การเปลี่ยนชีวิตคน มันอยู่ที่มายเซ็ท และการศึกษาจริงๆนะ
ที่ผู้ใหญ่สอนให้ตั้งใจเรียน คำน่าเบื่อๆ
แต่ถ้าสอบเข้ามหาลัย TOP ประเทศได้
แม้จะไม่ได้การันตรีความสำเร็จใดๆ
แต่มันจะมีสังคม และมีความรู้ และมีโอกาสมากมายเข้ามา

ส่วนตัวไม่เคยได้ยินเพื่อนๆหรือใครเคยดูถูกอะไรราชภัฎเลยนะ
แค่ตัวเองก็เคยถูกเพื่อนราชภัฏพูดประมาณนี้อยู่
ก็ไม่ได้เถียงอะไร เพื่อรักษาน้ำใจเพื่อน
ทำงานจริงราชภัฎอาจเก่งกว่า ม.ดัง ก็มีแหละ
แต่มันก็มีตรรกะที่เราจะตอบได้ ทั้งเชิงปริมาณ และสถิติ
หรือลอจิกที่ บ.ใหญ่ทำไมถึงเลือกมหาวิทยาลัย
เพราะนั่นเหมือนใบการรันตรีเบื้องต้น ว่ามีความสามารถ มีความพยายาม หรือมีความรู้ระดับนึงแล้ว

เพื่อนผู้หญิงผมเป็นเยอะนะ

พวกเด็กเซนโย อัสสัมคอน มอแตร์

แบบอยู่ในสังคมที่ดีมากๆ

คนอื่นมองว่าเพรียบพร้อม

รวย สวย เก่ง

แต่แบบพอเทียบกับเพื่อนๆนี่ตกมีนทุกอย่าง

ทั้งๆที่ถ้าเทียบกับคนทั่วไปนี่ percentile 90+ ทุกด้านละ

น้องชายผมอยู่กลุ่มแรกเลย
- เรียน รร. วัด แต่ไม่ใช่ รร. ดังแบบวัดเทพศรินทร์
- ที่บ้านล้มละลายตั้งแต่ปี 40 ไม่มีรายได้เป็นหลักแหล่ง
- ไม่มีเงินเรียนพิเศษ บางวันมีแค่ค่ารถไปเรียน ไม่มีค่าข้าว
- บางเทอมไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ต้องผัดผ่อนไปก่อน

แต่อาศัยเก็บเงินซื้อข้อสอบเก่ากับอ่านหนังสือของ รร. เยอะมาก อ่านซ้ำไปซ้ำมา จนสอบติดวิศวฯจุฬา แถมตอนไปยื่นคณะ เค้าให้ยื่น 4 อันดับ มันยื่นวิศวฯจุฬาอันดับเดียวเลย บอกว่ามั่นใจ ยังไงก็ติิด



ส่วนผม จริงๆก็ทำแบบน้องนี่แหละ อ่านหนังสือทำข้อสอบเก่า ซ้ำไปซ้ำมา แต่ติดแค่วิทยาฯ จุฬา เลยไม่เอา ไปเรียนเกษตรแทน

ผมหมายถึงเอามาใช้จริงๆ ในบริษัทน่ะ สมัยผมมันเรียก o net a net

คะแนน Eng O-Net ผม 80 A-Net 65-70 (จำชัวๆไม่ได้) เนี่ยคะแนนสอบ ณ ตอนนั้นะ ผมว่าผมก็ไม่แย่

ในขณะที่ผมเรียน ABAC แต่จบมานี่ มันไม่ได้กินขาด ม.รัฐดังๆเท่าไรหรอก (แค่อาจจะกล้าใช้มากกว่าหน่อย)

โทษทุกอย่าง ยกเว้นโทษตัวเอง

ความเหลื่อมล้ำ มีมั้ย มีครับ แต่ผมยืนยันว่า “ตัวคุณเอง” เป็นปัจจัยหลัก ปัจจัยเสริมคือ “ต้นทุนทางบ้าน”
สมัยก่อนรุ่นพ่อผม หนังสือสอบ entrance มีเล่มเดียว ต้องวนกันอ่านกับเพื่อนที่หารกันซื้อหนังสือ แต่พ่อกับเพื่อนมั่นใจว่าอ่านทุกหน้า วนๆ ฝึกทำข้อสอบ บางวันก็ต้องช่วยที่บ้านทำงาน ก็สอบติดมอดีๆได้

รุ่นผม ผมก็เห็นทั้งลูกคนรวยที่ไม่ตั้งใจเรียน กับลูกคนบ้านๆ สอบติดจุฬาก็มี เพื่อนสนิทผมเด็กตจว. ไม่เรียนพิเศษ ผมก็เห็นมันสอบติดจุฬา และเด็กจุฬา โควต้าจุฬาชนบท เด็กตจว.ก็มีเยอะครับ เพื่อนผมในรุ่นคนนึง สมัยก่อนนี้เกเร แว้นเลย ยาก็เล่น จนวันนึงมันกลับตัวกลับใจได้ หันมาตั้งใจเรียน สุดท้ายก็ได้เรียนจุฬานะครับ แน่นอนถ้าทางบ้านคุณฐานะดีอยู่แล้ว และตั้งใจเรียนด้วย คุณก็มีสิทธิ์ติดได้ง่ายกว่า แต่มันไม่ใช่ว่าจุฬาจะเป็นแต่มอที่มีแต่ลูกคุณหนูมาเรียน (มอดังอื่นๆก็เช่นกัน ผมว่ามันก็ไม่ต่างกันมากอะ)

ความเหลื่อมล้ำเป็นปัญหาที่ต้องแก้ แต่ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะใช้อ้างตลอดเวลาตัวเองไม่เอาไหนครับ
และผมยืนยันว่าปกติไม่มีเด็กจุฬาหรือเด็กมอรัฐบาลที่ไหนไปเที่ยวขิงเที่ยวดูถูกมออื่นหรอก มันไม่อยู่ใน topic การคุยในชีวิตประจำวันด้วยซ้ำ มีแต่จะโดนสายมโนแขวะว่าเด็กจุฬาชอบเหยียด ลูกคุณหนู เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ไรงี้ ซึ่งถามว่าแคร์มั้ย ก็ไม่ เพราะมันไม่จริงและไร้สาระมาก
55555

ที่ทำงานผมสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษ จบจากราชภัฏก็ถูกเรียกสัมภาษณ์นะ แต่ไม่ผ่านซักคน
ENG ไม่กระดิกเลย ถาม-ตอบธรรมดาไม่ได้เลยจริงๆ HRก็งงๆถามว่าไม่ได้เรียนENGกันมาเลยหรอ

ช่ายครับ

ที่เด็ก ฬ ในดราม่ามันพูดก็มีส่วนถูกแหละ คือเค้าไม่ได้ดูถูกราชภัฎหรอก คือมันคนละสังคมกันไปแล้วแหละ เลยไม่ได้มาสนใจกันหรอก แต่คำที่ใช้มันดูน่าหมั่นไส้แหละ(ผมอ่านละยังรู้สึก ว่าโดนหมั่นใส้แน่ๆ5555)

ปกติคนเค้าก็มองหาเป้าหมาย ที่คนที่เท่าหรือเหนือกว่านั่นแหละ เด็ก ฬ มันก็มองมอเดียวกันหรือเด็กจบนอก แล้วบางส่วนเค้าก็รู้สึกต่ำต้อยแบบที่เด็กราชภัฎรู้สึกแหละ

ผมตอบจากประสบการณ์นะครับ ผมเคยได้มีโอกาสทำงานกับคนจบราชภัฏ คุณภาพต่างจากมหาวิทยาลัยปิดมากๆครับ แม้จะทำงานมานานดูเหมือนประสบการณ์เยอะตำแหน่งเยอะ แต่พอถึงจุดสำคัญซึ่งจุดนั้นผมเรียกว่าการ connect dot ประมาณ critical thinking เด็ก ราชภัฎที่ผมเจอมา(เอาแค่ที่เจอมานะครับ) ไม่ผ่านเลยครับคือแก้เรื่องพวกนี้่ไม่ได้เลย มันแบบเห็นกันชัดๆเลยครับ ถ้าจะบอกว่าดูถูกเหมือนจะดูถูกแล้วมากกว่า

ปจบ ผมเลยเลือกรับคนโดย screen มหาวิทยาลัยครับเพราะมันเชื่อได้ระดับนึงในบริบทประเทศไทย ทีนี้เด็กราชภัฏแย่ไหม ผมว่ามันเหมาะกับบาง function แต่อย่างสายงานที่อยู่ ยังไม่เจอใครที่เหมาะเลยครับ ผมไม่ได้ดูถูกแบบเหยียดนะครับ แต่ผมมองว่าการเหมาะกับบริบทมากกว่าครับ เอาเด็ก ฬ จบอักษร มาแข่งกับเด็กราชภัฏ​เกษตร ก็แพ้ครับทุกอย่างขึ้นกับประสบการณ์ การเลี้ยงดู สังคมและบริบทครับ

แต่ก็ต้องยอมรับว่าการพิสูจน์ตัวเองในขณะที่ตัวเองดีกรี ราชภัฏย่อมยากกว่า มหาวิทยาลัยปิดครับ เพราะจุดเริ่มต้นคนที่จบมหาวิทยาลัยปิดหรือจบนอก เค้าพร้อมและมีโอกาสมุ่งในการสร้างฐานใน profile การศึกษามากกว่า ดังนั้นคุณวิ่งทีหลังอาจจะเหนื่อยกว่าไม่แปลกเลยครับ

อยากทำตัวให้สมควรโดนเหยียดกันเองนี่หว่า

ผมมองว่าเป็นเรื่องพื้นฐานครอบครัว+สังคมคนรอบข้างนะ ผมเป็นคนนึงที่จบราชภัฏมา (นิเทศศาสตร์) ที่บ้านไม่ซีเรียสเลยว่าเรียนราชภัฏ สุดท้ายเค้ามองแค่ว่าจบมามีงานทำ มีรายได้เลี้ยงดูตัวเองและพอจะส่งเงินให้ที่บ้านรายเดือนเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ก็พอ
- เพื่อนมัธยมก็ไปต่อมหาลัยดัง ๆ เยอะแยะ จุฬา ธรรมศาสตร์ เกษตร มศว ฯลฯ ก็ยังคงสนิทกันจนทุกวันนี้
- กลุ่มเพื่อนในมหาลัยก็ไม่เคยคุยกันแบบ "เห้ยเราต้องยกระดับตัวเองให้เทียบเท่ามหาลัยนั้นนะ เราโดนเด็กมหาลัยนั้นดูถูกมา" ถามว่าในกลุ่มเป็นเด็กเรียนมั้ย? ก็ประมาณนึงแต่ก็ไม่ได้แบบเนิร์ดจัด ถ้าไม่ได้ติดอะไรก็พยายามเข้าเรียนทุกคลาส แทบไม่เคยโดดเรียน (ยกเว้นแบ่งคนโดดไปทำงานกลุ่มวิชาอื่นให้เสร็จส่งทันตามเวลาที่กำหนด)
- ตอนฝึกงานก็เจอทั้งเด็กจุฬา ธรรมศาสตร์ มศว แต่ก็ไม่เคยมีการมาด้อยค่าหรือมาเปรียบเทียบกันเลย กลายเป็นกลุ่มที่พูดคุยนั่งปรับทุกข์เรื่องเรียนหนักนู่นนี่นั่น แลกเปลี่ยนกันว่ามหาลัยแต่ละคนเรียนอะไรกันบ้าง มีคลาสไหนเหมือนกันรึเปล่า แชร์ความรู้กันด้วยซ้ำ

ผมบ้านจนมากนะ แต่เรียนที่จุฬาเพราะสอบได้ทุนเรียน ต้องยอมรับเรื่องความเก่งนะว่าจุฬาเก่งกว่าราชภักแน่นอน จะสอบเข้าได้มันยากมากนะครับ ไม่ว่าจะรวยหรือจน

จากประสบการณ์ที่ผมพบเจอและรู้จัก ตัวเปิดเลย ม.xxx เนี่ย เปิดแล้วพอโดนสวนกลับก็เปิดการ์ดพระเอกนางเอกประจำ และสันดานชอบเอาเปรียบด้วย ผมทำงานมาทั้งที่กรุงเทพและต่างจังหวัด นิสัยเหมือนกันหมด

ผมมีมากกว่า ผมก็ช่วยเหลือให้โอกาสคนที่มีน้อยกว่า แต่เจอพวกนี้มากๆ เข้า ตอนนี้ไม่อยากจะช่วยแม่งละ

มันไม่ใช่เรื่องเงินอย่างเดียวครับ คนจนยืม กยศ. ก็เรียนจุฬาได้แหละ

แต่มันเป็นเรื่องของคุณภาพของ รร ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม คนเรียน รร บ้านนอก ถึงจะขยันแค่ไหน มันก็สู้นักเรียนในเมืองยาก เพราะครู เพื่อน ตัวเทียบดีๆ ก็ไม่มี ว่าตัวเองต้องรู้ต้องเก่งแค่ไหน

ยกตัวอย่างผม เรียน รร.ประถมบ้านนอก แทบจะถูกยกให้เป็นเทพ ผมบอกได้เลยว่ามัดมาทั้ง รร ช่วยกันทำข้อสอบก็ได้คะแนนไม่สู้ผม คือมีนักเรียนใน รร ร้อยกว่าคนเองอะ 55

แต่พอพ่อแม่ผมย้ายบ้าน ฐานะดีขึ้น ได้มาเข้า รร.มัธยมประจำจังหวัด กลับเป็นรั้งท้ายเลย พึ่งรู้ตัวว่าที่เรียนมามันขี้ตีนของเด็กในเมือง พอมันมีสังคมดี มีตัวเทียบ ผมก็ดีดตัวเองขึ้นมาได้

คือถ้าผมยังอยู่ในสังคมเดิมเหมือนตอนเด็ก อย่าว่าแต่ราชภัฏเลย ผมอาจออกมาแบกปูนช่วยพ่อแม่ตั้งแต่ ม.3 แล้ว หรือต่อให้ได้เรียนต่อก็เป็นขี้ตีนของเด็กในเมืองเหมือนเดิม

อาจไม่ใช่ทุกคน แต่ส่วนใหญ่มันเป็นแบบนี้

ใช่ครับ คนมีเงินอ่านเองไม่เข้าใจก็ไปเรียนพิเศษเพิ่มจนเข้าใจได้

ซึ่งอย่างที่ผมบอกไปมันเป็นปัญหาของระบบการศึกษาไทยที่ไม่สอนให้เด็กรู้จักกระบวนการคิดและอ่านด้วยตัวเองตั้งแต่เด็กด้วยครับ ปัญหาครูไม่มีคุณภาพก็ส่วนนึงอีก การหาความรู้ด้วยตัวเองเป็นสกิลที่สำคัญมากๆเลยในชีวิต สุดท้ายถ้าอ่านเองไม่ได้ตอนไปเรียนในระดับมหาวิทยาลัยก็เอาตัวไม่รอดอยู่ดี

แต่ผมขอค้านเรื่องการสอนของโรงเรียน ผมอยู่ในโรงเรียนที่คุณอ้างถึง เค้าไม่ได้สอนอะไรพวกนี้เป็นพิเศษนะครับ ก็สอนตามหลักสูตร ให้การบ้านมาทำปกติ 20-25% ของเด็กโรงเรียนผมสุดท้ายก็ไปเรียนเอกชนอยู่ดีเพราะอ่านหนังสือเองไม่รอด จัดอันดับแรงค์โรงเรียนจากการเข้ามหาวิทยาลัยก็คืออันดับ 30-50 ตลอด

พวกกระบวนการคิดมันเกิดจากการที่เด็กฝึกแก้ปัญหา ฝึกทำความเข้าใจปัญหาและโจทย์ด้วยตัวเองมากกว่า ซึ่งผมมองว่ามันเกิดจากการหล่อหลอมของครอบครัวด้วยนะ อีกอย่างนึงการที่เราไปโรงเรียนเรามีครูที่สามารถถามได้เมื่ออ่านเองแล้วไม่เข้าใจหรือไม่เข้าใจขณะเรียนก็ช่วยได้เยอะมากๆเหมือนกัน

มก. มันเทียบกันเองครับ บางเขน vs กำแพงแสน