ต้องถามนิดนึงตอนวันเกิดเขาตั้งแต่เด็กท่านจัดการยังไง จักงานให้ไหม ซื้อของขวัญหรืออะไรให้ไหม ให้ความสำคัญทุกๆปีไหม

เรื่องพวกนี้มันส่งผลนะตั้งแต่เล็กจนโต เลยต้องถามก่อนว่าท่านทำอย่างไร

เป็นไปตามวัยครับ เด็กวัยรุ่น จะมีความรู้สึกว่า ตัวเองโตแล้ว อยากจะเป็นอิสระ อยากจะได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ ไม่ได้แปลว่า เขาจะไม่รักครอบครัวนะครับ เขาแค่รู้ว่า ยังไงมีครอบครัวซัพพอร์ตอยู่เบื้องหลังอยู่แล้ว ดังนั้น จึงให้ความสนใจไปกับเพื่อนมากกว่า

ดังนั้น สิ่งที่เราทำได้ คือ ดูอยู่ไม่ห่างจนเกินไป อย่างห่วงๆ ชวนลูกคุยสบายๆ เหมือน ลูกเป็นเพื่อน จะได้เก็บข้อมูลได้ ว่าลูกคบเพื่อนโอเคไหม อยู่ที่โรงเรียนมีความสุขหรือเปล่า มีใครบูลลี่ด้วยไหม

กฏ กติกา มีได้ แต่ใช้หลักการพบกันครึ่งทาง เช่น ถ้ามีลูกสาว ไปเที่ยวกับเพื่อนได้ แต่ไม่ควรเกิน 2 ทุ่ม พ่อไม่อยากให้กลับดึก เพราะ มันเปลี่ยว เป็นต้น

จะปวดหัวกับวัยรุ่นหน่อย เพราะ เป็นวัยที่จะค่อนข้างดื้อ ก็เหมือนเราตอนวัยรุ่นน่ะแหละ

พูดในฐานะ คนที่ "เป็นลูก" แบบที่ลูกท่านกำลังเป็น

อาจจะมีหลายคนที่เป็นตามท่านอื่นๆ บอกเป็นตามวัย

แต่สำหรับผม ที่เป็นแบบนี้ ให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าคนในครอบครัว พวกของขวัญอะไรเอย กับเพื่อนที่จะจริงจังมากเหมือนกัน กับที่บ้านไม่มีเลย วันเกิดเพื่อนในกลุ่มจำได้แทบหมด พ่อแม่ผมยังแทบจำไม่ได้เลย

ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ก็ยังเป็นครับ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับวัยอย่างเดียวเลย (อายุผม เอาเป็นว่าเลยวัยรุ่นมาไกลครับ) ใครจะเรียกผมลูกอกตัญญู ผมก็ยอมรับครับ ไม่เถียงเลยซักคำ


แต่อยากเล่าให้ฟังในมุมว่า ถ้าลูกท่านเป็นแบบผม ละท่านไม่อยากให้เป็นแบบนี้อะไร คือสาเหตุ

คนที่เราสนิทด้วย หรือคนที่เราให้ความสำคัญ ง่ายๆคือคนที่เราคุยด้วยได้ หรืออย่างน้อยก็ยังสบายใจที่จะอยู่ด้วย สำหรับผมตั้งแต่เด็กมันมีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ไม่สามารถคุยกับพ่อแม่ได้ หรือไม่สนิทใจที่จะคุยหรืออยู่ด้วย

ถ้าอยากให้ลูกให้ความสำคัญ การพูดการสอนช่วยได้ไม่มากครับ(สำหรับผม ไม่ยิ่งผลักออก) ผมซึ่งเจอมาตลอด และเข้าใจนะครับในมุมนั้น แต่สิ่งที่ผมทำ ก็คือทำตามหน้าที่ แต่ผมว่าท่านคงอยากได้สิ่งนั้นจากลูกทำให้เองมากกว่า ไปบอกให้ลูกทำ

ตอนนี้อย่างน้อยลูกก็ยังให้ท่านพาไปซื้อ ลูกก็ยังแชร์กับท่านอยู่ แนะนำว่าซัพพอร์ตไปเรื่อยๆครับ เป็นเพื่อนให้ลูกให้ได้ ให้เพื่อนลูกเหมือนเพิื่อนเรา ให้เราอยู่ในวงจรที่ลูกคิดว่าเป็นส่วนนึงในชีวิต ส่วนช่วยในการคิด ในการคุยในการปรึกษา อย่าผลักลูกไปหาเพื่อน จงเป็นเพื่อนที่ลูกพึ่งได้ที่สุด ไม่งั้นจะยากในการดึงลูกกลับมามากๆครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

อ่านกระทู้นี้แล้วมีความคิดขึ้นมาหลายอย่างเลยครับ

เรากำลังก้าวเป็น Gen พ่อเรากันแล้ว

เราเล่นกับที่นี่มาตั้งแต่เด็กคำถามเริ่มเปลี่ยนไป

น้ำตาจะไหลเหมือนกัน 55

ปกติครับ
คุยกับเขามากๆ บ่อยๆเท่าที่ทำได้
เรื่องอะไรก็คุยไปเหอะ

ตามวัยจริงๆ ลองนึกเราสมัยอายุเท่าเค้า ผมว่าก็คล้ายๆนะ

อายุ 14 นี่กำลังเข้าสังคม อยู่กับกลุ่มเพื่อน ผมคิดว่ามันเหมือนกับ เพื่อนๆเขาทำกัน(ซื้อของขวัญให้กัน)
ตัวเองก็เลยต้องทำ

แล้วปกติเวลาวันเกิดคนในครอบครัว คุณจัดงานหรือให้ของขวัญอะไรไหมครับ

ผมคิดว่าถ้าจะแก้ ก็คือต้องให้เขารู้ ว่าในครอบครัว ต่างคนก็ต่างมีของขวัญให้กันในวันเกิด

ไม่ใช่แบบ พอวันเกิดใครสักคน ก็ซื้อของขวัญให้ชิ้นนึงบอก นี่ของขวัญจากพ่อจากแม่และก็น้องนะ

ถ้าเป็นงี้เขาจะคิดว่ามันไม่ใช่หน้าที่นะ วันเกิดพ่อ เดี๋ยวแม่ก็จัดการ วันเกิดน้องเดี๋ยวพ่อแม่ก็จัดการ

ลองเริ่มจากปีนี้ดูก็ได้ครับ บอกว่าวันเกิดแม่(สมมุติ)ปีนี้ เราจะให้ของขวัญแม่คนละชิ้น ลองไปคิดดูว่าลูกกับน้อง
อยากให้อะไรแม่ แล้วเดี๋ยวพ่อพาไปซื้อ ก็ได้

แต่ถ้าปกติบ้านคนให้ของขวัญคนละชิ้นอยู่แล้ว ก็อาจจะเป็นเพราะวัยเริ่มติดเพื่อนก็ได้ครับ

นึกถึงตอนตัวเองวัยรุ่น 13-18

เพื่อนมาก่อนครอบครัว​เสมอ

และสาวก็มาก่อนเพื่อนเสมอ

ต้องพาทำครับ วันเกิดน้องหรือวันเกิดแม่ ท่านก็ลองชวนลูกเดินห้าง ไปเดินเลือกของขวัญกะเค้าดู


ได้ใช้เวลาร่วมกันด้วย

ตามธรรมดาของเด็กวัยเริ่มโตครับ เลี้ยงได้แต่ตัวครับ

สำหรับผม ผมว่า เด็กเป็นไปตามวัยครับ ไม่ใช่เรื่องน่ากังวล

ถ้าอยากให้เค้าเป็นแบบไหน พ่อแม่ต้องทำเป็นตัวอย่างแบบนั้นครับ

ผมเชื่อว่าเด็ก 14 หลายคน ยังไม่ได้"รู้สึก"รักพ่อแม่หรอกครับ ใจเย็นๆ เมื่อเค้ารู้สึก เค้าจะทำเองครับ

จัดทุกปีครับ ให้ของขวัญที่แกชอบมาตลอดทุกปี กินอาหารที่แกชอบตลอด กอดรัดฟัดเวี้ยงกันตลอดครับ
ผมคงเป็นอารมณ์ พ่อน้อยใจนิดๆ ที่ลูกเริ่มเปลี่ยนไปแหละครับ ปรับตัวไม่ทัน กลัวพูดอะไรผิดไปแล้วลูกไม่โอเคร

วันนี้กำลังสนิทกับเพื่อนด้วยแหล่ะครับ เดี๋ยวก็ปกติ ยิ่งลูกไม่ออกนอกลู่นอกทาง ก็ไม่ต้องกังวลมากครับ ให้เวลากับเค้าแบบปกติดีที่สุดแล้ว

บอกความคิดท่านได้นะ แต่อย่าไปกดดันว่าจะได้ผลตามที่ท่านต้องการ แล้วอย่าพูดบ่อย

ไม่มีลูก แต่ก็นึกถึงตัวเองแหละ บ้านผมไม่ได้ Favor พวกวันเกิดอะไรอยู่แล้ว วันเกิดพ่อแม่ยังไม่มีวันแน่ชัดเลย เพราะนับแบบจีน วันแบบไทยเลยไม่มี กะๆเอา ตอนเด็กๆ เราไม่มีเงินอยู่แล้วเลยไม่ซื้ออะไรให้ พ่อแม่ก็บอกไม่เป็นไรเพราะซื้อไปก็เงินท่านอยู่ดี

โตขึ้นมาก็ห่อซองให้แทน นั่นแหละ วัยนั้นก็ตื่นเต้นกับโลก กับเพื่อนอยู่แล้ว พ่อแม่เหมือนของตายที่บ้าน เด็กๆมันไม่ได้คิดแต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆแหละเลยไม่ได้ให้ค่ากับสิ่งนี้เลย ตอนนี้นี่ให้เวลาเยอะกว่าเพื่อนเยอะเลยครับ พาพ่อแม่ไปกินไปเที่ยว พาไปต่างประเทศ