ผม 30 ยังไม่มีบ้าน มีรถเก่าๆมือสอง 1คันที่ยังผ่อนไม่หมด
ชีวิตมันต้องสู้ครับ ชีวิตมันสู้กลับเสมอ
ต้องมีสักวันที่ดอกไม้จะเบ่งบาน
แล้ววันนั้นจะเป็นวันของพวกเราครับ :)

คนเราต้นทุนชีวิตไม่เท่ากันครับ

เค้าว่า comparison is the thief of joy
ถ้าเอาแต่มองคนรอบๆก็จะเห็นแต่ึนทร่ดีกว่าครับ โซเชียลนี่ตัวดีเลย

พยายามมองกลับมาที่ตัวเองเยอะๆ ว่าพัฒนาได้อีกมั้ย เรียนรู้อะไรเพิ่มบ้างมั้ย แล้วก็มีความสุขมั้ย ทำตัวเองให้ดีกว่าเมื่อวานก็โอแล้วครับ

พูดมานี่ ผมก็ทำไม่ค่อยได้หรอกนะ แอบเปรียบเทียบกับน้องๆเพื่อนๆแล้วก็รู้สึกว่าเรามันกระจอกจัง เอาจริงๆเราก็ไม่ได้ลำบากมากหรอกนะ แค่มันดีเด่น เทียบไม่ได้ อวดไม่ได้เหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง

ขออนุญาต​แปะไว้อ่านในวันที่ท้อครับ

ผม25แล้วแต่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกัน อาจจะเพราะโชคร้ายจบมาแล้วรับปริญญาเสร็จโควิดก็ระบาดเลยทำให้หางานยากมากๆด้วยมั้ง

ตอนนี้ตกงานมาครึ่งปีกว่าๆละ ยังหางานไม่ได้เลย ประสบการณ์ทำงานก็ยังต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่เลย ตัดภาพไปที่เพื่อน บางคนเงินเดือนครึ่งแสนแล้ว บางคนก็มีเป็นแสนเป็นร้าน บางคนเป็นเจ้าของกิจการแล้ว รุ่นน้องก็มีงานมั่นคงแล้ว

ตัดภาพมาที่ตัวเอง งานก็หาไม่ได้ ภาระพ่อแม่ยังต้องเลี้ยงอยู่ ผมเคยท้อเรื่องหางานจนถึงขั้นร้องไห้กับแม่เลย ปกติเป็นร้องไห้ให้คนในครอบครัวยากมาก เพราะไม่อยากทำตัวเป็นภาระพ่อแม่ งานก็หาไม่ได้ ไปทำงานตจว.ก็ไม่อยากไปอีก เพราะเป็นห่วงพ่อแม่(เคยมีเคสฉุกเฉินตอนที่ผมอยู่2ครั้ง ถ้าไม่อยู่ไม่รู้จะเป็นยังไงกันบ้างแล้วตอนนี้)

เหนื่อยจริงๆ ท้อเหมือนกันครับ แต่ก็จะสู้ไปเรื่อยๆ สู้จนกว่าจะถึงวันที่รอคอย เป็นกำลังใจให้นะครับ

ผม1ในนั้นครับ 35แล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเลย จริงๆก่อนโควิด เริ่มมีแล้วหล่ะ เพราะเข้าเลข3แล้วเลยเริ่มคิดเรื่องอนาคต มีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ดันมาร่วมลงทุนเปิดร้านกับเพื่อน ด้วยความไว้ใจเพราะเพื่อนสมัยเด็กสนิทมากๆ เลยแทบไม่ตรวสอบอะไรเลย ร้านหุ้นกันประมาณ 5คน ทำร้านอาหาร กับ ค่าเฟ่ขนมหวาน สรุปมารู้ตอนหลังว่า มี2คนเป็นหุ้นลม แล้วหลังๆร้านขาดทุนเพราะโควิดมา ไปต่อไม่ได้ จะแจกจ่ายเงินคืน ก็ไม่มีอะไรเหลือเลยครับ ตั้งแต่ตอนนั้นมาจนถึงตอนนี้ ผมยังไม่กลับไปอยู่จุดที่มีเงินเลย ทะเลาะกับแม่ เลิกคบเพื่อน ไม่กล้าไปเจอญาติพี่น้อง เตอนนี้พิ่งจัดการหนี้สินหมดช่วงเดือน ก.พ. กำลังเริ่มเก็บใหม่ แต่งานดีๆที่เคยทำตอนนี้ไม่ได้ทำเหมือนเดิมแล้ว ค่อนข้างหมดไฟ แต่พยายามบอกกับตัวเองอยู่ว่าอย่าท้อครับ หวังว่าจะกลับไปอยู่จุดเดิม หรือ ดีกว่าเดิมให้ได้ ตอนนี้ผมทำฟรีแลนซ์ หางานอะไรทำไปเรื่อยเพราะหมดแพชชั่นกับงานประจำไปเลย ตอนนี้เหลือเงินเก็บ10k กับ PCX1คันลำบากแต่สู้ครับ

ผม 29 ตอนนี้ยังลุยอยู่ครับ ตั้งเป้าหมายจะไป ตปท ให้ได้สักทาง มีเมียมีลูก กระหายชีวิตที่ดีขึ้นทุกวันนี้้ ต้องขอบคุณท่านเมียจริงๆที่ยังอยู่กับผม ผมมี passion แต่ไม่ค่อยชัด เพราะเป็นลูกคนเดียวด้วยมั้ง ถ้าจะไป ตปท ก็ห่วงพ่อแม่ แต่ไม่ว่าไงก็สู้ๆครับท่าน fight until we not see dictator ever ever again ครับ อยากอยู่ไทยต่อไปแหละ ถ้าประเทศมันดีกว่านี้

อย่าเอาไปเทียบกับคนอื่นเลยครับจะเครียดเปล่าๆ คนเราต้นทุนชีวิตไม่เหมือนกัน บางคนเกิดมาบ้านรวย บางคนเกิดมาสมองดีฉลาดมาก บางคนดวงดี ทำอะไรก็ดูจะเจริญไปหมด ตอนนี้ผมอายุ 36 ตั้งใจจะฝึกพิมพ์ดีดภาษาไทยแบบพิมพ์สัมผัสให้เร็วมากๆๆ ตอนนี้เริ่มเร็วแล้วครับเพราะฝึกมา 2 เดือนแล้ว แล้วก็ฝึกภาษาอังกฤษตามครูใน Youtube อยู่
ทำไมผมต้องฝึก 2 เรื่องนี้ ก็เพราะว่าเป็น 2 เรื่องที่ผมนึกออกที่จะทำให้ชีวิตการทำงานผมดีขึ้นและสามารถลงมือทำมันได้ ถึงมันจะดีขึ้นเล็กน้อยเพราะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันก็ดีสำหรับผมครับ ส่วนเรื่องบ้าน หรือรถผมมีแล้วครับแต่เป็นของมือสองหมดเลย เพราะผมไหวเท่านั้น คนอื่นจะมองไม่โก้ไม่หรูก็ช่างเขา เขาไม่ได้มาหาเงินให้เราใช้สักหน่อย จะไปแคร์อะไรมาก

ทั้งหมดอยู่ที่เราครับ แต่เอาเข้าจริงๆสังคมคนที่เรารู้จักก็มักมีส่วนด้วยและยิ่งปจบ.สำคัญมากขึ้นเพราะเราเห็นและติดตามกันได้มากขึ้นแบบไม่รู้ตัว

ผมก็เคยน่ะเวลาเข้าเฟสแล้วเจอคนที่ประสบความสำเร็จมากมาย อาจจะเพราะที่บ้านเขามีฐานะการเงินที่ค่อนข้างดีกว่าเรามากคอยสนับสนุน คือขับรถหรูใช้ของหรูหราดีและบ้านหลังใหญ่ เคยคิดเหมือนกันว่าอยากมีแบบเขาบ้างเพราะมองย้อนกลับมา ผมอายุ 31 ยังขับรถญี่ปุ่น eco และยังผ่อนไม่หมดด้วยซ้ำ จนวันนึงมานั่งคิดขึ้นได้ว่า คิดไปมันก็ไม่ได้อะไรครับ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตเราจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ การมีความสุขกับตัวเราเอง ตั้งเป้าหมายกับตัวเราเองและมีความสุขกับคนรอบตัวเราที่ matter อาจจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่าแก้วแหวนเงินทองหรูหราอะไรพวกนั้น เรื่องรถเคยเป็นเรื่องที่ผมคิดตลอดว่าสักวันอยากมีอยากได้แบบเยอรมันหรือรถยุโรปหรูหราแบบใครเขาบ้าง แต่มาตอนนี้ความคิดมันค่อยๆเปลี่ยนอ่ะครับ

เริ่มคิดได้ว่ามันแค่เปลือก จริงๆรถญี่ปุ่นก็พาเราไปถึงจุดหมายได้เหมือนกัน ค่าบำรุงดูแลรักษาเราก็ดูแลได้เหมาะสมกับเราในตอนนี้แล้ว เกิดเสียเรายังพอซ่อมได้ไม่ขัดสน ปสก.ตรงของผมกับคนในครอบครัวคือถ้าไม่พร้อมจริงๆอย่าลองรถหรูเลยครับ ใช้ไปมันไม่สบายใจหรอกครับกับราคาเสื่อมของรถค่าบำรุงกับประกันปีละเป็นแสนครับ เอาจริงๆผมยังคิดเลยว่าพ่อผมใช้รถคันที่แกใฝ่ฝันตอนเด็กๆคันนี้แล้วแกมีความสุขไหม คือซ่อมมันปีนึงต้องโดนหลักหลายหมื่นและประกันปีหลักเกินครึ่งแสน

สิ่งที่ผมวางเป้าหมายไว้คือมองว่าอะไรคือสิ่งที่เราพอจะครอบครองและทำให้เราคนรอบข้างเรามีความสุขที่แท้จริง จนวันนี้ผมพบคำตอบแล้วว่าสิ่งนั้นคือ บ้าน ครับ

ตอนนี้ก็กำลังคิดเรื่องเก็บเงินสร้างบ้านในแบบที่ชอบอยู่ คือมันอธิบายยากน่ะเรื่องบ้านมันอยู่กับเรากับแฟนเราและสามารถอยู่ไปจนลูกหลานเหลน คือมันสำคัญอ่ะครับเพราะถ้าเราสร้างบ้านที่อบอุ่นขึ้นมาได้ คนรอบข้างและตัวเราจะมีความสุขมากและทำให้ชีวิตครอบครัวเรามีความสุขมาก ผมได้ข้อคิดเรื่องนี้มาจากบ้านผม ที่เขาอยู่กันแบบตึกแถวแคบๆแทบไม่มีห้องแยกให้ลูกแต่ละคนด้วยซ้ำ ตัวผมเองยังไม่เคยได้มีห้องเป็นของตัวเองต้องอยู่กับพ่อแม่จนอายุถึงหลักทำงานโน่นจึงย้ายออกไปเอง แต่ที่บ้านผมใช้รถหลักหลายล้านน่ะครับ ถามว่ามีความสุขไหมละทุกวันนี้ผมว่าไม่อ่ะครับ เป็นทางเลือกที่ผมมองย้อนกลับไปแล้วคิดได้เลยว่าเราจะไม่ทำผิดพลาดในแบบที่ครอบครัวเราทำอีกแล้ว

เลยมาถึงจุดนี้ยาวมากๆ แต่สรุปง่ายๆว่าถ้าเราไม่สามารถครอบครองทุกอย่างได้ ลองมองหาสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเรา มองไปที่ละจุดแล้วสร้างมันทีละจุด คนเราเกิดมาไม่เหมือนกันบางคนมีทุกอย่างตั้งแต่เกิด แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้นลองลิสต์สิ่งที่คุณคิดว่ามันสำคัญตามลำดับและจงมองหาและสร้างแรงบันดาลใจในการทำสิ่งที่สามารถพาเราไปยังสิ่งนั้นได้

และสุดท้าย ผมลดการเข้าโซเชี่ยลลง เล่นแค่เฟส ไอจีเข้าไปดูนมอย่างเดียวพอครับ

ผมก็ไม่มีไรเลย ใช้ชีวิตไปเรื่อย ว่าเศร้าก็เศร้า แต่ก็ไม่ได้แย่ ชิวดี