ตอนนี้ผมอายุจะ 37 ละ

ตั้งแต่จำความได้เลย ผมไม่เคยตั้งใจ จริงจัง กับอะไรซักอย่าง คือ เหมือนสมาธิสั้น ทำอะไรก็ล้มเลิกง่ายๆ

เคยตั้งใจเรียนอยู่ครั้งสองครั้ง คือ ลึกๆผมคิดว่า ผมก็เป็นคนสมองดีนะ เพราะลองตั้งใจแล้วก็ทำได้ และผลออกมาดีด้วย

แต่ปัญหาที่ผมเจอมาตลอด คือ เริ่มต้นยาก พอเริ่มได้ก็อยู่ได้ไม่ทน ล้มเลิกง่าย

จนทุกวันนี้ หน้าที่การงานก็กลางๆ ไม่แย่ ค่อนไปทางดี รายได้ก็ถือว่าโอเค ไม่เดือดร้อน และมั่นคงพอสมควร

แต่ผมมีแต่รถเก่าๆ ไม่มีบ้าน ไม่มีคอนโด

ผมชอบซื้อหนังสือ How To มาอ่าน อ่านแล้วรู้สึกมันมีไฟดี แต่สักพักไฟก็มอดไวเหลือเกิน

ตอนอายุ 20 ปลายๆ ผมติดเที่ยวหนัก เป็นหนี้ธนาคาร 4-5 ที่ รวมๆ เกือบๆ 400k ก็กินอยู่อย่างลำบาก ประมาณ 2-3 ปี

จึงจะใช้หนี้ได้หมด และมาพลาดอีกทีเมื่อไม่กี่ปีนี้ ไปติดเกม เกมนึง มันเหมือนการพนันอะ ยิ่งร้อน ยิ่งอยากเก่ง ยิ่งเติม

สุดท้ายหมดไปกับเกม ประมาณ 1.2m (แต่เป็นเงินเก็บของตัวเอง เลยไม่ได้เป็นหนี้อะไร ลึกๆก็เสียดายมาก)

ทุกวันนี้ พยายามสู้กับตัวเองซ้ำๆ ว่า เฮ้ย เริ่มมมมมมม ทำอะไรซักอย่างที่จะพัฒนาตัวเองไปในทางที่ดี

เพื่อนบางคนเค้าไปไกลกันแล้ว

(คือ ผมไม่ได้อยากบอกว่า ต้องเปรียบเทียบใครนะ แต่ผมว่าการเปรียบเทียบเนี่ย บางทีมันก็สร้างแรงผลักดันนะ)

อีกอย่างมาคิดๆ ดู อะไรที่มันผ่านไปแล้ว เอากลับคืนมาไม่ได้ เราก็ทำวันนี้ ให้มันดี

ถามตัวเองว่า วันนี้ เราภูมิใจ กับสิ่งที่เราทำลงไปในวันนี้มั้ย ถ้าโอเค ซัก 70-80%

วันข้างหน้าเราจะได้ไม่ต้องเสียใจกับสิ่งที่เราทำ หรือไม่ได้ทำ ที่ผ่านมา ครับ

รายได้เท่าไร ลองเก็บเงินเดือนละ2000เกษียนยังพอมีเงินล้านได้

สู้ๆครับพี่ ชีวิตคนเราไม่มีสายไปหรอก คนเราจะตายวันไหนยังไม่รู้เลย อย่าเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นครับ ไม่งั้นมันไม่มีจุดสิ้นสุดหรอก มันทุกข์เราเปล่าๆ ตัวเราชีวิตเรา อย่าไปสนคำหรือชีวิตคนอื่นครับ ทำเต็มที่ในเป้าหมายที่ต้องทำก็พอ

[/imgl]

ปกติมากเลยครับ มีสักกี่คนในประเทศที่อายุ30แล้วมีครบอย่างที่ท่านว่า ไม่เกิน5%ของประเทศหรอก

แนะนำว่า เสพความสำเร็จของคนอื่นให้น้อยลง หาความสุขจากสิ่่งที่เรามีให้มากขึ้น ชีวิตที่เรียบง่าย ก็มีความสุขได้นะครับ

ผมเลย 30 ปีนี้ ใช้เงินก็เดือนชนเดือน รถไม่มี บ้านไม่มี ผมไม่เครียดมากนะถ้าผมมีไม่เหมือนคนอื่น
เเต่สิ่งที่เจ็บใจผมที่สุดเวลานึกถึงคือ ผมยังดูเเล คุณพ่อกับคุณแม่ได้ไม่ดีพอ ในขณะที่ผมอายุ อนาขนาดนี้เเล้ว

ผม 26 ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกัน แถมมรสุมชีวิต
- โดนหุ้นส่วนฟ้อง
- กู้เงินมาอุ้มธุรกิจที่บ้าน 1 ล้านบาทช่วงปลายโควิดตอนนี้ขาดสภาพคล่องส่งไม่ไหว ต้องเข้ารับปรับโครงสร้างหนี้กับแบงก์
- ยอดขายก้ตกมา 50% จากปกติ ไม่ได้จ่ายเงินเดือนตัวเองมา 3 เดือนแล้ว

แต่ยังโชคดีที่ยังมีบ้านอยู่ มีรถเก่าๆขับ กับแฟนที่ยังไม่ไปไหนช่วยเป็นกำลังใจแถมด่าอีกว่าทำไมมีอะไรไม่บอกกัน5555

ช่วงนี้ก้พยายามหาอะไรทำต่อไปแบบเล็กๆ แล้วก้ฝึกเขียนโปรแกรมไปพลางช่วงธุรกิจเงียบๆนี้เผื่อจะมีสกิลติดตัวไว้ ไม่รู้สายเกินไปรึป่าว 26 เนี่ย5555 แต่ก้คิดว่าถ้าไม่เริ่มแล้วเมื่อไหร่จะทำได้ ค่อยเป็นค่อยไปแหละครับแบบนี้ ผมเชื่อว่าเวลาเบ่งบานของแต่ละคนมันมาในช่วงเวลาที่ต่างกัน ไม่ต้องรีบประสบความสำเร็จขนาดนั้นที่เราคิดมากอาจจะเพราะจากความคาดหวังจากคนอื่น ได้เห็นชีวิตคนอื่นดีๆบางทีมันก็อดคิดเปรียบเทียบไม่ได้ ผมเลยไม่ค่อยเล่นละโซเชียล อยู่แต่ใน SS นี่แหละครับ5555

เพิ่งเห็นเนทไอดอลคนนึงโพส บ้านหลังที่3 ราคา20ล้าน ในอายุ27 ....

ก็ย้อนกลับไปมองตัวเอง ตอน27 ... มันช่างต่างกันกับเราจริงๆ ห่างกันไกลมากกกกก


มองตาปริบๆเลย เราแม่งห่วยสัส

ผม 32 เรียนปริญญาเอกอยู่ครับ ซึ่งไม่รู้ด้วยว่าจะเรียนจบมั้ย ยังไม่เคยทำงานประจำ
ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีหนี้สินอะไรเลยครับ ก็มีความคิดแบบว่าตัวเองแพ้อยู่ตลอดนะครับ
เคยคิดแค่ว่า ถ้าเรียนจบอาจจะได้ปลดล๊อคตรงนี้ได้สักที แต่ถ้าเรียนไม่จบไม่รู้เลยจะอยู่ตรงไหน
เพราะอายุน่าจะเยอะเกินกลับไปเป็นพนักงานบริษัท

ผมครับ ใกล้จะ 30 ละ
คอนโด ก็ พึ่งผ่อนได้2ปี
มีเก๋ง ปี 2000 คันนึง
แค่เนี้ย ที่ผมมี นะ

ผมก็รู้สึกท้อนะ เพราะเหมือนชีวิตวนเวียน
กำลังจะรุ่งๆ ก็ต้องมีอะไร สักอย่าง กระชากลงมา
วนๆ อยู่แบบ เนี้ย มา 5-6 ปี ละ
มันก็อดคิดไม่ได้ว่า มันจะอะไรหนักหนาชีวิตกูเนี่ย
จากคนที่ใครๆ ก็คิดว่าจะไปได้ไกล และเร็วกว่านี้
ด้วยผมอะ แต่ก็อย่างที่ผมบอกแหละ อยู่ๆ ก็ ตู้ม พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
หลายอย่างในชีวิต เราคุมมันไม่ได้จริงๆ ท่าน
ก็ได้แต่ทำในส่วนที่เราควบคุมมันได้ให้ดี เท่าที่จะดีได้

พยายาม มองไปข้างหน้า ว่าจะทำไงต่อไป
ให้เรามีคุณภาพ ชีวิต ที่ดีกว่านี้ มั่นคงกว่านี้
ถ้าเราไม่หยุด พยายาม สักวันมันต้องเป็นของเรา.

ตอน 30 ผมมีเงินเก็บประมาณแสนนิดๆ(ทำงานตั้งแต่ 21)

ไม่มีหนี้ และก็ไม่มีทรัพย์สินอื่นเลย

ผมเริ่มทำงานตอนอายุ 24
ผมมีรถตอนอายุ 26
การงานผมเข้าที่เข้าทางตอนอายุ 28 ก่อนหน้านั้นล้มลุกคลุกคลาน ทำงานไปวันๆ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเลยว่าจะเอายังไงกับชีวิต

ผมมีบ้านตอนอายุ 31
ใอตอนซื้อบ้าน ผมไม่อยากซื้อ ผมจะซื้อรถใหม่ แต่แม่ผมอยากได้ ไปคุยกับเจ้าของบ้านที่จะขายเสร็จสรรพ แล้วบอกให้ผมไปกู้
ตอนนี้ผมอายุ 33 ตั้งเป้าจะผ่อนบ้านให้หมดก่อน 40

สู้ไปด้วยกันครับ ผมก็ไม่มีไรเลย มีมอไซค์คันเดียวตอนนี้

เมื่อก่อนก็คิดลบครับ กังวลใจ ทำไมทำไม่ได้อย่างคนอื่นเขา

แต่ปัจจุบันก็มีมุมที่ภูมิใจในตัวเองนะ รอดจนมาถึงอายุเท่านี้ ในสายงานที่ประเทศนี้ ไม่มีอะไรซัพพอร์ท