แบบไหนแย่กว่ากันฮะสำหรับท่าน

1.พ่อแม่ที่อวยลูกเกินจริง คือลูกไม่ได้เก่งไม่ได้ดีขนาดนั้นแต่อวยเกินจริงไปเยอะว่าลูกนี่เก่งมากทำถูกต้องเสมอ

2.พ่อแม่ที่ดูถูกลูกเกินจริง คือคิดว่าลูกนี่กากโง่มาก แต่ความจริงลูกไม่ได้กากขนาดนั้น

ขอระบายเล็กๆครับ

ผมโตมาในการ โดนดูถูก จากพ่อ ตัวเอง

ผมตั้งแต่ประถม ผมสอบได้ที่ 1 เกือบตลอด คะแนน 90+ 95+ ทุกวิชา ทอป 10 ของโรงเรียน ตอนประถม

ได้คะแนนวัดวิชาการระดับประเทศวิชาสังคม และ เลข อันดับทอป 1-3 บ่อยๆ

แต่พ่อผม ไม่เคยชม และปากบอกว่า ในตระกูล เค้าเป็นหมอเป็นทนายกันหมด เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ บ้านแกทำได้ทุกคน

ผมด้วยความเป็นเด็กก็ไม่คิดไรมาก แต่นานวันเข้า มันรู้สึก ตายด้านแบบแปลกๆ

แล้ววันนึง มันก็มีอารมแบบประมาณว่า เอ้างั้นกุ จะทำไปเพื่ออะไร เรียนดีๆไปเพื่ออะไร

คือไม่ได้ต้องการคำชมจากพ่อแม่หรอก แต่ คืออยากได้สิ่งที่มันชี้ปที่ปลายอุโมงว่า

เออ ทำแบบนี้ต่อไปนะมันดีแล้ว มันจะทำให้ชีวิตภายภาคหน้า จะสบายแบบนี้ๆ บลาๆๆ

จนขึ้น ม.ต้น ชายล้วน เทอมแรกผมเริ่มจะไม่เอาอะไรแล้ว เรื่องเรียน จนเกรดได้แค่ 3.5

ผมโดนด่ายับเลย แถมตีผมด้วย ผมก็ได้แต่คิดว่าจะเรียนไปเพื่ออะไรละ ยังไม่รู้เลยว่าเราเรียนไปทำไม

แล้วพอกับการแนะแนว ที่ห่วยแตกของระบบการศึกษาไทย จนสุดท้าย ผมจบมหาลัยถึงรู้ว่าตัวเองอยากเป็นและอยากทำอะไร

ทั้งครอบครัวที่เลี้ยงมาแบบแปลกๆ จะว่าพ่อผมดีไหม ก็ดีดีทุกอย่าง แบบอย่างพ่อที่เตรียมพร้อมคนนึงเลย แต่แกชอบดูถูกลูกตัวเองคือผมนั้นแหละ แกเคยพูดกับแม่ว่า ผมไม่มีทางเรียนจบมหาลัย ผมแค่ไปเที่ยวเล่นกรุงเทพแค่นั้น

สุดท้ายผมเรียนจบ ...

ก็เข้าใจพ่อแกนะ แกโดน ปู่ ทารุนในวัยเด็กด้วยส่วนนึง ปู่เมาเหล้า เสียไพ่ แพ้สนุกเกอร์ ลากพ่อผม ออกจากใต้เตียง แล้วหวดด้วยไม้หน้าสาม จนพ่อผมในวัย เพียงแค่ 5-6 ขวบ (ลูกคนสุดท้อง) ต้องหนีออกจากบ้าน เป้นบางครั้ง
พ่อผมเป้นลุกคนสุดท้อง โดนปู่ หาว่า เกิดมาแล้วทำให้บ้านจนลง

ก็เข้าใจแกนะ แต่ก็แอบเสียดาย กว่าผมจะคิดได้ ด้วยตัวเอง มันก็เสียเวลาไปเยอะ

ถ้าพ่อ ผม แก เข้าใจอะไรสักนิดนึง เอาใจใส่ผม ในเรื่องที่สมควรสักนิด ผมไม่ได้จะกล่าวโทษแกนะ

แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก มันมีน้อยคนที่จะคิดได้ตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องอาศัย ครอบครัวนี้แหละสั่งสอนชี้นำ

แต่ก็ดีหน่อยพอผมจบมหาลัยได้ แก ทำตัวคนละแบบกับตอนผมเด็กๆเลย แกบอก ผมคิดได้แล้ว ผมก็ได้แต่เอ้า !!!

ก็กลายเป็นสนิทกับพ่อ หลังจากผมจบมหาลัย

แต่ก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เพราะพ่อผมก็จากไปแล้วตั้งแต่ผม 30 ต้นๆ ได้สนิทกัน เปิดใจคุยกันทุกเรื่อง ในเวลาสั้นๆเอง

ผมว่าพ่อแม่ดูถูกลูกแย่กว่านะ เพราะทำให้เด็กรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่ามาก
แล้วยากมากกว่าลูกจะผ่านช่วงเวลาที่อยู่กับพ่อแม่ได้ต่อให้เก่งแค่ไหน ต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งมากด้วย

กลับกันพ่อแม่อวยลูกมากๆแต่พออยู่ในสังคมจริงผมว่าน้อยคนที่จะไม่รู้ตัวเอง
หรือต่อให้ไม่รู้อย่างน้อยก็ยังมีความมั่นใจนับถือในตัวเองพอสมควร

แย่พอๆกัน

อวย รู้ค่าพลังลูก
ดูถูก ไม่รู้ค่าพลังลูก

ผมว่าส่วนใหญ่พ่อแม่ก็มักจะอวยลูกกันเป็นปกตินะ ลองดูครอบครัวที่มีเด็กๆ มักจะได้ยินคำว่า เก่งมากลูกบ่อยๆ

แย่มากทั้งคู่ ฝ่ายนึงทำให้ลูกมั่นใจเกินไป อีกฝ่ายทำให้ลูกขาดความมั่นใจ

อวยดีกว่า คนที่ไปได้ดีในชีวิต ส่วนใหญ่ต้องมั่นใจกว่าความสามารถที่มี จะกล้าเสี่ยง กล้าลอง กรณีตรงกันข้ามถึงจะเก่งแต่ไม่มั่นในสุดท้ายก็ไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าลองผิดลองถูก

อันนี้ขอจำกัดถึงเริ่องดีๆนะ แบบเก่งมากลูก พวกอวยไม่ลืมหูลืมตา ลูกฉันเป็นคนดีนี่ไม่ใช่

พ่อแม่อวยเกินจริงยังมีพลังบวก เด่วซักวันเด็กคนนั้นก็รู้ตัวเองว่าทำนู้นทำนี่ไม่ได้


แต่ไอดูถูกลูกตัวเองนิ ไม่อยากใช้คำว่าเป็นพ่อแม่หรือครอบครัวแล้วอะ เข้าขั้นเชี่ยเกิน

แล้วแต่เคส​ แล้วแต่คน​ ถ้าลูกเก่งแต่ไม่อวย​ สุดท้ายลูกก็เก่งอยู่ดี​ แต่ถ้าลูกกากแล้วอวยว่าเก่ง​ ก็ไปดูน้องไนซ์ได้เลย

อยู่ที่ลูก กับสังคมรอบตัวด้วยครับ ในยุคที่พ่อแม่ต่างทำงานหาเงิน พ่อแม่นี่แทบจะเป็นวงสังคมลำดับสองหรือสามของลูกเลย

ขั้นกำลังดีของอวยคือ ชื่นชมเมื่อทำดี
ขั้นกำลังดีของดูถูกก็คือ ชี้จุดให้ปรับปรุง

บอกยากว่าอันไหนแย่กว่าอันไหนเพราะตัวลูกกับสังคมลูก มีผลหักล้างพ่อแม่สูงมาก ๆ ครับ เว้นแต่จะ homeschool และพ่อและ/หรือแม่อยู่ด้วยตลอด

ขอระบายเล็กๆครับ

ผมโตมาในการ โดนดูถูก จากพ่อ ตัวเอง

ผมตั้งแต่ประถม ผมสอบได้ที่ 1 เกือบตลอด คะแนน 90+ 95+ ทุกวิชา ทอป 10 ของโรงเรียน ตอนประถม

ได้คะแนนวัดวิชาการระดับประเทศวิชาสังคม และ เลข อันดับทอป 1-3 บ่อยๆ

แต่พ่อผม ไม่เคยชม และปากบอกว่า ในตระกูล เค้าเป็นหมอเป็นทนายกันหมด เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ บ้านแกทำได้ทุกคน

ผมด้วยความเป็นเด็กก็ไม่คิดไรมาก แต่นานวันเข้า มันรู้สึก ตายด้านแบบแปลกๆ

แล้ววันนึง มันก็มีอารมแบบประมาณว่า เอ้างั้นกุ จะทำไปเพื่ออะไร เรียนดีๆไปเพื่ออะไร

คือไม่ได้ต้องการคำชมจากพ่อแม่หรอก แต่ คืออยากได้สิ่งที่มันชี้ปที่ปลายอุโมงว่า

เออ ทำแบบนี้ต่อไปนะมันดีแล้ว มันจะทำให้ชีวิตภายภาคหน้า จะสบายแบบนี้ๆ บลาๆๆ

จนขึ้น ม.ต้น ชายล้วน เทอมแรกผมเริ่มจะไม่เอาอะไรแล้ว เรื่องเรียน จนเกรดได้แค่ 3.5

ผมโดนด่ายับเลย แถมตีผมด้วย ผมก็ได้แต่คิดว่าจะเรียนไปเพื่ออะไรละ ยังไม่รู้เลยว่าเราเรียนไปทำไม

แล้วพอกับการแนะแนว ที่ห่วยแตกของระบบการศึกษาไทย จนสุดท้าย ผมจบมหาลัยถึงรู้ว่าตัวเองอยากเป็นและอยากทำอะไร

ทั้งครอบครัวที่เลี้ยงมาแบบแปลกๆ จะว่าพ่อผมดีไหม ก็ดีดีทุกอย่าง แบบอย่างพ่อที่เตรียมพร้อมคนนึงเลย แต่แกชอบดูถูกลูกตัวเองคือผมนั้นแหละ แกเคยพูดกับแม่ว่า ผมไม่มีทางเรียนจบมหาลัย ผมแค่ไปเที่ยวเล่นกรุงเทพแค่นั้น

สุดท้ายผมเรียนจบ ...

ก็เข้าใจพ่อแกนะ แกโดน ปู่ ทารุนในวัยเด็กด้วยส่วนนึง ปู่เมาเหล้า เสียไพ่ แพ้สนุกเกอร์ ลากพ่อผม ออกจากใต้เตียง แล้วหวดด้วยไม้หน้าสาม จนพ่อผมในวัย เพียงแค่ 5-6 ขวบ (ลูกคนสุดท้อง) ต้องหนีออกจากบ้าน เป้นบางครั้ง
พ่อผมเป้นลุกคนสุดท้อง โดนปู่ หาว่า เกิดมาแล้วทำให้บ้านจนลง

ก็เข้าใจแกนะ แต่ก็แอบเสียดาย กว่าผมจะคิดได้ ด้วยตัวเอง มันก็เสียเวลาไปเยอะ

ถ้าพ่อ ผม แก เข้าใจอะไรสักนิดนึง เอาใจใส่ผม ในเรื่องที่สมควรสักนิด ผมไม่ได้จะกล่าวโทษแกนะ

แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก มันมีน้อยคนที่จะคิดได้ตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องอาศัย ครอบครัวนี้แหละสั่งสอนชี้นำ

แต่ก็ดีหน่อยพอผมจบมหาลัยได้ แก ทำตัวคนละแบบกับตอนผมเด็กๆเลย แกบอก ผมคิดได้แล้ว ผมก็ได้แต่เอ้า !!!

ก็กลายเป็นสนิทกับพ่อ หลังจากผมจบมหาลัย

แต่ก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เพราะพ่อผมก็จากไปแล้วตั้งแต่ผม 30 ต้นๆ ได้สนิทกัน เปิดใจคุยกันทุกเรื่อง ในเวลาสั้นๆเอง

อวย อย่างน้อยก็ทำให้ลูกกล้าใช้ชีวิต โตมาลูกส่วนมากจะรู้เองว่าพ่อแม่อวย ก็เพราะนั่นคือพ่อแม่

ดูถูก ทำให้โตมาขาดความเชื่อมั่น กลัวโลก มีปม รู้สึกไร้ค่า อันนี้แย่กว่ากันเยอะ ถ้าแก้ปมไม่ได้นี่คือผลเสียตลอดชีวิต มันไม่ควรมีไม่ว่าในความสัมพันธ์แบบไหนก็ตาม

น้ากำลังชอบน้องโก๊ะตาทิพย์เลย

ผมว่าดูถูกนะ มันบั่นทอนกำลังใจลูกมากกว่า แฟนผมชอบโดน พ่อแม่ เปรียบเทียบประจำ สมัยก่อนบ้านแฟนรวยแล้วล้มละลาย ทุกวันนี้ชอบเปรียบเทียบลูกตัวเอง กับลูกคนงานบางคนที่เค้าได้ดี นี่ก็สวนกับพ่อแฟนตลอดว่า เราเพิ่งเริ่มกลับมา จังหวะชีวิตคนเราไม่เท่ากัน เราอาจโตช้ากว่า แต่สุดท้ายก็โตเหมือนกัน บางทีก็หมัน พ่อแม่แฟน เหมือนกัน แต่ก็เคารพอยู่5555 ทุกวันนี้แบกกะแฟน สองคน เค้าเลยมีปากเสียงมากไม่ได้

คนที่มั่นใจในตัวเองถึงจะมากเกินไปก็ยังดีกว่าคนที่เสียความมั่นใจในตัวเองแน่ๆอะ แบบหลังคือฟื้นฟูสภาพจิตใจยากมาก

( แค่ในมุมสังคมอาจจะหมั่นไส้คนแบบแรกมากกว่า )

อวยยังพอเอาลงได้ตอนโต

แต่ Trauma รักษายากกว่ามาก บางคนติดไปตลอดชีวิต