ครอบครัวผม กลางๆ ค่อนไปทางจนหน่อย เจอพิษศก. ตอนปี 40

แม่รับราชการ พ่อทำเกี่ยวกับพวกออกแบบก่อสร้าง

ตอนปีนั้นเจ๊ง ออกจากงาน ต้องไปเร่ขายของ

ตั้งแต่เด็กเกิดมา ก็มีป้าคอยดูแล พ่อแม่ไม่ค่อยเจอ

เรียน รร. รัฐบาล ม.รัฐบาล มาตั้งแต่เด็ก

เรียกว่าฐานะกลางๆ ละกัน

======

ผมมีน้องคนนึง ห่างกันพอสมควร

ผมมักจะ เก็บเงินค่าขนม รายเดือน ไปเรียนเพิ่ม อย่างที่อยากเรียน

เช่นเรียนภาษา เรียนกิจกรรมเพิ่ม

ตอนเรียน มัธยม มหาลัย ไม่ค่อยตั้งใจเรียนหรอก เอาแต่ทำกิจกรรม

จบออกมา ก็ได้สกิลพวกนี้ละมาพัฒนาเรื่อยๆ

ส่วนน้อง จำได้ว่าอยากไปเที่ยวต่างประเทศ เรียนต่อต่างประเทศมาก

แต่ก็มาเคืองกับที่บ้าน ว่าไม่มีปัญญาส่ง ไม่เหมือนเพื่อนๆ ที่มีที่บ้าน ส่งเงินให้ไปเรียนต่อ

======

จบมาทำงาน ผมก็ทำงานในไทยนี่ละ

จนได้สอบชิงทุน สอบแข่งขัน ไปทำงานต่างประเทศ

ก็บอกน้องว่า ให้ไปสมัครบ้างสิ เนี่ยมีที่เปิดเยอะแยะ มีทุน มีบริษัท ให้ไปทำงาน

น้องบอก ไม่ตรงกับที่เรียนมา คนละสาขา

อยากให้พ่อแม่ ส่งไปให้เรียนตามสาขาที่ชอบมากกว่า

ผมละ….  

ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่พร้อมเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับจนขนาดอดมื้อกินมื้อ แต่พ่อแม่ผมให้สิ่งที่ผมต้องการตามกำลังที่ท่านหามาได้ สมัยม.ต้นเพื่อนคนอื่นมีรถจักรยานยนต์ขี่ไปโรงเรียน ผมไม่มีแต่พอม.ปลาย ท่านก็ให้รถท่านให้ผมได้ใช้ ถึงจะไม่ใช่การซื้อให้โดยตรง แต่ผมรู้สึกดีตรงนี้มากๆ หลายๆอย่างท่านหาให้ผมได้ตลอดนะ แต่อาจจะมาช้าหรือมาในตอนที่ไม่ค่อยต้องการแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจพ่อแม่หรือด่าครอบครัวตัวเองเหมือนกัน เพราะท่านก็สุดความสามารถแล้ว  

ตอนเด็กๆ ผมจนแบบพ่อแม่รายได้วันละร้อยอะ แต่พอโตขึ้น ฐานะมันก็ดีขึ้นมาตามอายุผมเลย ทำให้ไม่รู้สึกขาดอะไร

มีครั้งนึงเดินตลาดอยู่ดีๆ พ่อก็ซื้อจอยเกมอันละ 500 ให้ จำได้จนถึงทุกวันนี้  

บางทีก็รู้สึกครับ ไม่ใช่เพราะพ่อแม่ไม่มีเปย์ แต่สร้างหนี้ไม่หยุด

 

ชื่นชมท่านเลยผม เก่งจัดๆ คนที่เรียนต่างประเทศได้หรือสิบชิงทุนได้ สำหรับผมมันต้องเก่งและพิเศษกว่าคนทั่วๆไป แอบคิดเหมือนกันตอนที่ท่านเล่าถึงเรื่องน้อง ถ้าผมมีลูกแล้วแกอยากเรียนต่างประเทศแล้วผมไม่มีเงินส่งไปเรียนเนี้ย ลูกจะโกรธผมและน้อยใจตัดพ้อไหมหว้า