แรกๆผม toxic ด้วยแหละครับ ผมขอเล่าแบบละเอียดเลยแล้วกัน
คือช่วงแรกๆผมก็น้อยใจใส่แหละเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้
พอผมหาเรื่องมากเข้าๆ เหมือนเค้าระเบิดออกมา ว่าขออิสระ
มันก็เหมือนขอเลิกอ้อมๆอ่ะครับความรู้สึกตอนนั้น
(เค้าบอกผมว่าเค้าไปอยู่ที่นั่นเหมือนได้มีอิสระครั้งแรกในชีวิต
บอกว่าที่นั่นคือความฝันเค้า แค่ได้เดินเล่นเฉยๆในมหาลัยยังมีความสุขเลย
ชีวิตเค้าถูกที่บ้านตีกรอบมาตลอด มาอยู่กับผมก็อยู่ในกรอบผมมาตลอด
จริงๆผมก็งงนะผมไปจำกัดอะไรเค้า แต่ก็ไม่อยากเถียงออกไปให้มันแย่กว่าเดิม)

ผมขอเหตุผล เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกไม่ค่อยเหมือนเดิมตั้งแต่ตอนอยู่ด้วยกันแล้ว
เวลาทะเลาะกันผมไม่พูด ชอบเงียบ พอหลังๆเค้าเงียบบ้าง
กลายเป็นบางทีอยู่ด้วยกัน แต่ไม่คุยกันไปหลายวันก็มี
เค้าบอกเค้าอึดอัดมาก จนแบบคิดว่าทนอีกหน่อยเดี๋ยวก็ได้ไป ตปท แล้ว
แต่เค้าไม่กล้าบอกผมว่าเปลี่ยนไป พอมาเจอเรื่องนี้เลยเหมือนได้ระเบิดออกมา
(แต่วันก่อนบิน เค้ายังบอกให้ผมบินไปเที่ยวไปหาอยู่เลย
แต่ตอนนี้คือก็ไม่ได้ห้ามไปหานะ แต่บอกว่ายังไม่ค่อยอยากเจอ โคตรเจ็บเลย 555)

นั่นแหละครับ แล้วผมก็เลยอ่ะ ขอโอกาสทำให้ความสัมพันธ์มันดีขึ้น
ผมเลิก toxic พยายามเติมพลังบวกให้เค้ามากกว่าพลังลบ
ผ่านไปได้แค่อาทิตย์เดียว เค้าบอกรู้สึกอึดอัดกว่าเดิม
เพราะผมแบบ คุยด้วยเยอะ แล้วเค้าตอบน้อย แบบพิมไป 5 ตอบมา 1
แล้วเค้าเห็นแชทมันหนักขวามากเข้าๆ เค้าเลยรู้สึกผิด รู้สึกแย่กับตัวเอง
ว่าแบบ ไม่สามารถให้ผม เท่าที่ผมให้เค้าได้ ทำท่าเหมือนจะเลิกจริงแล้วทีนี้

ผมก็อ่ะ เฮือกสุดท้าย โอเค ผมยอม ให้อิสระไปเลยเต็มที่ 1 ปีจนกว่าจะกลับมา
ไม่ต้องมาคิดมาสนใจอะไรเรื่องจะเลิกไม่เลิก กลับมาค่อยว่ากัน

สถานะคือเป็นแฟน แต่ความสัมพันธ์คือ ห่างกัน
ทุกวันนี้ก็เลยกลายเป็นผมยอมให้เค้าปลดปล่อยความทุกข์ ความอึดอัดออกมา
แล้วผมก็รับมันไว้เองทั้งหมด

มีคุยกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่คือผมเป็นฝ่ายรอเค้าทักมาก่อนถึงคุย
คำพูดที่พิมพ์มาก็ดูห่างเหินขึ้น
อยากทัก อยากคุย จากที่คุยกันทุกวัน ก็กลายเป็นต้องรอเวลาเค้าจะทักมา
เค้าก็ดูมีความสุขขึ้น แต่ผมโคตรทรมานเลย
ให้เค้ารู้ก็ไม่ได้อีก ว่าผมเป็นแบบนี้
ผมก็พยายามออกไปหากิจกรรมทำ ไปสถานที่ต่างๆ
แต่ไม่ว่าจะทำอะไรในหัวมันก็หยุดคิดไม่ได้อยู่ดี เลยไม่อยากออกไปเจอใครเลย
เวลาของผมเดินผ่านไปแต่ละนาทีโคตรช้าเลย
ผมใช้ชีวิตไม่ได้เลย ทำอะไรไม่ได้เลย เพิ่งผ่านมาแค่เดือนเดียว
เหนื่อยมากๆ แทบขาดใจ

ผมไม่ได้เผื่อใจไว้เลยครับ ทำใจไม่ได้เลย
แค่คิดว่าต้องเผื่อใจยังทรมานเลย

เข้าใจแทบทุกอย่างเลยครับ
แต่พอมาเกิดกับตัวเองมันรับไม่ได้จริงๆ
คือเปลี่ยนไปแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นมาปรึกษาผม
ผมก็คงฟันธงว่ามีคนอื่นเหมือนกันครับ
แต่ยังดีผมยังมีคนให้สืบได้อยู่บ้างที่นั่น
นี่ถ้าไปมากกว่า 1 ปีผมคงยอมรับสภาพแล้วครับ
ตอนนี้เหลืออยู่ประมาณ 8 เดือน เลยพยายามยื้อจนกลับไทยมาให้ได้ก่อน
เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นครับ

ตอนที่เค้าบอกเป็นความฝัน อยากไป
ผมก็บอกนะว่าไม่อยากให้ไป เพราะคนรอบตัวผมก็เจอมาเยอะ
ไปแล้วเลิกกันแทบทุกราย
แต่ผมก็ไม่เคยห้าม ซัพพอร์ตเค้าทุกอย่างเลย
มาเจอแบบนี้โคตรรู้สึกแย่เลย

ทำไมเราเท่ากันไม่ได้หรอครับ คู่ชีวิตหรือผู้ใต้บังคับบัญชา

เห็นใจเลยครับ
บริบทมันเปลี่ยนไปหมด และก็คงไม่มีใครตอบได้หรอกว่าจริงๆเค้ารู้สึกยังไง อาจจะแค่โฟกัสมาก อาจจะเหนื่อย หรือกำลังเห่อกับอิสระกับชีวิตใหม่ๆ ไรก็แล้วแต่
แต่คุณเก่งแล้วที่พยายามเข้าใจและก็ทำในหน้าที่ของตัวเอง

ทำไหวแค่ไหน ก็แค่นั้นแหละ สุดท้ายให้กลับมารักตัวเองก่อน ถ้าเค้าจะอยู่กับคุณจริงๆเดี๋ยวก็หาจุดลงตัวกันได้

เขาอาจจะไทมโซนไม่ตรง กิจกรรมชีวิตมันเปลี่ยน
ส่วนคนที่อยู่ไทยเวลาไปถามไถ่มันเหมือนผู้ตามไง
ผมสังเกตหลายคู่ รวมถึงตัวผม ถ้าเราเป็นผู้ตาม ไม่ว่าด้านไหน มักจะเหมือนเป็นระเบิดเวลาอะ
ผญ พร้อมๆทุกด้าน เขาไปเลย 555

ไม่รู้เรียนฝั่งไหน ถ้าเรียนโซน UK ปโท มัน 1 ปี (เดาว่าอันนี้ ผมว่าแปปเดียวมากๆ)
ถ้าไปฝั่งเมกานี่ว่าไปอย่าง เพราะ 2 ปีแหนะ

ผมเลยครับ แฟนเก่าไปเมื่อเมษาฯที่ผ่านมา แพลนไง้ง้าต้นปีหน้าจะตามไปด้วย ไปได้เดือนเดียวบอกอยู่คนเดียวสบายใจกว่า ผมเลยบอกงั้นแยกย้ายเลย พ่อแม่เค้าก็โทรมาร้องห่มร้องไห้ให้ผมไปง้อลูกเค้านะ แต่ผมไม่ได้เทไง เค้าอยากไปก็แล้วแต่เค้า ผมไม่ใช่สายฟูมฟายด้วย แค่บอกมาว่ารู้สึกไม่เหมือนเดิมผมก็ไปเลย แล้วไม่คิดกลับไปคืนดีด้วยแล้ว

แฟนผมเรียนจีนครับ เริ่มจากติดซีรีย์จีนก่อนเลย 555
ถึงขั้นหาทุนไปเรียน ลาออกจากงานที่ทำอยู่ที่เดียวกันกับผม
เวลาเร็วกว่าไทย 1 ชม ครับ

แต่เป็นผู้ตามอันนี้จริงเลยครับ
เค้าก็บอกผมว่าไม่อยากให้ผมไปตามไปโฟกัสเค้าแบบนี้ เค้าอึดอัด
อยากให้ใช้ชีวิตไปตามปกติของตัวเอง
ผมก็คิดในใจ เจอแบบนี้จะให้ปกติยังไงวะ 5555

โห คำพูดเดียวกันเลย อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเนี่ย
จุกเลยผม คนเคยอยู่ด้วยกันทุกวัน
มันไม่ใช่สิ่งที่เราคาดคิดไว้ก่อน ผมรวนไปหมดเลยตอนนี้
แต่ท่านแกร่งมาก ผมคงเป็นสายฟูมฟายแหละ ผูกพันอะไรแล้วทำใจตัดไม่ค่อยได้เลย

อ่านแล้วเหมือนผมเห็นตัวเองในอดีต

จมปลักอยู่แบบนั้นโคตรทรมานในหัวคิดถึงแต่เรื่องประมาณนี้ตลอดเวลา

แนะนำได้แค่ว่ารักตัวเองก่อนครับ

ผมจำได้ว่าผมหลุดจากความคิดนี้ตอนไปเตะบอลแล้วยิงประตูเข้าครับ

อันนี้ผมพูดจิงๆนะ คือเตะบอลมันเหนื่อยแล้วทำให้หยุดคิดเรื่องนี้

ส่วนการยิงประตูเข้ามันทำให้ผมรู้สึกมีคุณค่าอีกครั้ง

หลังจากนั้นผมทำตัวเองให้เหนื่อยทุกวันชีวิตดีขึ้นมากครับ

ก่อนผมโดนเลิก ก็แบบนี้นะ แบบให้โฟกัสตัวเอง อย่าไปถามเขาบ่อย ให้เขารายงาน
(แหงสิ ไม่โทรคุยกันครึ่งปี ไม่เจออีก มันแปลกแล้วไหม 55+)

ตอนนั้นแฟนผมเขารวยคริปโต(นิสัยเริ่มเปลี่ยน) จะไปอยู่เกาหลี 2-3 เดือนไรงี้ (มันก็แหม่งๆละ ปกติทำอะไรมันมีเรา)

ผมก็อยากให้จขกท เผื่อใจไว้นะ หาเป้าหมายและพัฒนาตัวเอง (ออกกำลังกาย สอบอัพเงินเดือน อัพสกิล)
วันนึงเลิกมา อย่างน้อยเรามีเป้าหมายยึดเหนี่ยวจิตใจ อย่าไปเอาผู้หญิงเป็นเป้าหมายเราฮะ

ของผมก็เลิกเพราะไปแฟนเก่าไปเรียน ตปท เหมือนกันครับ คือช่วงแรกๆไม่มีปัญหาอะไร เพราะผมก็ไปเรียน ตปท เหมือนกัน คบกัน

8 ปี เป็นรักทางไกลประมาณ 5 ปี มันมาแย่ช่วง 2 ปีสุดท้าย ซึ่งอยู่ๆ หลังเค้าเรียนจบก็ดันอยากทำงานต่อ ผมก็ไม่ค่อยโอเคตั้งแต่

แรกแล้ว แต่ก็เห็นว่าเป็นงานเพื่ออนาคต เลยยอมๆ จนทำงานผ่านไป 1 ปีแล้วยังไม่มีวี่แววที่จะกลับ ซึ่งก็คุยกันแต่ก็มีทะเลาะกันนิดๆ

โดยที่ผมก็ยื่นคำขาดว่าให้เวลาอีก 1 ปีต้องเคลียงานแล้วกลับได้แล้ว แต่ว่าแฟนเก่าผมให้สัญญาไม่ได้ว่าจะกลับ สุดท้ายก็เลยตกลง

ว่าเลิกกันดีกว่า ผมว่าคนที่เค้าไปเรียน ตปท จากประสบการณ์ (รวมทั้งผมที่เคยไปเรียนด้วย) คนที่นั่นเค้าจะโฟกัสอยู่กับการเรียน

งาน แล้วก็กลุ่มเพื่อนสังคมใหม่ๆ เลยให้ความสัมพันธ์กับแฟนน้อยลง ซึ่งผมก็เป็นด้วยตอนช่วงแรกที่ไปเรียน เลยรู้ว่าคนไปเรียน

จะรู้สึกยังไง แต่ช่วงแรกที่ไม่มีปัญหาเพราะผมก็เรียนและยุ่งเหมือนกัน แต่พอจบกลับไทยแล้ว คนที่รออยู่ที่ไทยมันเป็นสังคมคนทำงาน

เลิกงานกลับบ้านมาก็ว่าง ไม่มีสิ่งที่จะโฟกัส คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะโฟกัสแต่กับแฟน มันน่าจะเลยทำให้ความรู้สึกของคนเราไม่เท่ากันครับ

ปัญหามันก็น่าจะตามมาอีกหลายๆอย่าง

ใช่เลยครับ มันทั้งจม ทั้งดิ่ง แบบสุดๆ
มีบางความรู้สึกแบบทนไม่ไหวแล้ว อยากหายไปเลย
ไม่อยากรับความรู้สึกนี้อีกต่อไปแล้ว มันรับไม่ไหวแล้ว
ไม่ใช่แบบอยากฆ่าตัวตายอะไรนะ แต่แบบอยากทำไงก็ให้ไม่มีตัวตนบนโลกนี้อีกแล้ว
มีทานอสดีดนิ้วหายไปเลยคงดี 555

แฟนผมไปเรียนต่อที่ลอนดอน
คอลคุยกันปกติผ่าน MSN ตลอด
ผ่านไปหกเดือน โรงงานที่ผมทำเกิดปิดตัวลง
โชคดีชิบหายผมได้เงินนุ่นนี่นั่นจากโรงงาน
จนมีทุนสามารถลงเรียนภาษาที่นั่นได้
แรกๆ ก็สวีทมากมาย ทำงานร้านอาหารไทยด้วยกันหลังเลิกเรียน กลับตีหนึ่งสอง นั่งบัสกลับด้วยกันตลอด
ผ่านไปสองสามเดือน แฟนลาออกไปทำที่อื่นเพราะอยากใช้ภาษามากขึ้น
แต่เขาก็ดูแลผมอย่างดี
ผมเองตะหากที่ปล่อยตัว ผมยาว ไปอยู่เมืองหนาวเสือกดำขึ้นซะงั้น
ไม่กี่เดือนจากพระเอกกลายเป็นโจรซะงั้น
อยู่ด้วยกันไปสามสี่เดือน วันนึง ผมนึกสนุก เลยแอบเปิดโปรแกรมบันทึกการสนทนาที่แอบฝังไว้ใน MSN ของแฟน
พออ่านจบ เขางอก น้ำตาร่วง
แฟนผมแอบคบอาจารย์ตั้งแต่มาอยู่ลอนดอนตอนสามเดือนแรก
ก่อนผมจะอ่านบันทึกแฟนผมพยายามให้ผมหาที่อยู่ใหม่ตลอดเพราะจะลดค่าใช้จ่าย
เลยมาถึงบางอ้อว่าเขาจะไล่เราทางอ้อม
อ่านบันทึกเสร็จ ผมเดินออกไปซื้อตั๋วกลับไทยเลย แพ็คของใส่กระเป๋าร้องไห้จนถึงสนามบิน...

เจอสังคมใหม่ครับ กำลังตื่นเต้นกับสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ ไลฟ์สไตล์ใหม่ๆ กับเวลาที่ไม่ตรงกัน แต่ก็อยู่ที่ใจทั้งสองด้วยนะ ถ้ามั่นคงก็ไปรอดครับ แต่ที่เห็นก็เลิกกันเยอะกว่า

รวมทั้งผมเองก็เลิก ผมไป2ปี คบมา7ปี ปีแรกผ่านมาได้ปกติ ปีที่2 แฟนได้งานไปตปทเหมือนกัน (คนละประเทศกัน) ช่วงนั้นผมกลับไทยพอดี ผมก็ไปส่งที่สนามบิน จากนั้นเค้าไปไม่นานก็เลิกกันครับ ละก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย

เผื่อใจไว้บ้างก็ดีครับ แต่ขอให้ผ่านมันไปได้ด้วยดีครับ