตอนไหน เด๋วมาเล่าให้ฟังครับครับ