ผมดูบอลนอกครั้งแรกตอนฟรองค์ 98 ตอนนั้นยังไม่มีทีมเชียร์หรอก แต่ตอนนั้นยังชอบสีส้ม เพราะเกิดวันพฤหัส เลยเอาใจช่วยฮอลแลนด์มากเป็นพิเศษ พ่อผมก็เหมือนพ่อ WM เลย คือห้ามดู ผมต้องคอยแอบดู แต่บอลโลกปีนั้น พ่อผมดูอยู่หลายนัด (ดูฟรีทีวี ไม่ได้ติด UBC) ผมเลยแอบเปิดประตูแง้มๆ ดูได้ (ทีวีอยู่ที่ห้องโถง) หรือบางครั้งต้องแอบเอากระจก ลอดประตูออกไปเพื่อส่องให้เห็น (พยายามมาก 555) บางนัดที่พอผมไม่ดู และหลับ ผมก็แอบมาเปิดดูเอง โดยเปิดเสียงให้เบาสุดๆ หรือเอาหูฟังมาเสียบทีวีเลยก็มี จนที่สุดฮอลแลนด์แพ้บราซิล ก็ดูต่อไป จนฝรั่งเศสได้แชมป์

หลังจากนั้น 1 ปี ในปี 99 ผมเริ่มเชียร์สโมสรเป็นครั้งแรก คือ เอซี มิลาน แน่นอนว่าบอลอังกฤษหาดูยากแล้ว บอลอิตาลี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีฟรีทีวีช่องใดนำมาออก อยากดูต้องติด UBC เท่านั้น ผมทำได้แค่เพียงติดตามผลการแข่งขันผ่านทางข่าวกีฬาตอนเช้า หรือหนังสือพิมพ์หน้ากีฬา หรือรายการ Be on a hot kick แล้วมาจดผลการแข่งขันในสมุด สกอร์เท่าไหร่ ทีมเราใครยิง ทีมเขาใครยิง จะได้ดูมิลานเตะซักนัด ต้องไปดู UBC บ้านเพื่อน (ไปทำรายงานกลุ่ม) สรุปปีนั้น มิลานจบอันดับ 3 ไปแชมเปี้ยนส์ลีก

ผ่านมาอีก 1 ปี ยูโร 2000 ตอนนั้นมาเชียร์อิตาลี่จริงจังแล้ว เพราะเชียร์มิลาน ซึ่งอยู่ในอิตาลี่ เลยเชียร์อิตาลี่ไปด้วย และก็เหมือนกับบอลโลก 1998 ที่ต้องคอยแอบดูกับพ่อ หรือต้องแอบพ่อดู นัดไหนที่พ่อหลับ แต่ปีนั้นอิตาลี่ฟอร์มดีมาก ชนะรวดทุกนัด จนไปเจอกับฮอลแลนด์เจ้าภาพ ซึ่งบุกอิตาลี่เป็นบ้าเป็นหลัง ขนาดตัวผู้เล่นมากกว่าตั้งแต่ต้นเกม แต่ก็ยิงไม่ผ่านตอลโด้สักที ขนาดได้ 3 จุดโทษ ก็ยังยิงไม่ได้ แถมไปแพ้ตอนดวลจุดโทษอีก จำได้ว่าสะใจมากนัดนั้น (สะใจแบบเงียบๆ ไม่มีเสียง 555) แต่สุดท้าย พอไปนัดชิง นำฝรั่งเศสไป 89 นาที โดนวิลตอร์ตีเสมอ และต่อด้วยโดนเตรเซเก้ต์ซัดโกลเด้นโกลในช่วงต่อเวลา น้ำตาแทบร่วงเลยตอนนั้น

จากนั้นอีก 2 ปี ได้เข้าเรียนมหาลัย ถึงเริ่มดูบอลได้จริงๆ จังๆ ตอนนั้นปีแรกอยู่หอใน จึงได้ดูแชมเปี้ยนส์ลีก ที่ช่อง 3 กับช่อง 7 ผลัดกันถ่ายทอดสด แล้วฤดูกาลนั้น ปิ๊ปโป้ฮอตมาก จนเพื่อนแซว แม่มเอา ค. ยิงยังเข้า 555 สรุปฤดูกาลนั้น มิลานได้แชมป์ครั้งแรกในการเชียร์เลย ชนะจุดโทษยูเว่ได้ ตื่นเต้นสัส

หลังจากนั้น ชีวิตการดูบอลก็ดีขึ้น ไม่ต้องไปแอบดูทีวีพ่ออีกต่อไป จบ

กาสเตปเเล้ว นั่งลุ้นๆ


ต้องมี 7m เปิดเสียงดังไว้เวลามีประตู ด้วย ถึงจะคลาสสิค สุดๆ

ผมยังสงสัยจนถึงทุกวันนี้ การที่ช่อง7 เอาเทปมาเปิดย้อนหลังช่วงเที่ยงคืน

คนพากษ์เค้าพากษ์สดจากเทป หรือ พากษ์ตอนแข่งสดๆ แล้วเอามาให้เราดูทั้งเทปเลย

แต่ยอมรับจริงๆว่าการดูเทป ผมระแวงทุกคำพูดที่คนพากษ์พูด เพราะไม่รู้ว่าเค้ารู้ผลละยัง

เดาว่าสกอร์รู้แล้วแต่มาดูและพากย์พร้อมพวกเรา ส่วนเอฟเอ คัพ ที่อ้างถึงในบทความมั่นใจว่าต้องดูมาก่อนแน่ๆ อย่างน้อยก็จังหวะนี้

เราอยู่ในยุคที่ทุกอย่าง on demand จอแค่มีเงินจ่าย จนผมเคยสงสัยว่าแล้วเมื่อก่อนเราอยู่ได้ยังไงไม่ให้เบื่อ

ตอนนี้มีลูกผมให้เค้าห่างๆจอ ผมบอกว่าถ้าเบื่อก็ต้ิงหาทางชนะมัน ไม่ใช่ว่าจะหาอะไรดู/เล่ยเพราะเราขะเป็นคนไม่อดทน และไม่รู้จักใช้ความคิด

นึกถึงตอนไปนั่งดูบอลที่สามย่าน แต่ละร้านต้องหาเคเบิ้ลมาติดไม่งั้นไม่มีลูกค้า
สัญญาณดันดีเลย์คนเฮไม่พร้อมกันอีก มีสปอยล์

ตอนนี้ผมก็ดูแห้งบ้างนะ เวลาที่ยุ่งๆดูสดไม่ได้ ก็จะไม่แอบดูโทรศัพท์
รอจนว่าง ก็จะเตรียมขนมเครื่องดื่มมาให้พร้อมดูเหมือนดูสด

อีกอย่างนึง ผมชอบดูซ้ำนะ บางแมทช์ที่สนุกจริงๆผมจะเก็บไว้แล้วมาย้อนดู อย่างลิเวอร์พูล กับดอท หรือกับบาซ่า รู้ผลแล้วแต่ก็ยังอยากดูเอาอารมณ์ หลายคนไม่เข้าใจบอกว่ารู้ผลแล้วมันไม่ตื่นเต้น เพื่อนๆมีย้อนดูแบบนี้มั้ยครับ

มีแต่คนแก่

ใช่เลย พอย้อนกลับไป คิดแล้วทรมานตัวเองจัด​ ต้องถ่างตารอดูเทปบอลพรีเมียร์ลีก​ หลังจบ​บิ๊กซีนีม่า​ ทางช่อง7

สมัยผม.. จะดูผลบอลหรอ รอสตาร์ซอคเกอร์ออกครับ ถึงรู้ผล เพราะทีวีแถวบ้านผมยุคนั้นจำกัดออปชั่นมากๆ คือใช้เสาอากาศแผงก้างปลาติดปลายเหล็กท่อแป๊บสูง 6 เมตร(เสาหนักมากกกกก) บางวันดูได้แต่ช่อง 7 บางวันดูได้แต่ช่อง 3 วันไหนมีถ่ายทอดบอลหมุนเสาหาคลื่นจนหอบแดก บางวันลมแรงดูได้ครั้งละไม่เกิน 3 นาทีออกไปหมุนใหม่ ถ้ามีฝนตกลมแรงหมดสิทธิ์ดูทีวี 100% ปิดไฟนอนแต่หัววันได้เลย

เขียนได้ดี อ่านสนุก

เมื่อก่อนแต่ละลีคแบ่งตามช่องเลยครับ
-ช่อง7​=พรีเมียร์ลีค
-ช่อง3=บุนเดสลีก้า
-ช่อง9=กัลโช่ ซีรี่อาร์
ก็กดสลับกันดูไปดูมาในช่วงสุดสัปดาร์ได้ความรู้ลีคต่างๆก็เพราะแบบนี้แหละครับ

กระทู้เหมือนดักแก่เลยนะเนี่ย 5555 คนที่สามารถเล่ายุค 90s ปัจุบันน่าจะ 40-60 ปี เด็กบ้านนอกแทบจะไม่รู้จักนักบอล

หนังสือซ็อคเกอร์หายากมาก(ซื้อกันไว) ทีวีไม่มีกันหรอก คนที่มีทีวีบ้านต้องมีฐานะพอตัวอันนี้พูดถึงเด็กบ้านนอกนะครับ

อาจดูเวอร์ๆสำหรับเด็กเมือง ผมชอบในยุคที่ไม่มีอินเตอร์เน็ตมากกว่า ลุ้นสนุกกว่า วิ่งหาทีวี นอนบ้านเพื่อนแม้จะอยู่ไกล

ยุคนั้นมี IBC กับเสาเถื่อนบ้านหม้อเพียบ ถ้าจำไม่ผิดเรียกเสาเดือยหมูหรือไงนี่แหละ
ส่วน UTV เป็นแบบเคเบิ้ลมั๊ง มีแถว กทม.และปริมณฑลไปไม่ถึงภูมิภาค

ชีวิตบ้าบอลของเด็กหนวด ที่3-4ทุ่มต้องมาอยู่หน้าวิทยุ เปิดคลื่น99 ซึ่งแค่นั้นก็โคตรตื่นเต้นเลยเวลามีอัพเดทสกอร์จากสนามนู่นนี่ ลุ้นว่าฝั่งไหนยิงได้ เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ซึ่งสมัยนี้เปิดอแฟlive scoreก็จบ รู้เร็วกว่าด้วย

ส่วนการดูสดสมัยก่อน ต้องบ้านมีฐานะระดับนึงที่จะติดเสาibcได้ เพราะมีค่าบริการรายเดือนเพิ่ม บ้านผมเริ่มมาติดubc เพราะมันดูทีวีได้ชัด 555 และการเปิดแคตตาล็อครายการรายเดือนของubcก็เป็นอีกความสุข คอยดูว่าหนังที่เราอยากดูมีไหม ฉายวันไหน กี่โมง