ตอบในมุมกฎหมายนะครับ ถ้าเป็นกรณีนี้ ภาระการพิสูจน์เรื่องการซุกหุ้นนี่ยากกว่าเยอะเลย เพราะผู้ร้องเรียนจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าคนที่รับโอนหุ้นนั้นเป็นนอมินี ต้องมีพยานหลักฐานว่ามีการสั่งการ เช่น อีเมลสั่งให้โหวตในที่ประชุมไปในทิศทางไหน หรือมีพฤติการณ์ที่อาจสั่งการผู้ที่รับโอนหุ้นได้ เช่น มีสัญญานอมินีกำหนดสิทธิเอาไว้ ส่วนใหญ่จะเป็นกรณีการรับผลประโยชน์ที่เป็นตัวเงินมากกว่าครับ เช่นกรณีศักดิ์สยามที่โอนหุ้นให้นิติบุคคลที่ไม่น่าจะมีเงินทุนเป็นร้อยล้านมาซื้อหุ้นของเค้า

อีกอย่างการโอนหุ้นออกก่อนกับหลังโดนร้องเรียนนี่มีนัยยะทางกฎหมายและทางข้อเท็จจริงที่แตกต่างกันมากครับ การโอนออกก่อนเข้ารับสมัครก็ถือว่ายังไม่เคยมีปัญหาเรื่องคุณสมบัติเลย การโอนออกทีหลังจะเสียเปรียบตรงที่ต้องมาแก้ต่าง เพราะมันมีช่วงเวลานึงที่กระทบกับคุณสมบัติไปแล้ว

พูดง่าย ๆ คือความยากในการเอาผิดมันคนละเรื่องกันกับกรณีนี้เลยครับ เพราะการร้องเรียนรอบนี้ ผู้ร้องเรียนเพียงแค่พิสูจน์ว่าคุณพิธาถือหุ้นสื่อในช่วงที่ลงสมัคร มันก็เข้าองค์ประกอบแล้วครับ

ส่วนการยืนยันต่อสังคมถึงความบิดเบี้ยวนี่ผมว่าตอนนี้ในสังคมก็เห็นตรงกันหมดแล้วแหละครับว่าหลักการของเรืองไกร กกต. หรือ ศาลรธน.ที่ผ่านมาและในอนาคตมันบิดเบี้ยว คงต้องรอลุ้นกันต่อไปครับ

คำวินิจฉัยมันอยู่ที่ปลายปากกา มันจะเขียนไปอย่างไรก็สามารถหาเหตุผลมารองรับได้เสมอ

ทางเดียวที่ทำได้ คือ ยึดเจตนารมณ์ของกฎหมายข้อนั้นๆ อย่างหุ้นสื่อผู้ร่างมีเจตนาเพื่อไม่ให้นักการเมืองครอบงำสื่อ ถ้าจะตีความว่าผิดไม่ผิดมันต้องแยกองค์ประกอบ
1. ถือหุ้นสือจริงไหม
2. หุ้นที่ถือนักการเมืองคนนั้นสามารถครอบงำจนเกิดผลได้เสียต่อการเลือกตั้ง หรือขัดกับประโยชน์ของรัฐหรือไม่

เอาข้อเท็จจริงของพิธามาจับก็ถือหุ้นจริง แต่หุ้นจำนวนน้อยและเป็นการถือในนามผู้จัดการมรดกตามคำสั่งศาล หุ้นมีจำนวนน้อยไม่สามารถไปครอบงำสื่อได้ ประกอบสื่อนั้นไม่ได้ประกอบกิจการสื่อแล้ว ไม่ว่าจะใบอนุญาต หรือจากงบการเงิน สามารถเทียบเคียงคำพิพากษาศาลฎีกาอื่นๆ ทุกคนต้องยึดตรงนี้ส่วนถ้าจะตัดสินต่างจากนี้ ก็ด้วยความเคารพศาล แต่ไม่เห็นด้วย

อันนี้ไม่ต้องฉีกนะ กระบวนการส้นตีนนี้ประชาชนดูออกมานานแล้้ว
ไม่มีใครอยากวัดใจศาลหรอก มันตัดสิทธิแน่ๆถ้ามีอะไรเข้าทางมัน
อันนี้พลาดเองตั้งแต่สมัยอนาคตใหม่แล้วโดนยุบ ธนาธรโดนตัดสิทธิก็ยังไม่จัดการ
เพราะคิดว่า "รอด" ไร้เดี้ยงสาไปหน่อย