สร้างเรื่องราวแล้วเอามาขายไม่ได้

แฟนเก่าผม บ้านเกือบ 10 ล้าน พ่อรายได้มากกว่า 3 แสนต่อเดือน แม่ทำงานรัฐวิสาหกิจ
มีรถขับพ่อซื้อให้ เรียนมหาลัยพ่อจ่าย เงินเดือนไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย

มันบอกว่าชีวิตมันเริ่มจากศูนย์ คิดในใจ ศูนย์พ่อง

เราไม่รู้หรอกครับว่าเค้าลำบากยังไง ถ้ามองแค่เห็นมีเงินมึงสบายมันก็ไม่ใช่ไง

ยกตัวอย่างผมนะ เด็กๆโดนเพื่อนว่าสุขสบายไม่ต้องทำงานอะไร บ้านมีเงินเหมือนกัน

จริงๆบ้านผมไม่ได้รวยนะ แค่พอมีมากกว่าเพื่อนรอบตัวนิดหน่อย แม่ยังขับมอไซต์ไปส่งโรงเรียนอยู่เลย

ชีวิตผมวันหยุดโดนพาไปช่วยงานลากปลาที่สะพานปลาตั้งแต่เที่ยงคืนยันเย็น

บางวันดีหน่อยไปอยู่ร้านน้ำชาของน้า เริ่มตี3เสร็จบ่ายโมง

ค่าขนมได้20บาทวันหยุดไม่ได้ ขณะที่ไอคนว่าผมได้วันละ100

เรื่องนี้ผมเคยหาคำตอบ แล้วผมก็ได้คำตอบแล้ว
ง่ายๆเลย
-เราจะชอบบ่นคนรวยโชคดีโน้นนี่ใช่ไหม?
-เราเคยไหมที่มีคนมาบ่นว่าเรารวยหรือมีอะไรดีๆ แต่เราจะประมาณ"ดียังไงเนี่ย ต้องอย่างโน้นอย่างนี้ไม่ได้ดีอย่างนั้นหรอก" นั้นแหละ ความรู้สึกคนรวย

คนรวยคนจนก็เหมือนอยู่คนละโลกกันอะ

ลำบากแบบคนรวยคือโดนกดดัน อยู่ในกรอบ โดนเปรียบเทียบ ต้องทำงานหนัก(แบบบริหาร) คิดตัดสินใจเยอะ
ึคงไม่ได้ลำบากแบบคนจนที่เป็นด้านปัจจัยสี่ ไม่มีข้าวจะกิน ไม่มีค่ารักษา ไม่มีโอกาส กดดันด้านกายภาพ ปากท้องครอบครัว ถ้าจะพูดก็ต้องพูดให้หมดแหละ

เริ่มจากศูนย์....(เก้าตัว สิบตัว)

ผมว่าเรื่องนี้ปัญหามันคือ ประเทศเราแม่งประเทศโลกที่ 3 ไอความลำบากมันมีทุกคนแหล่ะ

แต่ปัญหาคือคนรวยแม่งมองภาพความลำบากของจนไม่ออก แบบไม่ออกเลย

เราใช้ชีวิตบนพื้นที่ที่โคตรแตกต่างกันมากเกินไป คือประเทศโลกที่ 1 Mindset ก็จะเป็นอีกอย่างเลย

ความจนของเค้าถึงจะจน แต่มันก้าวข้ามผ่านปัจจัย 4 ไปแล้ว ทุกคนมีสิทธิ์เลือกใช้ชีวิตบนพื้นฐานความเป็นมนุษย์ที่เท่าเทียม

คือไม่ทำงานวันนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ถึงตาย ไอ้ความลำบากของคนจนในประเทศโลกที่ 3

มันคือการไม่มีทางเลือก ที่จะมีชีวิตด้วยซ้ำ

ผมว่าคนรวยต้องเข้าใจบริบทนี้ก่อน คนจนที่ว่าคือ วันนี้ไม่ทำพรุ่งนี้ไม่มีข้าวแดรก ป่วยครั้งนึง

ความชิบหายมาเยือนไม่รู้จบ มันBeyond กว่าเรื่องของการคิดว่าชีวิตนี้จะประสบผลสำเร็จอะไรหรือสร้างคุณค่าอะไรให้ตัวเอง

แต่มันคือการคิดว่าทำไงให้มีชีวิตอยู่ได้ในวันพรุ่งนี้ เรื่องพวกนี้มันถึงเป็นประเด็นที่เถียงกันไม่จบไม่สิ้น

เพื่อนผมรวยๆเยอะแยะเวลาคุยกันเรื่องนี้ mindset เค้าคนละอย่างเลย คือถ้าไม่บอกว่าความจนมันน่ากลัวแค่ไหนคนพวกนี้คิดภาพไม่ออกเลย คนพวกนี้กลัวเรื่อง การไม่มีตัวตนการไม่มีคุณค่าในตัวเอง มากกว่านี่เค้าคิดภาพไม่ออกเลย

ผมแค่ถามว่าทุกวันนี้เป็น 0 กับได้เงินเดือนเท่าที่มึงได้ทุกวันนี้ มึงจะต้องผ่อนบ้านกี่ปี รถที่ใช้จะทำไง แค่นี้มันก็ไปไม่ถูกแล้ว มันบอกว่ามันไม่เคยคิดถึงตรงนั้นเลย สาระพัดเลยผมโชคดีด้วยที่เพื่อนผมส่วนใหญ่ฟังและไม่ Educate คนอื่น ไม่เคยมองว่าคนจนกระจอก อย่างมากก็มีแต่ความสงสัย

ลอยตัวจากการเงิน แต่……

ปัญหาสุขภาพจิต จากการทำงาน ความอบอุ่นทางครอบครัว ความคาดหวังจากครอบครัว คนรอบข้าง การวางตัว…เยอะแยะ

จากที่เจอนะ ลูกคนรวยระดับหมื่นล้าน พันล้านอัพ… พวกนี้จริงๆคือมนุษย์ธรรมดานี่แหล่ะ ความโลภ ความอยาก ความเครียด เหมือนกัน

ขนาดหญิงเองยังลำบากเลย

เป็นผมผมก็เนิฟตัวเองไว้ก่อนครับ

จะให้บอกว่า "ใช่ครับชีวิตสบายมาก ชิลๆเลยวันนึง" โดนด่าเละ โดนหมั่นไส้แน่นอน

ถ้าจะเทียบคำว่าลำบากระหว่างคนรวยกับคนจนจริงๆ มันควรจะเทียบกันที่คุณภาพชีวิต ไม่ใช่ความลำบากทางจิตใจที่ถูกครอบครัวหรือคนรอบข้างกดดัน บลาๆๆๆ

คนจนมันก็โดนคาดหวังไม่ต่างกันหรอก และที่สำคัญที่สุด คนจนมันใช้เงินแก้ปัญหาแบบที่คนรวยทำไม่ได้

คุณภาพชีวิตความเป็นอยู่ สังคมสิ่งแวดล้อมรอบตัว ถ้าอยากจะถกเถียงกันเรื่องความลำบาก ควรเอาเรื่องนี้เป็นประเด็นหลัก

ยิ่งครอบครัวรวยความคาดหวังก็ยิ่งสูงตามครับ ไม่ว่าเรื่องการใช้ชีวิต การเรียน หรือการทำงาน

สาธุถ้าผมเกิดมาในครอบครัวรวยนะ ผมจะยอมรับแมนๆเลยว่าเกิดมาสบาย

คนรวยก็มีเรื่องเครียดนั่นแหละ เรื่องที่เครียดมากกว่าคนจนก็มี เรื่องที่เครียดน้อยกว่าคนจนก็มี แต่อย่างน้อยถ้ารวยทางเลือกก็จะเยอะกว่า

แต่บางทีคำตอบมันก็อาจจะเกิดจากการไม่เข้าใจความลำบากจากความยากจนก็เป็นได้เหมือนกัน

จุดที่เขาบอกลำบาก หรือทุกข์แม่งอาจจะเรื่องเล็กๆสำหรับคนหาเช้ากินค่ำ ในทางกลับกันถ้าคนเหล่านั้นเกิดมาเป็นคนหาเช้ากินค่ำแล้วเทียบกันดูก็คงรู้เองว่าอันไหนคือลำบากอันไหนคือสบาย