สไตล์ด่ารูนี่ว่าทำไมไม่จับบอลก่อนแล้วค่อยยิงตอนประตูโล่งๆ

ปรัชญาบอลแกในช่วงนั้นคือต้องการ Inside Forward เป็นตัวทะลวงหลัก ซึ่งก่อนหน้านั้นทีมไม่เคยมี
ตัวแรกที่ซื้อมาคือเดปายก็ไม่ปัง ตัวที่สองคือดิมาเรียก็ดีได้แปปเดียว

ส่วนตำแหน่งอื่นๆจารแกล๊อคตำแหน่งและการเล่นไว้เคร่งครัดมาก ห้ามเล่นนอกแผนเด็ดขาด

ที่ต้องยอมรับอย่างนึงเลยคือยุคนั้นเป็นยุคที่ครองบอลดี เล่นได้เหนียวแน่นตั้งแต่แดนหลังยันแดนกลาง ดูแล้วไม่เหนื่อยในการลุ้นว่าจะโดนยิงแบบอิหยังวะเมื่อไรนะ ขนาดกองหลังชุดนั้นคือโจนส์ สมอลลิ่ง บลินด์ โรโฮ

ขาดที่แดนหน้าไอเดียเข้าทำไม่ดีเอามากๆ ก็เลยกลายเป็นบอลน่าเบื่อไปทันที เพราะเคาะขึ้นไป ตัน วนกลับมาเคาะใหม่เป็นลูปแบบนี้ตลอด

จริงๆปรัชญาของถนัดแกคือครองบอล overload ข้างนึงสักพักจนอีกฝั่งเทตาม แล้วสวิทช์บอลข้ามฟากเร็วไปให้ตัวจี๊ดอีกฝั่งทะลวงที่ว่าง

แผนแกเลยต้องการ inside forward ตัวจี๊ดที่โซโล่ได้ แต่ทีมไม่มีตัวแบบนั้น (เดปาย ดิมาเรีย ไม่เวิร์ค)

พอปรัชญาหลักไม่เวิร์คเลยต้องเปลี่ยนมาเล่นเซฟๆด้วยการเน้นครองบอลแทน

ทีมแตก คุมนักเตะไม่อยู่

ฟานกัล คือคนที่เอ็ดตามใจสุดละ เพราะหมายมั่นปั้นมือไว้มาก ซื้อนักเตะส่วนใหญ่ตามสเป็กฟานกัล ยกเว้น ฟัลเกา กับ ดิมาเรีย สองคนนี้มันเด็กฝากเม็นเดส แล้วก็ ชอว์ กับ เอเรร่า สองคนนี้ดีลตั้งแต่ยุคมอยส์ นอกนั้นเช่น บาสตี้ บลิน เดปาย ชไนเดอลิน มาเที่ยว บัลเดส ถือว่าค่อนข้างตามใจมากแล้ว มีแค่ ดาเมี่ยน ที่ไร้สาระ

ปรีซีซั่นฤดูกาลที่สองที่อเมริกา เอ็ดก็อำนวยความสะดวกให้อย่างดี เน้นปักหลักมากกว่าเดินทาง

ผมมอง ฟานกัล เอางานนี้ไม่อยู่เอง ปีแรกก็ร้าวกับ ฟาน เพอร์ซี่ ทั้งที่คนบ้านเดียวกัน หรือจะ ฟิล โจนส์ เตะมุม รูนี่เล่นกลาง ห้ามยิงจังหวะแรก ดร็อปบัลเดสแบบโลกลืม สะกดรอยตามผ่านอีเมล ไมค์ สมอลลิ่ง อาจารยังกองหน้า

วิธีการของแกมันใช้กับทีมซุปตาร์อีโก้จัดไม่ได้ ฟุตบอลก็ปริ่มๆตกยุคสำหรับบอลสโมสร

ที่พูดนี่คือผมชอบแกนะ ดูเปนคนตรง จิตใจแข็งแกร่ง ให้โอกาสเด็ก แต่ที่ล้มเหลวกับแมนยู ผมว่าแกทำตัวเองด้วยจิงๆ ฝ่ายบริหารน่าจะมีส่วนไม่มากเท่ามอย มู เล่