คนจนอยากมีลูกเพื่อสร้างครอบครัว สืบทอดทายาท ความสุขคือการมีลูก แต่ยิ่งมียิ่งสร้างภาระ ทำไมคนจนสิทธิ์มันน้อยทุกอย่างเลยนะ สิทธิ์จะรักใครสักคน สิทธิ์ที่จะมีลูกก็ยังลำบาก

ผิดที่การเลี้ยงดูแหละ ครอบครัวพ่อแม่ผมทำนา มีพี่น้อง 3 คน เกมไม่มีกับเขาหรอก พอมีก็ตีกันแย่งกันเล่น เรียนโรงเรียนรัฐบาล เกรดเฉลี่ยโคตรขี้หมา เจอครูต่อยหน้าก็เคยมาแล้ว ยาบ้าเต็มโรงเรียน ก็อยู่กันมาได้ครับ ระหว่างเรียนก็กู้บ้างทำงานบ้าง จบมาแต่ละคนก็มีงานมีการทำ มีรถขับมีบ้านอยู่มีลูกๆต่อมา แทนที่จะมากอดคอกันพี่น้องร้องให้กับโชคชะตา

ท่านคิดเหมือนผมเลยช่วงนี้ ว่าจะตั้งกระทู้เหมือนกัน เพราะผมดูซีรีย์เกาหลีกับฝรั่ง
สังคมเกาหลีก็คล้ายๆกันกับไทย แบบแต่งเรื่องราวของพ่อแม่ที่ยากจนกับลูกวัยรุ่นที่ไม่เข้าใจ ว่าพ่อแม่ยอมทำงานหนักๆใช้แรงงานเพื่อลูก? หาเช้ากินค่ำเพื่อลูก? สำหรับผมคือถ้าเมิงจะไม่พร้อมขนาดนี้แล้วมีลูกทำไม แล้วสุดท้ายไม่มีเวลาดูแลลูก เด็กมันก็ใจแตกไปตามประสาเด็กมัน แต่ซีรีย์มันพยายามถ่ายทอดมาในรูปแบบที่สวยงามว่าคนเป็นพ่อแม่ยอมลำบากเพื่อลูกนะ แต่ไม่ได้มองในมุมมองของเด็กเลยว่า ทำไมเค้าต้องเกิดมาลำบากกับพ่อแม่แบบนี้ แต่กับสังคมฝรั่งไม่ค่อยมีซีรีย์แนวๆนี้เท่าไร ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่การหย่าร้างของคนเป็นพ่อแม่มากกว่า ซึ่งมันเป็นสังคมคนละแบบกัน อันนี้ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร


อีกอย่างสังคมไทยส่วนใหญ่ มีลูกเพราะไว้เลี้ยงดูตอนแก่ครับ บอกเลยว่าแย่นะสำหรับเด็กคนนึงถ้าเกิดมาจน พ่อแม่ไม่พร้อม แล้วเด็กส่วนใหญ่เหลวแหลก ส่วนน้อยสู้จนได้ดี สุดท้ายไปได้ไม่สุดเพราะคำว่ากตัญญู ต้องตอบแทนพ่อแม่ที่ไม่ได้พร้อมตั้งแต่แรกที่จะมีลูก แต่อยากมี

ถ้าไม่พร้อมก็อย่ามีเลย อย่างพ่อแม่ผมก็วางแผนไม่ดี ตั้งแต่ผมตอนม.ปลายแกไม่มีงานทำต่อละ เงินเก็บก็ไม่มี ดีที่พี่น้องฝั่งแม่เค้ามีตังเลยส่งผมเรียนจนจบ แล้วสุดท้ายก็ต้องพึ่งพาลูกๆ ซึ่งผมเต็มใจดูแลอยู่แล้ว และโชคดีที่ผมไม่อยากมีลูก ถ้าเป็นคนอื่นอยากมีลูก จะทำยังไง ต้องเลี้ยงดูทั้งพ่อแม่ทั้งลูกตัวเอง สุดท้ายเด็กที่เกิดมาก็ไม่พร้อม เป็นวงจรอุบาทว์ ปัญหาก็ตามมาอีก

ครอบครัวผม กลางๆ ค่อนไปทางจนหน่อย เจอพิษศก. ตอนปี 40

แม่รับราชการ พ่อทำเกี่ยวกับพวกออกแบบก่อสร้าง

ตอนปีนั้นเจ๊ง ออกจากงาน ต้องไปเร่ขายของ

ตั้งแต่เด็กเกิดมา ก็มีป้าคอยดูแล พ่อแม่ไม่ค่อยเจอ

เรียน รร. รัฐบาล ม.รัฐบาล มาตั้งแต่เด็ก

เรียกว่าฐานะกลางๆ ละกัน

======

ผมมีน้องคนนึง ห่างกันพอสมควร

ผมมักจะ เก็บเงินค่าขนม รายเดือน ไปเรียนเพิ่ม อย่างที่อยากเรียน

เช่นเรียนภาษา เรียนกิจกรรมเพิ่ม

ตอนเรียน มัธยม มหาลัย ไม่ค่อยตั้งใจเรียนหรอก เอาแต่ทำกิจกรรม

จบออกมา ก็ได้สกิลพวกนี้ละมาพัฒนาเรื่อยๆ

ส่วนน้อง จำได้ว่าอยากไปเที่ยวต่างประเทศ เรียนต่อต่างประเทศมาก

แต่ก็มาเคืองกับที่บ้าน ว่าไม่มีปัญญาส่ง ไม่เหมือนเพื่อนๆ ที่มีที่บ้าน ส่งเงินให้ไปเรียนต่อ

======

จบมาทำงาน ผมก็ทำงานในไทยนี่ละ

จนได้สอบชิงทุน สอบแข่งขัน ไปทำงานต่างประเทศ

ก็บอกน้องว่า ให้ไปสมัครบ้างสิ เนี่ยมีที่เปิดเยอะแยะ มีทุน มีบริษัท ให้ไปทำงาน

น้องบอก ไม่ตรงกับที่เรียนมา คนละสาขา

อยากให้พ่อแม่ ส่งไปให้เรียนตามสาขาที่ชอบมากกว่า

ผมละ….

เพื่อนผมโตมาฐานะไม่ค่อยดี พ่อแม่ไม่สนใจเท่าไหร่ พอตั้งตัวได้มีเงินทอง มันยังมีปมว่าจะไม่มีลูกเลย

คิดแบบนั้นได้ครับ แต่ขอว่าให้ละทิ้งความคิดนั้นโดยเร็วครับ

ผมเชื่อตามคำพูด bill gate ครับ เกิดมาจนไม่ใช่ความผิดของเรา แต่ถ้าตอนตายยังจนอยู่ ก็แสดงว่าเป็นที่ตัวเรา

ผมก็เติบโตมาในครอบครัวฐานะกลางๆครับครับ พยายามมองในแง่ดี ปัญหาในชีวิตมีเข้ามาตลอด ค่อยๆแก้ไขไป ชีวิตมันก็ยังไปต่อได้ของมัน พยายามกระเสือกกระสนเท่าที่่ได้ครับ ถ้าหมดแรงแล้วไม่ได้ก็คงจบกันตรงนี้แต่อย่างน้อยเคยพยายามแล้วไม่เสียใจ มองไปที่เพื่อนที่บ้านมีครบทุกอย่าง บางทีก็อิจฉาครับ แต่เอาวะอย่างน้อยก็เกิดเป็นคนไม่พิการ ขอเท่านี้ก็สู้ต่อละครับ แต่ตอนนี้ก็เป็นปม ไม่อยากมีลูกเลยครับ เพราะทำงานจนไม่มีเวลาเลี้ยงดูด้วยครับ

ผมโตขึ้นมาพยายามทำงานหนักครับ จนทุกวันนี้บางทีเพื่อนหรือคนในครอบครัวก็บอกให้ลดงานที่ทำลงบ้าง (ผมทำงานคิดเป็นสัปดาห์ก็ 60-70 ชม.ต่อสัปดาห์ครับ นอกนั้นก็นอนกับกินพักผ่อนครับ) ตอนนี้พยายามลดลง เพราะแก่ลงก็กลัวเป็นโรคตายเหมือนกัน

ส่วนคนจน ขอหลายๆท่านอย่าคิดว่าคนจนลูกจะออกมาเลวเสมอไป คนรวยมากๆลูกออกมาไม่ดีก็มีเยอะละครับ เช่น ลูกชายกระทิงแดง หรือหลายๆคนที่เราเห็นตามข่าวทุกวันนี้ด้วยละครับ การที่พ่อแม่รวยหรือจน ไม่ได้การันตีเรื่องพฤติกรรมของลูกครับ ขึ้นกับการอบรมเลี้ยงดูมากกว่าครับ

บ้านผมก็จนนะ ตอนเป็นเด็กเคยรู้สึกอยากมีพ่อแม่ที่รวยๆ เหมือนคนอื่นเขา แต่ก็ไม่ได้ถึงกับโทษพ่อแม่ที่ทำเราเกิดนะ พอโตมารู้สึกขอบพระคุณท่านมากๆ เพราะท่านให้สิ่งที่ดีที่สุดที่ท่านจะให้เราได้แล้ว เราโตขึ้นมามันก็เป็นตัวเราแล้วว่าจะทำชีวิตตัวเองให้ดีได้ขนาดไหนจากต้นทุนที่มีอยู่

อยู่ที่การอบรมสั่งสอน สภาพแวดล้อมในบ้านล้วนๆ เลย ที่ทำให้เด็กคิดแบบนั้น

ถ้าในบ้านมันมีความสุขมากพอ แม้จะเงินไม่มาก แค่ไม่เป็นหนี้ มีบ้านมีรถขับ เด็กก็ไม่ขาดอะไรหรอก

สามารถพาไปเล่นเครื่องเล่นโลตัสได้ทุกเสาร์อาทิตย์ ไปดรีมเวิลช่วงปิดเทอม

ถ้าแค่นี้พาไปไม่ได้ อันนี้คือแย่ละ เด็กไม่ได้ต้องการอะไรมาก แค่ความอบอุ่นจากครอบครัว

ส่วนเรื่องเงินเยอะๆ มันจะคิดตอน ม ปลาย มหาลัยโน่น ถ้ามันรักครอบครัวมันก็จะอยากให้พ่อแม่สบาย พาไปพ่อแม่เที่ยวต่างประเทศ ถ้ามันรู้สึกขาด ก็จะคิดว่า ทำไมพ่อแม่ไม่พามันไป ตปท เหมือนคนอื่น

ได้อยู่พร้อมหน้า พูดจาดีๆ ให้ความอบอุ่นลูก ดูแลเอาใจใส่ ลูกรู้สึกถึงความรักปราถนาดีของพ่อแม่ ความจนนี่ไม่น่าใช่ปัญหาใหญ่ เด็กทึ่โตมาแบบนี้ได้ดีมีหลายคนแล่ว

ในมุมมองของเด็ก คงไปเปรียบเทียบกับคนอื่นที่พ่อแม่เปย์ให้สบายๆ พูดง่ายๆคืออิจฉานั่นแหล่ะ

เป็นเรื่องปกตินะ มีกันทุกคนความรู้สึกแบบนี้ แต่พอดีมันเป็นยุคโซเชี่ยลไง เลยได้ระบายมันออกมาให้คนอื่นได้รู้ด้วย

ผมทำงานโรงพยาบาล เห็นคนมาฝากท้องช่วง10ปีที่ผ่านมานี้ คนไทยน้อยลงๆ ในทางกลับกัน แรงงานต่างด้าวพม่าไทใหญ่กลับเพิ่มมากขึ้น แถมดูประวัติ แต่ละคนท้องที่3 ท้องที่4 กันทั้งนั้น แล้วถามว่าคนพวกนี้เขาคิดถึงคุณภาพในการเลี้ยงลูกขนาดไหน โตขึ้นมาจะเป็นยังไง

ต้องยอมรับกัน ว่าบางครอบครัวขาดการวางแผนระยะยาว อาจจะอยากมีลูกจริง แต่ไม่เคยคิดถึงเรื่องการเลี้ยงดู การบริหารงบประมาณในครัวเรือน สุดท้ายคุณภาพในการเลี้ยงดูอาจจะขาดๆเกินๆไป เผลอๆเป็นสาเหตุให้เกิดปัญหาครอบครัวเข้าไปอีก แต่ในเมื่อทำให้เด็กเกิดมาแล้ว และพยายามเลี้ยงแล้วถึงจะทำได้ไม่เท่าคนอื่น อย่างน้อยก็ไม่ทิ้งขว้างเหมือนพ่อแม่ใจยักษ์บางคน ผมก็เชื่อว่าพ่อแม่ที่พยายามแล้ว ไม่ยุติธรรมที่จะถูกลูกตัวเองโกรธแค้นครับ

ตอนนี้เด็กอาจจะยังคิดไม่ได้ แต่เมื่อไหร่โตมามีครอบครัวบ้าง ก็คงจะคิดได้เอง

เกิดมากูลำบากอีก หิวก็ไม่ได้กิน ของก็ไม่อยากได้ โรงเรียนก็แย่ เด็กมันก็มีสิทธิคิดอ่ะ
ยิ่งเห็นในเฟสมานะเมื่อวาน ลูก 3 คนลูกคนสุดท้ายนี่พิการอีก
แม่สัมภาษณ์ทั้งน้ำตาบอก ไม่มีเงินให้ลูกแล้ว ลูกต้องไปรับจ้างตัดหญ้า เก็บขยะ
ซื้อมาม่ามาซองนึงหารกินกัน 3 คน

ผมก็คิดในใจเออ...ก็ขยันเอากันดีว่ะ

เด็กคนนึงมันพูดได้ มันคิดเป็น มันต้องกินต้องดื่มต้องเรียนหนังสือต้องใส่เสื้อผ้า
ไม่ใช่หมาใช่แมว ที่แค่เล่นด้วยวันละครึ่งชั่วโมง เก็บขี้เก็บเยี่ยว เทอาหาร
ค่าใช้จ่ายมันต่างกันเยอะ

แต่ถ้าเกิดมาในสถานะจนแต่หน้าตาดีรูปร่างดีด็ยังโอนะครับ มีรุ่นน้องผมหลายคนเลยที่ได้แฟนสวยแภมแฟนเปย์ให้ตะหากอีก ผมยังอิจฉามันเลย

บ้านผมก็จนนะ ทั้งๆ ที่ควรจะร่ำรวยประมาณนึงด้วยซ้ำจาก generation ก่อนๆ

ตอนเด็กๆ ไม่คิดไรจริง แต่พอโตมาแล้วก็เริ่มคิดนะว่าถ้ารวย อะไรๆ มันก็ง่าย แม้แต่บางเรื่องใช้เงินแก้ปัญหาจบ เช่น เรียนภาษา เรียนต่างประเทศ

ผมว่าลูกคิดแบบนั้นไม่ผิดหรอก อยู่ที่ดูแลเขายังไงมากกว่า เป็นหน้าที่ของพ่อแม่ต่างหาก ลูกไม่จำเป็นต้องผูกพันกับความกตัญญู

ผมก็เกิดมาพ่อแม่ยากจน ยอมรับว่าก็มีตัดพ้อบ้างนะ ว่าพอเราโตมาแต่พ่อแม่ไม่มีอะไรไว้ให้เราเลย พ่อแม่ไม่มีแม้แต่บ้านหรือที่ดินของตัวเอง ผมเลยต้องหาเองทุกอย่าง และส่งเสียเค้าด้วย ตอนนี้ผมก็มีบ้านมีรถ หน้าที่การงานก็พอโอเค แต่ที่ตัดพ้อคือไม่ได้โกรธหรือน้อยใจอะไรเค้านะ เราตัดพ้อที่ว่าถ้าพ่อแม่เรามีบ้านอยู่แล้ว เราก็ไม่ต้องผ่อนบ้าน ถ้าเค้ามีเงินช่วยเราดาวน์รถ เราคงไม่ต้องซื้อรถมือสองขับไปซ่อมไปแบบนี้ คือเราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนที่เค้ามีไง เทียบกับคนที่มี เราก็ขาด เทียบกับคนที่ขาด เราก็มี

ที่พูดมานี่ไม่ได้โกรธพ่อแม่ไรเลยนะ เพราะที่เค้าให้เรานั่นคือทั้งหมดที่เค้ามีแล้ว เราอยากได้อยากมีอะไรก็ต้องพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆ

ผมเกิดมาในครอบครัวที่ไม่พร้อมเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับจนขนาดอดมื้อกินมื้อ แต่พ่อแม่ผมให้สิ่งที่ผมต้องการตามกำลังที่ท่านหามาได้ สมัยม.ต้นเพื่อนคนอื่นมีรถจักรยานยนต์ขี่ไปโรงเรียน ผมไม่มีแต่พอม.ปลาย ท่านก็ให้รถท่านให้ผมได้ใช้ ถึงจะไม่ใช่การซื้อให้โดยตรง แต่ผมรู้สึกดีตรงนี้มากๆ หลายๆอย่างท่านหาให้ผมได้ตลอดนะ แต่อาจจะมาช้าหรือมาในตอนที่ไม่ค่อยต้องการแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจพ่อแม่หรือด่าครอบครัวตัวเองเหมือนกัน เพราะท่านก็สุดความสามารถแล้ว