คำถามมาจาก pantip นะ https://pantip.com/topic/42411615
น่าสนใจดี เลยอยากลองเอามาถามใน SS ดู

คนที่ตั้งใจเรียนสมัย ม.ปลาย หน้าที่การงานดี 95% เลย

ผมทำงานมาแค่7-8ปี เจอกันทีก็เหมือนย้อนไปตอนก่อนเรียนจบนั่นหละฮะ ปัญญาอ่อนเหมือนเดิมในวัย early30's

เพื่อนๆผมจากที่เป็นคนไม่ค่อยตั้งใจเรียน ป้ำๆเป๋อๆ

ตอนนี้ทุกคนเปิดอัลติ มีกิจการเป็นของตัวเองแล้วก็รวยๆกันไปหมดละ

เหลือแต่ผมที่แม่งยังไปไม่ถึงไหน

แบนเหมือนเดิม

ส่วนมากจะได้ดีกับพอกิน พอใช้ ไม่แย่ถึงขั้นลำบาก ตกงาน แต่ก็จะมีบางคนที่หายไปจากวงโคจรเลย
ไม่ได้ข่าว ไม่เจอ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ไหน

เพื่อนผญ.คนที่สวยๆ กลายเป็นสวยน้อยลง

คนที่หน้าธรรมดากลายเป็นสวยขึ้น

ได้ดีทุกคน เหลือกุอยู่คนเดียว

เพื่อนผมคนนึงสมัยเรียนอ่อนหวาน อ่อนโยน ยิ้มทีละลาย

เพิ่งเจอคืออย่างกับคนละคน ดูเย็นชา กร้านโลก แววตาไม่เหลือแล้วความสดใสตอนสมัยมหาลัย

แต่ฟังเรื่องที่มันเจอมาก็เข้าใจแหละ การเติบโตบางอย่างมันมีสิ่งที่ต้องแลกไปเยอะ

หลายคนแต่งงาน มีครอบครัวที่ดีกัน สร้างตัวสร้างฐานะกัน ผมโคตรยินดีกับพวกมันเลยนะ

และพอเจอกันทีไร นิสัยวัยเด็กมันก็กลับมา เมา,เกรียนใส่กัน เพิ่มเติมคือจะคุยเรื่องชีวิตกันมากขึ้น(การงาน,ครอบครัว)

แต่ก็ยังมีอยู่2-3คน ที่ยังคงจมอยู่กับการพนัน,ยาเสพติด ที่ดูแล้วกลับเข้าฝั่งยาก แถมยังโทรมายืมเงินอยู่เรื่อยๆ

90% ของเพื่อนผม มีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าก่อนเยอะ แต่30%ในนั้น นิสัยก็ยังเหมือนเดิม(ขี้อิจฉา,นินทา,ใส่ไฟ) พวกนี้ผมปล่อยเซอร์หมด ขออยู่ใครอยู่มันดีกว่า

เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน เมื่อ 20+ ปีก่อน

* ม.ต้น
- เพื่อนที่สนิทที่สุด ปัจจุบันก็เป็นลูกค้าผม ส่งงานมาให้ตลอดไม่ว่าจะย้ายบริษัทกี่ครั้งก็ตามไป เมื่อเช้าก็ยังโทรคุยงานกันอยู่ ลักษณะการสนทนาก็ไม่เคยเปลี่ยน คุยกรู/เมิงยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น
- ส่วนที่เหลือ ก็ห่างๆกันไป อยู่ในกลุ่มไลน์แต่ก็เหมือนมีไว้เฉยๆ ยิ่งโดยเฉพาะที่ไม่ได้สนิทมาก ต่างคนก็ต่างรวยกันไปเยอะล่ะ แทบจะเหมือนคนไม่รู้จักกัน

* ม.ปลาย
- แก็งค์ผมที่สนิทแบบโดดเรียนด้วยกัน แยกย้ายกันไป มีทั้งกลายเป็นคบไม่ได้แล้ว ทั้งเหมือนเหลือระดับแค่คนรู้จัก ทั้งยังสนิทอยู่ซึ่งผมเป็นลูกค้า(ประกัน)มัน
- ส่วนที่เหลือ ก็ยังสนทนากันปรกติในกลุ่มไลน์/เฟสบุ๊ค แต่โอกาสเจอกันน้อยมาก
- ในกลุ่มนี้ หน้าที่การงานค่อนข้างก้าวหน้า เป็นครู/อาจารย์มหาวิทยาลัย เป็นเจ้าของกิจการ ไปยันเป็นพนักงานต๊อกต๋อย แต่ก็ยังคุยกันได้

* เพื่อน/รุ่นพี่/รุ่นน้องในมหาวิทยาลัย
- ค่อนข้างจะห่างๆกันไป โอกาสเจอกันได้น้อยมาก มีกลุ่มไลน์ของซุ้มไว้คุยกันแต่ก็ไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเก่า ต่างคนก็ก้าวหน้าตำแหน่งใหญ่โต มีเงินมีทองกันทั้งนั้น
- มีรุ่นพี่ที่เลิกคบไปเลย เพราะไม่พอใจกันเรื่องงานด้วยเหมือนกัน ซึ่งเราอยู่เฉยๆ แต่เขาโดนผลกระทบเรื่องงานแล้วพาลมาไม่พอลงที่เราด้วยเพราะไม่ได้โดนผลกระทบเหมือนเขา ก็ไม่ว่ากัน ไม่อยากคบก็ตามสะดวก

ตบหัว ด่าพ่อ ล่อแม่ กันเหมือนเดิม ไอ้พวกมัธยมอ่ะ 15 ปีได้แล้วมั้ง
ผมได้เจอพวกมันนี่เป็นอะไรที่เติมไฟในชีวิตผมดีนะ
ผมรุ้สึกได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
ผมรุ้สึกว่าผมได้ทิ้งความรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างลง เมียผมก็ไม่ติดต่อเลยเวลาเจอเพื่อน 55+

ดีใจอ่ะที่ได้เจอพวกมัน ผมกลับบ้านเดือนละครั้ง ก็ต้องไปหาพวกมันให้ได้
เหลือพวกอยุ่ในจังหวัด 4-5 คน ไอ้พวกนี้ไม่คิดเยอะ

เบียร์เป่า

จบเจอกันร้านเลยกี่โมงว่าไป ไกลแค่ไหนก็มา

ผมมีทุกรูปแบบครับ
เจ้าของกิจการก็มี
ดูแลธุรกิจต่อจากพ่อแม่
ไม่ทำงานทำการอะไรเลย
เป็นตำรวจ
เป็นเทรดเดอร์
เป็นรอง
เป็นหัวหน้า
เป็นลูกจ้างทั่วไป

ไม่ก้าวก่ายชีวิตกัน ไม่ขิง ไม่ทับถมกัน
ไอ้นั่น ไอ้นี่ไม่ค่อยมีตังค์ ช่วยจ่ายให้ได้

ใครแต่งงานทีจะดีใจกันมาก ที่ได้มาเจอกันอีกครั้งแบบเยอะๆ

หลังจากที่ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกัน 10กว่าปี และนี่คือประโยคแรกที่มันทักมา

พึ่งจัดงานเลี้ยงรุ่นเพื่อนมหาลัยไป สนุกดี เมาเละเทะ พอแก่แล้วกลับมาคุยกันมันก็ผ่อนคลายมากขึ้น จากคนที่ไม่เคยคุยกันเลย 4 ปีตอนเรียน วันงานมาเจอกันเฮฮาซะงั้น

แต่กะเพื่อนมัธยม ไม่ค่อยรุ้สึกยังงั้นเท่าไหร่แฮะ อาจเพราะเพื่อนมัธยมไม่ค่อยดื่มด้วยมั้ง

ผมก็มีเพื่อน ญ ประมาณนี้ตอนเรียนเป็นสายหวานน่ารัก ๆ พอเรียนจบทำงานแบบกลายเป็นทรงสก๊อยไปเลย

สักเที่ยวกินเหล้า แต่งตัวเซ็กซี่ ที่แบบตอนเรียนไม่มีเลย