ขอระบายเล็กๆครับ

ผมโตมาในการ โดนดูถูก จากพ่อ ตัวเอง

ผมตั้งแต่ประถม ผมสอบได้ที่ 1 เกือบตลอด คะแนน 90+ 95+ ทุกวิชา ทอป 10 ของโรงเรียน ตอนประถม

ได้คะแนนวัดวิชาการระดับประเทศวิชาสังคม และ เลข อันดับทอป 1-3 บ่อยๆ

แต่พ่อผม ไม่เคยชม และปากบอกว่า ในตระกูล เค้าเป็นหมอเป็นทนายกันหมด เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ บ้านแกทำได้ทุกคน

ผมด้วยความเป็นเด็กก็ไม่คิดไรมาก แต่นานวันเข้า มันรู้สึก ตายด้านแบบแปลกๆ

แล้ววันนึง มันก็มีอารมแบบประมาณว่า เอ้างั้นกุ จะทำไปเพื่ออะไร เรียนดีๆไปเพื่ออะไร

คือไม่ได้ต้องการคำชมจากพ่อแม่หรอก แต่ คืออยากได้สิ่งที่มันชี้ปที่ปลายอุโมงว่า

เออ ทำแบบนี้ต่อไปนะมันดีแล้ว มันจะทำให้ชีวิตภายภาคหน้า จะสบายแบบนี้ๆ บลาๆๆ

จนขึ้น ม.ต้น ชายล้วน เทอมแรกผมเริ่มจะไม่เอาอะไรแล้ว เรื่องเรียน จนเกรดได้แค่ 3.5

ผมโดนด่ายับเลย แถมตีผมด้วย ผมก็ได้แต่คิดว่าจะเรียนไปเพื่ออะไรละ ยังไม่รู้เลยว่าเราเรียนไปทำไม

แล้วพอกับการแนะแนว ที่ห่วยแตกของระบบการศึกษาไทย จนสุดท้าย ผมจบมหาลัยถึงรู้ว่าตัวเองอยากเป็นและอยากทำอะไร

ทั้งครอบครัวที่เลี้ยงมาแบบแปลกๆ จะว่าพ่อผมดีไหม ก็ดีดีทุกอย่าง แบบอย่างพ่อที่เตรียมพร้อมคนนึงเลย แต่แกชอบดูถูกลูกตัวเองคือผมนั้นแหละ แกเคยพูดกับแม่ว่า ผมไม่มีทางเรียนจบมหาลัย ผมแค่ไปเที่ยวเล่นกรุงเทพแค่นั้น

สุดท้ายผมเรียนจบ ...

ก็เข้าใจพ่อแกนะ แกโดน ปู่ ทารุนในวัยเด็กด้วยส่วนนึง ปู่เมาเหล้า เสียไพ่ แพ้สนุกเกอร์ ลากพ่อผม ออกจากใต้เตียง แล้วหวดด้วยไม้หน้าสาม จนพ่อผมในวัย เพียงแค่ 5-6 ขวบ (ลูกคนสุดท้อง) ต้องหนีออกจากบ้าน เป้นบางครั้ง
พ่อผมเป้นลุกคนสุดท้อง โดนปู่ หาว่า เกิดมาแล้วทำให้บ้านจนลง

ก็เข้าใจแกนะ แต่ก็แอบเสียดาย กว่าผมจะคิดได้ ด้วยตัวเอง มันก็เสียเวลาไปเยอะ

ถ้าพ่อ ผม แก เข้าใจอะไรสักนิดนึง เอาใจใส่ผม ในเรื่องที่สมควรสักนิด ผมไม่ได้จะกล่าวโทษแกนะ

แต่ตอนนั้นผมยังเด็ก มันมีน้อยคนที่จะคิดได้ตั้งแต่เด็ก มันก็ต้องอาศัย ครอบครัวนี้แหละสั่งสอนชี้นำ

แต่ก็ดีหน่อยพอผมจบมหาลัยได้ แก ทำตัวคนละแบบกับตอนผมเด็กๆเลย แกบอก ผมคิดได้แล้ว ผมก็ได้แต่เอ้า !!!

ก็กลายเป็นสนิทกับพ่อ หลังจากผมจบมหาลัย

แต่ก็ได้แค่ช่วงเวลาสั้นๆ เพราะพ่อผมก็จากไปแล้วตั้งแต่ผม 30 ต้นๆ ได้สนิทกัน เปิดใจคุยกันทุกเรื่อง ในเวลาสั้นๆเอง