บทที่ 1 ชีวิตวัยเด็ก
ผมเกิดที่จังหวัดอุทัยธานี เป็นชาวแพ ในแม่น้ำสะแกกรัง แพผมอยู่ที่ท่าน้ำตลาดเลย เตี่ยกับแม่ผม มีอาชีพ แม่เป็นลูกจ้างร้านก๋วยเตี๋ยว ส่วนเตี่ย รับจ้างลับมีดให้เขียงหมูและไก่ในตลาด จะลับมีดกลางคืน ส่วนกลางวัน เป็นคนงานก่อสร้าง
เมื่อแรกเกิดเตี่ยกับแม่ ไม่มีเวลาเลี้ยง เลยให้ปู่กับย่า ซึ่งตอนนั้นขับเรือยนต์ลากดิน ซึ่งตอนนั้น เขากะลังสร้างเขื่อน หรืออะไร ที่จังหวีดสิงห์บุรี ชีวิต โตในเรือยนต์ ไม่รู้จักโทรทัศน์ เพื่อนที่มี คือย่า ขนมส่วนใหญ่จะเป็นมะพร้าวแก้วที่ย่าทำตุนไว้ให้กินบนเรือ แค่นัั้น ตอนนั้น ก็แฮปปี้นะ เพราะไม่ค่อยรุ้จักเตี่ยกับแม่เท่าไหร่ คือจำความได้ก็อยุ่กับย่าแล้ว จนกระทั่ง ต้องเข้าโรงเรียนจริงๆแหละ ถึงต้องกลับมาอยู่ที่แพตัวเอง ตอนนั้น 4 ขวบได้มั๊ง กลับมานี่ ถึงได้รุ้ว่า ตัวเองมีน้องสาวอีกคน เพิ่งเกิด จำได้ว่า โดนตีครั้งแรก เพราะ ไกวเปลให้น้อง แล้วน้องตื่น แม่ตี กลัวมาก เกิดมาไม่เคยโดนตี คิดถึงย่า ย่าไม่เคยตี ดุมั่ง แต่ไม่เคยตี
ผผเริ่มเข้าเรียนที่แรก คือ ร.ร. อุทัยวิทยาลัย เป็นโรงเรียนราษฎร์ เรียนได้เทอมนึง ก็ต้องย้าย มาเรียนอนุบาล 1 เทอม 2 ที่ ร.ร. อนุบาลเมืองอุทัยธานี ไม่รุ้เหตุผลว่าย้ายทำไม แต่ก้อไม่คิดไรมาก เพราะยังเด็กนะ แต่ เรียนที่ ร.ร. อนุบาลฯ ได้แค่อีกเทอมนึง ก็ต้องย้ายอีก แต่อันนนี้รุ้ ที่ต้องย้ายเพราะ ไม่มีตังค์จ่ายค่าอาหารกลางวัน ตอนนั้น ก็ตั้งคำถามโง่ๆ ประสาเด็กเนาะ ว่าทำไมไม่มีจ่าย ไม่รุ้ว่าความจน ความรวยคืออะไร ย้ายมาที่ พิทักษ์ศิทย์วิทยา ตอนนั้นขี้โรคมาก คอยจะบวมที่ปาก ไข่ และหนังตา เหมือนประมาณแพ้อะไรงงั้นน่ะ ตอนนั้นเริ่มรู้แล้วว่า ตัวเองจนกว่าเขา ดูจากที่เพื่อนมีสมุดสะสมภาพ ขนมโดเรม่อน กล่องละ 5 บาทที่แถมสติ้กเกอร์น่ะ เขามีกันทุกคน แต่เรา ไม่มี ขนมที่กินได้ คือ ปีโป้ กะ เซียงไฮ้ ดีหน่อยก้อ กาก้า 2 บาท มีของเล่นเเถม ก็ไม่รุ้สึกน้อยเนื้อต่ำใจนะ ไม่อิจฉาเพื่อน เพราะ ไม่มีทีวีดู เลยไม่นึกว่ามันน่าสนุก นา่าสะสมอะไรยังไง
ผมเรียนเก่งมาก จำได้ว่า มีครั้งเดียวที่สอบไม่ได้ที่ 1 คือ ป1 เทอม 1 เพราะดันบวมช่วงที่เขาสอบ มาสอบทีหลัง ได้ที่ 26 มั๊ง แต่หลังจากนั้น ที่1 ตลอด แต่ เริ่มมีความรุ้สึกไม่เข้าใจโลกจรงๆ เมื่อตอน ป3
ที่โรงเรียน จัดสัปดาห์วิทยาศาสตร์ ให้นักเรียน ทำสิ่งประดิษฐ์ ประกวดกัน ผมเอา ก้านอมยิ้ม ที่มันจะแถมใบพัด ที่เวลาเรากินอมยิ้มหมดแล้ว เอาใบพัดเสียบกะก้านที่เสียบอมยิ้ม แล้วปั่นเล่นอะ ผมเอามาเสียบมอเตอร์รถบังคับวิทยุ แล้วเอาโฟมมาทะเป็น พัดลมมือถือ ซึ่งตอนนั้น ยังไม่มีของพวกนี้หรอก ปรากฏ ผมแพ้ ได้ที่ 2 คนที่ได้ที่1 คื่อพี่ป 6 ทำที่จังคู่ตอบคำถาม ท ี่ถ้าเราจิ้มตรงกะคำตอบมันจะมีไฟขึ้นซึ่งไปจ้างเขาทำทำมา มันแพงกว่า ครูเลยจำเป็นต้องให้เขาได้ที่ 1 ไม่เข้าใจ ว่า ถ้าให้ส่งประกวด แล้ว จ้างเขาทำแล้วชนะ กูจะสู้ใครได้ นั่น น้อยใจครั้งแรกของชีวิต จนมาจบ ป 4 ย้ายอีก เหตุผลเดิมๆ ไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอม มาขึ้น ป5 ที่ รร วัดหลวงราชาวาส ตอนนั้น สบายๆ เลย อยู่กะเด็กรวยๆ เรายังสอบได้ที่ 1 เลย มาโรงเรียนวัด ไม่มีคู่แข่ง ทุกครั้ง ที่ใบ ร.บ. ออก จะเอาไปอวดแม่ แม่หนูสอบได้ที่1 นะ แต่ ไม่มีสักครั้ง ที่แม่จะชมในสิ่งที่เราเอามาให้ดู ไม่เคยมีแววตาที่ภูมิใจในสิ่งที่เราตั้งใจเรียน ซึ่งตอนนั้น ลำบากมาก ผมต้องตื่น ตี4 เพื่อเอามีดที่เตี่ยลับเสร็จไปส่งตามเขียงหมู กลับมา ก็แต่งตัวไปโรงเรียน การที่ผมเป็นเด็กตั้งใจเรียน จึงมองเรื่องที่เพื่อนผู้ชายทำในเวลาว่างเช่น อ๋อยต๊อก เล่นวอลเล่ย์ เขี่ยไพ่ เป็นเรื่องไร้สาระ ผมไม่มีเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่ได้คิดไร เพราะไม่ใส่ใจ จนก่อนจะจบ ป6 ทั้งผลงานที่เป็นตัวแทนไปสอบแข่งขันระดับจังหวัด ผมฟาดมาทุกวิชา เป็นเด็กดี ยังไง ใบประกาศเกียรติคุณ ผมได้แน่ๆ แต่..........
เพราะเราไม่มีเพื่อนที่เป็นแกงค์ๆอย่างเขา เลยโดนแกล้ง ก็ไม่เคยสู้ใครนะ หนี จบ แต่มีวันนึง อยู่ดี เราโดนตบหัว ไม่รู้ตัว โกรธ แต่สุ้คนไม่เป็น กัด กัดจนเพื่อนเล็บหลุด เป็นเรื่องราว สรุป ใบประกาศเกียรติคุณ ไม่ได้ สิ่งที่ทำมาทั้งหมด ไม่เหลือเลย ไม่กล้าเล่าให้แม่ฟัง กลัวแม่ผิดหวัง ด่าอีก ที่เล่ามา คือความรู้สึก ณ ขณะนั้นนะครับ ซึ่งตอนนี้ ก็พอเข้าใจทุกๆอย่าง ขอจบ เรื่องราวใน chapter1 ไว้แค่นี้ครับ ถ้าผมมรเวลา จะมาโพสต์ไว้ เผื่อวันนึง ไม่มีโอกาสได้บอกครับ
towen1

ประสบการณ์จริงป่ะครับท่าน อ่านเพลินเลย.....

จริงครับ ชีวิตผมเอง

อ่านแล้ว เพลิน นึกภาพวัยเด็กตาม