เป็นกำลังใจให้ครับ

ถ้าให้แนะนำผมอยากบอกว่าใช้ชีวิตให้ตัวเองมีความสุขเถอะ เลือกทำสิ่งที่อยากทำอย่างที่หลายๆท่านบอก

ชีวิตเรามันสั้นจริงๆครับ ไม่ได้แช่งนะแต่สมมติถ้าพรุ่งนี้อยู่ๆท่านตายแล้วชีวิตนี้เหมือนไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองเลยนะครับ

มอบความสุขให้ตัวเองเยอะๆครับที่ผมพอจะบอกได้ ผมเป็นกำลังใจให้

เอาจริงๆสำหรับผมนะ การจะบอกว่าใครทรรศนคติแย่ ผมว่ามันเป็นเรื่องที่พูดยากมากนะ หมายถึงในการทำงานถ้าเค้าไม่ขนาดขี้เกียจ ไม่รับผิดชอบ ฉ้อโกงจริงๆอ่ะ และผมมองว่าในชีวิตท่าน ท่านทำเพื่อคนอื่นมาเยอะ เลยรู้สึกเหนื่อยหน่ายมากกว่า ยิ่งมาเจอแต่คำพูดลบๆยิ่งไปกันใหญ่

ถ้ามีแฟนก็ต้องแบบประเภทแข็งเลย อ่อนด้วยกันตายๆ เพียงแต่คุณเธออาจใช้คำพูดรุนแรงไปหรือใช้ไม่เหมาะกับสถานการณ์ท่านตอนนี้

คือต้องมานั่งถามตัวเองล่ะครับว่าเป้าหมายในการเป็นครูของท่านอยู่ที่ไหน บางทีข้าราชการการเลื่อนตำแหน่งมันไม่ใช่แค่มุ่งมั่น ขยัน เก่งอย่างเดียว คนไปทางลัดไปเร็วกว่าไปทางตรงก็เยอะ แบบนั้นพวกขยัน เก่งท้อยิ่งกว่าอีก

ผมให้กำลังใจแล้วกันครับ บางคนอาจไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเลือกแต่แรกแต่ประสบความสำเร็จก็เยอะ ถามตัวเองว่างานในทุกวันนี้เราทำได้อย่างที่ควรจะเป็นรึยัง ความพอใจแต่ละคนมันไม่เท่ากันครับ

ส่วนคำพูดที่ผ่านเข้ามาเราก้มองซะว่าเค้าหวังดีอยากให้เราดีกว่านี้ ส่วนคนรักถ้าเค้ารักที่เราเป็นตัวเราผมเชื่อว่าจะผ่านกันไปได้

หาอย่างอื่นทำครับ มีช่องไป ไปเลย

ผมก็เป็นครูผู้ช่วย อาจได้เกษียณในตำแหน่งครูผู้ช่วยด้วยซ้ำ เพราะ เรื่องใบประกอบวิชาชีพครู
แฟนเป็นพนักงานธนาคารก็เคยพูดอย่างนี้เหมือนกัน คบไปไม่มีอนาคต


ส่วนชีวิตการเป็นราชการครูสังคมมันอัปรีย์
ผอ. ผมให้หาเงินให้แกใช้ เดือนหนึ่งเป็นแสน แล้วแกก็เอาเงินไปใช้เก่งมาก

สู้ๆนะครับ คุณมีค่าในตัวเองอยุแล้ว ผมเข้าใจ

ก่อนอื่น ขอกอดให้กำลังใจแรงๆเลยครับ

ผมขอถามเหตุผลที่ ทำไมต้อง เรียนตามใจ พ่อแม่ ทำงานตามใจพ่อแม่.... ได้ไหมครับ

ผมเข้าใจนะว่าการที่เราไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำจริงๆ แต่เลือกจะทำให้คนอื่นมีความสุข สมควรได้คำชม

แต่ชีวิตจริง มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิครับ แค่คำชม มันไม่ได้ช่วยให้คุณไปรอดอะครับ

คุณคิดดูนะ คุณเสียเวลาเรียนแค่ 4 ปี ใยมหาวิทยาลัย เพื่อ ทำงานอีก 30 ปีในอนาคต

ถ้าเราไม่รัก ไม่ชอบ ไม่สนุก มันไปไม่รอดหรอกครับ การทำงานที่ไม่ชอบ แค่เริ่ม มันก็หมดไฟแล้วครับ ซึ่งคุณกำลังเป็นอยู่ ผมมองว่า อาชีพ คุณ กับตัวคุณ มันไม่ Match กันอ่ะครับ

กลายเป็นแทนที่ยิ่งทำ จะยิ่งมีไฟ กลายเป็น ยิ่งทำยิ่ง Fail แล้วในวันที่ต้องการกำลังใจ คนที่ควรจะเข้าใจคุณที่สุด กลับไม่เข้าใจ.... ผมว่า เรื่องนี้ ปัญหาใหญ่นะครับ ความเข้าใจ เป็นโจทย์หนึ่งของ แฟน กับ คู่ชีวิต อะครับ


คือ ผมไม่แน่ใจว่า คุณอายุเท่าไหร่แล้ว ยังเริ่มใหม่ทันไหม แต่เชื่อผมเถอะ คนเราถ้าจะทำจริงๆ ไม่มีคำว่าสาย คุณควรจะหาอะไรที่คุณชอบจริงๆ แล้วมันสามารถเลี้ยงชีพคุณได้ มีความมั่นคง ก้าวหน้า ในอนาคต อะครับ

เพื่อนผมหลายๆคน ที่ จบวิศวะ ด้วยกันมา ก็เรียน วิศวะ เพราะพ่อแม่อยากให้เรียน หลังจบออกมาก็ไปเรียน ป.ตรี อีกใบ ในคณะที่ตัวเองอยากเป็นจริงๆ

อานุท่านน่าจะราวๆ 23-25 รึเปล่าครับ ?
ผมว่าต้องเริ่มสร้างตัวได้แล้วนะ อย่าทำตัวแบบพวกราชการที่ทำงานข้าวชามเย็นชามเลยครับ

ท่านอื่นๆให้คำแนะนำไปหมดแล้ว ผมรับฟังและเป็นกำลังใจให้ครับ

เขาเข้ามาระบายในนี้ แน่นอนครับเขาต้องการกำลังใจ ผมก็ให้กำลังใจเขา
เขาเต็มที่ในแบบของเขาแล้ว แต่อาจจะไม่เต็มที่ในแบบของท่าน

การที่จะไปตัดสินว่าเขาสู้ไม่สู้นั้น อันนี้ผมไม่เห็นด้วย
เขาอาจจะสู้ในแบบวิถีแบบเขา ทางเดินของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

เขาก็บอกชัดเจนอยู่แล้วว่า ไม่ได้อยากไขว่ขว้าพยายามอะไรขนาดนั้น
แสดงว่าเขาชอบวิถีชีวิตแบบค่อยๆไป ไม่ได้รีบอะไร

แต่ปัญหาของเขาคือคนอื่นไม่เข้าใจวิถีชีวิตแบบนี้ของเขา แค่นั้นเองครับ

ผมก็แค่ให้กำลังใจเขาแค่นั้นครับ ขอบคุณครับ

ที่ท่านพูดมามันก็ถูกส่วนนึง

แต่ใช้คำว่าไม่สู้ผมว่าก็ไม่ใช่. เพราะเท่าที่อ่าน. เค้าก็สู้เต็มที่แหละ

เพียงแต่...

ผมมองว่ามันเป็นการสู้ผิดวิธี. ที่ท่านบอกผมว่าตั่นคือการสู้ในสิ่งที่ควรสู้

ซึ่งผมเอาใจช่วยให้ จขกท. อ่านเม้นท์แล้วให้มีกำลัง. และไปสู้ในสิ่งที่ควรสู้. ทำในสิ่งที่ควรทำ. อย่างน้อยก็อย่าลืมว่าชีวิตเรา. เป็นของเรา

โคตรเลย คือเข้าใจความรู้ จขม. โตมาอย่างไม่รู้จะทำอะไรหรือเป็นอะไร คือ มันมีจริงๆ คนแบบนี้ อย่าไปดูถูกเขาว่าเขาไม่สู้เลย บางคนยังไม่สู้คนเล้ย แต่.. ตอนนี้ท่านเป็นอิสระแล้วนะ ลองคิดดูว่า จะอยู่จุดนี้แต่ลองมี "ความหวัง" ใหม่ๆ ที่อยากมีชีวิตอยู่ หรือ ออกไปทำอะไรอย่างที่ตัวเองอยากทำ

อย่างผมทกวันนี้ก็อดทนทำงานนะ เพราะออกแล้วไม่มีจะแดก

ส่วนแฟน..ผมว่านะ ในฐานะที่แต่งงานแล้ว ชีวิตคู่คือการส่งเสริมกัน ชาร์จแบตให้กัน จขม. ลองคิดดูแล้วกันครับ ว่ามันใช่หรือเปล่า บางทีการถอยออกมาอยู่คนเดียว หรือหาคนที่คลิ๊กกันอาจจะดีกว่า

หมอผมไม่เถียงนะว่าเป็นสาขาที่สูงกว่าครู ทั้งในสายตาของสังคม หรือคะเเนนต่างๆ

เเต่วิศวะผมว่าไม่ใช่อะ ไม่ได้เป็นสาขาที่สูงกว่าครูเลย

เเล้วอีกอย่างผมว่าถ้าให้คน 100 คนเลือกได้ว่า จะเลือกเ็นอะไรระหว่าง ข้าราชการครู หรือ วิศวะ

ผมว่าเกิน 60 คน เลือกเป็นครูหมดอะ

แหม่ เหมือนอ่านเรื่องตัวเอง 55555555

เป็นกำลังใจให้ครับ คนเราจะใช้ชีวิตยังไงก็แล้วแต่สไตล์ตัวเองเนอะ

จะให้ไปเทียบกับใครก็ใช่เรื่อง ไอคำว่า พยายาม มันไม่มีสเกลวัดให้มันเท่ากันหรอก

ให้ชีวิตเราอยู่บนฐานความสุขที่เรารู้สึกก็พอ อันไหนทำแล้วไม่ใช่ก็ปล่อยๆมันผ่านไปเถอะครับ

ใครจะว่าเราเฉื่อยชา ไม่พัฒนา ก็ช่างเขาเถอะ

เข้าใจเลยครับ สะเทือนใจแทนที่แฟนพูดคำว่าจะเลิกจะเลิกตลอดแบบนี้ มันบั่นทอนพลังใจจริงๆ
ผมแนะนำว่า หลังจากนี้ให้ท่านลองฟังเสียงตัวเองเยอะขึ้น ลองตัดสินใจทำอะไรที่ตัวเองอยากทำดู จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง ส่วนเรื่องพยายามไม่พยายามผมว่ามันเอามาวัดกันยาก แต่ละคนมีความพึงพอใจต่างกัน

ลักษณะของ จขกท คิดว่าก็คล้ายๆผม
คือไปตามระบบ เรียนไปเรื่อยๆ ทำงานไปตามสาย อยู่ในคอมฟอร์ทโซน
แล้วก็ทำได้กลางๆ
ไม่ลองหาสิ่งที่ชอบ สิ่งที่อยากเรียน ไม่ลองหางานที่ชอบ งานที่อยากทำ
เลือกช้อยสที่อยู่ในเซฟโซนมาตลอด
มันก็จะได้ประมาณนี้

ส่วนเรื่องสู้สุดมั้ย ผมว่ายังไม่สุด ในสายถ้าสู้กว่านี้ ต้องเข้าม.ดังในกรุงเทพได้
จบแล้วได้ทุน ได้ต่อนอก อันนั้นคือพยามสุดจริง

ส่วนสู้ในงานถ้าพยายามกว่านี้ เพิ่มทักษะเพิ่มสกิล อาจจะไปโรงเรียน เอกชน โรงเรียนอินเตอร์
สอนสองภาษาได้ รายได้มากกว่าราชการเยอะ หรืออาจะเริ่มเอาไปต่อยอด ไปสอนพิเศษ
ไปเปิดคอรส์เปิดโรงเรียนติว เปิดเนิสเซอรี่

ส่วนเรื่องแฟน ผมว่าการด่าไม่ช่วยอะไร ควรจะกระตุ้นโดยคุยกันด้วยเหตุผล ถ้าทำแล้ว จขกท.ได้แค่นี้
ก็อยู่ที่เค้าที่จะต้องพิจารณาแล้วว่าแค่นี้ คือเพียงพอสำหรับเค้ามั้ย
ในขณะเดียวกันเป็นผม การที่มีอะไรแล้วเอาแต่ด่า ไม่ใช้เหตุใช้ผล หรือเค้ามีอะไรที่ดีกว่าเรามั้ย ก็ต้องเอามาคิดเช่นกันว่าเราจะเอาเค้ามั้ย

ผมเข้าใจความรู้สึกท่าน ผมเองก็มีแฟนเป็นครู ช่วยที่เป็นครูผู้ช่วยมันเหนื่อยใจมาก
ไหนจะเรื่องสอน ทำประเมิน โดนผู้ใหญ่เพ่งเล็ง แรกๆก็มีไม่เข้าใจแฟนผมบ้าง
แฟนผมก็ไม่ได้ทะเยอทยานอะไรมาก ก็คุยกันว่าทำไปเรื่อยๆ เป้าหมายคศ.3 ก็พอแล้ว
เพราะยังไงข้อดีของข้าราชการมันคือชีวิตหลังเกษียณ