เด็ดดวงมาก ดีกับทุกฝ่าย
พ่อแม่บางคนนอกจากจะเลือกที่เรียน เลือกสาชาที่เรียน เลือกที่ทำงาน ยังเลือกเมียให้อีก

สำหรับผมจริงๆเรื่องแบบนี้มันแล้วแต่ครอบครัวแล้วแต่บุคคลจริงๆ บางบ้านลูกอินดี้จัดก็มี

แบบตอนผมแอดฯ พ่อแม่ปล่อยเลยนะ อยากเลือกอะไร เลือกขัดใจพ่อแม่ด้วย เด็กโอลิมปิกคอม อยู่กับคอมมาตลอด แอดเข้า วศ.โยธา ไม่ต้องสืบเทอมเดียวซิ่วเลย แล้วก็ไปเข้า วศ.คอมนั่นแหละ 555

พอมาถึงตอนน้องจะเข้ามหาลัย ที่บ้านเลยให้ปรึกษาผม

น้องผมนี่สุดในรุ่นเลยตอน ม.ปลาย(วิทย์-คณิต) เกรดแม่ง 3.5 ตัวเดียวมันยังบอกว่าเกรดตก แต่พอถามว่าอยากเรียนอะไรบอกสถาปัต ผมก็อึ้งๆนะ แต่ไม่ว่าอะไรเพราะน้องก็ชอบวาดรูปและทำได้ดีอยู่แล้ว (น้องรับจ้างวาดรูปเหมือนใน ร.ร. สมัย ม.ปลาย เป็นค่าขนมขำๆอยู่แล้ว)

ผมก็เลยแนะนำว่า อย่าเอาแค่อยาก ลองไปศึกษาว่า สถาปัต มีสาขาอะไรบ้าง แต่ละสาขาเรียนอะไร แล้วจบไปงานรองรับประมาณไหน คิดว่าจะอยู่กับมันไปเกือบทั้งชีวิตได้มั้ย ?

หายไป 1 วัน บอกว่าไม่เอาแล้ว สุดท้ายน้องผมก็เลือกเรียนหมอ "ตามที่แม่บอกให้เรียน" นะครับ น้องผมไม่ได้ชอบในเริ่มแรกด้วย แต่ขอบคุณสวรรค์ พอเรียน anatomy มันชอบเลย เพิ่งจบหมาดๆ เดือนหน้าเริ่มงาน

เอาตรงๆนะ ไม่ต้องไปซีเรียสมากหรอกครับ หลายคนจบมาทำงานไม่ตรงสาย บางคนได้ทำงานที่ไม่เคยอยากจะทำจนได้ดีไปแล้วก็มีอีกเยอะแยะ

เพื่อนผมเกียรตินิยมอันดับ1 เรียนจบมาก็ไปทำกิจการของที่บ้านต่อ ไม่เคยได้ใช้ใบปริญญาเลย

เพื่อนผมอีกคนเด็กหลังห้อง วันๆกินแต่เหล้าเมาเละเทะ สุดท้ายกำลังจะกลายเป็น GM ของโรงงานไปละ

ปริญญามันเป็นแค่ใบผ่านทางใบนึง แต่ชีวิตทั้งหมดของเรามันไม่ได้มีแค่นั้น เราต้องเจออะไรอีกเยอะ สู้ๆต่อไปครับ

แต่นั่นคือการแนะนำไงครับ ไม่ได้บังคับเลือก ซึ่งมันต่างกันมากๆนะครับ

เอาจริงๆสุดท้ายน้องผมไม่ได้อยากเรียนหมอนะ มันเรียนเพราะไม่รู้จะเรียนอะไรจริงๆ 555

แต่ผมว่าโชคดีที่มันเรียนแล้วชอบ อาจจะมีหัวร้อนมาบ่นเวลาโดนกินหัวบ้าง 555

แต่ที่ผมจะสื่อคือเด็กบางคนมันอินดี้ เช่นผมเนี่ย พ่อแม่สั่งให้เรียน วศ. คอม มอ. หาดใหญ่ ผมได้โควต้าจากค่ายโอด้วยซ้ำ แทบไม่ต้องทำไรเลย ผมแค่อยากงอแงเลือกคนละทางกับพ่อแม่แค่นั้นเอง 555

ผมยังบ่นน้องชายผมเลยไปเรียนนิเทศ ไม่ฟังกุเลยกุผ่านมาก่อน แต่ก็นะตอนเราเป็นวัยรุ่นเราก็ไม่ฟังใครเหมือนกันก็ต้องเข้าใจมัน

+1

ไม่เห็นด้วยเท่าไรกับการบังคับเลือก แต่อยากได้ข้อมูลมากกว่านี้..



ส่วนตัวโชคดีที่พ่อแม่ไม่ได้มาบังคับอะไร แถมตัวเองแม่งก็ดันไม่รู้จะเรียนอะไรด้วย

ข้อมูลมีน้อยไม่สามารถสรุปได้ มันออกได้หลายกรณี
พ่อแม่ ถามเด็กเลือกอะไรบ้าง ตอบสิ่งที่เลือกมา พ่อแม่ถามเหตุผลต่อ อาจจะบอก เลือกตามเพื่อน พ่อแม่เลยแอบเปลี่ยน
ของบ้านผมตอนจะเลือก ก็มานั่งคุยกับพ่อแม่ ทุกคน พ่อแม่ก็จะช่วยคัดกรอง
พี่สาวจะเลือกลงเภสัช แม่ไม่เห็นด้วย เพราะนิสัยพี่สาว แม่บอกเป็นเภสัชไม่ได้แน่ๆ ต้องนั่งเบื่อๆอยู่ในห้องจ่ายยา หรือ เปิดร้านขายยา มันอึดอัดแน่ๆ สรุปแม่ผมแนะนำให้ลองอย่างอื่น พี่สาวก็ไปเลือกอย่างอื่น สรุปตอนนี้พี่สาวเป็น เซล วิ่งออกหาลูกค้า วุ่นวายทั้งวัน พี่สาวก็บอก จริงอย่างที่แม่บอก ถ้าเป็นเภสัช เบื่อตายแน่ๆ
เข้าใจทั้งสองมุมมองนะครับ ชีวิตเด็กให้เด็กเลือกเอง แต่บางที เด็กมันยังเป็นเด็กนะครับ ช่วงอายุ กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ไม่ได้มีความคิดเยอะแยะขนาดนั้น ที่มานั่งคิดได้ขนาดนั้น บางทีก็แค่ตามเพื่อน หรือ คิดว่าดี แต่ไม่ได้ประเมินอนาคตให้ถี่ถ้วนขนาดนั้น

ผมก็เจอคล้ายๆ กัน ตอนนั้นจะจิ้มวิศวะแล้ว แต่แม่ก็ไม่ยอมบอกไม่มั่นคง

สุดท้ายก็เปลี่ยนไปอย่างอื่น คิดว่าคงพอเรียนได้แหละ

แต่นี่เจ็บปวดจริง ลูกไม่มีสิทธิแม้แต่จะรับรู้และอธิบาย

เชื่อพ่อแม่เหอะ ถ้าบางคณะมันโอกาสตกงานสูง การจ้างงานต่ำก็อย่าเลย

ถ้ามีโอกาสให้พ่อแม่เลือกให้ผมแต่แรก พร้อมเหตุผลดีๆ คงดี

ญาติๆผม ทำงานในศาลหมด พ่อแม่ก็อยากให้เรามาทางนี้ผมก็ลองตามใจเค้านะ แต่ไม่ไหว ไปเรียนรามคณะนิติศาสตร์ สอบผ่านหมดยกเว้น กฏหมาย เลยไม่เรียนมันละ สุดท้ายผมก็ไปสอบตรง ราชมงคลธัญญบุรี ได้ ตอนนี้ทำงานรัฐวิสาหกิจ ก็ถือว่าไม่เลว

ถึงจะรู้สึกไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ที่น้องเค้าโดนบังคับ แต่ผมว่าอย่าเพิ่งไปโทษคุณแม่ของน้องเค้าเลยครับ เรายังไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง น้องเค้าเลือกคณะอะไร เลือกเพราะอะไร ทำไมคุณแม่น้องเค้าถึงเปลี่ยน หรือสาเหตุอื่นๆ น่าจะมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่เราไม่รู้ เชื่อว่าพ่อแม่แทบทุกคนก็รักและหวังดีกับลูกตัวเองทั้งนั้นครับ แต่ผมก็คิดว่าไม่สำคัญนะ สำคัญที่สุดก็อยู่ที่ตัวของน้อง ถึงน้องจะไม่ได้เรียนในคณะที่อยากเรียน ถ้ามีสิ่งที่ชอบจริงๆ น้องก็ศึกษาในเรื่องที่ตัวเองชอบเพิ่มเติมเอาก็ได้ครับ ถ้าน้องมีความมุ่งมั่นตั้งใจจริง รักในสิ่งนั้นจริงๆ ยิ่งสมัยนี้การเรียนรู้สิ่งต่างๆที่ตัวเองชอบทำได้ง่ายกว่าสมัยก่อนเยอะ ในวันที่น้องทำหน้าที่ของน้องตั้งใจเรียนให้จบ ควรพูดคุยกับครอบครัว แสดงให้ที่บ้านเห็นว่าเรารักในสิ่งนี้จริงๆ ถึงวันนั้นน่าจะมีอิสระในการตัดสินใจมากขึ้น อาจจะได้ทำงานในสิ่งที่ตัวเองรักจริงๆก็ได้ครับถึงจะไม่ตรงสายที่เรียนมาแล้วประสบความสำเร็จในอนาคตก็ได้ การสื่อสารภายในครอบครัวก็สำคัญครับ ขอแค่อย่ายอมแพ้ อย่าเลือกทางที่ทำลายอนาคตของตัวเองก็พอครับ

ขอพูดถึงรุ่นพี่คนนึงละกันครับ เคยมีโอกาสได้นั่งคุยกับแกนานมากละ หลายปีแล้ว คล้ายๆเคสของน้องคนนี้เลย คือชอบเล่นดนตรี แต่ที่บ้านไม่เห็นด้วย อยากให้เป็นครู ตัวพี่แกก็ไม่อยากขัดกับทางบ้านแต่ก็ไม่อยากเป็นครู เลยเรียนเอาแค่พอผ่าน ไม่เน้นเกรดแต่ก็ไม่มีตกไม่มีซ่อม เลิกเรียนก็ไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆ ที่บ้านอยากจะด่า ก็ด่าได้ไม่สุด เพราะพี่แกก็ทำหน้าที่ของแกได้ดี เรียนจนจบแล้วก็เลือกเส้นทางเป็นนักดนตรีตามความฝันของแก รุ่นพี่คนนี้เป็นนักร้องนำวงที่ชอบบรรจงร้อยเป็นมาลัย หลายๆท่านคงรู้เนอะ :)

พี่สาวผมแม่บอกให้เป็นครู มันไปเรียนท่องเที่ยวเป็นไกด์ตามเพื่อน สุดท้ายไปไม่รอด แม่ผมด่าจนทุกวันนี้

สงสารเลยครับ...ผมเจอแบบนี้ถ้าทุกวันนี้เชื่อตัวเอง คงไปได้ไกลกว่านี้