ป.ตรีคือกลุ่มที่ผมเจอล่าสุด เพราะไปงานแต่งเพื่อนสนิท นั่นก็เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ม.ต้น,ม.ปลาย นี่ไม่เจอกันเกิน 10 กว่าปีได้แล้ว ส่วนใหญ่เห็นผ่านกันในเฟสบุ๊คเฉยๆ

แม้แต่กลุ่มสนิทตอนเรียนยังไม่ได้คุยกันเลยอะ เหมือนทุกคนวางระยะห่างกันพอสมควร

เจอทุกแนวเลยครับ

- บางคนเป็น Youtuber สตรีมเกมชื่อดังไปแล้ว
- บางคนก็ระดับ C-level ทั้งๆที่มันยังลอกการบ้านผมอยู่ 555 (แต่บางวิชาผมก็ลอกมันเหมือนกัน)
- บางคนก็เป็นเจ้าของกิจการ ที่เริ่มจาก 0 ไปแล้ว
- บางคนก็ระดับหัวหน้าแผนก
- บางคนก็ยศนาวาอากาศเอกไปแล้ว
- บางคนก็ร้อยอากาศโท แบบไต่มาตั้งแต่เป็น นักเรียนนายสิบ
- บางคนก็เป็นแพทย์จิตเวศ ซึ่งมันก็ให้คำแนะนำผมดีซะด้วยกับเรื่องความเครียด

ส่วนผม ทำงานไปเรื่อย นั่งเล่นฟีฟ่า หัวร้อนกับ FUT Champ ดูบอล นอนทั้งวัน 5555555555

ล่าสุดเจอกันในงานแต่ง ไม่กล้าชวนคุยเรื่องงาน 5555
แต่เท่าที่รู้ ส่วนใหญ่ก็ดีกว่าผมกันเยอะ

นี่แหละครับ side effect ของการโตเป็นผู้ใหญ่

ผมชอบดูพวกรูปเก่าๆของดาราที่ยังactive อยู่ หรือรูปปัจจุบันของดาราที่เมื่อก่อนดังแต่ตอนนี้ไม่ค่อยออกงานแล้ว ส่วนที่เห็นชัดมากเลยว่าเปลี่ยนไปคือแววตา พอคนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แววตาจะไม่ยิ้ม ไม่สดใสเหมือนเดิม เพราะผ่านอะไรมาเยอะ เห็นโลกมาเยอะ เจ็บมาเยอะ

กลุ่มเด็กเรียนเก่งส่วนใหญ่ 1-5 ของห้อง ทำงานบริษัทฯ โรงงาน เป็นลูกจ้าง แต่ก็หน้าที่การงานดี
กลุ่มกลางๆแต่ตั้งใจเรียน เอ็นไม่ติด ส่วนใหญ่เป็นราชการครู และท้องถิ่น
กลุ่มกลางๆที่ไม่ค่อยสนใจเรียน แม่ค้า ประกอบอาชีส่วนตัว กลุ่มนี้รวยสุดฮ่ะ

กลุ่มเกเรบางคนเดือดร้อนเพื่อนมากครับ บางคนก็อยู่ในคุก

อาชีพแถวหน้า หมอ วิศวะ หรืออื่น ไม่มีเลยครับ
รร ระดับตำบล ขนาดเล็ก ม.ปลายมีสาขาละ20+คน

ผมอยู่กลุ่มแรก ลูกจ้างบริษัท หัวหน้าระดับกลางๆ เงินเดือนอย่าพูดถึงเลย ช้ำใจ

ของผมโชคดีเพื่อน ม.ต้น - ม.ปลาย สนิทกับเพื่อนมหาลัยผมเฉย

โชคดีเพื่อนผมทุกคนไม่มีอีโก้ครับ จะรวยยังไงก็ยังนั่งกินข้าวกินอะไรกันเหมือนเดิม จากเรื่องเฮฮาธรรมดาทุกวันนี้แข่งกันอวดโรคประจำตัวครับ

ปล.ทุกวันนี้เพื่อนม.ต้นผมสนิทกับเพื่อนมหาลัยผมมากกว่าผมละ

ม.ต้น ที่สนิทๆเหลืออยู่ 1-2 คนเองมั้ง
ม.ปลาย เหมือนกับเราหลุดวงโคจรเพื่อนไปละ คุยกันได้อยู่
แต่ว่ามันเหมือนมีเส้นบางๆให้ห่างกันอะ
มหาลัย เหลือกลุ่ม 6-7 คน ไปเที่ยวกันทุกปี แต่ว่าช่วงไม่ได้ไปไหน
ก็มีแค่เล่นเกมกันแค่นั้น

คิดๆดูแล้วก็เหมือนไม่มีเพื่อนสนิทเลยแหละ เราอาจจะคิดว่าสนิท ที่จริงเค้าอาจจะไม่อยากสนิทด้วยไรงี้
5555

เจ้าของธุรกิจก็หนักครับ อย่างว่าไหนจะตัวกิจการไหนจ๊ะลูกน้องอีก

ส่วนใหญ่ผมกับเพื่อนอยู่โรงเรียนระดับกลางๆ จบส่วนใหญ่ก็ทำงานประจำเกือบทั้งหมดตามสาขาที่ตัวเองจบ ยังไม่มีใครเด่นหรือมีกิจการเป็นของตัวเอง มีแค่เพื่อนคนนึงที่จบวิศวะลาดกระบังดูจะสร้างตัวได้ไวที่สุด มีบ้าน มีรถเป็นของตัวเอง ส่วนผมกับคนอื่นๆคือมีแค่รถยนต์

เพื่อนผมส่วนมากก็เป็นวิศวกรตามโรงงานเหมือนกันแทบจะ 80% เลยมีหลุดไปเป็นเจ้าของกิจการอีก 5-10% ที่เหลือหายไปจากสารระบบ

ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกว่าไปเจอเพือนสมัยมัธยมแต่ละคนแววตาโค่ดเศร้า ประมาณ3ใน10พบจิตแพทต์เชื่อว่ายังมีคนเป็นแต่ยังไม่รู้ตัวอีกจำนวนนึงเลย

มีความรู้สึกเฟลๆกับตัวเองบ้างมั๊ยครับ

เพราะเพื่อนๆผมก็แบบท่าน ได้ดิบได้ดีหมดแต่ตัวเราเองแม่งยังคงไม่แน่ไม่นอนอยู่เลย

มีทั้งตกต่ำ สูงสุด กลางๆ กระท่อนกระแท่น

แก็งค์หลังห้อง โดดเรียนเป็นว่าเล่น เป็น ดร. ไป 3 คน

ไม่อะครับ ผมรู้สึกยินดีกับเพื่อนมากกว่าอะครับ

เพราะเราก็เก่งในแบบเราครับ