ผม 29 พนักงานราชการ มีรถ (ยังผ่อนไม่หมด) มีแฟนยังไม่แต่ง
บ้านก็ของพ่อแม่ ปัจจุบันเช่าห้องอยู่กับแฟน กลับบ้านเดือนละ 2-3 ครั้ง
เงินเก็บไม่มี เงินเดือนก็พอใช้ เหลือเดือนละ 500-1000 บางเดือนก็ไม่เหลือ
ตั้งใจว่าถ้าผ่อนรถหมด จะขอกู้ซื้อบ้านเหมือนกันฮะ

Edit : รวมๆแล้วผมยังไม่ค่อยพอใจกับที่เป็นอยู่สักเท่าไร แต่ก็ไม่คิดอิจฉาใครนะ

ผมจะ 32 แล้วครับ ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่เลย พยายามเรียน React อยู่

เอาจริงๆผมเพิ่งฟื้นตอนอายุ31 นะท่าน
อย่าไปคิดมาก พัฒนาตัวเองเยอะๆ อย่าด้อยค่าตัวเอง
เป็นคนชำนาญด้านใดด้านนึงเป็นพิเศษได้ยิ่งดี
พอเราเริ่มเข้าสู่อายุ30++ ประสพการณ์ความรู้ สำคัญมากๆ

ค่อยๆเริ่มมีครับ มีตอนไหนก็ไม่สาย ตอนผมมีรถซื้อตอนอายุ28 แล้วก็ค่อยๆผ่อนจนนถหมดค่อยซื้อบ้าน ตอนนี้เป็นหนี้บ้านไปอีกครึ่งชีวิต เงินเก็บไม่มีใช้เดือนชนเดือนตลอด

คำถามนี้น่าจะเกิดกับทุกคนนะครับ พอผ่านไปได้ก็จะเราก็จะอยู่กับ mind set นั้นไปตลอด
ผมว่ายิ่งชื่นชมคนเก่งยิ่งดี ยิ่งเข้าใจวิธีเติบโตของพวกเขายิ่งดีต่อตัวเราครับแต่ต้องแยกจากคนที่มีสิ่งต่างๆจากเงินพ่อแม่หรือจากเงินสีเทา ซึ่งเป็นวิธีที่เราไม่ได้จะเดินทางนั้นอยู่แล้ว ...ยิ่งชื่นชมคนเก่งยิ่งดีครับ

ต่อให้ไม่มีอะไรสักอย่าง แต่ชีวิตมีความสุขดี ผมว่าก็ไม่มีไรเสียหายนะ
เพื่อนๆผมก็มีทั้งดีสุดๆและแย่สุดๆ ส่วนตัวผมนั้นก็ไม่มีไรเลยทั้งบ้าน รถ แฟน แต่ก็มีความสุขดีตามฐานะ

เยอะไปครับ ผมเองก็เคยจนวันนึงต้องนั่งคุยกะต้นไม้ มองแค่วันนี้และอยู่กะสิ่งที่มี สู้เพื่อลูกให้เรียนจบก็ขอเกษียนตัวเองเลย

เข้ามาให้กำลังใจคนอายุย่าง 30 และ 30 ต้นๆ ที่ยังไม่มีอะไรครับ

ก่อนอื่นขอบอกว่าท่านไม่ต้องคิดมากครับ ถ้าไม่มีหนี้สินก็ดีมากแล้ว
ยิ่งถ้าไม่ต้องเช่าบ้านอยู่ด้วยยิ่งดีไปอีก

เมื่อกี้ผ่านตาคลิปพี่แมวจิรศักดิ์ แกบอกว่าชีวิตเราจะขึ้นจะลงอยู่ที่จิตใจ
ถ้ามีมากหรือรวยแต่ไม่มีความสุข นั่นอาจจะเรียกว่าชีวิตตกต่ำ
ถ้ามีน้อยหรือจน แต่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ นั่นก็อาจเรียกว่าเป็นชีวิตขาขึ้นได้

ดังนั้นสิ่งสำคัญคือ ท่านต้องไม่คิดมากจนเกินไป อย่าด้อยค่าตัวเองโดยการเปรียบเทียบกับใคร
ชีวิตไม่ใช่บรรยัติไตรยางค์ที่จะต้องมีให้ครบหรือประสบความสำเร็จอะไรตอนอายุเท่านั้นเท่านี้

ทุกวันนี้เราเจอสื่อที่พร่ำบอกแต่ให้มีนั่นมีนี่ ต้องประสบความสำเร็จเงินเดือนเท่านั้น ตำแหน่งเท่านี้
แต่ผมคิดว่าการได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ไม่เบียดเบียนคดโกงใคร
แม้จะเรามีน้อยหรือไม่เท่าคนอื่น ตำแหน่งไม่สูง ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วนะครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ จากคนอายุ 30 ปลายๆ

ตอนผมสามสิบ มีแค่มอไซด์คันเดียว หนี้แค่กยศ
พยายามเข้า อย่าเพิ่งท้อ ยิ่งถ้าต้นทุนเราน้อยกว่าคนอื่น
แค่ครึ่งชีวิตเอง หาจุดเริ่มต้นให้ได้
สมัยนั้นจบใหม่ๆ ไปรวมรุ่นแต่ละที
คนโน้นขับรถป้ายแดง คนนี้เพิ่งกลับจากนอก
ไอ้เรานั่งตัวลีบ กรูบิดมอไซด์มา
มือถือก็ยังกระจอกกว่าเค้า

ยอมแพ้กับชีวิตไปนานละครับ

ผมขอเป็น1ในกำลังใจนะครับ ถึงเราจะไม่มีอะไร
แต่ถ้าเรามีความสุข นั่นคือคำตอบที่ดีแล้วครับ

ยิ่งถ้าเราสามารถช่วยคนในครอบครัวได้ ผมยอมทำก่อนครับ เราสบายไว้ทีหลัง

ผมมีมอไซคันนึง ทองบาทนึง กับ providence fundไว้ใช้ตอนแก่
ประกันชีวิต แค่นี้เหมือนกันครับ

มีแค่รถมือสอง ที่พี่ที่ทำงานบอกว่าทำไมไม่ออกรถใหม่ เหตุผลของผมคือถ้าพี่ผ่อนให้ผมก็ออกนะ
จริงๆแมวที่บ้านนี่แหละที่ทำให้อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ อย่างอื่นมันยึดเหนี่ยวจิตใจไม่ได้จริงๆ
ตอนนี้ผมก็เหมือนคนไม่มีไร เงินเก็บก็พอมีบ้าง เงินเดือนไม่มาก แต่จ่ายตามฐานะเลยไม่ได้ลำบากอะไร
บ้านก็อยู่กับแม่ ถ้ามองเผินๆคือไม่มีไรเลย แต่ก็สะดวกดีนะ

พูดแล้วคิดถึงตอนจีบหมอ เค้าเอาผมไปเทียบกับคนที่อาชีพเดียวกันแล้วรายได้เป็นแสน สุดท้ายบอกแค่พี่น้อง อืม จ๊ะ ไปเองก็ได้

ผม 37 แล้วเคยมีทุกอย่างแต่ตอนนี้หายหมดทุกอย่างเช่นกันแม้กระทั่งคู่ชีวิต คือคำตอบมันไม่ตายตัวครับจะให้ตอบแบบฟันธงเลยก็ตอบยากครับ เพราะสถานการณ์และความจำเป็นของแต่ละคนมันแตกต่างกันมากๆยากที่จะเอามาเปรียบเทียบกันครับ

ผมเคยมีทุกอย่างแต่ตอนมีไม่เคยข่มเพื่อนเลยว่าผมเหนือกว่าเพื่อนหรือใครก็ตามที่อยู่รอบตัวผม ช่วยได้ช่วย ช่วยไม่ได้ก็อยู่ให้กำลังใจตลอด จนตอนนี้ผมบริหารกิจการพลาดหมดตัวแต่เพื่อนๆหรือคนรอบๆข้างกราฟชีวิตกำลังพุ่งขึ้นสวนทางกับผมผมก็ไม่เห็นใครมาข่มหรืออวดอะไรผมนะ ทุกคนเป็นกำลังใจให้ผมเยอะมากเลย

ที่ผมว่าสถานการณ์หรือความจำเป็นมันแตกต่างกันจะให้เทียบกันมันยากมากก็คือ ตัวอย่างเพื่อนผมเรียนดีมากๆ ขยันและซื่อสัตย์มากๆแต่รายได้น้อยจนแทบน้อยมากเพราะต้องอยู่บ้านดูแลคุณแม่ที่ป่วยติดเตียงเพียงลำพังเลยไปทไงานดีๆเงินเดือนสูงๆไกลๆไม่ได้ หรือเพื่อนอีกคนโดนสั่งไปประจำสำนักงานที่ต่างประเทศเงินเดือนหลักแสนกว่าแต่ก็ปฏิเสธไปเพราะติดลูกยังเล็กไม่อยากทิ้งลูก เหตุผลแต่ละคนมันไม่มีผิด 100% หรือถูก 100% หรอกครับมันขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนจริงๆ

ส่วนเพื่อนอีกคนเป็นผู้หญิงทำงานอยู่เชียงใหม่แต่ครอบครัวอยู่ลำปาง เค้าเลือกรถโดยสารไป-กลับเวลาช่วงหยุดเสาร์,อาทิตย์เค้าหมดค่าเดินทางครั้งละ 86 บาทเอง เค้ามีเงินซื้อรถนะแต่ไม่ซื้อเค้าให้เหตุผลว่าค่าน้ำมันไป-กลับ 500 ขั้นต่ำแต่เค้านั่งรถโดยสารไป-กลับยังไม่ถึง 200 เลย

เพราะฉะนั้นถ้าเราไม่พร้อมอย่ารีบแสวงหาแล้วต้องมาเป็นหนี้เลยครับ ความรู้สึกอิจฉาต่างๆเราสร้างมันขึ้นมาเองจริงๆ ผมตอนนี้มีเก๋งเก่าๆขับไม่เคยอิจฉารถหรูของใครคิดแค่ว่ากันแดดได้กันฝนได้แค่นี้ก็พอใจแล้วครับ สำหรับผมตอนมีหรือตอนไม่มีไม่เคยอิจฉาใครเลยครับ ผมไม่ชอบวิ่งตามใครมันเหนื่อยครับ ถ้าผมจะวิ่งผมวิ่งเพื่อตอบสนองความสุขหรือความต้องการส่วนตัวเท่านั้นครับ ไม่ใช่เพื่อเปรียบเทียบกับใครทั้งนั้นครับ สุดท้ายไม่มีหนี้ดีที่สุดในยุคลุงตู่ครับ เห็นเพื่อนๆออกบ้านใหม่รถใหม่บ่นกันระงมเลยช่วงนี้

อันนี้ผมขออนุญาตแนะนำฮะ

หลายๆเรื่องมันอยู่ที่เราคิดจริงๆนะ

บางคนหน้าที่การงานดี มีบ้าน มีรถ แต่ผิดหวังเรื่องความรัก มีปัญหาสุขภาพ

จริงๆคือทุกคนล้วนมีปัญหาส่วนตัวที่ไม่ได้บอกคนทั่วๆไปเหมือนเรื่องดีๆล่ะครับ

ฉะนั้นการเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น มันเป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลครับ เชื่อผมเถอะครับว่าทุกคนล้วนมีความสุขคนละแบบ ความทุกข์คนละอย่าง

วันนึงที่ท่านมีบ้าน มีรถ มีเงิน ท่านก็จะเปรียบเทียบกับคนที่เป็นเจ้าของธุรกิจ คนที่ขับรถแพงๆ คนที่กินอาหารหรูๆทุกมื้อ ท่านจะไม่มานั่งคิดหรอกว่า อย่างน้อยกูก็ดีกว่าคนไม่มีกิน คนไม่มีรถ

เพราะตอนนี้ท่านยังไม่คิดเลยว่าท่านก็ดีกว่าคนที่อดมื้อกินมื้อ ดีกว่าคนที่ทำงานตากแดด กรำเหงื่อเพื่อรับเงิน 350 บาท ถูกมั้ยครับ

ในโซเชียลมีเดีย คนเราก็อยากลงแต่ด้านดีๆครับ การเปรียบเทียบสิ่งที่เรามี กับสิ่งที่คนอื่นมี มันจะไม่มีวันจบสิ้นฮะ

ผมก็เคยเป็นอย่างที่ท่านเป็น โหห ทำไมเพื่อนเราเงินเก็บเป็นล้านเลยวะ ทำไมมันทำธุรกิจดีจังวะ ทำไมมันตำแหน่งง่านไปไหวจังวะ ทำไมมันได้อยู่บ.ดีๆสวัสดิการดีๆจังวะ ทำไมแฟนมันสวยจังวะ ทำไมมันรักกันดีจังวะ ฯลฯ แต่ผมโชคดี(มั้ง) ที่เพื่อนๆในกลุ่มมันคุยกันเรื่องปัญหานั่นนี่ ช่วยกันแก้ไข เลยเห็นว่า เออนะ ทุกคนแม่งมีปัญหาอะ ที่เราอาจจะมองว่ามันเล็กๆ แก้ไขง่ายๆ แต่มันก็เป็นปัญหาใหญ่ของคนคนนั้นที่แก้ไขได้ยาก

ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ ชีวิตมันมีทางของมัน ต้นไม้ยังโตต่างกันเลยฮะ ดอกไม้ก็ผลิบานต่างรูปแบบกัน คนทุกคนล้วนมีช่วงเวลาของตัวเอง ช้าเร็วแล้วแต่ต้นทุนชีวิต อย่าน้อยใจไปครับ ท่านทำทุกอย่างได้ดีแล้ว อย่าเฆี่ยนตีตัวเองจนบอบช้ำครับ วันข้างหน้ามันต้องดีขึ้นอย่างแน่นอนครับท่าน

ทำเหมือนเดิมผลลัพท์มันก็เท่าเดิมครับ รู้ว่าวันนี้ห่วยพรุ่งนี้ก็ลองเปลี่ยนที่ทำอยู่ทุกวันบ้าง ตื่นเช้าขึ้นหางานหาการทำ