ผมไม่สนิทกับเพื่อนมหาลัยแต่ดันคุยกับเพื่อนมัธยมมากกว่า ตอนเจอกันก้เฮฮาดีนะครับ เหมือนแบบว่าแต่ละคนอยู่บ้านใกล้ๆ กันหมด

กลุ่มที่สนิทๆกันก็เจอกันตามงานแต่ง รวมตัวไปเที่ยวกันบ้างปีละครั้ง สองปีครั้งครับ
ทั้งเพื่อนมัธยม เพื่อนมหาลัย

กลายเป็นผมที่หลุดวงโคจรกลุ่มเพื่อนไปเองนี่แหละ เฟดออกมาใช้ชีวิตกับแฟน2คนไม่ติดต่อไม่ไปหาเพื่อนเลย

อ้วนขึ้นกันทั้งนั้น 5555

ส่วนมากก็มีลูก มีครอบครัวแหละ แต่ถามว่าสนิทกันขนาดนั้นมั้ย

พอโตมันมีเรื่องของ หน้าที่การงาน สังคมไรงี้ด้วย หลายคนก็เปลี่ยนไป

อ้าว ผมพิมพ์ห้วนๆไปหน่อย

จริงๆเพื่อนผมทำธุรกิจส่วนตัวครับ ก็เจอสารพัดเรื่อง โดนโกงบ้าง โดนหลอกบ้างจากคนที่ไว้ใจ ไหนจะคู่แข่งทางการค้าที่ใหญ่กว่ามา...เล่าไม่ได้ ฯลฯ

ฟังมันเล่าก็ได้แต่เห็นใจครับ ไม่มีปัญญาช่วยหรือแนะนำอะไรเลย

บางทีมองหน้ามันแล้วรู้สึก เหมือนผมไม่เคยรู้จักคนคนนี้มาก่อนในชีวิต

ของผมดีหมด ยกเว้นพวกที่ไปเป็นตำรวจทหารแล้วยศสูงระดับผู้พันขึ้น
พวกนี้เห็นเลยว่าไม่เหมือนเดิม แต่พวกอื่นยังกากๆเกรียนๆเท่าเดิม 5555

ผมก็ทำงานมา 10 กว่าปีและแบ่งประมาณนี้
1. ม.ต้น ไม่ค่อยได้เจอเลยครับ นานๆมากเจอที ตามงานแต่งหรืองานขาวดำ
2. ม.ปลาย เจอบ้างบ่อยกว่า ม.ต้น บางคนก็เป็นเพื่อนตั้งแต่ ม.ต้น คุยเล่นกันสนุกเฮฮา ทั้งกลุ่มที่สนิทกันและกลุ่มที่ไม่สนิทมากก็ยังคุยเรื่องเก่าๆกันสนุกนะ ไม่มีพวกแอ๊คถือตัว นายร้อยก็มี(ตอนนี้ พันโทกันและ) หมอ พยาบาล ทำธุรกิจ พนักงานเอกชน ราชการ มีหมดครับ
3. มหาลัย จะเจอกลุ่มที่สนิทๆกันปีละ 1 ครั้งนัดกันไปเที่ยวทั้งครอบครัว ถ้ามีงานแต่งหรือวาระพิเศษ ก็เจอกันมากกว่านั้น ก็สนิทเฮฮา เหมือนเดิมครับ

ปล. ถ้าเพื่อนคนไหนมาแอ๊ค ถือตัว ก็คงไม่ต้องเจอกันและ 555

ทรงนี้ไม่บาคาร่าก็สล็อต 555+

มีเพื่อนสมัยอนุบาลคนหนึ่งสนิทยังไงตอนนี้ก็ยังสนิท พ่อกับแม่ ผมกับพ่อกับแม่มันเคยจับแยกกันไป สองสามรอบเพราะกลัวว่าจะพากันไปเกเรไม่ยอมเรียนมีแต่เล่น แต่สุดท้ายก็ได้กลับมาเรียนด้วยกันยุดี ถึงจะแยกกันตอนมหาลัยแต่ก็คุยเล่นเกมด้วยกันตลอด เพื่อนมัธยมที่สนิทๆกันอีก 2-3 คนก็ยังคุยกันอยู่
เพื่อนมหาลัยสนิมกับแค่คู่โปรเจคคนเดียวที่เหลือช่างแม่ม

ยังล้อชื่อพ่อกันเหมือนเดิม คนที่เรียนเก่งสุดในห้องกลับไม่ได้มีหน้าที่การงานที่ดี
พวกรวยๆจะมีกิจการอยู่แล้ว มีทั้งแบบที่เรียนลัดขั้นกะพวกสอบตกแล้วตกอีกโตมาก็ไม่ต่างอยู่ที่สังคมตอนมหาลัย ยิ่งพวกเรียนสถาบันดีๆแนวคิดธุรกิจจะไปไกล ได้พบเจอนักธุรกิจหลายหลาย ได้คอนเนคชั่นพวกระดับประเทศ พวกนี้ไปไกล ผมก็ได้อานิสงค์ไปด้วย

คนตั้งใจเรียน โอกาสได้ดีมีมาก แต่ก็มีที่ไม่ได้ดี
คนไม่ตั้งใจเรียน น้อยมากที่จะสำเร็จ
แต่จากการวิเคราะห์ ทุกคนที่ได้ดี จะมี mind set ดี มีเป้าหมายในชีวิตชัดเจน สิ่งนี้สำคัญมากจริงๆ

กลุ่มผมแน่นแฟ้น มีนัดเจอกันเรื่อยๆ ปีนึงมีนัดใหญ่ๆหนนึง

มีลูกแล้วหลายคน แต่งงานกันแค่คนสองคนที่เหลือไม่มีงาน

มีแม่ค้า พ่อค้า เจ้าของคลินิค เจ้าของกิจการ สารต่อกิจการที่บ้าน ลูกจ้าง ทำงานเซเว่น ขายของออนไลน์ ส่วนมากก็พนักงานอ๊อฟฟิส

ตอนเรียนก็แบบผมว่าฐานะไม่หนีกันม.ปลาย รัฐบาลอะนะ

ตอนนี้ผมว่าฐานะค่อนข้างต่างกันมากๆ บางคนเป็นหนี้สินอยู่ลำบาก บางคนก็ร่ำรวยอยู่สุขสบาย

ไม่ค่อยเจอแต่แบ่งปันข่าวสารกันในกลุ่มประจำ พวกรวยก็รวยชิพหาย ส่วนผมก็จนเหมือนเดิม

ของผมเกือบๆ 10 ปีละ

ส่วนใหญ่พวกเกรดเทพๆ ก็มักจะมีหน้าที่การงาน คุณภาพชีวิตที่ดีกว่า

ส่วนพวกที่ดีที่สุดคือบ้านรวย มีต้นทุนจากครอบครัว ไม่ต้องสร้างเอง