เคสบายเคสครับ
สำหรับผมกับแฟน ความคิดเราเหมือนกัน ผมก็รักพ่อแม่ผมครอบครัวผม แฟนผมก็รักพ่อแม่เขาครอบครัวเขา เพราะฉะนั้นความรักไม่ใช่เรื่องของคนสองคน แต่เป็นเรื่องครอบครัวของสองครอบครัวมาเจอกัน เราต้องแคร์&เทคแคร์ทั้งสองครอบครัว อะไรที่ผมกับแฟนทำได้ก็จะทำครับ ความสุขของเราเหมือนกันคือเห็นพ่อกับแม่มีความสุข
และผมคิดเสมอมาว่าฝ่ายหญิงเสียเปรียบ เพราะฉะนั้นอะไรที่เราเสียได้ก็ยอมเสียไปเถอะครับ เช่นสินสอด ในหัวข้อนี้ วันข้างหน้าที่ไม่แน่นอนในสังคมไทย ฝ่ายชายได้เปรียบ วันข้างหน้าถ้าผมเป็นอื่น ผมจะมีกี่คนก็ได้ แต่แฟนผมสังคมไทยไม่ยอมรับ วันข้างหน้าถ้าต้องเสียใจ ยังจะเป็นเรื่องของคนสองคนอยู่มั้ยครับ ใครจะต้องรับภาระลูกหลาน ความรู้สึกของแฟนเรา ก็พ่อแม่เขานั่นแหละ

สำหรับผม ค่าสินสอด ผมถือว่าเป็นสิ่งจำเป็นนะครับ มันบอกอะไรได้หลายอย่าง สามารถดูแลลูกสาวเค้าได้ไหม, มีการวางแผนชีวิตมาดีหรือเปล่า บางคนไม่มีการวางแผนชีวิต พอถึงวันที่คิดจะแต่งงาน ไปคุยกับผู้ใหญ่ ฝ่ายหญิง ไม่มีอะไรพร้อมสักอย่าง โอเคบางครอบครัวก็ดูแต่เรื่องความรักของทั้งสองฝ่าย แต่บางครอบครัว มีความเป็นห่วงลูกสาว ว่าชีวิตจะแย่ลงหรือเปล่า จะแต่งงานกับคนที่ไม่พร้อมอะไรสักอย่าง ผมถึงคิดเสมอว่า คู่รัก มันไม่ใช่แค่รักกัน มันต้องมีอย่างอื่นมาประกอบด้วย ความเหมาะสมของครอบครัว ฐานะ มันก็คิดได้ทั้งสองฝ่ายและครับ ครอบครัวผู้ชาย จะไปขอเจ้าสาว แต่ครอบครัวเจ้าสาว อย่างห่วย เค้าก็คงไม่อยากให้ลูกชายไปแต่งงานกับครอบครัวแบบนี้ เหตุผลมันเยอะ

ผมก็ไม่รู้นะ

แต่หลัง ๆ มานี้ งานแต่งเพื่อนผม ญาติแฟนผม หลาย ๆ คน สินสอดนี้แมร่งเว่อร์เกินจริง คือ ยืมเอามาวาง WTF ให้มันดูเยอะ ๆ กว่าความเป็นจริง อึ้งครับอึ้ง

เห็นหลาย ๆ ครอบครัว ฝ่านชายฐานะดี ไปสู่ขอเจ้าสาวต้องจ่ายโน้นจ่ายนี้เยอะแยะ เอาจริง ๆ นะ เจ้าสาวที่ได้แต่งกับผู้ชายคนนี้ นี้สบายเลยนะ สบายมากด้วย เออ แปลกดี ต้องจ่ายค่าสินสอดเพื่อไปเอาคนมาอยู่อย่างสุขสบาย ลองกลับกัน ฝ่ายชายเป็นหญิง คงโดนด่าเละ

แล้วมาเรียกร้องสิทธิเท่าเทียมกัน

ผมแต่งแล้วนะ งานก็แขก 300-400 แต่งที่studio อยู่บ้านนอกหน่อย

ผมและแฟนไม่รู้นะ ว่ามันเยอะมันน้อย แต่รู้จักคน ไม่ถึง 50 คน

แล้วต่อจากนั้นหลังแต่งงาน 6 ปี คนที่ไม่รู้จัก ก็ยังไม่รู้จัก และไม่ได้มีบทบาทในชีวิตเรา

พ่อแม่เรานี่แหละอยากได้ อยากเชิญ และมีเงินค่าน้ำนมด้วยนี่ก็อีกอย่างไม่คิดว่าพ่อแม่ฝ่ายแฟนจะไม่คืนด้วย
มันเป็นความคิดคนรุ่นเก่า และผู้ใหญ่บางคนจะคิดว่า ฉันได้แต่ไปใส่ซองงานบ้านนี้บ่อย ฉันต้องได้คืนบ้าง จึงเชิญ

บอกได้เลยว่า ผมแทบจำความรู้สึกดีๆความอบอุ่น ไม่ได้เลย กังวลว่าเขาจะคืนเงินค่าน้ำนม ค่าสินสอด ให้พ่อแม่เราไหม กังวลว่าแขกจะมีโต๊ะกันไหม คนจะตีกันไหม ต้องแก้ปัญหาเองอยู่ตลอดเวลา ในหัวมีแต่ความวุ่นวาย อึกกะทึก เหนื่อย

ผู้ชายแต่งงานแล้ว กับผู้หญิงแต่งงานแล้ว ภาพลักษณ์คนละเรื่องเลยนะ

แต่งงานปุ๊บ เดือนนึงพอแล้วเบื่อเธอแล้ว หย่ากันดีกว่า ผู้หญิงก็เสียหายมากกว่า

นี่ถ้าท้องด้วย เลี้ยงเด็กคนนึงต้องใช้เงินไม่น้อย เลี้ยงไปคนเดียวนะ ขอหาเมียใหม่ต่อล่ะ

สินสอดเป็นเรื่องของการประกันความเสี่ยง เจอผู้ชายมักง่าย

ผมก็มาถึงจุดที่ต้องเริ่มคุยเรื่องแต่งงานแล้ว รู้สึกมีเงื่อนไขอะไรเข้ามาในชีวิตเรามากขึ้น ความสบายใจตอนอยู่ด้วยกันเริ่มลดลง

ตอนนี้ผมแทบไม่มีเงินเหลือ เพราะเอาเงินซื้อบ้านไปหมดแล้ว ถึงแต่งงานผมก็คงผ่อนต่อคนเดียว เงินเดือนผมก็พอเลี้ยงครอบครัวไหว แต่ถ้าจะเอาเงินก้อนสินสอดตอนนี้ผมไม่มีให้หรอก เงินจะจัดงานก็ไม่มี คุยกับเค้าว่าจะจัดแค่งานพิธีเชิญแค่ญาติสนิท ไว้ถึงวันที่ต้องไปคุยกับพ่อแม่เค้าคงรู้ว่าจะไปรอดมั้ย เคยไปงานแต่งคนอื่นมามาก ลองคิดสลับตัวเองไปรับบทเจ้าบ่าว ผมก็อึดอัดใจสุดๆละ

ผมโคตรเครียดเลยครับ เก็บเงินมา 4-5 ปี เพื่อจัดงานแต่งวันเดียว แล้วก็ต้องมาเก็บกันใหม่
ซึ่งผมไม่เคยหวังซองงานแต่งเลยนะครับ ถ้าได้แบบในรูป คงจะมีความสุขมากครับครับ มีแค่ญาติจริงๆเท่านั้น

มันก็เป็นธรรมเนียมอะครับ ถึงจะเก่าคร่ำครึ ลูกเขามีพ่อมีแม่ที่เลี้ยงดูมา สินสอดควรจะเก็บเองครับ แต่ค่าใช้จ่ายช่วยกันออกก็ได้ครับ ของผมโชคดีหน่อย ฝั่งบ้านแฟนคืนสินสอดหมด และแฟนก็ช่วยออกค่าใช้จ่ายในการจัดงานด้วย แต่พอมาเคลียซองแล้วก็ใช้คืนให้แฟนไปครับสำหรับค่าใช้จ่าย (พูดอย่างไม่อายเลยผมยืมแม่ก่อนครับค่าสินสอดกับค่าใช้จ่าย เก็บไม่ทันเหมือนกัน ) สู้ๆครับ

ของผมก็เก็บเงินแต่งงานนะ แต่เป็นแค่ข้าราชการก็เก็บได้ไม่เยอะหรอก แฟนผมก็ช่วยออกในบางส่วน เช่นค่าแหวนแต่งงานก็หารกัน ไม่ได้ปฏิเสธขั้นตอนธรรมเนียมต่าง ๆ เพราะผู้ใหญ่จะได้สบายใจด้วย แต่เราต้องประเมินตัวเราก่อนว่าทำขนาดนี้ไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็มาเจรจากันอีกที ขืนทำเกินตัว ก็มีแต่จะมาลำบากทีหลังเปล่า ๆ และก็เคยเห็นพวกที่จัดใหญ่โต แต่อยู่กันหม้อข้าวไม่ทันดำก็เลิกกันมาหลายคู่แล้ว เลยดูใจกันมาครบ10ปีพอดีแล้วค่อยแต่ง

พอดูใจกันนานขนาดนั้น เลยเข้าได้กับทางครอบครัวฝ่ายหญิงพอสมควรครับ เขาก็เห็นเราเหมือนลูกเหมือนหลาน เวลาเจรจาอะไรก็จะช่วยเข้าข้างเราพอสมควรเลย สุดท้ายงานแต่งก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ

ผมก็อยากจะแอนตี้ธรรมเนียมขั้นตอนเก่าแก่โบราณของคนไทยเหมือนเพื่อนหลายคนในSSนะ รู้สึกมันวุ่นวาย สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ แต่ผมเป็นสายประนีประนอม ก็อยากจะทำให้สบายใจกันทั้งสองฝ่าย ผู้ใหญ่เขาก็มีหน้ามีตาที่ต้องรักษา เราก็ไม่อยากทำอะไรเวอร์วัง เลยพยายามหาทางสายกลางให้ได้ กว่าจะผ่านเรื่องนี้มาได้ โคตรเหนื่อย

เคสของผม ช่วยกันเก็บครับ
ทำงาน วางแผน เก็บออม มีเป้าหมาย 1 แสน ภายใน1ปี
ที่เหลือแม่ผมช่วย

งานผมเล็กอบอุ่น จัดเอง เตรียมเอง เกือบ90% ไม่เชิญแขกที่ไม่รู้จัก เน้นญาติ เพื่อน

สินสอดของผมไม่ได้แพงเวอร์ เพราะผมเป็นคนพูดเอง แม่เค้าถามว่าผมจะให้เท่าไหร่
เหมือนลองใจ ตอนโดนถามก็ใจเต้นเหมือนกัน แต่ก็คิดมานิดหน่อยแล้ว
สุดท้ายพอบอกไปแกก็บอก อื้อ แม่ก็ว่าประมาณนั้น โล่งใจครับ

สรุปผมคงบอกไม่ได้ว่าที่แฟนท่านคิดแบบนั้นมันผิดหรือไม่ รักกันจริงหรือเปล่า
แต่ถ้าใช้ความรักนำไป สองคนเข้าใจกัน คิดเห็นเหมือนกัน พ่อแม่ไม่บีบกดดัน เข้าใจ
ถือว่าท่านเจอครอบครัวที่ดีแล้วล่ะครับ

ตอนนี้ผมลูก2แล้ว สู้ๆครับ

เงินแต่งงาน หมายถึงเงินที่ใช้จัดงานใช่มั้ย

ผมว่าถ้าไม่พร้อมก็อย่าเพิ่งแต่งครับ ก็เก็บตังไป

เพราะมันก็หลายบาทอยู่นะ

ฝ่ายหญิง ถ้าอยากแต่งไว ก็ช่วยกันเก็บก็ดีครับ แต่มันแล้วแต่ความสมยอมอะนะ

ส่วนเรื่องสินสอด ผมไม่ค่อยชอบเรื่องนี้อยู่ละ

ที่บ้านผม มีพี่น้องแต่งไปแล้ว พ่อแม่ผมคืนสินสอดให้คู่บ่าวสาวด้วย แค่ใช้มาเป็นพิธีแค่นั้น

ปล. วกกลับไปที่เรืองงบจัดงาน จริงๆ มันก็ได้คืนจากแขกที่ใส่ซองนะ ถ้าบริหารดีๆก็เข้าเนื้อไม่มาก

งานผม ตักบาตรเช้ากะญาติ
ผู้ใหญ่ ผูกข้อมือ จบเรียบง่ายสวยงาม

งานเย็นปิดร้านเหล้า ดนตรีสด
โครตมันส์ เหล้าเบียร์หมด
เพื้อนเมาก้อนอนที่ร้านกันเลย
ไม่แจกซอง
เพื่อนก้อไปทำกล่องตั้งหน้างานให้
ได้เกือบ 80,000 แหนะ
ทุกคน happy

ผมขอรบกวนเสียมารยาทหน่อย ในกระทู้นี้มีใครเคยแต่งงานมาเเล้วบ้างครับ
รบกวนถามว่าเฉพาะค่าสินสอดอย่างเดียวท่านให้ฝ่ายหญิงเท่าไหร่กันครับ

โคตรโชคดีที่บ้านแฟนไม่ซีเรียสเรื่องนี้เลย