ประโยคแรกจริง แต่ไม่ค่อยเกี่ยวกับความรวยความจน ผมว่าแต่ละคนให้คุณค่าสิ่งที่ตัวเองต้องการไม่เท่ากัน

รวมถึงมนุษย์คนหนึ่ง ไม่มีใครมีมาตรฐานมากพอ จะเอาตัวเองเป็น indicator บอกได้หรอกว่า อะไรแพง อะไรถูก อะไรสมราคา


ยกตัวอย่างที่ผมเคยเจอ ผมซื้อเวสป้ารุ่นเก่า ราคาหลักแสน ทีนี้เลยขี่ไปทำงาน ลุงรปภ.มาเห็นเลยถาม

รถนี่มันราคาเท่าไหร่ ผมก็บอกแสนกว่าบาท ลุงรปภ.เลยบอก “โหวว ไม่น่าซื้อเลยเนอะ ซื้อมาได้ยังไง ราคาขนาดนี้เอาไปซื้อรถยนต์

ไม่กี่หมื่นมาแต่งเครื่องเสียงดีกว่า” ผมก็คิดในใจ รถยนต์ผมคันเป็นล้าน จะเอาเงินไปซื้อรถเก่าๆหลักหมื่นมาขับทำไมวะ


ก็นั่นแหละ แต่ละคนให้คุณค่าของสิ่งของแต่ละสิ่งไม่เท่ากัน ฉะนั้นของบางสิ่งก็ไม่ได้ผลิตมาเพื่อให้ทุกๆคนใช้หรอก


ส่วนประโยคที่สองผมก็ว่าจริง เพราะในการคิดมูลค่าของงานบริการต่างๆ มันมีค่าทักษะ ค่าฝีมือ ที่เค้าต้องไปฝึกฝนมาแฝงอยู่

กว่าที่เค้าจะฝึกปรือจนทำประกอบเป็นอาชีพได้ ใช้ทั้งการฝึก ความอดทน ความคิดสร้างสรรด้วยบางที

บางคนเวลาคิดมูลค่า ก็คิดแค่ค่าวัสดุอุปรณ์ แต่ไม่ได้คิดถึงค่าทักษะ ซึ่งเขาฝึกฝนมา แถมตัวเองก็ทำไม่ได้ด้วย

ประโยคแรก จริงแค่บางส่วนนะ เราอาจจะไม่ได้เป็นลูกค้าหรือสาวกที่ตั้งหน้าตั้งตาจะซื้ออย่างเดียวโดยไม่ดู4ดู8 แต่ถ้าเราเห็นว่ามันคุ้มค่าเหมาะสมกับราคาและอยากได้ยังไงเราก็ซื้อกลับกันต่อให้เรามีปัญญาซื้อแต่เห็นว่าของหรือบริการมันไม่คุ้ม ก็ไม่ซื้ออยู่ดี

ประโยค2นี่ไร้สาระมาก เมื่อก่อนผมกินข้าวกระเพราหมูกรอบร้านนึงบ่อยๆ ถึงแม้ว่าราคาจะแพงกว่าเจ้าอื่น และผมก็ทำกับข้าวได้ ถามว่าทำไม ผมก็แค่อยากกินรสชาตที่เค้าทำให้และผมติดใจ ก็แค่นั้น

เอาจริงๆ 2 ประโยคที่กล่าวถึงมันก็หมายความถึงคำว่า "พึงพอใจ" นั่นแหละ ต่อให้เรามีปัญญาซื้อหรือไม่ หรือเราทำเองได้มั้ย แต่ถ้าเราพึงพอใจกับสิ่งเหล่านั้น เราก็ยินดีจ่าย

ไม่มีคำว่าแพง ถ้าถูกใจ

จริง

ประโยคแรก ผมแย้งว่ามันมีบางเรื่องที่ไม่จริง เพราะของบางอย่างมันก็เรียกว่า snake oil คือไม่ได้ดีไปกว่าของทั่วไปแต่ขายความเชื่อ
อย่างเช่นดราม่าเรื่องสายแลนทำให้คุณภาพเสียงดีกว่าหรือไม่ ก็จะมีพวกสายแลน "audio grade" หรือเหรียญควอนตัมอภินิหารต่างๆ คือของพวกนี้ถ้ามันเป็นไปตามที่อยากจะโฆษณาจริงมันก็อาจจะไม่แพง เช่นเสียงดีขึ้น ใช้แล้วชีวิตขึ้น
ถ้าสายแลน audio grade ไม่ได้มีอะไรเหนือกว่าสายแลนทั่วไป ก็น่าจะเรียกได้ว่าแพงด้วยตัวของมันเอง ไม่ได้เกี่ยวกับว่าคนซื้อจะเป็นผมหรือใคร

ผมโคตร งง กับคนที่บอกว่าประโยคแรกใช่ โคตรจริง จริง 5555555
เอาอะไรมาจริง 5555

มันใช้ได้แค่บางครั้ง มันไม่จริงเสมอไป มันไม่ใช่ อกาลิโก สักกะหน่อย

ผมมันประเภทง่ายๆ ไม่คิดมาก เพราะไม่กระทบกับชีวิต และไม่ได้อีโก้สูง และไม่ได้มองว่าโดนด่า และฟังเฉยๆ คือ
ประโยคแรก ดีออก จะได้ไม่ต้องซื้อ คิดมากทำไม การประหยัด อดออม รู้จักใช้เงิน คือ วิถีชีวิตที่ถูกต้อง
ประโยคที่สอง ก็ดีอีก จะได้ไม่ต้องซื้อ ในเมื่อมันแพงมากนัก ก็ดี หาซื้อของถูกก็ได้ และทำให้คิดอีกว่า ลองทำเองดูไหม จะได้ประหยัด ผมยังคิดอยากซ่อมและสร้างได้ทุกอย่างเอง จะได้ประหยัดเงินตั้งครึ่งหนึ่ง แต่ขี้เกียจ ก็ต้องเสียเงินไป และเพราะบางอย่างทำเองไม่ได้จริงๆ เพราะต้นทุนและทรัพยากรและความสามารถ ถ้าอยากได้จริง ก็ต้องซื้อ ห้ามกิเลสในใจได้ ก็ไม่ต้องซื้อ ประหยัดดี ชอบ

ให้กลไกตลาดมันทำงานครับ