คิดถึงสมัยก่อนจริงๆครับ

สมัยก่อนต้องดูช่อง 7 จริงๆแหละ สื่อสมัยก่อนยังไม่ดีมาก ต้องตามดูถึงจะรู้ว่ามีถ่ายสด / เอาจริงๆคือเช้าวันอาทิตย์จะวิ่งไปร้านหนังสือใกล้บ้าน เพื่อไปซื้อซอตเกอร์มานั่งอ่าน แค่ยืนอ่านพาดหัวข่าวที่หน้าร้านก่อนซื้อ นิวยุคคีแกนชนะ 1-0 2-0 บลาๆ ก็โคตรดีใจน้ำตาไหล รีบซื้อมาอ่านรายละเอียดเกมส์ข้างในแบบไม่ต้องคิด อ่านไปตื่นเต้นไปยังกะดูบอลสด / พอหลังๆมีวิทยุรายการกีฬา FM99 ฟังรายงานผลบอลสด โทรสายตรงจากสนามโน่นนี้ ออฟฟิตนักข่าวอยู่แถวอัพตั้นพาร์ค โคตรลุ้นอะ เวลามีสายตรงจากสนามที่เราลุ้นที โคตรคิดถึงบรรยากาศแบบนี้เลยครับ เด็ก90

สมัยนี้เข้าถึงง่าย เมื่อก่อนทันคราสสิกจริงๆ

คิดถึงบรรยากาศสมัยก่อน เปิด FM99 รอลุ้นทุกสุดสัปดาห์
นัดไหนทีมรักเราเตะ ต้องขอพ่อแม่ไปนอนบ้านเพื่อน
เพราะบ้านมันติด UBC ไอ่เราก็ติดเองไม่ไหว
เดือนละตั้ง 1600 แหนะ และค่าเงินสมัยนั้นอ่ะนะ
ถือว่าแพงมากกก

เชียร์บอลสมัยก่อนร้านข้าวต้มคือที่สุด
สมัยเด็กจนถึงวัยรุ่นอยู่แถวบางโพ ร้านข้าวต้มเตยร่วมคือร้านดูบอลประจำ เมนูสมัยนั้นไม่ค่อยมีเงินคือไข่เจียว,กุนเชียงทอด โค้กขวด

IBC สมัยนั้น บ้านใครติดนะ โคตรรวย 5555

สมัยเด็ก ประถม ม.ต้น แทบจะไม่เคยได้ดูฟุตบอล อยู่ต่างอำเภอ เสาสัญญาณต่อจากบ้องต้นไผ่ จะเปลี่ยนช่องต้องมาบิดหมุนเอา คอดถึงมากๆ ปัจจุบันบ้านน้อยหลังนั้นไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงความทรงจำวัยเด็ก

ขึ้น ม.ปลาย เริ่มเตะฟุตบอล รอต่อคิวอ่านสตาร์ซอคเกอร์จากคนอื่น จนถึงจุดที่ต้องเลือกทีมเชียร์ จำได้เลยว่าเปิดดูจากตารางคะแนน แล้วจิ้มอันดับ 3 ก่อนจะมาแจ้งเกิดนักเตะอย่างโอเว่น

สิ่งที่ทำให้รู้จักชื่อนักเตะในยุคนั้น โดนที่ไม่เคยเห็นหน้า คือ Championship manager2หรือ3 ไม่แน่ใจ

ขอบคุณกระทู้ดึงความทรงจำดีๆ มาช่วยเติมพลังที่เหน็ดเหนื่อยจากการทำงานได้พอดี
ขณะนี้ ในยุคนี้ ตามหาปัจจัยมาสนองความต้องการที่ขาดแคลนจากวัยเด็กหมดแล้ว แต่แลกมาด้วยภาระและความรับผิดชอบที่หนักอึ้งเลย